Ας υποθέσουμε

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει θεός και δημιούργησε τους ανθρώπους. Το βιβλικό κίνητρο της δημιουργίας είναι η ευχαρίστηση που του προξένησε η τελειότητα των δημιουργημάτων του («και είδεν ο θεός τα πάντα, όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν», Γένεσις Α΄31). Κίνητρο δηλ. ήταν η  δική του ευχαρίστηση και όχι η δική τους, όπως φανερώνει η τραγική εξέλιξη της ιστορίας, την οποία ως παντογνώστης γνώριζε καλά. Έκανε αυτό που κάνει ο άνθρωπος, όταν δημιουργεί έμβια όντα (απογόνους ή υβρίδια ζώων, είδη γενετικά τροποποιημένα, ράτσες κλπ) για ευχαρίστησή του, αδιαφορώντας για την τύχη και το μέλλον των όντων που δημιουργεί. Η ιδέα ενός θεού, που μόνος και παντοδύναμος μέσα στο απέραντο κενό, για να μη νιώθει μοναξιά, φτιάχνει όντα και σύμπαντα  για να παίζει  σαν παιδί μαζί τους, μοιάζει με την ιδέα του Χρόνου, που είναι κατά τον Ηράκλειτο παις πεσσεύων, δηλ. παιδί που παίζει πεσσούς, ζάρια. Αυτός ο θεός δεν είναι τέλειος κι ας πασχίζουν οι θρήσκοι να στηρίξουν το δόγμα της απειροτελειότητας με την “κυκλική λογική”, που αυτοαναιρείται.