Σχολιασμός της επικαιρότητας

Έχουν πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια που γίνονται πάνω σε θέματα θρησκευτικής φύσεως. Οι σχολιαστές χωρίζονται σε αδιάλλακτους και μετριοπαθείς των δύο πλευρών. Οι μετριοπαθείς είναι οι πιο κόσμιοι σχολιαστές. Οι θρήσκοι βασίζονται σε αυθεντίες και στο συναίσθημα και, όταν χάνουν την ψυχραιμία τους –πράγμα που συμβαίνει συχνά-, είναι επιρρεπείς σε απειλές, του τύπου «είσαι αιρετικός και θα πας στην κόλαση. Ο θεός θα σε τιμωρήσει. Θα δεις τι έχεις να πάθεις…», ενώ  παράλληλα προσπαθούν με βαρείς χαρακτηρισμούς να σπιλώσουν και να εξευτελίσουν το συνομιλητή τους. Οι άθρησκοι επιμένουν στη λογική αναίρεση των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Άλλοι χρησιμοποιούν επιστημονικά επιχειρήματα, ενώ άλλοι καταφεύγουν στο χιούμορ και την ειρωνεία. Για παράδειγμα, ο σχολιασμός της φράσης του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου: «ο ελληνικός λαός υπήρξε και θα υπάρξει πάντοτε ορθόδοξος», στις 15 Αυγούστου, στη «Μεγάλη Παναγία» Θηβών, προκάλεσε χιουμοριστικά σχόλια, όπως «και ο Λεωνίδας με τους 300 κάθε δεκαπενταύγουστο πήγαινε για προσκύνημα στην Τήνο…» και «όχι ρε μπάρμπα, …δεν ήταν πάντα ορθόδοξος ο ελληνικός λαός, παρά μόνο τα τελευταία 1700 χρόνια και ούτε θα είναι για πάντα. Τίποτε δεν κρατά για πάντα»! Αρκετά σχόλια  στρέφονται κατά της εκκλησίας που προσπαθεί να επιβάλλει τη θεοκρατία σε βάρος του λαού, που καλά – καλά δεν γνωρίζει τι σημαίνει να είναι ορθόδοξος (νηστεία, εξομολόγηση, πνευματικό βίωμα κ.λ.π.), αντίθετα βιώνει τη θρησκεία με παγανιστικό τρόπο. Π.χ. κάποιος ρωτά: «Όταν οι περισσότεροι δεν έχουν διαβάσει την αγία γραφή ούτε βαφτίστηκαν με τη θέλησή τους, πώς μπορεί να είναι χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι;». Πολλοί σχολιαστές εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τη χλιδή των μητροπολιτών και τη δίψα τους για προβολή και χρήμα. Κάποιοι μάλιστα νοσταλγούν την επιστροφή στη λιτότητα των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Αν θες να σφυγμομετρήσεις την κοινή γνώμη, παρακολούθησε σχόλια γύρω από επίκαιρα γεγονότα. Μην εμπιστεύεσαι τις στατιστικές που δημοσιεύονται προκειμένου να κρίνεις ποιες είναι οι επικρατέστερες απόψεις σ’ ένα μεγάλο δείγμα πληθυσμού πάνω σε θέματα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά. Οι επιθέσεις τρομοκρατών στην Ευρώπη με τελευταία αυτή που έγινε πρόσφατα στη Βαρκελώνη έβγαλαν πολύ θυμό και αγωνία στην επιφάνεια. Είναι διάχυτος ο φόβος του εξισλαμισμού της Ευρώπης από ορδές  μεταναστών παράνομων και μη που έχουν πλημμυρίσει τις χώρες της Δύσης και απαιτούν τη συμμόρφωση των Ευρωπαίων με το νόμο του ισλάμ ή αποφασίζουν να σκοτώσουν απίστους για να γίνουν μάρτυρες του Αλλάχ.  Λίγοι σχολιαστές τους δικαιολογούν λέγοντας ότι πρώτοι «ήρξαντο χειρών αδίκων» οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, που για το δικό τους συμφέρον εκπαίδευσαν και εξόπλισαν τους τζιχαντιστές και δημιούργησαν εστίες πολέμου στις πατρίδες τους και τώρα υφίστανται τα επίχειρα των πράξεών τους. Μερικοί πηγαίνουν βαθύτερα στο παρελθόν και θυμούνται τις χριστιανικές σταυροφορίες και τα δεινά της αποικιοκρατίας, για να δικαιολογήσουν το συσσωρευμένο μίσος των πρώην καταπιεζομένων. Σημαντική μερίδα συμπατριωτών μας  θεωρεί υπεύθυνο για την τρομοκρατία το Ισλάμ, που με βάση το Κοράνι προτρέπει τους μουσουλμάνους σε τζιχάντ, για την παγκόσμια επικράτησή του. Σ’ αυτούς απαντούν άλλοι ότι υπάρχουν και καλοί μουσουλμάνοι και υπενθυμίζουν την εποχή που ο Χριστιανισμός κατέπνιγε με την ίδια φονική βία τις αιρέσεις και τον παγανισμό. Όμως όλοι γενικά οι σχολιαστές καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, εφόσον στρέφεται εναντίον αθώων ανθρώπων που περπατούν αμέριμνοι στο δρόμο με τις οικογένειές τους ή κάνουν τα ψώνια τους ή διασκεδάζουν.