Ηλιολατρικά στοιχεία στο χριστιανικό μύθο

Είναι άγνωστο πότε γεννήθηκε και πότε πέθανε ο θεοποιηθείς Εβραίος Ιησούς. Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη η συγγενής της μητέρας του, η Ελισσάβετ, έμεινε έγκυος το μήνα Ταμμούζ (Ιούνιο-Ιούλιο) και η Μαριάμ έξι μήνες μετά (το μήνα Τεμπέθ, Δεκέμβριο- Ιανουάριο), άρα η γέννηση του Ιησού έπρεπε να γιορτάζεται Σεπτέμβριο- Οκτώβριο (μήνας Τισρί), όμως ο  πάπας Ιούλιος Α΄ για να επισκιάσει τις ηλιακές γιορτές Σατουρνάλια και Μπρουμάλια, όρισε το 335 μ.Χ. να γιορτάζεται η γέννηση του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου. Ο Ιησούς, σαν ηλιακός θεός, φόρεσε ηλιακό φωτοστέφανο, υμνήθηκε ως νοητός ήλιος και του αφιερώθηκε η "dies solis" (Ημέρα του Ήλιου), [γερμ. Sonntag, αγγλ. Sunday. Στις λατινογενείς γλώσσες επικράτησε ο όρος της Αποκάλυψης του Ιωάννη (Α΄10): Κυριακή (Ημέρα του Κυρίου), γαλλ. Dimanche, ιταλ. Domenica]. Ο ηλιολάτρης αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έκανε το χριστιανισμό θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 4^ο αιώνα.  Την ηλιολατρική προέλευση του χριστιανικού μύθου φανερώνει το αφήγημα της Μεταμόρφωσης στο Θαβώρ και της Ανάληψης μετά την ανάσταση. Η Μεταμόρφωση, το πιο σημαντικό γεγονός μετά την Ανάσταση,  αναφέρεται με ασάφεια στα ευαγγέλια (Ματθ. ΙΖ΄και  Μάρκ. θ, 2-13): «Μετά από έξι μέρες πήρε ο Χριστός τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη σε  όρος υψηλό…». Στο "κατά Λουκάν" το γεγονός συνέβη «μετά από 8 μέρες». Ο Ιωάννης, αν και αυτόπτης, το παραλείπει. Απουσιάζει το όνομα του «όρους». Ο Ματθαίος το ονομάζει «υψηλόν», ενώ το Θαβώρ, στο οποίο η Παράδοση τοποθετεί τη Μεταμόρφωση δεν ξεπερνά τα 600 μέτρα (ένα όρος είναι τουλάχιστον 800 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας). Ο Πέτρος στη Β΄ επιστολή του (Α΄18) το αποκαλεί «όρος άγιον». Όσο για τη χρονική στιγμή που συνέβη το θαύμα, υποδηλώνει μεσημέρι η αναφορά  ότι οι μαθητές κοιμούνταν κουρασμένοι από την πεζοπορία. Ξυπνώντας είδαν το Χριστό στην κορυφή να λάμπει κάτω από τον ήλιο και να συζητά με το Μωυσή και τον Ηλία (άγνωστο πώς κατάλαβαν ότι ήταν αυτοί. Ίσως ήταν απεσταλμένοι από το στρατόπεδο των ζηλωτών και συζητούσαν για την επικείμενη είσοδο στα Ιεροσόλυμα). Μετά το όραμα  «ρώτησαν τον Ιησού οι μαθητές του: -Γιατί οι γραμματείς λέγουν ότι πριν από το Μεσσία πρέπει να έλθει ο Ηλίας; Και ο Ιησούς απάντησε: -Ο Ηλίας θα έλθει πρώτα και θα αποκαταστήσει τις σχέσεις (ανθρώπων - θεού). Σας διαβεβαιώνω ότι ο Ηλίας ήλθε, αλλά δεν τον κατάλαβαν και του έκαναν ό,τι θέλησαν….Και οι μαθητές κατάλαβαν ότι τους έλεγε για τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ότι αυτός ήταν ο Ηλίας» (Ματθ., ιζ΄10-13). Το χωρίο φανερώνει  πίστη στη μετενσάρκωση και ματαιώνει την προφητεία έλευσης του Ηλία την εποχή του Αντιχρίστου, αφού ήδη, όπως βεβαίωσε ο Χριστός- ήλθε ως Βαπτιστής Ιωάννης και σκοτώθηκε από τον «αντίχριστο» Ηρώδη. Η Ανάληψη του Χριστού, όπως την αφηγείται ο «Λουκάς», συνέβη 40 μέρες μετά την Ανάσταση, στη Βηθανία, χωριό του Λαζάρου, 3 χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα: «Εξήγαγε δε αυτούς έξω έως εις Βηθανίαν και…  εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν» (Λουκά, κδ΄50-52). Είναι δυνατόν να μην υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που θα  ξεσήκωναν τον κόσμο να τρέξει να δει το παράδοξο, έναν άνθρωπο να πετά σαν πουλί και να χάνεται στα σύννεφα; Το κατά Μάρκον ευαγγέλιο (ιστ΄19) αφιερώνει μόνο μια σειρά («ο μεν ουν κύριος μετά το λαλήσαι αυτοίς ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του θεού»), που θεωρείται μεταγενέστερη προσθήκη. Οι Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. 1, στ.2, 9-12) αναφέρουν ότι ο Ιησούς ανελήφθη στο όρος των Ελαιών, κοντά στα Ιεροσόλυμα (όχι στη Βηθανία). Ένα σύννεφο τον ανύψωσε, ενώ μιλούσε στους μαθητές του και τον πήρε μπροστά στα μάτια τους. Και καθώς τον έβλεπαν να ανεβαίνει, παρουσιάστηκαν δύο άντρες με ρούχα λευκά και τους είπαν «άντρες Γαλιλαίοι, τι στέκεστε βλέποντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς που ανελήφθη στον ουρανό όντας ανάμεσά σας, με τον ίδιο τρόπο θα έρθει ξανά». Ο Ιησούς στο Συνέδριο των Ιουδαίων ρωτήθηκε από τον αρχιερέα, αν είναι ο μεσσίας: «συ ει ο Χριστός;» κι απάντησε κατηγορηματικά: «εγώ ειμί και όψεσθε τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών καθήμενον της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού» (Μαρκ. ιδ΄61- 63). Έπρεπε λοιπόν  οι παρευρισκόμενοι στο συνέδριο να τον δουν να επανέρχεται μετά τη σταύρωση πάνω στα σύννεφα θριαμβευτής, για να τιμωρήσει εκείνους  που αντιστάθηκαν στο κήρυγμά του και να ιδρύσει μια μεσσιανική παγκόσμια αυτοκρατορία. Όμως η προφητεία απέτυχε κι επινοήθηκε η Ανάληψη για να δικαιολογηθεί η αποτυχία. Όπως συμβαίνει με όλα τα θαύματα, την Ανάληψη είδαν μόνο αυτοί που την διηγήθηκαν. Η ιδέα ότι ο Ιησούς ανελήφθη για να φτάσει στο θρόνο του θεού, έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα, παρακίνησε έναν άγγλο κωμικό να υπολογίσει, πόσο απέχει ο Ιησούς από τη Γη, αν είχε το 33 μ.Χ. αναληφθεί με ταχύτητα μπάλας κανονιού  χωρίς να τρακάρει με κάποιον κομήτη.  Οι προφήτες των αποτυχημένων προφητειών δεν το βάζουν κάτω. Για κάθε λάθος υπάρχει και μια ευλογοφανής δικαιολογία, π.χ. ότι οι αποτυχημένες προβλέψεις πραγματοποιήθηκαν σε πνευματικό επίπεδο κι έγιναν αντιληπτές από λίγους εκλεκτούς … Ότι η βασιλεία του Χριστού στη γη πραγματοποιήθηκε με την ίδρυση της αυτοκρατορίας του Μ. Κωνσταντίνου… Ότι ο Χριστός βασιλεύει αλληγορικά στις καρδιές των πιστών του ….  κ.λπ. Με την πνευματικοποίηση οι απόστολοι δικαιολόγησαν την απουσία του Ιησού. Αν μπορούσαν να τον εμφανίζουν ζωντανό σε κάθε αμφισβητία, αυτό θα ήταν το μόνο αποδεικτικό στοιχείο της Ανάστασης. Τον μετέτρεψαν λοιπόν σε πνεύμα και τον ανέβασαν στον ουρανό. Εκεί τον άφησαν να κάθεται εκ δεξιών του πατρός μέχρι τη στιγμή που θ’ αποφασίσει να επιστρέψει, έχοντας αναπληρωτή του στη γη το άγιο πνεύμα, που διαθέτει τη βολική ιδιότητα να δρα απαρατήρητο. Αυτό τους έδωσε ένα πειστικό επιχείρημα για να συνεχίσουν και οι ίδιοι να πιστεύουν και να προσηλυτίζουν κόσμο στην ιουδαϊκή αίρεση των Ναζωραίων, όπως λέγονταν αρχικά ο χριστιανισμός.