Υπαινιγμοί στην ευαγγελική περικοπή της Δευτέρας Παρουσίας

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Απόκρεω (Ματθ., κε΄31-46) έχει θέμα την Κρίση των ανθρώπων που θα επακολουθήσει μετά τη Δευτέρα Παρουσία. Σύμφωνα με αυτήν,  ο «υιός του ανθρώπου» (Ιησούς) θα έρθει ξανά στη γη, για να κρίνει τους ανθρώπους και θα καθίσει σαν βασιλιάς σε θρόνο περιστοιχισμένος από τους αγγέλους του. Τα έθνη θα μαζευτούν μπροστά του και σαν βοσκός θα ξεχωρίσει τα πρόβατα  από τα κατσίκια. Και τα μεν πρόβατα θα βάλει στα δεξιά του, για να κληρονομήσουν τον Παράδεισο, που  έχει ετοιμαστεί για χάρη τους «από καταβολής κόσμου». Τα δε κατσίκια θα βάλει στα αριστερά του, για να ψηθούν στο πυρ το αιώνιο που ετοιμάστηκε για το διάβολο και τους αγγέλους του. Κατά τις χριστιανικές πεποιθήσεις, παράλληλα με τη δημιουργία του κόσμου ο θεός έφτιαξε τον Παράδεισο και την Κόλαση. Επομένως γνώριζε, τι κακό θα επακολουθούσε ως συνέπεια των έργων του, κι όμως έκανε ό,τι έκανε χωρίς να συνειδητοποιεί το δικό του μερίδιο ευθύνης. Επί πλέον, αντί ως παντογνώστης και παντοδύναμος να βάλει δικλείδες ασφαλείας, ώστε να αποτρέψει το μελλοντικό κακό, ετοίμαζε μεθόδους βασανιστικής τιμωρίας για τους ανύπαρκτους ακόμη αμαρτωλούς. Η χριστιανική εκδοχή του θεού, όπως διαμορφώθηκε από τον 1^ο αιώνα μετά Χριστό υιοθετεί το σαδιστικό πρότυπο του ιουδαϊκού Ιεχωβά, που αντέγραψε και ο μουσουλμανικός θεός τον 7^ο αιώνα μετά Χριστό. Στη συνέχεια της περικοπής, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι τα κριτήρια με τα οποία κερδίζεται το εισιτήριο για τον Παράδεισο είναι κοινωνικά και όχι θρησκευτικά, δηλαδή προσφορά τροφής, νερού, φιλοξενίας και ρουχισμού σε ανθρώπους της ανάγκης και επίσκεψη σε ασθενείς και φυλακισμένους. Πεινασμένοι, διψασμένοι, ξενιτεμένοι, άρρωστοι και φυλακισμένοι αντιπροσωπεύουν τον ίδιο το Θεό: «αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Εγώ πεινούσα, διψούσα, ήμουν γυμνός, ξένος, ασθενής και φυλακισμένος, λέει  ο αποθεωμένος άνθρωπος Ιησούς, αποκαλύπτοντας ότι Θεός είναι ο άνθρωπος, που μας φαίνεται τόσο μηδαμινός, ώστε να τον προσπερνάμε με αδιαφορία. Η αλήθεια αυτή υπάρχει και στο γνωμικό: «είδες το συνάνθρωπό σου, είδες το θεό σου».