Αυτά πόσο προάγουν τη νοημοσύνη μας;

Πόσο προάγει τη νοημοσύνη μας να θεωρούμε θρησκευτικό καθήκον: 

1)Την ακρόαση κακόφωνων ψαλμωδιών, ανατολίτικων αμανέδων, γελοίων επωδών όπως «τεριρέμ ριρί ριρέμ…» και αναγνωσμάτων σε δυσνόητη γλώσσα. 

2)Τελετουργικές πράξεις, όπως άναμμα λαμπάδων, σταυροκοπήματα, γονυκλισίες ..., που έχουν χάσει προ πολλού το νόημά τους.  

3)Την πολύωρη ακινησία και μουγκαμάρα κατά τις ιερές συνάξεις, αντί κάποιας κοινωφελούς δράσης ή  απόκτησης ωφελίμων γνώσεων.   

4)Την εισπνοή καπνών από κεριά και λιβάνι σε μια μπουχτισμένη καταθλιπτική ατμόσφαιρα θανατολατρείας, αντί της λατρείας του θεού που «δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς ούτε υπηρετείται από χέρια ανθρώπων», αλλά απαιτεί πνευματική λατρεία μέσα στον αυθεντικό ναό του, τη φύση.  

5)Το βομβαρδισμό του μυαλού από βαρετά και ανούσια κηρύγματα άσχετα με την καθημερινή ζωή, που δεν τα εφαρμόζουν ούτε οι φανφαρόνοι που τα ξεστομίζουν με στόμφο από τον άμβωνα.  

6)Το στριμωξίδι, το βρισίδι και ενίοτε την απώλεια πορτοφολιού για ένα κομμάτι ψωμί (άρτο) και το συναγελασμό με το κοπάδι και την προβατοποίηση του λογικού ανθρώπου στα πανηγύρια.  

7)Να μας καρφώνουν  θεούσες με το υποχθόνιο κουτσομπόλικο βλέμμα τους και τις ξινές,  παρατηρήσεις τους, γιατί δεν είμαστε «ευπρεπώς ενδεδυμένοι», γιατί δε γονατίσαμε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, γιατί δε σηκωθήκαμε όρθιοι κάποιαν άλλη, γιατί μας ξέφυγε κάποιος ψίθυρος, γιατί δεν ασπαστήκαμε το ευαγγέλιο και το χέρι του παπά… κλπ.    

8)Και βγαίνοντας χαζοχαρούμενοι από μια τέτοια πανηγυρική αποχαύνωση να αισθανόμαστε ψυχική ανάταση και  να πιστεύουμε ότι πατάμε στο κατώφλι του παραδείσου.