Η Φύση διδάσκει αλήθειες

Η ζωή μοιάζει με χαοτικό σχήμα διακλαδώσεων. Σαν τα φαντασμαγορικά φράκταλς, που επαναλαμβάνουν επ’ άπειρο στερεότυπα μοτίβα. Σαν δέντρο, που ξεκινά την ύπαρξή του από ένα σπόρο, τον κοινό πρόγονο, υψώνει κορμό,  αναπτύσσει ρίζες, απλώνει κλαδιά και επεκτείνεται δημιουργώντας δάσος από αντίγραφα, που διακλαδίζονται στο χώρο και στο χρόνο. Κάθε κομβικό  σημείο διακλάδωσης σηματοδοτεί μια γέννηση, κάθε απόληξη κλαδιού, θάνατο. Το σχήμα επαναλαμβάνεται με μορφή  ολογράμματος, χωρίς να αποκλείονται ανεπαίσθητες μεταβολές. Αυτού του είδους η επανάληψη μοιάζει να είναι συμπαντικός νόμος. Το σχήμα της ζωής δεν είναι στατικό. Κινείται συνεχώς και μεταβάλλεται, κι αυτή την κίνηση και μεταβολή την αντιλαμβανόμαστε ως ροή του χρόνου. Πιστεύουμε ότι ο χρόνος ρέει ανεπιστρεπτί, αλλά η «βραχύτητα του βίου», περί της οποίας φιλοσοφεί  ο Σενέκας (De brevitatae vitae), δεν θα μας επιτρέψει  να το διαπιστώσουμε. Το σώμα μας είναι  δάσκαλος της αρμονικής συμβίωσης. Χτίστηκε σταδιακά μέσα σε εκατομμύρια χρόνια, ξεκινώντας από τη συμβίωση για αμοιβαίο όφελος των πρώτων μονάδων ζωής και την προσπάθεια προσαρμογής στο περιβάλλον. Από μόνο του ένα οποιοδήποτε σώμα αποτελεί ολόκληρο κόσμο. Ο αριθμός των μικροοργανισμών που φιλοξενεί είναι 10 φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό των κυττάρων του. Είμαστε κινούμενες αποικίες μικροοργανισμών συνεργαζόμενων και συμβιούντων. Στα εντόσθιά μας ζουν 100 τρισεκατομμύρια βακτήρια. Αν θέλουμε να διδαχθούμε κάτι για την αρμονική συμβίωση, πρέπει να μελετήσουμε πώς πετυχαίνεται αυτή μέσα στο ίδιο το σώμα μας.  Το σώμα μας είναι ένα σύμπαν σε μικρογραφία. Σε καθένα από τα τρισεκατομμύρια κύτταρά του βρίσκονται γραμμένα τα μυστικά της ύλης και του κόσμου. Όπως στο σύμπαν τα άστρα γεννιούνται και πεθαίνουν, έτσι και στο σώμα μας κάθε μέρα 30 δισεκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν και νέα κύτταρα τα αντικαθιστούν. Κάθε επτά χρόνια ανανεώνονται όλα τα κύτταρά μας. Με αυτό τον τρόπο το σώμα μας κατέχει κάποια μορφή αθανασίας,  σαν να πεθαίνει και να ξαναγεννιέται, όπως συμβαίνει στο κυκλικό μοντέλο του σύμπαντος που δεν έχει αρχή και τέλος και όπου η Μεγάλη Έκρηξη είναι μια στιγμή ανάμεσα σε δύο κύκλους  ατέρμονης κοσμολογικής ανακύκλωσης, ιδέα που συνέλαβε πρώτος ο ιδρυτής της σχολής των στωικών Ζήνων από το Κίτιο της Κύπρου με το εκπυρωτικό σύμπαν του, που κατά χρονικά διαστήματα διαλύεται και ανασυντίθεται, πεθαίνει και ξαναζεί. Η φύση διδάσκει την εξέλιξη μέσα από τα πρώτα στάδια της ζωής ενός ανθρώπου.  Ως έμβρυα περνάμε διαδοχικά από όλα τα στάδια της εξέλιξης μέχρι να καταλήξουμε άνθρωποι. Η αναπτυξιακή διαδικασία από την εμβρυική ως την παιδική ηλικία είναι περίληψη της εξελικτικής ιστορίας μας. Αρχίζουμε τη ζωή μας σαν γονιμοποιημένα ωάρια, όπως οι μονοκύτταροι οργανισμοί που εμφανίστηκαν στη Γη πριν από δισεκατομμύρια  χρόνια. Από το στάδιο αυτό περνάμε στη μορφή του πολυκύτταρου οργανισμού.  Καθώς το έμβρυο αναπτύσσεται θυμίζει διαδοχικά σπονδυλωτό με χόνδρους,  ψάρι, αμφίβιο, ερπετό, θηλαστικό, πρωτεύον (60 εκ. έτη πριν) και τέλος διαμορφώνεται σε άνθρωπο, με τα χαρακτηριστικά στα οποία κατέληξε πριν από 150.000 έτη. Αυτό το συγκλονιστικό μάθημα η φύση μας το διδάσκει δωρεάν, αλλά πολλοί προτιμούν να πιστεύουν σε ανόητα θρησκευτικά παραμύθια, ενώ ο αληθινός θείος λόγος μας δόθηκε γραμμένος στο ανοικτό βιβλίο της Φύσης, σε παγκόσμια γλώσσα, κατανοητή από όλους τους λαούς, ώστε να  μπορεί να τον μελετήσει κάθε ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα για ν’ αποκτήσει σοφία και αποκάλυψη των αιώνιων μυστηρίων της ζωής.