Παράδοξες επιστημονικές θεωρίες

Το σύμπαν μας είναι ένα από τα πολλά παράλληλα σύμπαντα που συνυπάρχουν στο υποθετικό πολυσύμπαν και αλληλεπιδρούν χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους. Κάθε σύμπαν έχει δικούς του φυσικούς νόμους και το ένα γεννά το άλλο σε μια αέναη διαδικασία χωρίς αρχή και τέλος. Στον κβαντικό κόσμο το it (ύλη) υπάρχει, όταν παρατηρούμε το bit (πληροφορία) [Τζον Γουίλερ  “it from bit”]. Το «συμμετοχικό» Σύμπαν, βλέπει και δημιουργεί τον εαυτό του και έχει ως γλώσσα προγραμματισμού  τη συνειδητότητα. Σκοπός του είναι να παράγει νοήμονα όντα που θα το παρατηρούν, για να μπορεί να υπάρχει. Στον υποατομικό κόσμο της Κβαντικής όλα είναι πακέτα ενέργειας (κβάντα) και όλα έχουν την πιθανότητα να συμβούν. Κάθε σωματίδιο βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλες τις πιθανές θέσεις (φαινόμενο της επαλληλίας), που τις περιγράφει μια κυματοσυνάρτηση. Για να εντοπισθεί, πρέπει να το παρατηρήσει κάποιος ενσυνείδητος παρατηρητής, γιατί η συνείδηση δημιουργεί την πραγματικότητα. Το Σύμπαν, υπάρχει, γιατί το παρατηρεί κάποια κοσμική συνείδηση.  Οι κάτοικοι των παράλληλων συμπάντων θεωρούν το δικό τους σύμπαν πραγματικό. Είναι πλάι μας, αλλά δεν γίνονται αντιληπτά, λόγω αποσυνοχής (η κυματοσυνάρτησή μας δεν είναι σε συμφωνία φάσης με αυτά), όπως γύρω μας υπάρχουν ραδιοκύματα, όταν όμως ανοίγουμε το ραδιόφωνο, ακούμε μόνο μία συχνότητα, επειδή οι άλλες είναι σε αποσυνοχή. Αφού η συχνότητα των κυμάτων είναι ανάλογη προς την ενέργειά τους (νόμος του Πλανκ), τα κύματα κάθε κόσμου πάλλονται σε διαφορετικές συχνότητες και δεν αλληλεπιδρούν.  Στον μικρόκοσμο της Κβαντικής δεν υπάρχει προβλεψιμότητα ούτε αιτιοκρατία. Εκεί τα πράγματα διαρκώς περνούν από τη δυνατότητα στην πραγματικότητα. Τα σωματίδια είναι νέφη πιθανοτήτων που διαρκώς δημιουργούνται από το κβαντικό κενό. Ένα αντικείμενο, πριν παρατηρηθεί, υπάρχει σε όλες τις πιθανές καταστάσεις, όπως η γάτα του Σρέντινγκερ. Η αρχή της απροσδιοριστίας ή της αβεβαιότητας του Βέρνερ Χάιζεμπεργκ (1927) λέει ότι δεν μπορούμε να εξακριβώσουμε απόλυτα και ταυτόχρονα τη θέση και την ορμή ενός σωματιδίου. Αν είμαστε 99% βέβαιοι για τη θέση του, είμαστε μόνο 1% βέβαιοι για την ορμή του. Κι αν είμαστε 100% σίγουροι για την ορμή του, δεν ξέρουμε τίποτε για τη θέση του. Βρίσκεται παντού. Γύρω από τον πυρήνα των ατόμων περιστρέφονται νέφη ηλεκτρονίων. Αν κάποιο ηλεκτρόνιο απορροφήσει πακέτα ενέργειας (κβάντα), πηδά σε υψηλότερη στοιβάδα. Αν εκπέμψει πακέτα ενέργειας (φωτόνια), πέφτει σε χαμηλότερη. Η ιδιότητα των ηλεκτρονίων να βρίσκονται σε όλα τα πιθανά σημεία, τους επιτρέπει να κάνουν μοριακούς δεσμούς, που συγκρατούν ενωμένα και τα μόρια του σώματός μας. Αν δούμε το σύμπαν σαν ηλεκτρόνιο, υπάρχει σε πλήθος διαφορετικές καταστάσεις (παράλληλα σύμπαντα), που συνδέονται μέσω ενός αόρατου δικτύου από τούνελ (σκουληκότρυπες).  Σύμφωνα με τη θεωρία του βιοκεντρισμού, η ζωή και η συνείδηση είναι τα κλειδιά για την κατανόηση της αληθινής φύσης του σύμπαντος (2007, «Βιοκεντρισμός», Robert Lanza, αμερικ. Καθηγ. Ιατρικής, γνωστός για θεραπείες με βλαστοκύτταρα). Η ζωή (βίος) είναι το κέντρο της πραγματικότητας. Αυτή δημιούργησε το Σύμπαν. ΄Ο,τι βιώνουμε  είναι μια δίνη πληροφοριών στο μυαλό μας. Μια μέλισσα βλέπει διαφορετικά ένα λουλούδι, γιατί κάνει υπεριώδη ανίχνευση και όχι στα συνήθη μήκη κύματος που βλέπουμε εμείς. Οι φάλαινες επικοινωνούν με υπερηχητικά σήματα, που δεν πιάνουν τα αυτιά μας. Το μυαλό δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα. Τα κύτταρά του αντιδρούν σε ηλεκτρολύτες, ph, θερμοκρασία, ορμόνες και άλλα ερεθίσματα και μετά από επεξεργασία δίνει την εμπειρία του χρώματος, του ήχου, της οσμής κ.λπ. Ο εγκέφαλος είναι γεννήτρια ενέργειας, που σύμφωνα με την αρχή του Λαβουαζιέ δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται.  Η ηλικία του Σύμπαντος υπολογίζεται σε 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Ξεκίνησε από ένα σημείο άπειρα πυκνής ύλης, που  ονομάζεται μοναδικότητα (singularity), όπου οι νόμοι της Φυσικής δεν ισχύουν. Από εκεί άρχισε να επεκτείνεται με τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang). Αυτή η επέκταση ονομάστηκε πληθωρισμός και είχε για ορισμένο χρονικό διάστημα ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Η αιτία που την προκάλεσε συνεχίζει να γεννά νέα σύμπαντα (χαοτικός πληθωρισμός).  Αν το σύμπαν είναι αιώνιο, χωρίς αρχή και τέλος, ολοκληρώνοντας ένα κύκλο ζωής καταλήγει ξανά και ξανά σε μια μοναδικότητα, απ’ όπου γεννιέται ένα  νέο σύμπαν. Το μοντέλο αυτό υπάρχει στην αρχαία ελληνική και στη βουδιστική κοσμολογία. Η Θεωρία της Σταθερής Κατάστασης έχει ως μοντέλο το αιώνιο και ανώλεθρο σύμπαν που δεν έχει ηλικία. Αν πριν από τη Μ. Έκρηξη δεν υπήρχε χώρος ούτε χρόνος, τότε αυτή έγινε στο πουθενά και στο ποτέ  (Ε. Μπιτσάκης, Μ. Έκρηξη, Ένας σύγχρονος κοσμογονικός μύθος; ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ,4/9/2009). Γι αυτό συνυπάρχουν νεογέννητα άστρα και άστρα που ξεπερνούν την υποτιθέμενη ηλικία του σύμπαντος. Το υπόβαθρο της μικροκυματικής ακτινοβολίας που παρατηρήθηκε το 1965 δεν είναι η ακτινοβολία του Μπιγκ Μπανγκ, αλλά κατάλοιπο από άστρα προηγούμενων κύκλων συμπαντικής διαστολής. Η επιταχυνόμενη διαστολή που κράτησε για ένα κλάσμα δευτερολέπτου (θεωρία του πληθωριστικού σύμπαντος^.) έκανε το σύμπαν ομογενές και ισότροπο (φαίνεται  ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις και απ’ όλα τα σημεία του). Η απωστική δύναμη που συνεχίζει τη διαστολή ονομάστηκε σκοτεινή ενέργεια. Όταν η πυκνότητα και η καμπυλότητα ήταν άπειρες, η διάρκεια του χρόνου ήταν επίσης άπειρη. Καθώς μειώνονται με τη διαστολή, μειώνεται και η διάρκεια του δευτερολέπτου, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μετρηθεί η ηλικία του Σύμπαντος. Η Κοσμολογική Σταθερά του Αϊνστάιν, που ο ίδος απέρριψε, εξισορροπεί τη βαρύτητα, ώστε να προκύπτει ένα στατικό μοντέλο σύμπαντος. Το 1993 προτάθηκε η ιδέα της ημιστατικής κατάστασης με εναλλασσόμενες περιόδους τοπικών διαστολών και συστολών, γύρω από μεγάλης μάζας αντικείμενα, όπου παράγεται ύλη και ενέργεια.