Η αβάσταχτη κενότητα της θεολογίας

  Υπάρχουν κείμενα δυσνόητα όχι επειδή δεν μπορούσαν οι συγγραφείς τους να τα γράψουν σε  κατανοητή γλώσσα, αλλά επειδή ήθελαν να καλύψουν πίσω από το περίπλοκο ύφος κενά γνώσης και αστήρικτες θεωρίες. Με λεκτικά πυροτεχνήματα επιδιώκουν να θαμπώσουν τον αναγνώστη, που μη μπορώντας να συλλάβει το νόημα, μένει με την ιδέα πως ο συγγραφέας έχει πει κάτι σημαντικό. Η κενολογία ντυμένη με φανταχτερές εκφράσεις αποσπά την προσοχή από την ουσία και την καθηλώνει στα εξεζητημένα σχήματα λόγου. Κλασσικό παράδειγμα η θεολογία. Επιστρατεύει  λέξεις που σκοπεύουν στη δημιουργία δέους και συναισθηματικής φόρτισης και τις τοποθετεί μέσα σε περίπλοκες φράσεις, που αν απλοποιηθούν καταντούν γελοίες, π.χ. "η γέννηση του Υιού και η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι απορροές της ουσίας - οπότε θα είχαμε πρόταξη της ουσίας- αναγκαστικές με τη μορφή ότι τα πρόσωπα, οι υποστάσεις, δεν έπονται της ουσίας, αλλά και κατά ένα θετικότερο τρόπο σημαίνουν την ελευθερία, και αυτό είναι η ιδέα, η πίστη, ότι οι υποστάσεις, τα πρόσωπα και συνεπώς και η ίδια η ύπαρξις του Θεού, έχοντας την αιτία από τον Πατέρα, θέλοντας από τον Πατέρα, δεν είναι ούτε αθέλητες ούτε αβούλητες τω Πατρί. Με απλά λόγια οι θεολόγοι  χωρίζουν το θεό σε τρία πρόσωπα με ίδια ουσία κι έπειτα με το μικροσκόπιο ερευνούν αν η ουσία και τα πρόσωπα είναι του ίδιου επιπέδου κι αν ήθελε ο θεός να γίνει όπως έγινε (δηλαδή όπως τον φαντάστηκαν) ή έγινε άθελά του. Όσο  πιο πολύ απλοποιείται η φράση, τόσο αποκαλύπτεται η ανοησία  ανθρώπων που πίστευαν στην επιπεδότητα και ακινησία της γης και, ενώ αγνοούσαν τη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος και τα αίτια των ασθενειών, είχαν το θράσος να διδάσκουν πως είναι και πως λειτουργεί το υπέρτατο ον. Και καλά εκείνοι, τόσα γνώριζαν, τόσα έλεγαν, όμως αυτοί που εξακολουθούν στην εποχή μας να τα διδάσκουν και να τα επαυξάνουν είναι αδικαιολόγητοι.