Μυστήρια του κόσμου και του ανθρώπου

α) Δημιουργία από το τίποτε;  Η Κβαντική  αποκάλυψε ότι τα υποατομικά σωματίδια μπορούν να δημιουργηθούν από το τίποτε και ότι η συνολική ενέργεια στο Σύμπαν μας ισούται με το μηδέν. Οι θεολόγοι πανηγυρίζουν λέγοντας, ότι επαληθεύτηκε το δόγμα του Μ. Βασιλείου, περί της δημιουργίας των πάντων εκ του μηδενός («εξ ουκ όντων»). Η Γένεση όμως (Α΄2-10) αναφέρει ότι η Δημιουργία έγινε από προϋπάρχον υλικό: «Εν αρχή… η γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος…». Αόρατη και ακατασκεύαστη σημαίνει ύπαρξη ύλης σε χαώδη κατάσταση, που δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί σε κόσμο.  Την ύλη αυτήν κάλυπτε  μια άβυσσος γεμάτη νερό [σύμφωνα με το Θαλή το Μιλήσιο (6ος αιώνας π.Χ.) πρωταρχικό στοιχείο του κόσμου είναι το νερό]. Στα έγκατα της αβύσσου κρυβόταν η γη και πάνω της, μέσα στο σκοτάδι, περιφερόταν το πνεύμα του θεού. Ο θεός είπε: «οφθήτω (ας εμφανισθεί) η ξηρά»  και όχι «ας φτιάξω την ξηρά», (ενώ για τον άνθρωπο είπε: «ποιήσωμεν άνθρωπον»), κι αυτό, γιατί η ξηρά υπήρχε ήδη, απλώς έπρεπε να γίνει ορατή. Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης έκανε ό,τι και ο θεός του Πλάτωνα: εκόσμησε το σύμπαν, δηλ. έβαλε τάξη στο πρωταρχικό χάος (Πλάτων,Τίμαιος). Αυτού του είδους η δημιουργία δεν προκύπτει από το μηδέν. Από την αταξία δημιουργείται  τάξη και από το χάος  αρμονία. 

β) Ο άνθρωπος είναι μικρογραφία του σύμπαντος.  Ο μικρόκοσμος του ανθρώπου αποτελείται από 10 τρισεκατομμύρια κύτταρα και φιλοξενεί τρισεκατομμύρια βακτήρια και ιούς μη παθογόνους, που συνεργάζονται για τη συντήρηση αυτού του πολύπλοκου "οικοσυστήματος". Για τούτο το μικρό σύμπαν προνοεί ο εγκέφαλος, θρονιασμένος σαν θεός στην κορυφή του (κεφάλι). Ο Αναξαγόρας (5ος αι. π.Χ.) έλεγε ότι το μεγάκοσμο του σύμπαντος κυβερνά ο θεϊκός Νους, που κινεί τη μάζα της ύλης. Η ανθρωπότητα είναι μια ασήμαντη κοινότητα ιών μέσα στο τεράστιο σύνολο αλληλεξαρτώμενων ειδών που συνεργάζονται για τη λειτουργία του οργανισμού που ονομάσαμε κόσμο. Κύρια προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία κάθε οργανισμού είναι να καθοδηγείται από ένα υγιή νου. 

γ) Βασικά συστατικά του Σύμπαντος είναι η ύλη και η ενέργεια. Η ύλη (εγκέφαλος) δημιουργεί ενέργεια (νόηση). Ο άνθρωπος θεωρεί τις νοητικές  λειτουργίες, που οι θρησκείες ονομάζουν ψυχή, ανώτερες από την υλική του υπόσταση, λες και υπάρχει μέσα του ένας αθάνατος δίδυμος εαυτός, που σκέφτεται και αποφασίζει χρησιμοποιώντας το σώμα ως όχημα και εργαλείο. Αλλά το μέρος μας που είναι πραγματικά αθάνατο είναι τα γονίδιά μας. Αυτά μεταφέρονται, δεν πεθαίνουν. 

δ)Ένα προϊόν της νόησης είναι η φαντασία. Δημιουργεί απίθανους κόσμους, πρωταγωνιστεί σε συναρπαστικά σενάρια, κάνει κατορθωτό το ακατόρθωτο. Η φαντασία δημιούργησε  θρησκείες, τέχνες, πολιτισμό. Ο εγκέφαλος είναι η έδρα της πνευματικής μας ζωής, των μηχανισμών που βρίσκονται πίσω από τις σκέψεις και κρίσεις μας που οδηγούν σε πράξεις θετικές ή αρνητικές. Όταν οι μπαταρίες των κυττάρων μας, τα μιτοχόνδρια, παύουν να παράγουν την ενέργεια που μας ζωογονεί από το οξυγόνο που τους δίνουμε με κάθε αναπνοή μας, τότε κι ο εγκέφαλος παύει να λειτουργεί. Καθώς σιγά-σιγά σβήνει, δημιουργούνται παραισθήσεις, λανθασμένα σήματα και απελευθέρωση του περιεχομένου του ασυνειδήτου, που προκαλούν σύγχυση στον άνθρωπο που πεθαίνει, δίνοντάς του την εντύπωση ότι πέρα από τον κόσμο που γνώρισε με τις αισθήσεις, υπάρχει ένας ανεξερεύνητος κόσμος, στον οποίο η ύπαρξή του θα συνεχιστεί. Η επίγνωση της ίδιας μας της ύπαρξης ονομάζεται συνείδηση. Η λειτουργία της συνείδησης περιλαμβάνει αντιλήψεις, αισθήματα και στοχασμούς. Με την ηθική της έννοια η συνείδηση κάνει δεοντολογικές κρίσεις με βάση τον ηθικό νόμο. Ο ηθικός νόμος, γραπτός ή άγραφος είναι αποτέλεσμα της ομαδικής συνύπαρξης των πρώτων ανθρώπων, από την οποία προέκυψαν κανόνες συμπεριφοράς και αντιλήψεις περί καλού και κακού. Όσοι από αυτούς τους κανόνες δεν κατάφεραν να προσαρμοσθούν στις εξελισσόμενες κοινωνίες, καταργήθηκαν. Οι κοινωνίες που υστερούν σε πνευματική εξέλιξη είναι προσκολλημένες σε παλαιά πρότυπα και αντιμετωπίζουν με καχυποψία τους ανθρώπους που έχουν ερευνητικό πνεύμα. Η ελεύθερη σκέψη και η έρευνα απαγορεύονται σε θεοκρατικά καθεστώτα, όπως την εποχή του Μεσαίωνα (5ος - 15ος αιώνας) στη Δυτική Ευρώπη. Όμως η επιμονή των ανθρώπων που διψούν για μάθηση νικά  τις αντιδράσεις και η εξέλιξη προχωρεί. Οι εγκέφαλοι αναβαθμίζουν τη λειτουργία τους και η διαφορά μας από τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου αυξάνεται. Βρίσκουμε πιθανές ή απίθανες απαντήσεις στις αγωνιώδεις ερωτήσεις μας, όμως το πνεύμα μας δεν ησυχάζει. Κυνηγάμε την αλήθεια, έστω κι αν ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να την χωρέσει. Αντιστεκόμαστε στη Φύση, την πρωταρχική μας θεότητα. Φανταζόμαστε ότι κάποτε θα νικήσουμε το γήρας και το θάνατο, όμως ο φοβερός κύκλος της ζωής   μας κρατά καθηλωμένους στη δίνη του.