Αιώνια ζωή!

Άπληστο είδος ο άνθρωπος, δεν του φτάνει αυτή η ζωή, που συχνά δεν ξέρει πώς να την ζήσει, θέλει κι άλλη και μάλιστα αιώνια και παραδεισένια. Το καλό είναι πως αυτό που δεν μπορούμε ν’ απολαύσουμε στην πραγματικότητα, μπορούμε να το ζήσουμε στη φαντασία μας. Με τη φαντασία του λοιπόν κάθε λαός δημιούργησε, όχι όμως χωρίς  μισαλλοδοξία, το δικό του παράδεισο. Η αιώνια ευτυχία για να είναι ολοκληρωμένη πηγαίνει παράλληλα με την αιώνια τιμωρία των εχθρών, που χαρακτηρίζονται εχθροί του θεού. Γι αυτούς επινοήθηκε η κόλαση. Θέλουμε δύναμη, εξουσία, αναγνώριση, μακαριότητα  και προπαντός αθανασία. Η Φύση περιμένει αδυσώπητη να συντρίψει την αλαζονεία μας και να μας περιορίσει στα όρια που μας έθεσε. Ο εβραϊκός παράδεισος, εμπνευσμένος από αρχαίους μύθους και από τους περιφραγμένους κήπους των Περσών βασιλέων, συμβολίζει την αρχέγονη ζωή στη φύση, πριν οι άνθρωποι ανακαλύψουν τον πολιτισμό και την κοινωνική συμβίωση. Είναι η ζωή της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς στην οποία ενδόμυχα καθένας επιθυμεί να επιστρέψει. Κάθε λαός διατήρησε την ανάμνησή της κι έφτιαξε το δικό του παράδεισο, προορισμένο για τους ευσεβείς. Οι σκανδιναβικοί λαοί  ονόμασαν τον παράδεισό τους Βαλχάλα, οι Έλληνες Ηλύσια Πεδία και Νήσους των Μακάρων, οι βουδιστές Νιρβάνα, οι Αιγύπτιοι  βασίλειο του Όσιρη, οι Εβραίοι Εδέμ, οι πρώτοι χριστιανοί «κόλπους (=αγκαλιά) του Αβραάμ», για την αιώνια ανάπαυση των λίγων εκλεκτών συνδαιτυμόνων του θεϊκού συμποσίου («θα τρώτε και θα πίνετε στη βασιλεία του πατέρα μου» υποσχόταν ο Χριστός στους μαθητές του). Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη  παράδεισος είναι η ουρανοκατέβατη Σιών, πόλη τετράγωνη, γεμάτη χρυσάφι και πολύτιμους λίθους, με το δέντρο της ζωής στο κέντρο της κι ένα ποτάμι με κρυστάλλινα νερά. Η περιγραφή του παραδείσου στα ιερά βιβλία ως τόπου υλικών απολαύσεων, συνδυασμένη με μυθολογικά στοιχεία δυσκόλευε τους θεολόγους να πείσουν για την πνευματικότητα της βασιλείας του θεού, γι αυτό επιστράτευσαν τις μεταφορικές ερμηνείες. Τελικά κατέληξαν στην άποψη ότι παράδεισος για τους πιστούς είναι ο Χριστός, δηλαδή φως που θα τους φωτίζει και θα τους θάλπει αιώνια,  ενώ για τους απίστους ο ίδιος θα είναι κόλαση, δηλαδή  φωτιά που καίει και βασανίζει. Η πίστη στη μετά θάνατον ζωή και στην ύπαρξη τόπων ανταμοιβής και τιμωρίας των νεκρών υπάρχει σε πολλές αρχαίες θρησκείες και μάλιστα στην αιγυπτιακή.  Ο Ιωσήφ, που πήρε γυναίκα του την κόρη αιγύπτιου ιερέα της Ηλιούπολης και ο Μωυσής, παντρεμένος κι αυτός με κόρη Μαδιανίτη ιερέα, μυήθηκαν στα θρησκευτικά μυστικά των θρησκειών της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής και μετέφεραν στον ιουδαϊσμό πολλά στοιχεία από αυτές. Οι χριστιανοί ανακάτεψαν τις ιουδαϊκές δοξασίες  με αρχαίες ελληνικές. Τα Ηλύσια πεδία αντικαταστάθηκαν από τον Παράδεισο. Ο Τάρταρος έγινε Κόλαση. Ο Πυριφλεγέθων ποταμός του Κάτω Κόσμου, που βασάνιζε ψυχές κακούργων,  μεταφέρθηκε προ του βήματος του μεγάλου Κριτή («ποταμός πύρινος προ του σου βήματος καταπλήττων έλκει άπαντας…», τροπάριο  της Κυριακής των Απόκρεω). Ο Άδης με τις χάλκινες πύλες, η κρίση των νεκρών και η απόδοση δικαιοσύνης στην άλλη ζωή συνέχισαν να υπάρχουν στη χριστιανική διδασκαλία. Η διαφορά του αρχαιοελληνικού θεού του Άδη από το χριστιανικό της Μεσαιωνικής Ευρώπης είναι τεράστια. Σε αρχαία αγγεία και γλυπτά ο Άδης εικονίζεται όμοιος με το Δία, καμιά σχέση με το σκελετό, που ντυμένος καλογερίστικα ράσα κρατά δρεπάνι και θερίζει ανθρώπους. Αυτό το αποκρουστικό πρότυπο υιοθετούν οι ξένες ταινίες που αντλούν θέματα από την ελληνική μυθολογία και τα αλλοιώνουν προσθέτοντας στοιχεία της δικής τους κουλτούρας.  Οι πρωτόγονοι είχαν την αίσθηση ότι όλα στη φύση είναι έμψυχα και θεϊκά. Φαντάζονταν στοιχειά και νεράιδες να κατοικούν σε κάθε δέντρο, φυτό, σπηλιά, πηγή κλπ. ακόμα και στον αέρα. Από αυτή την ιδέα ξεκίνησε η δεισιδαιμονική πίστη των χριστιανών στα τελώνια, στοιχειά του αέρα. Δεν τους έφταναν οι γήινοι τελώνες, ήθελαν και τελώνες στο διάστημα, να υποβάλλουν σε έλεγχο  τις ψυχές, καθώς ανεβαίνουν μια φανταστική σκάλα (Κλίμαξ) που οδηγεί στο ουράνιο βασίλειο. Κι εκεί που ο ταλαίπωρος άνθρωπος, εγκαταλείποντας το μάταιο τούτο κόσμο νόμιζε πως απαλλάχτηκε από δανειστές και χρέη, τους ξαναβρίσκει μπροστά του και μάλιστα πιο απαιτητικούς, να ζητούν την πληρωμή τους σε είδος. ΄Η έχεις πλεόνασμα καλών πράξεων και περνάς ή πληρώνεις με αντίτιμο την ψυχή σου. Αυτοί οι εφιαλτικοί κατεργάρηδες είναι πολύ γραφειοκράτες. Έχουν λεπτομερή κατάστιχα (όλα τα «ακασικά αρχεία»),   με τη ζωή και τις πράξεις κάθε ανθρώπου και λογομαχούν με τους αγγέλους-συνοδούς και δικηγόρους των πεθαμένων, προσπαθώντας να ρίξουν τις ψυχές στην κόλαση. Οι δημιουργοί αυτών των μεσαιωνικών μύθων προσπάθησαν να συμβιβάσουν τον παγανισμό με τη νέα θρησκεία, όμως ο Χριστός των ευαγγελίων δεν προβλέπει άλλο κριτή των ψυχών εκτός από τον εαυτό του, οπότε κανένα «τελώνιο» δεν είναι εξουσιοδοτημένο να δικάζει και να καταδικάζει τους ανθρώπους… Οι μύθοι δεν τρομάζουν τους λογικούς ανθρώπους, ώστε να πιστεύουν σε παραδείσους, τάρταρα, διαβόλους και τριβόλους  και ν’ αγωνιούν τι θα κάνουν και τι θα πάθουν μόλις βγει η ψυχή από το σώμα τους. Αντιλαμβάνονται ότι  μόνη εφικτή ζωή είναι η επίγεια. Γι αυτό κάποιοι ανοιχτόμυαλοι θεολόγοι υποστηρίζουν  ότι ο παράδεισος αρχίζει από αυτή τη ζωή και είναι η ένωση των πιστών με το θεό, του οποίου το βασίλειο βρίσκεται μέσα στην καρδιά  κάθε καλού χριστιανού και όχι σε κάποιον «έβδομο» ή «τρίτο ουρανό»,  ενώ κόλαση είναι η απομάκρυνση από το θεό και όχι  καζάνια που βράζουν στα μυθικά τάρταρα. Παράδεισος και κόλαση είναι αλληγορίες που περιγράφουν  ψυχική κατάσταση και όχι σωματική. Όσο για τα τελώνια, είναι οι τύψεις που βασανίζουν τον αμαρτωλό, όπως οι Ερινύες. Ο Χριστός ομολογεί ότι αιώνια ζωή είναι η γνώση του θεού  («αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν θεόν…», Ιωάν. ιζ΄3), αν και το ξεχνά σε άλλο ευαγγέλιο και απειλεί τους απίστους με τη γέενα του πυρός και τον «ακοίμητο σκώληκα» («βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων.», Ματθ. ιγ: 40-42 και Μαρκ. θ΄16) . Όσοι πιστοί, διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με την ευαισθησία σας.