Χριστιανισμός και βασιλεία

Η Βασιλεία είναι γα το χριστιανισμό το ιδεώδες πολίτευμα, όπως φανερώνει κατά την έναρξη της θ. λειτουργίας η εκφώνηση: «ευλογημένη η βασιλεία του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος...». Οι χριστιανοί περιμένουν να κατέβει στη γη ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία και να βασιλέψει για πάντα σ' ένα κόσμο ανακαινισμένο. Η ιδέα του βασιλιά-Χριστού είναι εμπνευσμένη από τις ιουδαϊκές προφητείες για το Μεσσία που θα βασιλέψει στη Σιών και θα οδηγήσει τους Ισραηλίτες στο θρίαμβο και την ευημερία. Η χριστιανική εκδοχή του Μεσσία φάνηκε να εκπληρώνεται επί Μ. Κωνσταντίνου, χάρη στον οποίο επικράτησε ο χριστιανισμός στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο αυτοκράτορας περιστοιχισμένος από αυλοκόλακες αναγορεύτηκε σε σκεύος θείας εκλογής, που ασκεί εξουσία «ελέω θεού» από το ιερό παλάτι. Η εικόνα του ένθρονου Χριστού με κορώνα και βασιλική στολή αντανακλά τη μεγαλοπρέπεια του βυζαντινού αυτοκράτορα. Η προσκύνηση του βασιλιά, έθιμο της περσικής αυλής που συνέχισαν οι Μακεδόνες βασιλιάδες της ελληνιστικής εποχής και οι Ρωμαίοι, εξακολούθησε να τηρείται και στο Βυζάντιο. Οι βασιλικές επευφημίες μεταφέρθηκαν στις χριστιανικές τελετές. Κατάλοιπό τους είναι το τροπάριο «…νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος …», αταίριαστο με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η απόδοση θεϊκών τιμών στον επίγειο μονάρχη - αντιπρόσωπο του θεού συνεχίστηκε μετά την Άλωση του 1453 και οι πατριάρχες με εγκυκλίους συνιστούσαν στον υπόδουλο λαό την υπακοή στο σουλτάνο ως θεάρεστο καθήκον. Μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας βυσσοδομούν φανατικοί νοσταλγοί του παρελθόντος. Θέλουν ν’ αναστήσουν τα βυζαντινά μεγαλεία της αυτοκρατορίας που εδραζόταν πάνω σε δυο εξουσίες, την εκκλησία και το παλάτι. Δόγμα τους: ένας θεός στον ουρανό κι ένας βασιλιάς στη γη. Ο βασιλιάς διόριζε τον πατριάρχη κι ο πατριάρχης έστεφε το βασιλιά  μέσα σε ατμόσφαιρα δολοπλοκιών και ειδεχθών εγκλημάτων. Αυτά τα μεγαλεία νοσταλγούν οι σύγχρονοι βασιλόφρονες και επιστρατεύουν τη θρησκευτική προπαγάνδα για να πείσουν τα λογικά πρόβατα ότι χρειάζονται  έναν αρχιτσέλιγκα. Σύνηθες μέσον της θρησκευτικής προπαγάνδας είναι οι προφητείες. Για να γίνει αποδεκτή κάποια ιδέα παρουσιάζεται ως προφητεία. Βρήκαν λοιπόν τα κατάλληλα πρόσωπα (Νεκτάριος, Παϊσιος κ.α.) και βάλαν στο στόμα τους την επιθυμία για παλινόρθωση της βασιλείας. Όμως η Αγία Γραφή λέει κατηγορηματικά ότι ο θεός αποστρέφεται τη βασιλεία, γιατί αποτελεί ένδειξη περιφρόνησης στο πρόσωπό του. Στο βιβλίο Βασιλειών Α΄, κεφάλαιο Η΄, στίχοι 4-18,  ο θεός λέει στον Σαμουήλ: άκου τους Ισραηλίτες που ζητούν να τους εκλέξεις βασιλιά. Δεν καταφρονούν εσένα, αλλά εμένα, που δεν με θέλουν για βασιλιά τους (7. «εμέ εξουθενήκασι του μη βασιλεύειν επ’ αυτών»). Άκουσέ τους, αλλά διαμαρτυρήσου έντονα και ανάφερε σ’ αυτούς τα δικαιώματα που θα έχει πάνω τους ο βασιλιάς. Θα κάνει τους γιους τους στρατιώτες του, υπηρέτες του ή εργάτες στα κτήματά του και κατασκευαστές των πολεμικών του όπλων. Τις κόρες τους θα κάνει μυροποιούς και μαγείρισσες για το παλάτι. Θ’ αρπάξει τα καλά χωράφια, τ’ αμπέλια, τους ελαιώνες και το δέκατο από τη σοδειά τους και θα τα δώσει στους ευνούχους του. Θα  αρπάξει δούλους, δούλες, βόδια, γαϊδούρια, ποίμνια, θα  επιβάλει φόρους και θα  κάνει τους Ισραηλίτες δούλους του. Και τότε πικραμένοι θα με φωνάξουν να τους βοηθήσω, αλλά δεν θα τους εισακούσω, γιατί οι ίδιοι διάλεξαν να έχουν βασιλιά. Αυτή η προφητεία προειδοποιεί ότι η  βασιλεία δεν είναι σωτηρία αλλά  τιμωρία των πολιτών για τις λάθος επιλογές τους!