ΜΟΝΑΞΙΑ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Εκείνος που επιλέγει να ζει μόνος χαρακτηρίστηκε από έναν αρχαίο σοφό  θηρίο ή θεός. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η μοναξιά είναι ακούσια και οφείλεται σε διάφορες αιτίες π.χ. στο χαρακτήρα (εγωισμός που οδηγεί σε εσωστρέφεια, αποφυγή της κριτικής των άλλων,  ευθιξία κλπ), τη δυσκολία συνεννόησης με τους άλλους, την έλλειψη κατανόησης εκ μέρους των άλλων και άλλα κοινωνικά προβλήματα… Τότε το αίσθημα απογοήτευσης οδηγεί στην κατάθλιψη ή σε ανορθόδοξους τρόπους αναπλήρωσης του κενού, το ανοσοποιητικό σύστημα εξασθενεί και  εμφανίζονται δυσάρεστα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Συχνά αποζητούν τη μοναξιά άτομα με υψηλό βαθμό νοημοσύνης ή καλλιτέχνες. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κάποιος, τόσο πιο μόνος αισθάνεται, άσχετα αν τον περιτριγυρίζουν ιδιοτελείς και κόλακες. Είναι δυσάρεστο να αισθάνεσαι ανεπιθύμητος και παραγκωνισμένος ή στόχος ειρωνειών και αποδοκιμασίας, ενώ αντίθετα προξενεί ευτυχία το να μοιράζεσαι με φίλους σκέψεις και συναισθήματα, να επικοινωνείς, να συνεργάζεσαι και να χαίρεσαι τη ζωή. Από τη φύση μας είμαστε κοινωνικά όντα και δεν αντέχουμε τη μοναξιά. Όμως λίγοι κατέχουν την τέχνη να δημιουργούν εύκολα φιλικές σχέσεις και επαφές και να κερδίζουν την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση. Οι πιο πολλοί υψώνουμε τείχη για να μην μας ενοχλήσει καμιά λύπη προερχόμενη από έξω, αλλά έτσι κρατάμε απέξω και τη χαρά. Αν ο άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά, φυσικό είναι να την απεχθάνεται το πιο σπουδαίο δημιούργημά του, ο θεός,  που είπε: «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον», δηλώνοντας έμμεσα το κίνητρο της δημιουργίας.   Είχε δοκιμάσει στον άπειρο χρόνο της ύπαρξής του πόσο ανυπόφορη είναι η μοναξιά. Πρώτη απόπειρα να την ξορκίσει ήταν η δημιουργία του κόσμου των πνευμάτων. Κάτι όμως δεν πήγε καλά και βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ανταρσία που του στοίχισε πολύ. Οι άγγελοι σοκαρίστηκαν τόσο με την πτώση του Εωσφόρου, που δεν διανοήθηκαν να σπάσουν ξανά τη ρουτίνα. Αρκέστηκαν να επαναλαμβάνουν πληκτικά κολακείες και να υποκλίνονται δουλοπρεπώς μπροστά στον αφέντη λέγοντας μεταξύ τους: Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, για να μην πάρουμε δυσμενή μετάθεση ή απολυθούμε –πάντα η ανεργία ήταν η είσοδος για την κόλαση-. Πώς λοιπόν με τέτοια συμπεριφορά να σπάσει η αιώνια μονοτονία; Ο πανάγαθος αισθανόταν κάποια λύπηση για τον Εκπεσόντα, που δεν  είχε ποιον να πειράζει και να περνά την ώρα του. Να γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να δημιουργήσει τον άνθρωπο, αν και γνώριζε –ως παντογνώστης- σε τι μπελάδες θα έμπλεκε το νέο του δημιούργημα. Έπειτα, γιατί να πάνε χαμένα  τόσα συναισθηματικά αποθέματα μέσα του, χωρίς κάποιον να του τα επιδεικνύει και να αποφορτίζεται; Η αιώνια ζωή του θα ήταν αβίωτη. Όμως, ένας τέλειος θεός δεν έχει συναισθήματα και επιθυμίες. Δεν επιθυμεί κάτι που μπορούν να του δώσουν ατελή όντα. Ο απαθής και μακάριος δεν χρειάζεται να δημιουργήσει κάτι. Η επιθυμία δημιουργίας φανερώνει έλλειψη.  Ο θεός της Βίβλου γίνεται Δημιουργός για να ικανοποιήσει ένα συναίσθημα -προβολή του ανθρώπινου εσωτερικού κόσμου. Οι θεολόγοι λένε ότι δημιούργησε τον κόσμο από αγάπη. Η αγάπη, όσο κι αν την εξιδανικεύουμε,  δεν παύει να είναι κίνητρο. Ένας Θεός τέλειος δεν χρειάζεται κίνητρα. Ως απαθής και αναλλοίωτος δεν οργίζεται, δεν ζηλεύει, δεν μετανοεί, ούτε… αγαπά! Η δημιουργία είναι ανάγκη για έκφραση. Η ανάγκη, δηλώνει αδυναμία και η αδυναμία καταργεί την τελειότητα και δημιουργεί  αβεβαιότητα για τη σωτηρία του κόσμου.