Η δικαιοσύνη είναι δυσεύρετη

Οι θρησκείες δεν βοήθησαν στο να επικρατήσει η δικαιοσύνη στις κοινωνίες των ανθρώπων, αφού επιζητούν θυσίες και θύματα, κάτι που είναι αντίθετο με την έννοια της δικαιοσύνης. Δικαιοσύνη είναι να μη θυσιάζεσαι για τους άλλους ούτε να θυσιάζεις άλλους για τον εαυτό σου, αλλά να συνεργάζονται ισότιμα όλοι για το κοινό καλό και κανείς να μη γίνεται θύμα. Στις κοινωνικές σχέσεις να επικρατεί τιμιότητα και ειλικρίνεια. Να παίρνεις και να δίνεις χωρίς να ζημιώνεσαι ούτε να ζημιώνεις. Να σέβεσαι τους άλλους και να σε σέβονται.  Στην εβραϊκή κοινωνία της Παλαιάς Διαθήκης ο φτωχός παραβάτης του νόμου έπεφτε θύμα λιθοβολισμού, ενώ ο βασιλιάς παραβάτης κηρυσσόταν άγιος, όπως ο φονιάς και μοιχός Δαβίδ και ο άσωτος και ειδωλολάτρης Σολομών. Το χριστιανικό ευαγγέλιο διδάσκει με παραβολές ότι μπορεί ένας εργάτης να μοχθεί όλη μέρα, για να εισπράξει την ίδια αμοιβή με κάποιον που δούλεψε μόλις λίγα λεπτά, γιατί έτσι αρέσει στο αφεντικό (παραβολή των εργατών του αμπελώνα, Ματθ. 20:1-16). Ακόμη, μπορεί ένας υπάλληλος να κλέβει το αφεντικό του, για να δημιουργεί φίλους, χαρίζοντάς τους τα κλεμμένα (παραβολή του κακού οικονόμου, Λουκά 16, 1-9). Στις χριστιανικές κοινωνίες οι επίσκοποι ζουν και συμπεριφέρονται σαν επίγειοι τυραννίσκοι μέσα στη χλιδή και τα ιερά σκάνδαλα κουκουλώνονται επιτηδείως, ενώ οι απλοί άνθρωποι και τα αμαρτήματα τους μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο της εκάστοτε «ιερής εξέτασης». Γι αυτό μέσα στις κοινωνίες που ζούμε, παρά τους πολυάριθμους νόμους που έχουν θεσπισθεί, η δικαιοσύνη είναι σπάνια και δυσεύρετη.