Αθανασία

Αν η πορεία του χρόνου είναι γραμμική, τότε κάθε ον και κάθε γεγονός είναι  ανεπανάληπτο. Το παρελθόν δεν πρόκειται να ξαναζωντανέψει, ενώ το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Η ιστορία του κόσμου προχωρά ανεπιστρεπτί προς το άγνωστο. Αν ο χρόνος διαγράφει κυκλική πορεία, τότε το μέλλον είναι προβλέψιμο, γιατί ο κόσμος σε τακτές χρονικές περιόδους θα ξαναζεί το παρελθόν του  και το τέρμα του θα μετατρέπεται σε αφετηρία επανεκκίνησης. Αν ο χρόνος διαγράφει πολύπλοκα και χαώδη σχήματα, όπως τα φράκταλς, τότε διακλαδίζεται στο χώρο ακολουθώντας τυχαίες διαδρομές, σαν ποταμός που ξεκινά από κάπου και στην πορεία χωρίζεται σε παραπόταμους και ρυάκια. Η πορεία του διαρκεί όσο και ο υλικός κόσμος συμπαρασύροντας κι εμάς στη ροή της. Η κίνηση των ουρανίων σωμάτων και η εναλλαγή των εποχών μας δίνει την εντύπωση της περιοδικής επανάληψης χρονικών περιόδων. Μελετώντας το παρελθόν μέσα στο παρόν προσπαθούμε να μαντέψουμε το μέλλον. Ταξιδεύουμε στο χώρο και στο χρόνο, στο χάος και στην αιωνιότητα, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό, πώς βρεθήκαμε μπλεγμένοι στη χωροχρονική δίνη κι αν ποτέ θα βγούμε από αυτήν.  Μέσα στο χωροχρονικό πλαίσιο η ζωή μας είναι απειροελάχιστη κουκκίδα, που μετριέται σε διάρκεια χρόνου και συντηρείται καταναλώνοντας και παράγοντας ενέργεια. Όταν η ενέργειά μας τελειώνει, ο χρόνος μας σταματά. Επιθυμούμε να επιβραδύνουμε το τέλος προσλαμβάνοντας  περισσότερη ενέργεια από αυτήν που χάνουμε. Μάταια, γιατί το βιολογικό μας ρολόι κάποτε θα σταματήσει. Η μορφή χωρίς ενέργεια καταστρέφεται. Η ενέργεια όμως είναι άφθαρτη. Μικροοργανισμοί γίνονται ανακυκλωτές του γενετικού υλικού, που εναποτίθεται στο χώμα. Ενσωματώνουν θραύσματα DNA αρχαίων οργανισμών και εξελίσσονται. Με το θάνατο χάνεται το εγώ, δεν χάνεται το είναι. Ο χρόνος που ρέει γίνεται αιώνιο τώρα. Αν ο κόσμος ταυτίζεται με το θεό, σε μια κυκλική κίνηση ο θεός- κόσμος πεθαίνει και αναβιώνει δίχως  αρχή και τέλος. Ασίγαστος πόθος του ανθρώπου είναι η κατάκτηση της αθανασίας. Οι τρεις γνωστές μονοθεϊστικές θρησκείες διδάσκουν ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του έναν εαυτό που μένει αθάνατος και λέγεται ψυχή. Την πίστη στην αθανασία της ψυχής ενίσχυσε η παρατήρηση ότι η σάρκα των καρπών σήπεται κάτω από το χώμα, αλλά ο πυρήνας παραμένει ζωντανός και βλαστάνει το φύτρο της νέας ζωής. Ο Χριστός είπε: «εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει στη γη και πεθάνει, δεν μπορεί να καρποφορήσει». Στη φράση αυτή υπάρχει κάποιο λάθος. Ο σπόρος παραμένει ζωντανός, γιατί, αν σαπίσει, δε θα φυτρώσει. Το περίβλημά του  τροφοδοτεί –σαν είδος πλακούντα- με τους χυμούς του το  φύτρο, μέχρι να πετάξει ρίζες. Ομοιότητα της σποράς με την ανθρώπινη  ζωή υπάρχει στη γέννηση και όχι στο θάνατο. Ο σπόρος προέρχεται από την ένωση σπερματοζωαρίου –ωαρίου, κατ’ αναλογία με την επικονίαση. Για τον γονιμοποιημένο φυτικό σπόρο μήτρα επώασης γίνεται η γη, ενώ γη του ανθρώπινου σπόρου είναι η μήτρα της γυναίκας. Δεν μπορεί από τη νεκρή ύλη των πεθαμένων σωμάτων να γεννηθεί αθάνατη ψυχή, παρά μόνο από τη ζωντανή ύλη, που γονιμοποιείται, διαιρείται, πολλαπλασιάζεται ή κλωνοποιείται.  Ο χριστιανισμός καυχάται πως νίκησε το θάνατο. Καύχηση ουτοπική, γιατί ούτε το θάνατο νίκησε ούτε το φόβο που προκαλεί, μάλλον πρόσθεσε φόβο στο φόβο. Φόβο αμαρτίας, φόβο αιώνιας καταδίκης, φόβο για το παρόν και φόβο για το μέλλον. Η εκμετάλλευση του φόβου έγινε κερδοφόρα επιχείρηση. Έριξε το αγκίστρι  με δόλωμα την αιώνια ζωή και ψάρεψε πλήθη ευπίστων, που παραληρούν επαναλαμβάνοντας επί 2000 χρόνια τα ίδια τροπάρια, μήπως και με την επανάληψη το παραμύθι γίνει πραγματικότητα. Και περνούν τα χρόνια, περνούν οι αιώνες,  το μικρόβιο της πίστης μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, μα το ψέμα δεν γίνεται αλήθεια, όσες φορές κι αν το επαναλάβουν. Είναι τόση η λαχτάρα να νικηθεί ο θάνατος, που η πλειοψηφία πρόθυμα θα υποκλιθεί σ’ αυτούς που της προσφέρουν το μαγικό φίλτρο της αθανασίας και θα παίζει σαν μαριονέτα στο θέατρο της υποκρισίας το ρόλο που της υπαγορεύουν.