Παράδοξα οράματα, παραβολές και ο φοβερός θεός του Ιεζεκιήλ.

Ο Ιεζεκιήλ γεννήθηκε στην Ιουδαία το 620 π.Χ. και έγινε ιερέας και προφήτης. Το όνομά του σημαίνει «εκείνος που ο θεός δυναμώνει». Κάποτε, στη Βαβυλώνα, όπου ζούσε κατά τη διάρκεια της "Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας", είδε από την όχθη του ποταμού Χοβάρ, ν'  ανοίγουν οι ουρανοί. Ανεμοστρόβιλος έφερε απ’ το βορρά ένα σύννεφο. Στο κέντρο του που άστραφτε σαν ήλεκτρο [κράμα χρυσού και αργύρου]  ήταν  4 ζώα,  το καθένα με 4 πρόσωπα (ανθρώπου, λιονταριού, μοσχαριού και αετού) και με 4 φτερά που κατέληγαν σε ανθρώπινα χέρια. Πλάι τους ήταν 4 πανύψηλοι τροχοί όλο μάτια, με άλλον έναν τροχό μέσα τους για να πηγαίνουν προς τις 4 κατευθύνσεις κι ανάμεσά τους υπήρχαν αναμμένα κάρβουνα.  Κάποιοι υπέθεσαν ότι ο προφήτης είδε  διαστημόπλοιο με εξωγήινους! Άλλοι ότι έπασχε από επιληψία  και είχε παραισθήσεις. Δεν αποκλείεται να επηρεάστηκε από την εικόνα του θεού Ασσούρ και του Άχουρα Μάζντα πάνω σε ήλιο-τροχό με φτερά. Οι Εβραίοι κατά την αιχμαλωσία τους στην Ασσυρία, τη Βαβυλώνα και την Περσία εντυπωσιάστηκαν από τις παραστάσεις φτερωτών όντων με κεφάλι ταύρου, ανθρώπου, λιονταριού και αετού και περιέγραψαν με ανάλογο τρόπο τα δικά τους αγγελικά όντα. Πάνω σε θρόνο με κρυστάλλινη βάση καθόταν  ο θεός με όψη ανθρώπου. Από τη μέση και πάνω ήταν σαν ήλεκτρο και κάτω φωτιά και  ουράνιο τόξο. Ο θεός του έδωσε να φάει ένα  βιβλίο με θρήνους, γλυκό σαν μέλι (γ΄3) και τον έστειλε να προφητεύει. Η σκηνή της  βιβλιοφαγίας υπάρχει και στην "Αποκάλυψη" («και έλαβον το βιβλίον εκ της χειρός του αγγέλου και κατέφαγον αυτό, και ην εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκύ», Αποκ. ι΄,10).  Ο θεός  προσφωνούσε τον Ιεζεκιήλ «υιέ ανθρώπου» (β΄1 κ.α.), όπως αποκαλείται ο Ιησούς στα ευαγγέλια.  Το χέρι  του θεού κουβαλούσε τον Ιεζεκιήλ σε διάφορα μέρη (γ΄14). Οι εντολές που έπαιρνε ο προφήτης από το θεό ήταν αλλόκοτες. Π.χ. να κλειστεί στο σπίτι του  δεμένος και να παριστάνει τον μουγγό και κουφό (γ΄24…) ως τη μέρα που θα του έφερναν την είδηση της καταστροφής της Ιερουσαλήμ (κδ΄27), δηλ. το 12^ο έτος της αιχμαλωσίας (λγ΄21-22). Να χαράξει σε πλίνθο την Ιερουσαλήμ  πολιορκημένη και να βάλει ένα σιδερένιο τηγάνι ανάμεσα στον εαυτό του κι αυτήν και να την κοιτάζει απειλητικά. Να κοιμηθεί 150 μέρες ισοδύναμες με χρόνια από το αριστερό πλευρό αναλαμβάνοντας τις αμαρτίες του Ισραήλ κι άλλες 40 από το δεξί πλευρό αναλαμβάνοντας τις αμαρτίες του βασιλείου Ιούδα και να τρώει  σε τακτά διαστήματα ψωμί που θα φτιάξει σε πήλινο δοχείο με στάρι, κριθάρι, κουκιά, φακές, κεχρί και σίκαλη, για να δείξει ότι θα πέσει λιμός. Να ψήσει το ψωμί σε ανθρώπινα κόπρανα μπροστά στους Ιουδαίους και να τους πει ότι κι αυτοί θα φάνε ακαθαρσίες, όταν σκορπιστούν στα έθνη. Αυτή η εντολή δεν άρεσε στον Ιεζεκιήλ και παραπονέθηκε στο θεό πως δεν μόλυνε ποτέ την ψυχή του με ακάθαρτο φαγητό (δ΄14) κι ο θεός υποχώρησε επιτρέποντάς του να ψήσει τα ψωμιά σε κοπριές βοδιών. Μετά τον διέταξε να ξυρίσει το κεφάλι και το πηγούνι του και με τη ζυγαριά να χωρίσει τις τρίχες σε 4 μέρη. Ένα μέρος να κάψει, άλλο να κόψει κι άλλο να σκορπίσει στον αέρα, κρατώντας λίγες τρίχες στο ρούχο του, για να δείξει τι θα πάθουν οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ («ορκίστηκε ο θεός στον εαυτό του ότι οι πατέρες θα φάνε τα τέκνα τους, και τα τέκνα τους πατέρες· κι αφού τους τιμωρήσει όλους, θα σκορπίσει στους ανέμους όσους απομείνουν.» , ε΄10-11). Να κηρύττει ότι έφτασε το τέλος στα τέσσερα άκρα της γης. (ζ΄2) και ο θεός λέει: εγώ είμαι ο Κύριος που κτυπά (ζ΄6). Όλους θα τους σκοτώσω (ζ΄16). Όλοι θα κατουρηθούν από φόβο (ζ΄17) και θα πεθάνουν από λιμό και ξίφος, για να καταλάβουν ότι εγώ είμαι ο Κύριος (ζ΄27).  Ο θεός αποτελούμενος από ήλεκτρο και φωτιά (η΄2), καβάλα σε οκταφτέρουγο χερούβ (ι΄21)  έφερε τον προφήτη σηκωτό από τα μαλλιά στο Ναό και του έδειξε τη στήλη του κτωμένου, θεού του εμπορίου (η΄3), πρεσβυτέρους που θύμιαζαν τα είδωλα, άντρες που προσκυνούσαν τον Ήλιο και γυναίκες που θρηνούσαν τον Θαμμούζ [μυθικός άντρας της Ιστάρ, θεάς του έρωτα, που σκοτώθηκε από αγριογούρουνο και η θεά τον ανάστησε. Επανέρχεται στη ζωή κάθε άνοιξη και πεθαίνει την εποχή του θερισμού.]  Έξι άντρες με τσεκούρια μπήκαν από τη βόρεια πύλη του Ναού κι ο ένας, με ζώνη όλο ζαφείρια, είχε εντολή να σημαδέψει τα μέτωπα των πιστών ανδρών [το θέμα επαναλαμβάνεται στην Αποκάλυψη]. Οι άλλοι διατάχθηκαν να σφάξουν ακόμη και τα νήπια (θ΄6). Ο άντρας με τη ζώνη διατάχθηκε να σκορπίσει κάρβουνα στην πόλη, από τους τροχούς Γελγέλ   που είχαν πνεύμα ζωής. [Γελγέλ (Ιεζ., ι΄13), ηχοποίητη λέξη, από το θόρυβο των τροχών. Ο Νικόδημος Αγιορείτης στο Λόγο  για τους Αρχαγγέλους γράφει ότι οι 3 ανώτερες αγγελικές τάξεις ψάλλουν τον ύμνο Γελ, Γελ, που σημαίνει «ανακυκλισμός», επανάληψη κυκλικής στροφής)]. Ο θεός είπε στον Ιεζεκιήλ ότι οι άρχοντες Ιεζονίας και  Φαλτίας θα αιχμαλωτισθούν και θα σφαχτούν. Την ίδια στιγμή ο Φαλτίας πέθανε (θα έπαθε συγκοπή ακούγοντας την προφητεία). Τέλος υποσχέθηκε ότι μετά την αιχμαλωσία θα βγάλει την πέτρινη καρδιά από το στήθος των  Ιουδαίων και θα τους βάλει σάρκινη (ια΄19). Το πνεύμα ξανάφερε τον Ιεζεκιήλ ιπτάμενο στη Βαβυλώνα. Επόμενη δοκιμασία του ήταν να ανοίξει στον τοίχο του σπιτιού του μια τρύπα, να βγει από εκεί με τα μπογαλάκια του και να πει στους θεατές ότι θα πάθουν τα ίδια. Περίφημο είναι το όραμα της ανάστασης των νεκρών (λζ΄1-14), που διαβάζεται στους Ναούς το βράδυ της Μ. Παρασκευής μετά την περιφορά του επιταφίου. Το χέρι του θεού μετέφερε τον Ιεζεκιήλ σε μια πεδιάδα με ανθρώπινα οστά. Ο θεός τον διέταξε να καλέσει το πνεύμα από τα τέσσερα  πνεύματα (λζ΄9), για να δώσει ζωή στα οστά που είναι ο οἶκος Ἰσραήλ. Πρόκειται για  αλληγορία, όπως στο χωρίο «ἰδοὺ ἐγὼ θα ἀνοίξω τὰ μνήματά σας και θα σας αναστήσω και θα σας βάλω στη γη του Ισραήλ» (λζ΄12). Ο προφήτης υπαινίσσεται τον επαναπατρισμό των αιχμαλώτων Εβραίων μετά την επανένωση των βασιλείων Ιούδα και Ισραήλ υπό τα σκήπτρα του Δαυίδ ή κάποιου απογόνου του, γι αυτό ένωσε δύο ράβδους που η μια συμβόλιζε το βασίλειο του Ισραήλ και η άλλη το βασίλειο του Ιούδα (λζ΄15-25). Ζωή στα  ξερά οστά δεν έδωσε αυτή τη φορά η πνοή του θεού όπως στον Αδάμ, αλλά το πνεύμα των τεσσάρων πνευμάτων, τα οποία συγκρατούν 4 άγγελοι (Αποκάλυψη Ζ΄1) στις 4  γωνίες της γης. Στο κατά Μάρκον (ιγ΄27) ο υιός του ανθρώπου με τους αγγέλους του θα συνάξει τους εκλεκτούς του «εκ των τεσσάρων ανέμων». Το 4 είναι ιερός αριθμός: Ο Ζαχαρίας (στ΄5) είδε σε όραμα 4 άμαξες που  ήταν «οι τέσσαρες άνεμοι του ουρανού». Ο Δανιήλ (ζ΄ 2-3) ονειρεύτηκε τους τέσσερις ανέμους να ορμούν στη θάλασσα και να βγαίνουν από εκεί τέσσερα θηρία. Στον αρχαίο ελληνισμό ο ισοσκελής σταυρός συμβόλιζε τα 4 σημεία του ορίζοντα. Στον Ιουδαϊσμό το όνομα του θεού είναι τετραγράμματο. Στο χριστιανισμό ο τετραμερής σταυρός σκέπει τον κόσμο. Το όραμα της νεκρανάστασης ενέπνευσε το Διονύσιο Σολωμό στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, που την φαντάζεται ν' ανασταίνεται από το μνήμα και απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη...  Ο Ιεζεκιήλ τοποθετεί την εκπλήρωση των προφητειών του αμέσως μετά τη λήξη της αιχμαλωσίας. Τότε ο θεός θα δοξάσει τους Εβραίους με μια συνταρακτική νίκη κατά  του Γωγ, άρχοντα Ρως, Μοσόχ, Θοβέλ και της χώρας Μαγώγ και άλλων εθνών που θα επιτεθούν από το βορρά στο Ισραήλ,  «τον ομφαλό της γης» (λη΄ 3, 12-15). Στη Βίβλο η Μέση Ανατολή αντιπροσωπεύει όλη τη γη κι έχει κέντρο το Ισραήλ. Όσο για το όνομα Ρώς, είναι  κακή μετάφραση λέξης που σημαίνει «κεφαλή», δηλ. ηγέτης. Θα γίνει μεγάλος σεισμός (λη΄18-19) και  θα ρίξει ο θεός στον Γωγ χαλάζι σαν πέτρες, πυρ και θείον (λη΄22). Από τα λάφυρα, ασπίδες, τόξα, βέλη, ρόπαλα… οι Ισραηλίτες θα ανάβουν φωτιά επί 7 έτη (λθ΄9). Κοντά στη Νεκρά Θάλασσα θα φτιάξουν νεκροταφείο του Γωγ και της στρατιάς του και θα τους θάβουν επί 7 μήνες. Ο Ιεζεκιήλ  καλεί τα όρνια και τα θηρία να φάνε τους νεκρούς αυτής της μάχης: «κρέατα γιγάντων θα φάτε και αίμα αρχόντων της γης θα πιείτε …και θα χορτάσετε στο τραπέζι μου από άλογα και αναβάτες, γίγαντες και πολεμιστές, λέει ο Κύριος»(λθ΄18-20). [Οι Ιουδαίοι νομίζουν ότι ο κόσμος  δημιουργήθηκε το 5500 π.Χ. και θα λήξει με τη συμπλήρωση 6000 ετών, δηλ. το 2240 μ.Χ., όταν θα συμβεί η μάχη του Αρμαγεδδώνα, που περιγράφεται εδώ και στην Αποκάλυψη, με  τα έθνη από τις τέσσερις γωνίες της γης και επικεφαλής  τον Γωγ και τον Μαγώγ (κ΄8), μυθικά πρόσωπα].  

 Το 25^ο έτος της αιχμαλωσίας [1^η  εξορία: 597 π.Χ., 2^η  εξορία: 586 π.Χ.] το χέρι του θεού έφερε τον Ιεζεκιήλ πάνω σε ψηλό βουνό (το λόφο Σιών) όπου ένας άντρας  μετρούσε με καλάμι το Ναό. Ο Ιεζεκιήλ περιγράφει τους σκαλιστούς φοίνικες στις πύλες, τα Χερουβίμ με 2 πρόσωπα, ανθρώπου και λιονταριού στα Άγια των Αγίων (μα΄18-19) και άλλες λεπτομέρειες.  Ο θεός  του είπε ότι εκεί είναι ο θρόνος του και ο τόπος που πατούν τα πόδια του και μόνο αυτός θα μπαίνει από την ανατολική πύλη (μδ΄1-2) που θα ανοίγει κάθε Σάββατο και πρωτομηνιά (μστ΄1). [Σύμφωνα με τους χριστιανούς η κλειστή ανατολική πύλη συμβολίζει την Παρθένο]. Στο Ναό δεν θα μπαίνουν απερίτμητοι (μδ΄7). Οι ιερείς δεν θα φορούν μάλλινα ρούχα (μδ΄17) ούτε σφικτές ζώνες (18). Δεν θα παντρεύονται ζωντοχήρες, μόνο παρθένες Ισραηλίτισσες ή χήρες ιερέων (μδ΄22). Δεν θα πλησιάζουν νεκρό, εκτός αν είναι πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη, αδελφός ή ανύπαντρη αδελφή. Τότε θα καθαρίζονται επί 7 μέρες και θα προσφέρουν θυσία εξιλασμού. Θα παίρνουν απαρχές από τη σοδειά των Ισραηλιτών και τα πρωτότοκά τους και θα δίνουν ευλογίες (μδ΄30). Όταν μοιράσουν κλήρους γης το πρώτο και καλύτερο κομμάτι θα είναι του θεού κι εκεί θα κατοικούν οι ιερείς (με΄1 κ.ε.) Κάθε πρωτομηνιά θα προσφέρουν οι πιστοί από ένα εκλεκτό μοσχάρι και με το αίμα του θα ραντίζει ο ιερέας το Ναό. Στις 14 του πρώτου μήνα θα γιορτάζουν το Πάσχα τρώγοντας 7 μέρες άζυμα, θυσιάζοντας μοσχάρια, κριάρια και κατσίκια και προσφέροντας πίττες με λάδι. Ο λαός δεν θα βγαίνει από την πύλη εισόδου, αλλά βαδίζοντας ευθεία μπροστά (μστ΄9). Ο άρχοντας θα κάνει ολοκαύτωμα κάθε πρωί ένα τέλειο αρνί χρονιάρικο, σιμιγδάλι και λάδι... Ένα ποτάμι θα πηγάζει από το Ναό και θα εκβάλλει στη Νεκρά θάλασσα. Θα είναι γεμάτο ψάρια και στις όχθες του θα φυτρώνουν δέντρα αειφόρα με ιαματικά φύλλα (μζ΄ 8-12) [δεν είναι ο Ιορδάνης, που εκβάλλει μεν στη Νεκρά θάλασσα, όμως πηγάζει από το όρος Ερμών του Αντιλιβάνου ]...  

 Παράδοξες σαν τα οράματα του Ιεζεκιήλ είναι και οι  παραβολές του: α) Ένας αετός (ο βασιλιάς της Βαβυλώνας) έκοψε από το Λίβανο κορφές κέδρου (Ιουδαίοι άρχοντες) και τις φύτεψε στη Χαναάν μαζί με ένα αμπέλι (βασιλιάς Ιουδαίων) που έγινε καχεκτικό (Ιουδαϊκό βασίλειο) και άπλωσε τα κλήματά του σ’ έναν άλλο αετό (φαραώ), ζητώντας να το ποτίσει, όμως θα σαπίσει και θα ξεραθεί. Έτσι και ο Ιουδαίος βασιλιάς θα συμμαχήσει με την Αίγυπτο, αλλά θα πεθάνει αιχμάλωτος, γιατί πάτησε τον όρκο πίστης που έδωσε στο βασιλιά της Βαβυλώνας κι αυτό ενόχλησε τον Γιαχβέ, που δήλωσε: «έτσι θα μάθουν όλα τα δέντρα της πεδιάδας ότι εγώ ο Κύριος ταπεινώνω τα υψηλά και υψώνω τα ταπεινά και ξεραίνω τα χλωρά και ζωντανεύω τα ξερά δέντρα» (ιζ΄24).  

β) Στο κεφ. κδ΄, 3-14, ο θεός λέει στον Ιεζεκιήλ να βράσει σ’ ένα λέβητα  κομμάτια κρέας και κόκκαλα μέχρι να καούν. Λέβητας είναι η Ιερουσαλήμ και καμένα κρέατα η συμφορά από την εκδίκηση του  θεού. 

γ) Ο Ιεζεκιήλ γράφει μιαν άλλη εκδοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Στη θέση του Αδάμ βάζει τον βασιλιά της Τύρου, που γεννήθηκε μέσα στην τρυφή του παραδείσου του θεού και στολίστηκε με όλους τους πολύτιμους λίθους. Ο θεός τον έβαλε μαζί με το Χερούβ στο άγιο όρος του, ανάμεσα σε πύρινους λίθους και ήταν άμωμος. Όμως το εμπόριο τον διέφθειρε και το Χερούβ τον έβγαλε από το άγιο όρος του θεού. Υπερηφανεύτηκε  για την ομορφιά του κι ο θεός τον έριξε στη γη για  παραδειγματισμό των άλλων βασιλέων και θα τον κάψει και θα τον κάνει στάχτη (κη, 13-19). 

δ) Ο Ασσούρ ήταν κυπαρίσσι στο Λίβανο που άγγιζε τα σύννεφα. Στη σκιά του κατοικούσαν έθνη. Δεν υπήρχε πιο ωραίο δέντρο ούτε στον παράδεισο του θεού! Το ζήλεψαν τα δέντρα του παραδείσου, γι αυτό ο θεός το κατέστρεψε και όταν το δέντρο κατέβηκε στον άδη,  πένθησε η άβυσσος και σκοτείνιασε ο Λίβανος (λα΄15). 

 ε)  Ο φαραώ είναι κροκόδειλος που ο θεός θα πιάσει με το αγκίστρι του και θα χορτάσει με τις σάρκες του τα θηρία και τα όρνια (λβ΄2-5). 

 στ) Οι Εβραίοι είναι πρόβατα και οι άρχοντές τους κακοί ποιμένες που τα εκμεταλλεύτηκαν και τα άφησαν να σκορπιστούν. Ο θεός είναι ο καλός βοσκός που θα τα ξαναφέρει στο μαντρί («τὸ ἀπολωλὸς ζητήσω καὶ τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω..» λδ΄15-16). [Αυτή η παραβολή έδωσε στον Ιησού την ιδέα  του καλού ποιμένα].

Ο θεός του Ιεζεκιήλ παραπλανούσε προφήτες (ιδ΄9) και λοιπούς θνητούς: «ἐγὼ ἔδωσα σ’ αυτούς προστάγματα που δεν είναι καλά και νόμους, που δεν θα τους εξασφαλίσουν τη ζωή» (κ΄25). Ήταν εκδικητικός:«τις τέσσερις κακές εκδικήσεις μου, σφαγή, λιμό, κακά θηρία και θάνατο θα στείλω στην Ιερουσαλήμ για να εξολοθρεύσω ανθρώπους και ζώα»(ιδ΄21), «θα ἐξολοθρεύσω τους Κρῆτες καὶ τοὺς λοιπούς κατοίκους της παραλίας και θα κάνω σ’ αυτούς ἐκδικήσεις μεγάλες» (κε΄16-17). Θυμώδης και τυραννικός: «ορκίζομαι, λέγει ο Κύριος, με κραταιό χέρι και υψωμένο μπράτσο και με θυμό που θα ξεσπάσει θα βασιλεύσω πάνω σας·»(κ΄33). Μανιώδης εμπρηστής: «θα μάθουν όλοι ότι εγώ ο Κύριος έκαψα το δάσος Ναγέβ και η φωτιά δεν θα σβήσει.» (κ΄47-48). «θα φυσήξω πάνω σας το πυρ της οργής μου και θα γίνετε στάχτη.»  (κβ΄21).  Σφαγέας και εξολοθρευτής: «ἐγὼ ο Κύριος έβγαλα το ξίφος μου από τη θήκη του (κα΄5). Στην Αίγυπτο θα εξοντώσω ανθρώπους και κτήνη και δεν θα την πατήσει ούτε άνθρωπος ούτε ζώο, αλλά θα μείνει ακατοίκητη επί 40 έτη (κθ΄9-11). Την Ιδουμαία θα κάνω αἰώνια έρημη και δεν θα κατοικηθεί πια (λε΄9). Θα σκεπάσω την Τύρο με τα νερά της θάλασσας και θα την κατεβάσω στον άδη για πάντα» (κστ΄19-20).  Σαδιστής: Βασανίζει τον προφήτη,  του παίρνει ό,τι αγαπά, π.χ. τη γυναίκα του και του απαγορεύει να πενθεί. Φθονερός: π.χ. κατηγορεί την Τύρο ότι έκανε εμπόριο με την Ελλάδα, την Αρμενία, τη Ρόδο και τις γύρω περιοχές (κζ΄13-15). Ευνοούσε τους ισχυρούς: Επειδή ο Ναβουχοδονόσορ δεν τα κατάφερε στην Τύρο, υπόσχεται να του δώσει την Αίγυπτο (κθ΄20), την Αιθιοπία, τους Πέρσες, Κρήτες, Λυδούς, Λίβυες κλπ. (λ΄10-25). Του άρεσαν τα σεξουαλικά υπονοούμενα, π.χ. στο κεφ. ιστ΄ παρομοιάζει την Ιερουσαλήμ με θηλυκό βρέφος Χετταίας και Αμορραίου που το πέταξαν στην πεδιάδα, αλλά επέζησε και ο θεός την έκανε γυναίκα του. Εκείνη όμως έγινε ερωμένη παχύσαρκων Αιγυπτίων (ιστ΄26) και άλλων.  Για να την εκδικηθεί θα βάλει τους εραστές της να την γυμνώσουν, να την λιθοβολήσουν και να την σφάξουν (ιστ΄41), αλλά τελικά θα την αποκαταστήσει! Στο κεφ. κγ΄ ο θεός παντρεύτηκε δυο αδελφές πόρνες της Αιγύπτου, την Οολά (Σαμάρεια) και την Οολιβά (Ιερουσαλήμ). Η Οολιβά είδε μια ζωγραφιά με «Χαλδαίους, που είχαν σάρκες σαν γαϊδούρια και γεννητικά όργανα σαν άλογα»» (κγ΄20) και τους κάλεσε για όργια. Ο απατημένος Γιαχβέ για τιμωρία θα βάλει να της κόψουν μύτη και αυτιά, να σφάξουν και να κάψουν τα παιδιά της και να λιθοβολήσουν αυτήν και την αδελφή της ...  Όμως ο Ιεζεκιήλ σε άλλο σημείο αμφισβητεί την  τιμωρία των τέκνων για αμαρτίες των γονιών («ο γιος δεν θα χρεωθεί την αδικία του πατέρα ούτε ο πατέρας την αδικία του γιου·» ιη΄,20-23), αλλά αν ο δίκαιος αμαρτήσει, «όλες οι δικαιοσύνες που έκανε δεν θα ληφθούν υπόψη·» ιη΄24).  Ο Ιεζεκιήλ προφητεύει ότι ο θεός θα αναστήσει τον Δαυίδ μετά τη λήξη της Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας: «θα καταστήσω σ’ αυτούς ποιμένα τον δούλο μου Δαυίδ (…)και θα είμαι εγώ ο Θεός τους και ο Δαβίδ άρχοντάς τους·(Ιεζεκ.,λδ΄23-24). Τότε θα επικρατήσει η ιουδαϊκή θρησκεία σε όλο τον κόσμο.  Θα υπογράψει ο θεός με τον Δαυίδ συμφωνία ειρήνης και θα εξαφανίσει το κακό: «και θα δώσω στον Δαυίδ διαθήκη εἰρήνης καὶ θα εξαφανίσω από τη γη τα κακά  θηρία» (λδ΄25). «Θα καταστήσω σ’ αυτούς αρχηγό ειρηνοποιό και δεν θα πεθάνουν ξανά από λιμό ούτε θα υποφέρουν πια από τον εξευτελισμό των εθνών.»(λδ΄29). Ο Γιαχβέ, αποκαλύπτοντας τη θηλυκή φύση του, υποσχέθηκε ότι θα γεννήσει ο ίδιος Ισραηλίτες, για να κατοικήσουν τα βουνά, τα φαράγγια και τα δάση του Ισραήλ και δεν θα ξαναφάει η χώρα τους τα παιδιά της ούτε θα μείνει άτεκνη (λστ΄12- 15), θα τους καθαρίσει από τις αμαρτίες τους με ράντισμα νερού και θα τους δώσει το πνεύμα του για να υπακούουν στο νόμο του (λστ΄23-27) [αυτές οι προφητείες διαψεύστηκαν τραγικά, αλλά στο χριστιανισμό πήραν αλληγορική ερμηνεία]…