Αγία Φωτεινή

 Ο βίος της Αγ. Φωτεινής στο Συναξαριστή του Νικόδημου Αγιορείτη είναι ένα χριστιανικό θρίλερ,  ένα ευσεβές παραμύθι για πτωχούς τω πνεύματι. H γνωστή από το ευαγγέλιο του Ιωάννη "Σαμαρείτις" από τη Συχάρ της Σαμάρειας (Ιωάν. δ΄4-30), μετά το θάνατο του Ιησού, επιχειρεί ένα μεγάλο ταξίδι  στην Καρθαγένη της Αφρικής, για να κηρύξει τη χριστιανική πίστη. Ο Χριστός της παρουσιάζεται αυτοπροσώπως και μετονομάζει Φωτεινό το γιο της Βίκτωρα,  στρατηγό του Νέρωνα και  νικητή των Αβάρων (οι ΄Άβαροι εμφανίστηκαν τον 6^ο αιώνα, επί Ιουστινιανού και όχι τον 1^ο αιώνα επί Νέρωνα!).  Ο Συναξαριστής δίνει στα αδέλφια της Φωτεινής ονόματα σχετικά με το φως (Φωτίς, Ανατολή, Φωτώ κλπ), για να δώσει την εντύπωση μιας οικογένειας φωτισμένης. Τη ρομαντική αυτή εικόνα διαδέχεται ένα γκραν γκινιόλ (θέατρο του τρόμου). Με διαταγή του Νέρωνα η οικογένεια συλλαμβάνεται και επακολουθεί σπάσιμο δακτύλων, κόψιμο χεριών, ρίξιμο σε αναμμένο καμίνι που έκαιγε 7 μέρες, κατάποση θανατηφόρων δηλητηρίων, κόψιμο νεύρων, λιωμένο μολύβι και θειάφι στο στόμα και στα αυτιά, κρέμασμα, ξέσχισμα, στάχτη με ξύδι στη μύτη, τύφλωση…  και … ώ του θαύματος, οι μάρτυρες μένουν σώοι, ενώ οι δήμιοι  πεθαίνουν ή βαφτίζονται. Το παραμύθι συνεχίζεται με νέες περιπέτειες: προσπάθεια αποπλάνησης με υλικά αγαθά, φυλάκιση παρέα με δηλητηριώδη φίδια και ζωύφια, σταύρωση ανάποδα για 7 μέρες,   ξέσκισμα και κάψιμο με αναμμένες λαμπάδες… Ο άρρωστος εγκέφαλος του αγιογράφου προσθέτει γδάρσιμο και ρίξιμο σε πηγάδι, κόψιμο γεννητικών οργάνων και μαστών… Ακόμα και τη μέθοδο του «Πιτυοκάμπτη» εφαρμόζει για να σκοτώσει τη Φωτίδα. Η Φωτεινή όμως παραμένει σώα και μετά από πολλές μέρες πεθαίνει στη φυλακή, έχοντας κάνει χριστιανούς τους δημίους και τους θεατές, ακόμα και την κόρη του Νέρωνα, ο οποίος δεν είχε παιδιά (Η 1^η  σύζυγός του Οκταβία, την οποία σκότωσε, ήταν στείρα. Τη 2^η Ποππαία Σαβίνα τη σκότωσε με κλωτσιά στην κοιλιά, ενώ ήταν έγκυος. Μετά ο Νέρων παντρεύτηκε έναν άντρα). Με τέτοια παραμύθια οι «πατέρες» έπειθαν τους απονήρευτους να γίνουν μάρτυρες για τη δόξα της εκκλησίας.