Ο Άδης στον «Κρατύλο» του Πλάτωνα

Μια άποψη για τον Άδη, αντίθετη από τη χριστιανική,  υπάρχει στον διάλογο «Κρατύλος» του Πλάτωνα (403a-404b), που μας πληροφορεί δια στόματος Σωκράτη ότι ο θεός του Κάτω Κόσμου ονομάστηκε Πλούτων, επειδή δωρίζει τον πλούτο που βρίσκεται κρυμμένος κάτω από τη γη. Το άλλο του όνομα, Άδης, που προκαλεί φόβο,  οι περισσότεροι το εξηγούν από το «αειδής», δηλαδή αόρατος… Οι άνθρωποι άδικα τον φοβούνται, λόγω της δύναμής του. Αιτία του φόβου είναι ότι με το θάνατο η ψυχή χωρίζεται από το σώμα και πηγαίνει εκεί (στον Άδη) για πάντα. Ο ισχυρότερος δεσμός που κρατά οποιοδήποτε ζώο σ’ ένα μέρος δεν είναι τόσο η ανάγκη, όσο η επιθυμία. Πολλοί θα έφευγαν από τον Άδη, αν αυτός δεν τους έδενε με τον ισχυρότερο δεσμό, τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις επιθυμίες, την  επιθυμία να συναναστρέφεται κάποιος εκείνον που νομίζει ότι εξ αιτίας του θα γίνει καλύτερος. …Γι αυτό,  πρέπει να συμπεράνουμε ότι κανείς δεν θέλησε να φύγει από εκεί, ούτε οι Σειρήνες, που γοητεύονται κι εκείνες. Τόσο ωραίους λόγους φαίνεται πως γνωρίζει να λέει ο Άδης και καθώς συνεπάγεται  αυτός ο θεός είναι τέλειος σοφιστής και μέγας ευεργέτης για κείνους που μένουν κοντά του, αφού και για τους ζωντανούς εδώ τόσα αγαθά αποκαλύπτει. Τόσο πολλά περισσεύματα έχει αυτός εκεί και γι αυτό ονομάστηκε Πλούτων. Εξ άλλου φαίνεται σοφό και δικαιολογημένο το να μη θέλει να συναναστρέφεται τους ανθρώπους όσο έχουν τα σώματά τους, αλλά τότε μόνο, όταν η ψυχή είναι καθαρή από τα κακά και τις επιθυμίες του σώματος, γιατί με αυτόν τον  τρόπο είναι δυνατόν να τους δέσει με την επιθυμία της αρετής και να τους κρατά διαρκώς …Το όνομα Άδης λοιπόν … του δόθηκε από τον νομοθέτη, επειδή  γνωρίζει όλα τα ωραία -από το «πάντα τα καλά ειδέναι».