Ο κόσμος μας και η ιδέα του θεού

Λέγεται ότι ζούμε σ’ ένα σύμπαν 11 διαστάσεων, από τις οποίες γνωρίζουμε μόνο 4. Η θρησκεία τοποθετεί στις άγνωστες διαστάσεις υπερφυσικά όντα και απαγορεύει τον καρπό της γνώσης. Οι παραβάτες έχουν την τύχη του Προμηθέα και του Εωσφόρου. Ο  Μ. Βασίλειος συμβουλεύει: «Μὴ ζήτει ἐν τῇ κτίσει τὸ ὑπὲρ τὴν κτίσιν·» (Περί Πίστεως). Ο κόσμος διέπεται από το νόμο της τροφικής αλυσίδας, σύμφωνα με τον οποίο ο αδύναμος γίνεται τροφή του ισχυρού. Αυτό δίνει μια ιδέα περί του δημιουργού, που, αν έχει λογική και αισθήματα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αγαθός και εύσπλαχνος. Τεράστιες φυσικές καταστροφές  έγιναν στη Γη ανά χρονικά διαστήματα εκατομμυρίων ετών, πριν εμφανισθεί ο άνθρωπος, τον οποίο η θρησκεία θεωρεί αίτιο του κακού.  Πριν από 440 εκατομ. χρόνια (τέλος εποχής Ορδοβισίου), καταστράφηκε το 85% των ειδών. Πριν από 374 εκ. χρόνια (τέλος Δεβονίου), το  80%. Πριν από 251 εκ. χρόνια (τέλος Περμίου), το 96%. Πριν από 201 εκ. χρόνια (τέλος Ιουρασίου), το 80%. Πριν από 65 εκ.χρόνια (Τριτογενής εποχή), το 75% (τέλος δεινοσαύρων). Πριν από 9 εκ. χρόνια, εμφανίστηκε ο πρόγονος του ανθρώπου. Η Φύση πειραματίζεται δημιουργώντας και καταστρέφοντας ποικίλες μορφές ζωής. Στο πειραματικό της εργαστήριο οι άνθρωποι ζουν εγκλωβισμένοι, σαν πειραματόζωα, φορτωμένοι φόβους, απορίες, ενοχές. Η ζωή είναι δύσκολη, μα όλοι πασχίζουν να την κάνουν δυσκολότερη. Ακόμα και ο έρωτας έχει νοσηρά συμπτώματα και θεραπεύεται όταν ικανοποιηθεί η αναπαραγωγική διαδικασία. Ζούμε προσαρμόζοντας τα θέλω μας στα πρέπει της κοινωνίας, γιατί δεν μπορούμε ν’ αποκοπούμε από το ανθρώπινο κοπάδι, που καθοδηγείται από άφρονες ποιμένες. Κάθε υλικό σώμα κινείται και μεταβάλλεται, ακόμα κι εκείνα που μοιάζουν σταθερά και αμετάβλητα. Δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί συμβαίνει αργά στο πέρασμα αιώνων. Ο κόσμος αλλάζει και μαζί του αλλάζουν οι άνθρωποι. Η αφύπνιση των ανθρώπων τρομάζει τα ιερατεία, που παρουσιάζονται σαν φορείς και γνώστες του θελήματός του θεού και εκτελεστές των σχεδίων του. Τεράστιο διάστημα μεσολάβησε από την αρχή του κόσμου μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου και κατόπιν του θεού. Το 99% της ζωής του ο κόσμος μας το έζησε χωρίς θεούς και ανθρώπους. Κατά τα πρώτα βήματα του πολιτισμού ξεπήδησε η ιδέα του θεού και συν τω χρόνω εξελίχθηκε σε βασικό παράγοντα της κοινωνικής ζωής. Όψιμη μορφή του είναι ο χριστιανικός θεός, που μετρά 2018 χρόνια ύπαρξης. Αν συμβεί μια παγκόσμια καταστροφή, σαν κι αυτές που έγιναν στο παρελθόν από πτώση μετεωρίτη, κατακλυσμό ή δράση ηφαιστείων κι αφανίσει τα περισσότερα ζωικά είδη, όταν η ζωή επανακάμψει και δημιουργηθεί νέος πολιτισμός, άραγε θα μοιάζουν οι θεοί του με τους χαμένους θεούς του παρελθόντος;  Στο ερώτημα, γιατί ο κόσμος λειτουργεί έτσι, η θρησκεία απαντά ότι έχει σχεδιαστεί από κάποιο υπέρτατο ον με συγκεκριμένο σκοπό (τελολογικό επιχείρημα, τέλος=σκοπός), σαν ένα ρολόι, που συναρμολογήθηκε σκόπιμα.  Δεν  ταιριάζει να συγκρίνουμε την κατασκευή ρολογιών με την κατασκευή συμπάντων. Στη φύση όλα γίνονται από απλούστερα υλικά με αυτοαντιγραφή, αυτοδιόρθωση και προσαρμογή, ιδιότητες  που δεν έχουν τα ανθρώπινα έργα. Ο Michael Behe υπέθεσε ότι η κίνηση των βακτηριδίων, η πήξη αίματος και η μη ελαττώσιμη πολυπλοκότητα φανερώνουν θεϊκό σχεδιασμό. Οι ακραίες αντιθέσεις στο σύμπαν δείχνουν αντίπαλους σχεδιαστές. Ο ανταγωνισμός, ο πόνος, ο φόβος και ο θάνατος μαρτυρούν κακοπροαίρετο σχεδιαστή. Σχεδιαστής των πολύπλοκων μοριακών συστημάτων είναι η εξέλιξη.  Το γεγονός ότι συμβαίνει πολύ κακό για το τίποτα, είναι αποτέλεσμα του τυχαίου τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η ζωή εξ αρχής, χωρίς σκοπό, χωρίς ευφυή σχεδιασμό, χωρίς ηθική. Από το ατελές σώμα μας και τις δυσλειτουργίες του μέχρι την αέναη πάλη των στοιχείων της φύσης και τις μεγάλες κοσμικές καταστροφές, όλα δείχνουν ότι οι συμπαντικοί νόμοι δεν έχουν σχέση με ηθική και θρησκευτικά δόγματα. Η τελειότητα μιας παραδεισένιας ουτοπίας είναι προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας και της επιθυμίας να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Πολλοί πίστεψαν ότι όλα έχουν κάποια αιτία στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους (νόμος της αιτιότητας). Ο Πλάτων θεωρούσε πρώτη αιτία το θεό, το «όντως ον». Ο Αριστοτέλης, του οποίου τη φιλοσοφία προσάρμοσε στο χριστιανισμό ο Θωμάς Ακινάτης, ονόμαζε το θεό πρώτον κινούν ακίνητον, δηλ. πρώτη αιτία που θέτει σε κίνηση το σύμπαν. Ο φιλόσοφος Καρνεάδης ο Κυρηναίος (γύρω στο 150 π.Χ.) είπε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από φυσικές δυνάμεις χωρίς την επέμβαση κάποιου θεού. Αν υπάρχει δημιουργός του χώρου, του χρόνου και της ύλης, που η ύπαρξή του οφείλεται στον εαυτό του, γιατί να βρίσκεται έξω από τη φύση και να μην είναι η ίδια η φύση; Γιατί να μην είναι  πρώτη αιτία μια φυσική δύναμη, όπως τα δυνητικά σωματίδια, που δημιουργούνται από κβαντικές διακυμάνσεις του κενού που υπήρχε πάντα; Αν ο θεός δεν έχει αιτία,  γιατί να έχει το σύμπαν αιτία;