Ποιος αποφασίζει για μας;

 Είμαστε μικροί και ασήμαντοι μπροστά στη μεγαλοσύνη του σύμπαντος, ένα απειροελάχιστο τίποτε, χαμένο στο πουθενά. Μόνο το 10% των κυττάρων μας είναι ανθρώπινα. Τα υπόλοιπα κατάγονται από ιούς, βακτήρια και παράσιτα (σκουλήκια επιβλαβή για το συκώτι και το μυαλό και πρωτόζωα, που προκαλούν αρρώστιες). Ο κόσμος μας προκαλεί έντονα συναισθήματα και αγωνιώδη ερωτήματα, που ξεπερνούν το μέγεθος και τη διάρκειά μας. Ποιος αποφασίζει για την ύπαρξη και την τύχη μας; Τι μας ωφελεί η εμπειρία που αποκτούμε; Ποια είναι τα όρια των δυνατοτήτων μας; Γινόμαστε υποχείρια των γονιδίων μας και των κοινωνικών θεσμών της χώρας που έχουμε την τύχη ή ατυχία να γεννηθούμε. Για να προσαρμοστούμε, πρέπει ν' αλλάξουμε ηθικό κώδικα. Δεν έχουμε ελευθερία βούλησης, αφού κανείς δεν αποφασίζει, αν θέλει να υπάρξει σαν άνθρωπος ούτε έχει δυνατότητα να  επιλέξει τόπο, χρόνο, συνθήκες ή πρόσωπα που θα παίξουν ρόλο στη ζωή του. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε άθελά μας από κάποια περίεργη αναγκαιότητα, που ρυθμίζει τα πάντα, από το υποατομικό μέχρι το υπερσυμπαντικό επίπεδο. Αυτή η αναγκαιότητα ίσως είναι νόμος της ύλης και της ενέργειας που δε θα μας αποκαλυφθεί ποτέ. Η αναίτια δυστυχία πάνω στη Γη την κάνει σαν στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων και σφαγείο, όπου τα όντα αλληλοτρώγονται για να επιβιώσουν και να διαιωνίσουν το είδος τους.  Η Γη μοιάζει πειραματικό εργαστήρι, όπου κάποιος αόρατος πειραματιστής κάνει τα πειράματά του και κατόπιν τα καταστρέφει. Μέσα σ’ αυτό το αντίξοο περιβάλλον οι άνθρωποι ασχολούνται με το φαΐ και το σεξ, λες κι έχουν προγραμματιστεί να ενεργούν με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι όταν έχουν εξασφαλίσει τα πάντα κι ενώ γνωρίζουν ότι κανείς τελικά δεν ξεφεύγει από το θάνατο. Απαγορεύεται η εκούσια έξοδος από το δαιμονικό εργαστήρι της ζωής, που παράγει πόνο, αίμα και κάθε είδους δυστυχία. Κάποια αόρατη δύναμη τιμωρεί τους ευφυείς που αποκαλύπτουν την αλήθεια και την κοινοποιούν, ενώ παράλληλα προστατεύει τα σατανικά μυαλά, μέχρι να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο!

  Η πομπώδης και ανούσια θεολογική φλυαρία δικαιολογεί την απουσία της θείας πρόνοιας ρίχνοντας αποκλειστικά στον άνθρωπο την ευθύνη για την ανεξέλεγκτη εξάπλωση της πανδημίας του κακού. Το κακό που προέρχεται από τον άνθρωπο είναι προέκταση του κακού που υπάρχει στη φύση. Όπως στη φύση το καλό και το κακό συνυπάρχουν, έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες μπορείς να συναντήσεις από αγγέλους μέχρι τέρατα. Είναι πιο σωστό να αποδώσουμε την ανθρώπινη κακία σε δυσλειτουργία του μυαλού ή σε μόλυνσή του  από αντικοινωνικές ιδέες-ιούς, παρά σε υπερφυσικά όντα, όπως ο θεός και ο διάβολος. Οι θεολόγοι θεωρούν το κακό συνέπεια κακής χρήσης από τον  άνθρωπο της ελευθερίας που του έδωσε ο θεός. Δεν εξηγούν όμως, γιατί δεν μπόρεσε ο Παντογνώστης  να  προβλέψει αυτή τη συνέπεια και ως Πάνσοφος να την αποτρέψει; Η ανθρώπινη δικαιοσύνη ζητά ευθύνες από τους γονείς των παιδιών που εκτρέπονται σε κακουργηματικές πράξεις. Γιατί να μην αναλάβει τις ευθύνες του και ο «ουράνιος Πατέρας»; Δεν είναι επιτρεπτό να ισχυριστεί ένας γονιός ότι: για να μην περιορίσει την ελευθερία των παιδιών του, τα αφήνει  να εγκληματούν. Χωρίς αμφιβολία, αυτός ο γονιός είναι ηθικός αυτουργός στα εγκλήματα των παιδιών του. Δεν συμβιβάζεται η ανοχή στο κακό με την παναγαθότητα που η Εκκλησία αποδίδει στο θεό. Η αγάπη και η  καλοσύνη δεν ανέχονται την αδιαφορία μπροστά στις τραγωδίες της ζωής, που –αν τυχαίνει να είναι μέρος του σχεδίου κάποιου θεϊκού νου- φανερώνουν μόνο σαδισμό και μοχθηρία του σχεδιαστή.