Σύγχρονη εικονολατρεία

Ένα από τα πιο ανθεκτικά παγανιστικά κατάλοιπα στο χριστιανισμό είναι η κατασκευή και προσκύνηση εικόνων. Στην αρχή η χριστιανική λατρεία ήταν ανεικονική και χρησιμοποιούσε αρχαία θρησκευτικά σύμβολα (σταυρός, ιχθύς, άμπελος κ.α.). Οι θεολόγοι παρατήρησαν ότι μια εικόνα έχει διδακτική δύναμη  ισάξια με χίλιες λέξεις, γι αυτό υποχώρησαν στην ανάγκη του λαού να προσκυνά και να λατρεύει το αόρατο μέσω ορατών απεικονίσεών του. Η απλοϊκή πίστη  από καταβολής θρησκειών προσωποποιούσε τις μεταφυσικές ιδέες και στα είδωλά τους απέδιδε μαγικές δυνάμεις. Έπλαθε μύθους για εικόνες θεών «διοπετείς» (ουρανοκατέβατες), αχειροποίητες, έμψυχες, που ίδρωναν, μάτωναν και ανταποκρίνονταν στις προσευχές των ευσεβών. Τέτοιες προλήψεις δεν σβήνουν εύκολα από τη συνείδηση των απλών ανθρώπων, ακόμη κι αν αλλάξουν θρησκεία. Ο χριστιανισμός έδωσε στα αρχαία είδωλα νέα ταυτότητα. Ο Ολύμπιος Δίας έγινε ένθρονος Χριστός, ο δρακοκτόνος Απόλλων έγινε άγιος Γεώργιος, η Κουροτρόφος Θεά έγινε Βρεφοκρατούσα Παναγία κ.ο.κ. Εκεί που δυσκόλεψαν τα πράγματα ήταν με την απεικόνιση του τρισυπόστατου θεού. Η 7^η Οικ. Σύνοδος απαγόρευσε την απεικόνιση της αγίας Τριάδας, επειδή "το θεό δεν είδε ούτε άκουσε κανείς. Αυτός  που είδαν και άκουσαν οι πατριάρχες των Εβραίων ήταν ο Χριστός"!  Όμως κι εδώ δεν άργησε να φανεί λύση, όχι μόνο για τους ρωμαιοκαθολικούς, αλλά και για τους ορθοδόξους, ώστε το λαϊκό αίσθημα να μη μείνει ανικανοποίητο. Έτσι, παρά τις διαμαρτυρίες των ακραία ορθοδόξων, έχει καθιερωθεί να προσκυνείται η εικόνα της αγίας Τριάδας, που εικονίζει τον πατέρα θεό σαν ασπρομάλλη γέρο με το Χριστό δίπλα του σαν γενειοφόρο νέο και το άγιο πνεύμα ανάμεσά τους με μορφή περιστεράς.