Το θρησκευτικό ψέμα

Οι συνεχιστές των «αλιέων», που τρέφονται ψαρεύοντας ψυχές (ποιος ψαράς άραγε νοιάζεται για την ευτυχία των ψαριών;) υμνολογούν τους πρώτους διδάξαντας, που αποκαλούν πατέρες, θεόπνευστους, πάνσοφους, χρυσόστομους…  και υποτιμούν τους Έλληνες σοφούς, που αν δεν τους είχαν σπουδάσει οι περιώνυμοι πατέρες θα ήταν ανίκανοι να φιλοσοφήσουν και να θεολογήσουν. Οι άγιοι πατέρες αποκαλύπτονται τι λογής άνθρωποι ήταν από τα έργα τους που έντεχνα σερβίρουν το μίσος για τη ζωή, τον κόσμο, την οικογένεια, την ελευθερία, τη χαρά, την ομορφιά και τη γνώση, ζητώντας να μετατρέψουν κάθε πιστό σε ζωντανό νεκρό. Διαβάζοντας τα έργα τους με πνεύμα αμερόληπτο θα αντιληφθείς την απάτη, που οδήγησε στο μαρτύριο και την καταστροφή εκείνους που πίστεψαν σε σημεία και τέρατα, προπατορικά αμαρτήματα, παρθενογενέσεις, νεκραναστάσεις, κολάσεις και  παραδείσους …… Θα δεις από τη μια να καταδικάζουν τον πλούτο και τη φιλοχρηματία κι από την άλλη οι εκπρόσωποι του Χριστού να κάνουν το αντίθετο.  Να διδάσκουν την ανεξικακία, αλλά να τρώγονται μεταξύ τους. Να απαγορεύουν την ειδωλολατρεία, αλλά να προσκυνούν λείψανα και εικόνες φορτωμένες μπιχλιμπίδια. Εκμεταλλευόμενοι το φόβο του θανάτου, σαν ομοιοπαθητικοί γιατροί συνιστούν την καταπολέμησή του με απάρνηση της ζωής («αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις»). Καλούν τους πιστούς να χάσουν αυτή τη ζωή και να νεκρώσουν τις αισθήσεις τους για χάρη μιας φανταστικής μεταθανάτιας ζωής, για την οποία δεν έχουν καμμιά χειροπιαστή απόδειξη. Ισχυρίζονται πως ο θεός είναι αγάπη, αλλά προτίμησε να κάνει τη ζωή των πλασμάτων του (όχι μόνο των ανθρώπων) ιστορία τρόμου με πολύ αίμα και πόνο. Τον ηδονίζουν τα βασανιστήρια και οι θυσίες και δεν διστάζει να σπείρει τον υπέρτατο φόβο και την καταστροφή. Οι ναοί του μοιάζουν με λαμπρά ταφικά μνημεία, όπου επαναλαμβάνεται το αποκρουστικό έγκλημα της σταύρωσης και καταβρόχθισης ενός αθώου. Εναντιώνεται στη γνώση και τον πολιτισμό και εξυμνεί τη μωρία. Τι είδους αγάπη είναι αυτή; Είναι αγάπη προς την παρακμή, την ασχήμια και το ψέμα. Ονομάζουν τον πόνο, την καταστροφή, τη δυστυχία και το θάνατο θέλημα του θεού, ενώ προκαλούνται από ανθρώπινο θέλημα. «Όλα τα θεμελιώδη του χριστιανισμού, το μίσος προς τα εγκόσμια, ο φόβος μπρος στην ομορφιά και τον αισθησιασμό, η θεμελίωση ενός επέκεινα για τη συκοφάντηση του ενθάδε, η νοσταλγία του μηδενός, του τέλους και η εμμονή στις ηθικές αξίες αποτελούν την πιο επικίνδυνη, φρικαλέα μορφή βούλησης για παρακμή, σημάδι προχωρημένης αρρώστιας, ένα εγγενές της εκμηδένισης ένστικτο, η αρχή της κατάπτωσης, …ο κίνδυνος των κινδύνων». (Φ. Νίτσε, «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου»). Η θρησκεία εκμηδενίζει κάθε προσπάθεια του ανθρώπου να πιστέψει στις δυνάμεις που κρύβει μέσα του, για να στηρίζεται πάντα στο δεκανίκι της και ν’ ακολουθεί το κοπάδι. «Ο χριστιανισμός για να διαδοθεί σε βαρβάρους χρειαζόταν βάρβαρες έννοιες: θυσία πρωτοτόκου, πόση αίματος, φάγωμα ανθρώπινης σάρκας, περιφρόνηση πολιτισμού, σωματικό και ψυχικό μαρτύριο, φανταχτερή πολυτέλεια στη λατρεία» (Τόμας Πέιν).   Το ανθρώπινο είδος λατρεύει την αυταπάτη. Επιζητά το ψέμα, που θα του χαρίσει ελπίδες, όνειρα και ουτοπίες. Αγγέλους που υμνούν την ειρήνη σε μια γη που σπαράσσεται από πολέμους και βία. Θεία βρέφη που γεννιούνται για να σώσουν έναν κόσμο στο χείλος της καταστροφής. Υποσχέσεις για αθάνατη ζωή, θεϊκά δώρα, θαύματα, «παρηγοριά στον άρρωστο, ώσπου να βγει η ψυχή του». Η αλήθεια στέκεται μπροστά μας, σε όλη της την ασχήμια και τη γύμνια. Το ψέμα ντύνεται με φανταστική χρυσοποίκιλτη στολή και παραπλανά. Τρέχουμε από πίσω του, το υπηρετούμε, του θυσιάζουμε τη ζωή και ό,τι άλλο έχουμε και του δίνουμε την εξουσία να τρέφεται και να αυξάνει σε βάρος μας. Είναι ο ανύπαρκτος θεός που λατρεύουμε. Οχυρωμένος πίσω από κουστωδίες αρχιερέων. Αχόρταγος για αίματα μαρτύρων, θυσίες, πόνο, δάκρυα, στεναγμούς, βία και θάνατο. Τρέφεται με Αρμαγεδώνες, σεισμούς, λιμούς κι ότι άλλο προκαλεί φόβο και απόγνωση. Είναι ο θεός του φόβου και της εκδίκησης  που φθονεί την ανθρώπινη ευημερία. Είναι ένα φάντασμα που ξεπροβάλλει από τους αρχαίους ασιατικούς μύθους κι απλώνεται σαν μαύρη θολούρα παντού σκοτώνοντας τη λογική.  Όταν ανακαλύψεις ότι κάποιος σου είπε ένα ψέμα, τον αντιμετωπίζεις στο εξής με επιφύλαξη και δυσπιστία. Νιώθεις ότι πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξες και αναρωτιέσαι πόσα ακόμη ψέματα σου έχει πει. Το ξεσκέπασμα ενός ψεύδους μπορεί να τινάξει στον αέρα φιλίες, συνεργασίες και σχέσεις. Αν κάποτε ανακαλύψεις ότι πιστεύεις σε μύθους και ψέματα, τι πρέπει να κάνεις; Οι περισσότεροι συμβιβάζονται με το θρησκευτικό ψέμα. Πείθουν τον εαυτό τους ότι για κοινωνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, ψυχολογικούς ή άλλους λόγους συμφέρει να κάνουν «τα στραβά μάτια» και οδηγούνται στο συμβιβασμό. Αν όμως είσαι ασυμβίβαστος δε το βάζεις κάτω. Θα σκεφτείς, πόσα ψέματα άραγε με τάισαν αυτοί που εξουσιάζουν τη ζωή μου και παίζουν με τη μοίρα μου; Αν είσαι λόγου χάρη χριστιανός, θα συλλογιστείς, αυτοί που δεν ντράπηκαν να μου πουν ψέματα για τη γέννηση κάποιου «μεσσία», που δεν ξέρουν καλά-καλά ούτε το πότε ούτε το αν γεννήθηκε, δεν θα ντραπούν επίσης να πουν ψέματα για τη δική μου «ψυχική σωτηρία» και όλα τα σχετικά. Πώς λοιπόν να εμπιστευθώ ανθρώπους που έχουν για σύνθημά τους το ρητό του Παύλου: «η αλήθεια του θεού εν τω εμώ ψεύσματι επερίσσευσεν εις την δόξαν αυτού» (Προς Ρωμαίους γ΄7); Γι αυτούς τους ανθρώπους ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παρουσιάζουν το θάνατο σαν ζωή και τη ζωή σαν θάνατο, την ασχήμια σαν ομορφιά, τη βλακεία σαν σοφία, την περιφρόνηση του κόσμου και της επιστήμης σαν αρετές, τον πόνο και τα βάσανα σαν δώρα θεού,  την ανοχή στο άδικο σαν θεάρεστη στάση κλπ, διαστρεβλώνοντας και συκοφαντώντας όλες τις ανθρώπινες αξίες.  Οι θανατόφιλες θρησκείες τους είναι θεμελιωμένες πάνω σε μύθους και ψέματα. Είναι σύμφωνα με τον Κεφαλονίτη συγγραφέα Ανδρέα Λασκαράτο: ¨προσβλητικές για το θεό, ανάξιες για τον άνθρωπο και αντιπροοδευτικές για το ανθρώπινο γένος". Μακάριος εκείνος που θα  ξεσκεπάσει την απάτη τους και θα ελευθερωθεί από τις αλυσίδες τους.