Ο Μύθος της Δημιουργίας και το νερό.

 H δημιουργία του κόσμου και των πρωτοπλάστων χρονολογήθηκε από τη ΣΤ΄ Σύνοδο  (680 μΧ.) στις 1 Σεπτεμβρίου του 5.509 προ Χριστού. Η επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι η Γη έχει ηλικία 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Όταν, σύμφωνα με την Εκκλησία, ο θεός έφτιαχνε τον κόσμο, στο Αιγαίο άκμαζε ο νεολιθικός πολιτισμός. Κάποτε  κατηγορούσαν ως βλάσφημους και καταδίκαζαν αυτούς που απορούσαν πώς είναι δυνατόν να βλαστάνει η χλωρίδα, πριν δημιουργηθεί ο ήλιος ή  χωρίς στάλα βροχής, επειδή τάχα «δεν χρειαζόταν η βροχή όσο δεν υπήρχε άνθρωπος να καλλιεργεί τη γη» (Γένεση, β΄:5-6). Ο μύθος της δημιουργίας παρουσιάζει κοινά σημεία με αρχαίους σχετικούς μύθους της Μέσης Ανατολής, κυρίως αιγυπτιακούς και μεσοποτάμιους . Ο θεός της Βίβλου δεν δημιούργησε τα πάντα από το μηδέν. Το νερό προϋπήρχε («η γη ήταν αόρατη και ακατασκεύαστη και υπήρχε σκοτάδι πάνω από την άβυσσο και πνεύμα θεού περιφερόταν πάνω από το νερό», Γεν. Α 2). Ο δημιουργός δεν δημιούργησε το νερό, όπως έκανε με το φως («είπε ο θεός, να γεννηθεί το φως και γεννήθηκε το φως»,Γεν. Α3). Συνυπήρχε με το νερό και  διασκέδαζε την αιώνια μονοτονία του κάνοντας βόλτες πάνω από την υδάτινη επιφάνεια («πνεύμα θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος»). Απλά πρόσταξε να αναδυθεί η μέχρι τότε αόρατη και ακατασκεύαστη γη μέσα από τα νερά της αβύσσου. Το νερό -σύμφωνα με την αρχαία σοφία- είναι ένα από τα τέσσερα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο (πυρ,αήρ,ύδωρ,γη). Κατά τον Θαλή τον Μιλήσιο (6^ος αι. π.Χ.) όλα γεννήθηκαν από το νερό. Εύλογο συμπέρασμα, αφού το νερό περιέχει  πλούτο στοιχείων και μικροοργανισμών και συντηρεί κάθε μορφή ζωής. Χωρίς νερό, ζωή δεν υπάρχει.  Αυτή η αντίληψη συμβιβάζεται με την πλατωνική διδασκαλία κατασκευής του κόσμου από υλικό που προϋπήρχε. Την προΰπαρξη του υδάτινου στοιχείου συναντάμε και σε άλλες κοσμογονίες π.χ. τη Βαβυλωνιακή ( Έπος της Δημιουργίας, Ενούμα Ελίς: «Όταν ψηλά οι ουρανοί δεν υπήρχαν και η γη κάτω δεν είχε ακόμα εμφανιστεί, υπήρχε ο Απσού (γλυκό νερό) και η Τιαμάτ» (χάος και αλμυρό νερό), Πινακ. Ι, «Βιβλιοθ. Ασουρμπανιμπάλ»). Της Αιγύπτου (Αρχικά υπήρχε η Νουν, θεά των νερών της αβύσσου. Ο Ατούμ (Ρα) δημιούργησε ένα βουνό, για βρει τόπο να σταθεί…). Της Ελλάδας (Ο Ωκεανός είναι γεννήτορας όλων: «ποταμοίο ρέεθρα Ωκεανοίο, ος περ γένεσις πάντεσσι τέτυκται», Ομήρου Ιλιάς, Ξ, 246). Της Ιαπωνίας (Στον αρχέγονο  βάλτο ο δημιουργός έστειλε μια σουσουράδα, που χτυπώντας τα φτερά της δημιούργησε κομμάτια στεριάς. Τα νησιά της Ιαπωνίας  αναδύθηκαν καθώς η θεά Ιζανάμι και ο θεός  Ιζανάγκι ανάδευαν τα νερά). Των Ινδιάνων Μαϊντού της Καλιφόρνια (Ο κόσμος γεννήθηκε από το τραγούδι του δημιουργού, που έπλεε στα αρχέγονα νερά μαζί με το κογιότ). Των Μάνταν στη Βόρεια και Νότια Ντακότα (Αρχικά υπήρχε μια απέραντη έκταση από νερά. Ο Πρώτος Δημιουργός και ο Μόνος έστειλαν μια πάπια στο βυθό να φέρει άμμο. Με αυτήν έφτιαξαν βουνά, πεδιάδες, ανθρώπους, ζώα κλπ). Της  Σιβηρίας (Πρώτα υπήρχε ο ωκεανός, όπου κατέβηκε ο Ούλγκαν, ανώτερος θεός των Τατάρων, κι από λάσπες που επέπλεαν έπλασε τον Έρλικ…) Της Φινλανδίας  (Στην αρχή υπήρχε ένας άδειος ουρανός και μια απέραντη θάλασσα, όπου κολυμπούσε η μοναχική θεά Ιλματάρ. Στο γόνατό της έκανε φωλιά μια πάπια και από τα αυγά της εκκολάφθηκε ο κόσμος)...