ΘΑΝΑΤΟΣ, ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Οι απόστολοι δίδασκαν ότι ο θάνατος είναι συνέπεια της αμαρτίας (Επιστολή Ιακώβου, 1:15 και Παύλου Προς Ρωμαίους 6:23). Η αμαρτία και ο θάνατος εισήλθαν στον κόσμο δι’ ενός ανθρώπου και εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωυσέως σε δικαίους και αμαρτωλούς (Ρωμ.5:12-14). Το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος φόρτωσε στον άνθρωπο το κακό και την ατέλεια που υπάρχει στον κόσμο, για να μην ενοχοποιηθεί ο δημιουργός του κόσμου. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με αυτό το δόγμα, απέτυχε στη δοκιμασία που του έθεσε ο θεός και κατέστρεψε την ισορροπία των φυσικών δυνάμεων και την αφθαρσία  της θείας δημιουργίας! Το χριστιανικό κήρυγμα  χωρίς αυτόν το μύθο χάνει το νόημά του. Η πτώση του Αδάμ και οι συνέπειές της εξηγούν το ρόλο του Χριστού και της Εκκλησίας, άσχετα αν η Επιστήμη απέδειξε ότι ο τρόπος που λειτουργεί η ζωή και η κατάσταση στη Γη δεν οφείλονται σε  ανθρώπινο φταίξιμο, αλλά σε αιώνιους φυσικούς νόμους και τη δράση κοσμικών δυνάμεων.  Οι απόστολοι κήρυτταν ότι  για να  κερδίσουμε αιώνια ζωή (5:21) και άφθαρτο στεφάνι δικαιοσύνης και δόξας (Α΄Κορ.9:25, Τιμόθ. Β΄4:8, Ιακ.1:12, Α΄ Πέτρου, 5:4) πρέπει να πιστέψουμε και να βαπτιστούμε στο θάνατό του Ιησού, ώστε να αναστηθούμε, όπως ανάστησε  το πνεύμα του θεού εκ νεκρών τον Ιησού» (Ρωμ. 6:3 και 8:11). Ο Παύλος  έγραφε πως συμμετείχε στα πάθη και το θάνατο του Χριστού «μήπως και καταφέρει να συμμετάσχει στην ανάσταση των νεκρών» (Φιλιπ. 3:11) κατά την οποία θα γίνει το σώμα μας  «όμοιο με το δοξασμένο σώμα του Χριστού» (Φιλιπ. 3:21 και Ιωάν. Α΄3:2). Οι χριστιανοί των αποστολικών χρόνων ήταν σίγουροι ότι η Δευτέρα Παρουσία. η Ανάσταση και η Κρίση θα γίνονταν επί των ημερών τους. Οι απόστολοι διαβεβαίωναν ότι η ημέρα της κρίσεως δεν θ’ αργήσει. Η γη και οι ουρανοί θα καταστραφούν με φωτιά και θα φανούν καινούριοι ουρανοί και  καινούρια γη, όπου θα κατοικεί δικαιοσύνη (Πέτρου Β΄3:7-13). Ο καιρός που απομένει είναι λίγος, ώστε αυτά που έχουν οι άνθρωποι είναι σαν να μην τα έχουν, γιατί περνά και φεύγει το σχήμα (φαινόμενο) του κόσμου τούτου και πρέπει οι πιστοί να είναι ελεύθεροι από φροντίδες (Α΄Κορ. 7:29-32, Φιλιπ. 4:6). Σημάδι που θα προηγηθεί θα είναι η αποστασία και η εμφάνιση του ανθρώπου της αμαρτίας και της απωλείας που θα καθίσει σαν θεός στο ναό του θεού (Θεσσαλ. Β΄, 2:1-12). Ο Ιωάννης προειδοποιεί στην επιστολή του ότι έφτασε η εσχάτη ώρα, επειδή παρουσιάστηκαν πολλοί αντίχριστοι (Α΄2:18). Ο θεός θα εμφανιστεί σαν τεράστια πυρκαγιά και θα αποκαλύψει την οργή του εναντίον των ασεβών (Ρωμ. 2:5-9). Η ημέρα της Κρίσεως θα δοκιμάσει με φωτιά το έργο καθενός. Εκείνος που το έργο του θ’ αντέξει στη φωτιά, θ’ ανταμειφθεί,  αν όμως το έργο του καεί, θα ζημιωθεί, αλλά ο ίδιος θα σωθεί, όπως  σώζεται κάποιος από πυρκαγιά (Α΄ Κορ. 3:13). Οι ευσεβείς θα απολαύσουν τέτοια δόξα, που και η ίδια η κτίση περιμένει τη φανέρωσή της, για να ελευθερωθεί και αυτή από τη φθορά (Ρωμ.8:18-22). Οι αμαρτωλοί θα κολασθούν στη γέεννα (Πέτρου Β΄2:9). Οι χριστιανοί που μεταλαμβάνουν αναξίως τιμωρούνται από το θεό με αρρώστιες και θάνατο, για να μην κατακριθούν στη μέλλουσα ζωή μαζί με τον κόσμο (Α΄Κορ. 11:30-32). Θα σωθούν αυτοί που έχουν προορισθεί από το θεό (Ρωμ. 8:30). Το αυτεξούσιο του ανθρώπου και η ελευθερία της βούλησης δεν ισχύουν.  Ο θεός αποφασίζει ποιοι θα γίνουν  σκεύη οργής προορισμένα εις απώλεια και ποιοι σκεύη ελέους προορισμένα για δόξα (Ρωμ. 8:22-23). Οι τυχεροί που θα σωθούν έχουν κληρωθεί  (Κολοσ. 1:12). Επομένως ο Χριστός θυσιάστηκε για να σώσει μόνο μια εκλεκτή ελίτ. Σύμφωνα με άλλο εδάφιο  «καθένας που θα επικαλεσθεί το όνομα του κυρίου θα σωθεί» (Ρωμ.10:13). Αν μια επίκληση αρκεί για να εξασφαλίσει τη σωτηρία, τότε κακώς θεσπίστηκαν ένα σωρό θρησκευτικά καθήκοντα και κανόνες.  Ο Παύλος  επικαλείται οράματα και αποκαλύψεις Κυρίου για να τονώσει την πίστη των οπαδών του στη Δευτέρα Παρουσία, εφόσον η πρώτη παρουσία του Χριστού στη Γη δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Μια από αυτές τις αποκαλύψεις είναι  ότι  όλος ο Ισραηλιτικός λαός θα σωθεί, όταν συμπληρωθεί ο αριθμός των εθνικών που πρόκειται να σωθούν (Ρωμ.11:25-26). Υποστηρίζει ότι ο Χριστός αναστήθηκε πρώτος από τους νεκρούς, γιατί αν δεν αναστήθηκε, δεν θα αναστηθούν οι νεκροί... Καθένας θα αναστηθεί «εν τω ιδίω τάγματι» (με την τάξη στην οποία ανήκει ως χριστιανός). Έπειτα θα έρθει το τέλος, όταν ο Χριστός θα παραδώσει τη βασιλεία στο θεό και θα καταργήσει κάθε κοσμική εξουσία. Ο Χριστός θα ασκεί βασιλική εξουσία, μέχρι να υποτάξει όλους τους εχθρούς του και τελευταίο εχθρό να καταργήσει το θάνατο (δεν τον κατάργησε με τη σταύρωσή του;) και όταν υποτάξει τα πάντα, θα υποταχθεί σ’ αυτόν που του  υπέταξε τα πάντα, ώστε να είναι ο θεός το παν για όλους (Α΄Κορ. 15:12-28). Για την ανάσταση χρησιμοποιεί την αλληγορία των ευαγγελίων περί του σπόρου που πεθαίνει προκειμένου να βλαστήσει: Σπείρεται φθαρτό σώμα και ανασταίνεται άφθαρτο. Σπείρεται άρρωστο και ανασταίνεται δυνατό. Σπείρεται σώμα ψυχικό (κατώτερο, υλικό) και ανασταίνεται πνευματικό. Στη βασιλεία του θεού τα σώματα δεν θα έχουν σάρκα και αίμα. Όταν σαλπίσει η σάλπιγγα του τέλους, οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, ενώ οι  ζωντανοί θα αλλάξουν και από φθαρτοί θα μεταβληθούν σε άφθαρτους και αθάνατους. (Α΄Κορ. 15:35-54). Ήταν σίγουρος ο Παύλος ότι θα παρέμενε  ζωντανός μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, για να προϋπαντήσει το Χριστό στα σύννεφα: 'Οταν θα κατεβεί ο Χριστός από τον ουρανό, ο θεός θα διατάξει να σαλπίσει άγγελος, για να αναστηθούν πρώτα οι χριστιανοί νεκροί, μαζί με τους οποίους εμείς οι ζωντανοί που θα έχουμε απομείνει, θα αρπαχτούμε στον αέρα να συναντήσουμε το Χριστό και να μείνουμε για πάντα μαζί του (Θεσσαλ. Α΄4:15-17). Αυτό θα γινόταν ξαφνικά, όπως έρχεται ο κλέφτης τη νύκτα, γι αυτό συμβούλευε τους Θεσσαλονικείς να περιμένουν άγρυπνοι την ημέρα του Κυρίου (Θεσσαλ. Α΄ 5:1-10). Στους Κορινθίους υποσχόταν πως, όταν διαλυθεί η επίγεια κατοικία της ψυχής τους, θα τους περιμένει  αχειροποίητη, αιώνια κατοικία στους ουρανούς (Β΄Κορ. 5:1-10), στον παράδεισο, τον τρίτο ουρανό, όπου κάποτε ο ίδιος «ανηρπάγη» και άκουσε «άρρητα ρήματα» που δεν επιτρέπεται να πουν οι άνθρωποι. (Β΄Κορ.12:2-4). Στην ουράνια πατρίδα (Φιλ. 3:20) υπάρχει ο θρόνος του θεού και η αληθινή σκηνή του μαρτυρίου με τα άγια των αγίων,  την οποία έστησε ο Χριστός (Εβρ. 8:1-2), ο μέγας  αρχιερέας  (Εβρ. 9:11).  Οι πιστοί θα αποκτήσουν εκεί σημαντικά αξιώματα και «θα κρίνουν τους κοσμικούς και τους εκπεσόντες αγγέλους» (Α΄Κορ., 6:2-3). Συγχρόνως θα αποκτήσουν γνώσεις που δεν υπάρχουν στον παρόντα κόσμο, όπου «οι γνώσεις είναι ατελείς… Τώρα είναι σαν να βλέπουμε μέσα σε καθρέφτη θαμπά. Τότε θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο» (Α΄Κορ. 13:10-12). Η διάψευση αυτών των απατηλών υποσχέσεων με τις οποίες ανατράφηκαν γενεές γενεών δεν εμπόδισε να γίνονται πιστευτές από πολλούς μέχρι σήμερα.