Πνεύμα θρησκευτικού διχασμού.

 Όταν ο Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα από τη Ρώμη στο Βυζάντιο, το Ανατολικό και το Δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας ακολούθησαν  δική τους πορεία και μεταξύ τους δημιουργήθηκε χάσμα. Η οριστική διαίρεση έγινε μετά το θάνατο του Θεοδοσίου Α΄ (395). Γερμανικές ορδές (Γότθοι, Βάνδαλοι, Σάξονες) τον 5^ο αιώνα κατέλυσαν τη Δυτική ρωμαϊκή αυτοκρ/ρία. Επανιδρύθηκε από τον «πατέρα της Ευρώπης»  Καρλομάγνο, βασιλιά των Φράγκων, που στέφθηκε αυτοκράτορας των Ρωμαίων από τον πάπα Λέοντα Γ΄ τα Χριστούγεννα του 800 στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Η Ειρήνη,  αυτοκράτειρα του Ανατολικού τμήματος που τύφλωσε το γιο της Κωνσταντίνο ΣΤ΄ και δολοφόνησε τον εγγονό της για να κρατήσει το θρόνο, αλλά  αγιοποιήθηκε επειδή αναστήλωσε τις εικόνες με τη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, σχεδίαζε να παντρευτεί τον Καρλομάγνο. Το σχέδιό της ανέτρεψαν  πολιτικοί και στρατιωτικοί κλείνοντάς την σε μοναστήρι. Στη Δύση επί Καρλομάγνου άκμασαν τα γράμματα και οι τέχνες. Συγχρόνως δυνάμωσε η παπική εξουσία με το βίαιο εκχριστιανισμό των λαών της Ευρώπης. Σε Ανατολή και Δύση, πάπες και πατριάρχες είχαν κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή. Λησμόνησαν όμως τα λόγια του Χριστού: «αγαπάτε αλλήλους» και  «ο θέλων εν υμίν πρώτος είναι έστω έσχατος»  κι άρχισαν διαμάχη για τα πρωτεία, το αλάθητο στην ερμηνεία των Γραφών και διεκδίκηση εγκόσμιας εξουσίας και πλούτου με αποτέλεσμα να μολυνθούν από αδελφοκτόνο μίσος. Το 857 η αντικανονική ενθρόνιση του Φωτίου ως Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως δυσαρέστησε τον πάπα Νικόλαο Β΄. Εδαφικές διεκδικήσεις σε Βουλγαρία, Ιλλυρία και Νότια Ιταλία που συνοδεύτηκαν από αλληλοαφορισμούς διεύρυναν το σχίσμα το 1054 επί πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλαρίου  και πάπα Λέοντος Θ΄. Το κακό ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204), που παγίωσε  το μίσος των ανθενωτικών κατά της παπικής Εκκλησίας με αποτέλεσμα το 1450 να προτιμούν την υποδούλωση στους Τούρκους παρά την ένωση των Εκκλησιών. Με τέτοιο νοσηρό παρελθόν η ασθένεια είναι κληρονομική και ανίατη. Κατά την επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στη Λέσβο, στις 16/4/2016 που είχε σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους Ευρωπαίους στο θέμα των προσφύγων, οι σύγχρονοι ανθενωτικοί δεν εκτίμησαν την ανάγκη συνεργασίας των εκκλησιών για το γενικό καλό, αλλά επιστράτευσαν τον παλιό φανατισμό και τα μισαλλόδοξα συνθήματα εναντίον εκείνων που επιχειρούν να γεφυρώσουν το σχίσμα. Μάταια οι ορθόδοξοι δέονται σε κάθε λειτουργία «υπέρ της των πάντων ενώσεως» και ψάλλουν κατά την  Πεντηκοστή « ο Ύψιστος … εις ενότητα πάντας εκάλεσεν…». Ο χριστιανισμός από  μία αίρεση του ιουδαϊσμού κατέληξε σε χίλιες δυο αλληλομισούμενες παρατάξεις, από τις οποίες επικρατέστερες είναι οι καθολικοί, οι προτεστάντες και οι ορθόδοξοι. Όσον αφορά τους ορθοδόξους είναι κι αυτοί διασπασμένοι σε παλαιοημερολογίτες, νεοημερολογίτες, σκληροπυρηνικούς, νεωτεριστές, ενωτικούς, ανθενωτικούς κλπ. Ούτε μια πανορθόδοξη σύνοδο δεν είναι ικανοί να συγκροτήσουν, γιατί πίσω από τον μανδύα της θρησκείας κρύβονται οικονομικές, πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες, γι αυτό έχουν βαλτώσει στα στεκάμενα νερά της οπισθοδρομικότητας και  ασχολούνται με μικροπρέπειες, την ώρα που οι ισλαμιστές απειλούν να κατακλύσουν τη Γη. Η ενότητα πάντων και το άγιο πνεύμα έχουν  πετάξει κι εξαφανισθεί δια παντός.