Ιουδαία εναντίον Ρώμης

Στη Γενεαλογία της Ηθικής ο Νίτσε γράφει για την κάστα των ιερέων ότι είναι σωματικά αδύναμοι αλλά ευφυείς και τρέφουν μέσα τους ένα δηλητηριώδες μίσος (μπροστά στο πνεύμα της ιερατικής εκδίκησης κάθε άλλο πνεύμα φαίνεται ασήμαντο). Ως παράδειγμα φέρνει τους Εβραίους,  τον λαό της πιο εσωτερικευμένης ιερατικής εκδικητικότητας. Στο Πέρα από το καλό και το κακό, παρ.195, γράφει ότι  με αντιστροφή των αξιών έκαναν η λέξη κόσμος να σημαίνει κάτι επονείδιστο» και ανέτρεψαν την αριστοκρατική εξίσωση αξιών (καλός =ευγενής =δυνατός =ωραίος = ευτυχής =αγαπημένος του θεού).  Είπαν ότι καλοί είναι οι φτωχοί, οι ανήμποροι και οι ταπεινοί. Εκείνοι που υποφέρουν, οι στερημένοι, οι άρρωστοι οι ειδεχθείς είναι ευλογημένοι από το θεό και μακάριοι [ο Παύλος λέει ότι ο θεός εξέλεξε τους ανόητους και τους ασθενείς για να καταισχύνει τους σοφούς και τους ισχυρούς: Κορινθ.Α΄:1,26-29].  Η αδυναμία φόρεσε τον μανδύα της αρετής, αλλά η  ζωή είναι  θέληση για δύναμη. Το ψέμα μετατρέπει την αδυναμία σε προσόν, την ανημπόρεια σε καλοσύνη, τη χαμέρπεια σε ταπεινοφροσύνη, την υποταγή σε κάτι μισητό, σε υπακοή στο θεό. Η ανικανότητα του αδύναμου να βλάψει και η συνήθεια να περιμένει γίνεται συγχωρητικότητα και υπομονή …  Αυτοί οι αδύναμοι θέλουν να γίνουν κάποτε δυνατοί, όταν έρθει η βασιλεία του θεού. Με τους Εβραίους αρχίζει η εξέγερση των δούλων στο χώρο της ηθικής, που έχει  μια ιστορία δυο χιλιάδων χρόνων και υπήρξε νικηφόρα. Στον αγώνα του καλού εναντίον του κακού, δηλ. της  Ιουδαίας εναντίον Ρώμης, το κακό αντιπροσωπεύουν οι ισχυροί. Η Ρώμη θεωρούσε τον Εβραίο ον αποδεδειγμένα ένοχο μίσους προς το ανθρώπινο γένος (φράση του Τάκιτου). Οι χριστιανοί θεωρούνταν ιουδαϊκή αίρεση. Τι αισθάνονταν οι Εβραίοι για τη Ρώμη το μαντεύουμε από την Αποκάλυψη  του "αποστόλου της αγάπης" Ιωάννη, το πιο άγριο και εκρηκτικό κείμενο που κουβαλά η εκδικητικότητα στη συνείδησή της. …Η Ρώμη νικήθηκε. Στη μισή σχεδόν γη υποκλίνονται μπροστά σε τρεις Εβραίους και μια Εβραία (τον Ιησού από τη Ναζαρέτ και τη μητέρα του Μαρία,, τον ψαρά Πέτρο και τον υφαντή χαλιών Παύλο). Η Ρώμη εξιουδαϊστηκε και πήρε όψη οικουμενικής συναγωγής που ονομάστηκε Εκκλησία. Ως θριάμβους της Ιουδαίας θεωρεί ο Νίτσε τη Μεταρρύθμιση που την ονομάζει «θεμελιακά πληβείο (γερμανικό και αγγλικό) κίνημα της μνησικακίας (στον Αντίχριστο  ονομάζει τον προτεσταντισμό προπατορικό αμάρτημα της γερμανικής φιλοσοφίας!) και τη Γαλλική Επανάσταση κατά την οποία η αριστοκρατία συντρίφτηκε από τη λαϊκή μνησικακία.