Τι δεν υπολόγισε ο Πασκάλ.

Ο Μπλαιζ Πασκάλ, Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος  του 17^ου αιώνα, ασχολήθηκε πολύ με τη στήριξη του χριστιανισμού. Ένα από τα επιχειρήματα στα οποία βάσιζε την πίστη του ήταν ότι ο πιστός σε κάθε περίπτωση  βγαίνει κερδισμένος. Αν υπάρχει θεός, κερδίζει τον παράδεισο. Αν δεν υπάρχει, δεν χάνει τίποτε. Ενώ ο άπιστος, στην περίπτωση που υπάρχει θεός, θα πάει στην κόλαση, επομένως θα χάσει τα πάντα.  Ο ευφυής μαθηματικός δεν υπολόγισε ότι κάθε θρησκεία και αίρεση θεωρεί αληθινό θεό μόνο τον δικό της και καταδικάζει κάθε άλλη εκδοχή. Επομένως θα έπρεπε να υπολογίσει ότι, αν ο θεός καταδικάζει την αίρεση του Γιανσενισμού στην οποία ανήκε ο Πασκάλ, όχι μόνο θα του έκλεινε την πόρτα του παράδεισου, αλλά θα τον μισούσε περισσότερο από ότι μισεί τους άθεους, όπως λένε οι θεολόγοι, περιγράφοντας τα αισθήματα του θεού για τους αιρετικούς. Εκτός από αυτό υπάρχουν κι άλλες αδυναμίες στο «στοίχημα του Πασκάλ», όπως ονομάστηκε αυτό το επιχείρημα. Όσον αφορά τον πιστό, είναι αλλαζονεία να θεωρεί δεδομένο τι πρόκειται να κάνει ο θεός. Άλλωστε, βλέπουμε στη Βίβλο να μετανοεί για τις αποφάσεις του και ν’ αλλάζει σχέδια, όπως στην περίπτωση του Ιωνά, που τον έστειλε να προφητέψει την καταστροφή της Νινευί κι έπειτα άλλαξε γνώμη και ματαίωσε την απόφασή του. Εξ άλλου ένας θεός, υπέρμαχος της ηθικής, δεν γίνεται να ευνοεί καιροσκόπους που οι πράξεις τους υπαγορεύονται από ιδιοτελείς σκοπούς. Και, τέλος, είναι ψευδές ότι ο θρησκευόμενος δεν χάνει τίποτε τηρώντας τους κανόνες της θρησκείας του. Χάνει ελευθερία, χρόνο, χρήματα,  ηρεμία,  αξιοπρέπεια, λογική... Ακολουθεί γελοία καθήκοντα και υπηρετεί ένα ψέμα, για να ωφελούνται απατεώνες και παράσιτα της κοινωνίας.