Αλληγορίες

Κάποτε ήμασταν "πρωτόπλαστοι", χωρίς ενοχές και φόβους, μέσα στον "παράδεισο" της άγνοιας της παιδικής μας ηλικίας, τότε που η ευτυχία φάνταζε εύκολος στόχος. Η "γνώση", καρπός της πείρας, μας έβγαλε από τον κήπο της μακαριότητας, μας άνοιξε τα μάτια του νου και συνειδητοποιήσαμε, ποιοι είμαστε, πώς λειτουργούμε, ποια είναι η σχέση μας με το γοητευτικά θανατηφόρο σύμπαν που μας περιβάλλει.  Είναι άδικο να ζεις με το φόβο του θανάτου αντιμετωπίζοντας το "κακό" σε όλες τις εκφάνσεις του, σ' ένα μάταιο αγώνα ζωής, εκ των προτέρων καταδικασμένο. Έπρεπε να βρούμε προσχήματα, να δικαιολογήσουμε αυτή την αδικία. Οι θρησκείες μας τα έδωσαν: Πληρώνουμε, λέει, προπατορικές αμαρτίες. Η επίγεια κόλαση πήρε μεταφυσικές διαστάσεις. Όμως και οι πιο φανατικοί  στο πίσω μέρος του μυαλού τους αντιλαμβάνονται πως το παραμύθι των θρησκειών ξέφτισε κι ανάμεσα από τα ξέφτια φεγγίζει η αλήθεια. Ο σκυθρωπός θεός, ο αλλαζονικός κριτής  που μας κατασκοπεύει και σαδιστικά καγχάζει για τη ματαιότητά μας, είναι ίσος και όμοιός μας, μέσα μας και γύρω μας, κι η δική μας μοίρα είναι και δική του.