Η ματαιότητα του χριστιανικού σχεδίου σωτηρίας

Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης στη θρησκεία του  Μωάμεθ παρέμεινε ίδιος, γι αυτό ζητά από τους πιστούς πόλεμο (τζιχάντ) κατά των «απίστων». Στο Χριστιανισμό μεταλλάχθηκε σε θεό της αγάπης. Ως ρατσιστής και εξολοθρευτής εθνών δε θα μπορούσε να έχει μέλλον στον κόσμο που είχε επηρεαστεί  από τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού και το ελληνορωμαϊκό δίκαιο. Για να δικαιολογηθεί η αλλαγή  επινοήθηκε η ενσάρκωση του θεού στο πρόσωπο του Ιησού, που έγινε γιος του εαυτού του και  προσφέρθηκε θυσία στον εαυτό του για να μπορέσει να συγχωρέσει το προπατορικό αμάρτημα. Με αυτή τη λογική,  όταν κάνεις κάτι στραβό,  δεν πρέπει να το διορθώσεις, αλλά να τιμωρήσεις το στραβό δημιούργημά σου και τον εαυτό σου με θάνατο, αρκεί να γνωρίζεις ότι είσαι αθάνατος και δε θα πάθεις τίποτε. Ο χριστιανικός θεός τιμωρεί τους ανθρώπους, γιατί υποκύπτουν στις τάσεις που ο ίδιος εμφύτευσε στο σώμα τους και γιατί γίνονται θύματα του διαβόλου, τον οποίο αυτός δημιούργησε και άφησε ανεξέλεγκτο (χωρίς τον διάβολο τι θα ήταν ο θεός;) Η χριστιανική διδασκαλία για την πτώση και τη σωτηρία των ανθρώπων δημιούργησε πολλά προβλήματα. Αν ο θεός είναι τέλειος, θα έπρεπε και τα έργα του να είναι τέλεια. Όλα μαρτυρούν ότι ο θάνατος είναι σύμφυτος με την ανθρώπινη φύση. Η βιολογική λειτουργία των ανθρώπων είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να αφαιρούν ζωές προκειμένου να ζήσουν, σε ένα κόσμο που η ζωή ενός σημαίνει το θάνατο άλλων. Στο χριστιανικό αφήγημα ο θεός παίζει με τους ανθρώπους το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, παραμονεύοντας πότε θα κάνουν λάθος για να ξεσπάσει πάνω τους το θυμό του. Διαλέγει με προσωπικά κριτήρια ποιους θα ευνοήσει και ποιους θα εξοντώσει. Ως ηθικός αυτουργός του κακού έπρεπε να τιμωρηθεί με ποινή την ανακατασκευή του έργου του, ώστε να  μην τον απογοητεύει με λάθος συμπεριφορές. Η πρόφαση ότι σεβάστηκε την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων δεν ισχύει. Όταν σέβεσαι την επιλογή κάποιου δεν τον τιμωρείς με βασανισμούς και θάνατο, ούτε απαιτείς για εξιλέωση  την τιμωρία ενός αθώου, κάτι απαράδεκτο για την ανθρώπινη ηθική και αναποτελεσματικό. Καμιά λογική δεν υπαγορεύει τη μεταμόρφωση του θεού σε άνθρωπο, που θα λυντσαριστεί και θα πεθάνει φρικτά, ώστε να ικανοποιήσει το  πάθος εκδίκησης για ένα ανθρώπινο σφάλμα. Και μετά τη «θυσία» αυτή  του θεού, που γνώριζε ότι κανείς δεν μπορεί να τον βλάψει, όχι μόνο δε γλιτώνει ο άνθρωπος, αλλά πρέπει αιωνίως να πάσχει αναίτια, να πεθαίνει και συγχρόνως να αισθάνεται ευγνώμων. Εκατομμύρια άνθρωποι από τα χρόνια του Χριστού ως τις μέρες μας  έχουν πεθάνει με τους πιο φρικτούς τρόπους. Η ματαιότητα του χριστιανικού σχεδίου σωτηρίας γίνεται φανερή, αν συλλογιστούμε ότι το προπατορικό αμάρτημα θα επαναλαμβανόταν  κάθε φορά που θα ξανάκανε ο δημιουργός το πείραμα της δημιουργίας του κόσμου. Είναι αναπόφευκτο, αφού δημιουργεί πλάσματα με ελευθερία βούλησης, να κάνουν τις δικές τους επιλογές, που συγκρούονται με το θέλημα του δημιουργού. Μόνο αν δημιουργούσε ρομπότ προγραμματισμένα να εκτελούν το θεϊκό θέλημα, θα απέφευγε την παρακοή. Δεν είναι σωστό να λες στον άνθρωπο «είσαι ελεύθερος να διαλέξεις αυτό που θέλω εγώ», γιατί του καταργείς την ελευθερία και τον κάνεις δούλο σου κι ένας δούλος δεν είναι ελεύθερος, όσο καλά κι αν περνάει. Αν ήθελε εξ αρχής δούλους και μάλιστα τέτοιους που να έχουν επιλέξει οι ίδιοι τη δουλεία αντί της ελευθερίας, τότε δεν είναι αγαθός πατέρας. Παρά τα μεγαλόστομα κηρύγματα των χριστιανών, η θυσία του υιού του θεού δεν άλλαξε τη μοίρα της ανθρωπότητας. Το μόνο που μπορούν να υποσχεθούν είναι μια μεταθανάτια ζωή που θα εξαγορασθεί με πολύ πόνο και μαρτύριο. Πρέπει να θυσιαστούν δισεκατομμύρια άνθρωποι, για να πετύχουν λίγοι εκλεκτοί τη «σωτηρία».