Η θρησκεία δεν βοηθά στη βελτίωση του ανθρώπου

 Η θρησκεία, αν και είναι στοιχείο του πολιτισμού, δεν έκανε καλύτερο τον άνθρωπο με την επίδρασή της. Εξαιτίας της οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα που μισούνται θανάσιμα και αλληλοκατηγορούνται. Οι ισλαμιστές διαπράττουν φόνους και αυτοκτονίες βλέποντας στο πρόσωπο του μη μουσουλμάνου το σατανά και ορίζοντας αυθαίρετα ποιος πρέπει να πεθάνει. Με το ίδιο πρόσχημα ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους είχε χαρακτηρίσει τη Βόρ. Κορέα, το Ιράν και το Ιράκ ως άξονα του κακού και κήρυξε πόλεμο για «ν’ απαλλάξει τον κόσμο από τους σατανάδες». «Οι θρησκευτικές διαμάχες έχουν αναχαιτίσει την πορεία του πολιτισμού και οι σημερινές εκδοχές τους θα μπορούσαν να τον καταστρέψουν» (Κρίστοφερ Χίτσενς «Η Βίβλος του άθεου»).  Αυτό συμβαίνει επειδή η θρησκεία είναι ο δούρειος ίππος οικονομικών και άλλων συμφερόντων. Η επίκληση θρησκευτικών ιδεολογιών και συμβόλων έχει σκοπό την παραπλάνηση. "Οι άγιες Γραφές είναι ανθολογίες βίας και εκδίκησης" (Σαμ. Χάρις «Το τέλος της πίστης»). «Όταν υιοθετούμε τη ρητορική της σύγκρουσης οδεύουμε προς την κόλαση» (Έλεν Πάγκελς, καθηγ. Θρησκειολογίας, «Καταγωγή του Σατανά»).  Μπροστά στον ανθρώπινο παραλογισμό και τις φρικτές του συνέπειες ο «θεός» μένει σιωπηλός και ασυγκίνητος. Το ερώτημα του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ σε επίσκεψή του στο Άουσβιτς: «Γιατί, Κύριε, σιώπησες; Γιατί μπόρεσες να ανεχτείς όλα αυτά;» μένει αναπάντητο. Αν υπάρχει θεός που ανέχεται να συμβαίνουν τόσο φρικτά πράγματα στον κόσμο, είναι ή άδικος ή σαδιστής ή αδιάφορος. Οι τρεις κυρίαρχες θρησκείες, χριστιανισμός, ιουδαϊσμός και ισλαμισμός καλλιεργούν το ρατσισμό, τη βία και την άρνηση της λογικής. Στα ιερά τους βιβλία υπάρχουν φράσεις που μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα. Γι αυτό το λόγο: «από τους ραβίνους,  παπάδες,  ιμάμηδες, αγιοτολάχ και λοιπούς μουλάδες, προτιμώ το φιλόσοφο» (Μισέλ Ονφρέ Πραγματεία περί αθεολογίας, εκδ. Εξάντας). Θα περίμενε κανείς ότι τον 21^ο αιώνα η ανθρωπότητα δεν θα κινδύνευε από θρησκευτικά μίση. Η πραγματικότητα διαψεύδει εκείνους που νομίζουν ότι ο θρησκευτικός φανατισμός έχει ξεθυμάνει και δεν μπορεί πια να πυροδοτήσει νέους ιερούς πολέμους. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να κυριεύονται από ιερό μένος, τόσο ώστε γίνονται ικανοί να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα εν ονόματι της θρησκείας τους. Πρόσφατο παράδειγμα είναι τα εγκλήματα των ισλαμιστών σε χώρες της Ανατολής και της Δύσης. Στο παρασκήνιο, βέβαια, δρουν αθέατες οι διεθνείς κλίκες που επωφελούνται από τέτοιες καταστάσεις, αλλά και τις προκαλούν. Κινητοποιούν ορδές εξαγριωμένων φασιστοειδών που καίνε, κακοποιούν και δολοφονούν όποιον υποπτεύονται ότι ασέβησε στα ιερά και όσιά τους κι ας τους έχει προσφέρει τη φιλία και συνεργασία του, όπως ένας αμερικανός πρέσβης που δολοφόνησαν οι ισλαμιστές με φρικτό τρόπο στη Βεγγάζη της Λιβύης στις 12 Σεπτεμβρίου 2012.  Ο θρησκευτικός φανατισμός, αφού δίχασε, αναστάτωσε και ισοπέδωσε  χώρες της Ανατολής, εισβάλλει με τον μανδύα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης στις  χώρες του δυτικού κόσμου και απειλεί να εγκαταστήσει σ’ αυτές βάρβαρα έθιμα, όπως ακρωτηριασμούς γεννητικών οργάνων, τελετές με αυτομαστιγώματα στους δρόμους, υποβάθμιση των γυναικών κ.λ.π. σε βάρος της ανεξιθρησκείας, της δημοκρατίας και της ισότητας. Οι φανατικοί ισλαμιστές που καταφεύγουν στη Δύση, εκμεταλλεύονται την ανοχή του Δυτικού πολιτισμού  και είναι έτοιμοι με κάθε αφορμή να σκορπίσουν τον τρόμο και το θάνατο, για να επιβάλλουν το θρησκευτικό σκοταδισμό και το νόμο της σαρία. Μεγάλη ευθύνη έχει γι αυτό η μερίδα των πολιτικών που τους χρησιμοποιεί ως ψηφοφόρους και των εργοδοτών που εκμεταλλεύονται τα φτηνά εργατικά χέρια.