Ναοί, Ζώδια, Παντεπόπτης Οφθαλμός, Άγιοι.

Ο θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς και δε λατρεύεται από ανθρώπινα χέρια, γιατί δεν έχει ανάγκη από τίποτε, δηλώνει  η περικοπή της Σαμαρείτιδας και ο  Παύλος προς τους Αθηναίους. Είναι πνεύμα, γι αυτό απαιτεί πνευματική λατρεία (Ιωάν. δ΄24). Ναός του θεού κατά τον Παύλο είναι η  καθαρή καρδιά. Κι όμως, οι χριστιανοί κτίζουν παντού ναούς-μαυσωλεία με πολυτελή σκεύη, έπιπλα, πολυελαίους, τοιχογραφίες, μάρμαρα, ξυλόγλυπτα κλπ, σπαταλώντας τεράστια χρηματικά ποσά, που θα ήταν προτιμότερο να διέθεταν σε φιλανθρωπικά έργα. Σ' αυτό τους ώθησε ο φθόνος για την ομορφιά των ειδωλολατρικών ναών, τους οποίους  δεν άντεχαν να συναγωνιστούν, γι αυτό τους γκρέμιζαν και πάνω τους με τα ίδια υλικά έκτιζαν εκκλησίες. Η δημιουργία κατάλληλης ατμόσφαιρας σ' αυτούς τους χώρους υποβάλλει δέος και προσφέρεται για το «άρμεγμα» του ποιμνίου, μέσω δίσκων, εράνων, κεριών και παγκαριών. Οι «οίκοι του θεού» είναι θησαυροφυλάκια των επί γης αντιπροσώπων του και θέατρα θρησκευτικής υποκριτικής. Η θεία λειτουργία μιμήθηκε το αττικό δράμα, που καταλήγει  μέσα από τον «έλαιο και το φόβο» στην κάθαρση των ψυχικών παθημάτων. Σε παλαιότερους χριστιανικούς ναούς εικονίζονταν δύο ειδωλολατρικά θέματα: τα ζώδια και ο παντεπόπτης οφθαλμός. Αστρολογία και θρησκεία είναι δίδυμες αδελφές.  Τα ζιγκουράτ της Μεσοποταμίας (βαθμιδωτές πυραμίδες) είχαν στην κορυφή τους ιερά, όπου  μάγοι-ιερείς  συνδύαζαν θρησκεία και παρατήρηση των άστρων, εξ ου και ο μύθος για το άστρο της Βηθλεέμ και την προσκύνηση των Μάγων. Σύμφωνα με την αστρολογία, ο Χριστός εγκαινίασε την εποχή των Ιχθύων, όταν  τέλειωσε η εποχή του Κριού. Ο ίδιος ως αστρολογικό σύμβολο είναι «νοητός ήλιος», «αστήρ  μέγας πρωινός» (Αποκάλυψη Ιωάννη) και  άστρο του οίκου Δαβίδ. Στην υμνολογία «οι τοις άστροις λατρεύοντες (αστρολόγοι) υπό αστέρος (Χριστού) εδιδάσκοντο». Η γέννηση του συνδέθηκε με το χειμερινό ηλιοστάσιο και η ανάσταση με την εαρινή ισημερία. Δεν εκπλήσσει λοιπόν η απεικόνιση του Ζωδιακού κύκλου σε ναούς (π.χ. στους Ταξιάρχες στις Μηλιές Πηλίου), παρόλο που η εκκλησία εχθρεύεται κι αναθεματίζει τους αστρολόγους. Ηλιακής προέλευσης είναι και ο παντεπόπτης οφθαλμός του αγυπτιακού ηλιακού θεού Ώρου, που πέρασε στο χριστιανισμό σαν σύμβολο του άγρυπνου θεϊκού βλέμματος («εστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά», Μένανδρος, 4^ος αι. π.Χ.) Ζωγραφιζόταν παλαιότερα πάνω από την Ωραία Πύλη, μέσα σε τρίγωνο με ακτίνες. Κατόπιν έγινε μασονικό σύμβολο και εθνικό σύμβολο των ΗΠΑ, εικονιζόμενο στο δολάριο πάνω από ημιτελή πυραμίδα για να δηλώσει την εύνοια του θεού σ’ αυτό το κράτος, που οργάνωσαν μασόνοι και ιλουμινάτι. Η αγιοποίηση θνητών ήρθε να συμπληρώσει τα κενά από την κατάργηση της πολυθεΐας. Τη θέση και τις ιδιότητες των αρχαίων τοπικών ηρώων, ημιθέων και κατώτερων θεών πήραν οι άγιοι, που η λατρεία τους επισκίασε τη λατρεία του θεού. Οι περισσότεροι ναοί είναι αφιερωμένοι σε κάποιον από τους πολυπληθείς  αγίους. Ελάχιστοι είναι αφιερωμένοι στο θεό, όπως ο «Ναός της του Θεού Σοφίας» στην Κωνσταντινούπολη. Η χριστιανική εκκλησία καυχάται ότι διαθέτει  μυριάδες μαρτύρων που θανατώθηκαν για την πίστη τους. Μπεστ σέλλερ στο εκκλησιαστικό κοινό είναι οι «Βίοι Αγίων», που περιγράφουν με στόμφο, ακατάσχετη φλυαρία και διαστροφική ευρηματικότητα βασανισμούς και εξωφρενικά θαύματα που προσβάλλουν βάναυσα τη λογική. Τα ιστορικά στοιχεία είναι νεφελώδη έως ανύπαρκτα και η διασταύρωση και επαλήθευσή τους αδύνατη. Όμως αυτά τα χριστιανικά θρίλερ  μαγεύουν τους εύπιστους και η χρυσοφόρα βιομηχανία παραγωγής αγίων και θαυμάτων ανθεί μέχρι σήμερα, προωθώντας την ιδέα ότι ο θεός χαίρεται με τους φρικτούς πόνους, τις ατιμώσεις και τις σφαγές των πιστών του. Αν όντως διασκεδάζει με τα βασανιστήρια των οπαδών του και δεν τα καταργεί, ενώ μπορεί, μάταια οι πιστοί προσδοκούν να αλλάξει συνήθειες και να τους χαρίσει την αιώνια απόλαυση μετά θάνατον.