Μαριολατρεία

Οι ορθόδοξοι χριστιανοί κατηγορούν τους παπικούς ότι είναι Μαριολάτρες, δηλ. θεοποιούν τη μητέρα του Ιησού και της προσφέρουν λατρεία που αρμόζει μόνο στο θεό και το Χριστό, όμως κι αυτοί κάνουν το ίδιο λάθος, αφού στους ύμνους και τις ομιλίες τους αποδίδουν στη Μαριάμ θεϊκές ιδιότητες,  δηλαδή ότι *σώζει τους πιστούς ( «Θεοτόκε, συ γαρ ει η σωτηρία του γένους των χριστιανών»), ενώ «δεν υπάρχει από κανέναν άλλον σωτηρία», εκτός από το Χριστό (Πράξ. Δ΄12)   *μεσιτεύει υπέρ των ανθρώπων ( «και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον θεόν») ενώ  «ένας είναι ο μεσίτης θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός" (Α΄Τιμόθ. Β΄5). *καθαρίζει αμαρτίες («Λύσον την αχλύν των πταισμάτων μου, Θεόνυμφε»), ενώ   «το αίμα του Ιησού Χριστού καθαρίζει ημας από πάσης αμαρτίας» (Α΄Ιωάν., α΄7).  *καταργεί το θάνατο («σε την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν»), ενώ ο Χριστός ήρθε «για να καταργήσει τον έχοντα το κράτος του θανάτου» (Εβρ., β΄14).  *ονομάζεται θεός («Χαίροις μετά θεόν η θεός, τα δευτερεία της τριάδος η έχουσα»), ενώ αυτός είναι  τίτλος «του μεγάλου θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού»…  Η λατρεία της Μαριάμ απουσίαζε από την πρωτοχριστιανική Εκκλησία. Ο απόστολος Παύλος δεν κάνει καμιά αναφορά σ' αυτήν, ενώ στα ευαγγέλια υπάρχουν γι αυτήν ελάχιστες πληροφορίες, από τις οποίες κάποιες έρχονται σε σύγκρουση με το δόγμα της αειπαρθενίας («δεν ήρθε σε συνουσία μαζί της (ο Ιωσήφ) έως ότου γέννησε το γιο της τον πρωτότοκο…», Ματθ. α΄25). Η σύνοδος της Εφέσου (431 μ.Χ) όπου πρωτοστάτησε ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο υπεύθυνος για τη δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας, ονόμασε τη Μαριάμ θεοτόκο  αντί για χριστοτόκο που ήθελε ο  Νεστόριος, πατριάρχης Κων/πόλεως, σύμφωνα με τον οποίο η Μαριάμ γέννησε άνθρωπο που κατόπιν έγινε θεός. Ακολούθησε η θέσπιση εορτών, με 1^η την Κοίμηση, η αφιέρωση ναών (ο πρώτος ναός προς τιμήν της κτίστηκε τον 5^ο αιώνα στη Γεθσημανή από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό), η συγγραφή ύμνων και θαυμάτων (ο πρώτος Βίος της Παναγίας γράφτηκε τον 5^ο αιώνα) και η απονομή τιμητικών τίτλων και προσωνυμίων. Το θέμα της μάνας που μεσιτεύει στον παντοδύναμο γιο της αντιγράφει την τακτική των αυλοκολάκων, που για να επηρεάσουν το βασιλιά κολάκευαν τη βασιλομήτορα στην οποία αυτός είχε αδυναμία. Η χρήση «μέσου» για την επιτυχία ενός σκοπού είναι συνήθης μέθοδος. Αυτή η μέθοδος εφαρμόστηκε στην περίπτωση της Μαριάμ με αποτέλεσμα να εκτοπίσει από το προσκήνιο το θεό και το γιό του. Κοντά στην Παναγία ξεφύτρωσε ένα πλήθος μεσαζόντων αγίων, που αντικατέστησαν τους αρχαίους θεούς και ήρωες. Έτσι η προϊστορική μητριαρχική θεότητα πήρε  εκδίκηση για τον παραγκωνισμό της επιστρέφοντας στο προσκήνιο ως Θεοτόκος και βρίσκοντας τεράστια απήχηση στα πλήθη που με πάθος λατρεύουν διαχρονικά το αρχέτυπο της Μάνας, έχοντας παραμερίσει τη λατρεία του Πατέρα. Πόσοι ναοί είναι αφιερωμένοι στην Παναγία και πόσοι στο Θεό; Πόσες φορές γιορτάζει εκείνη και πόσες εκείνος; Και να σκεφτείτε ότι ο χριστιανισμός με τους εκατοντάδες χιλιάδες ναούς ξεκίνησε από τη λατρεία του ενός και μόνου θεού, που είχε ένα και μοναδικό ναό, το Ναό του Σολομώντα!