Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός

Η Βαβυλωνιακή θρησκεία είναι η μητέρα του Ιουδαϊσμού. Τον ύψιστο θεό της, ονόματι Ελ, δανείστηκε το ιουδαϊκό ιερατείο για να κατασκευάσει τον δικό του Γιαχβέ. Από την εθνοκεντρική ιουδαϊκή θρησκεία βλάστησε ένα παρακλάδι που απέκλινε από την αυστηρή τυπολατρία του ιερατείου. Καρπός του κλάδου αυτού ήταν τον 1^ο αιώνα μ.Χ. ο Χριστιανισμός, γέννημα και θρέμμα εξελληνισμένων Ιουδαίων που φιλοδόξησαν να προσηλυτίσουν «πάντα τα έθνη». Για να το πετύχουν, μείωσαν την αυστηρότητα του Μωσαϊκού Νόμου κι έδωσαν έμφαση στο πνευματικό στοιχείο. Έτσι η περιτομή έγινε «περιτομή καρδίας εν πνεύματι» (Προς Ρωμαίους 2:29) και η αποχή από «ακάθαρτα» φαγητά πήρε χαρακτήρα αποχής από την αμαρτία («ος δε πιστεύει φαγείν πάντα…»  Προς Ρωμ. 14:2). Κεντρικό σημείο του χριστιανικού μύθου ήταν η επινόηση ενός πνευματικού Μεσσία. Οι Εβραίοι περίμεναν και περιμένουν έναν άνθρωπο Μεσσία με υπερφυσική δύναμη που θα επιβάλλει στον κόσμο την εβραϊκή κυριαρχία. Οι Εβραιοχριστιανοί αναγόρευσαν τον Ιησού από τη Ναζαρέτ Μεσσία, γιο του θεού και θεό σαρκωμένο, του οποίου η βασιλεία είναι πνευματική και χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις. Δημιούργησαν έτσι το μύθο του θεανθρώπου και του απέδωσαν το ελκυστικό κήρυγμα της αγάπης, της ακτημοσύνης, της συγνώμης, της αιώνιας ζωής και των μεταθανάτιων αμοιβών, αλλά και την αντιστροφή των επικρατουσών αξιών (μωρία αντί σοφίας,  ασθένεια αντί ισχύος, φτώχεια και απαξίωση αντί πλούτου και δόξας). Με αυτό το κήρυγμα ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε σύντομα στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κι από κει διείσδυσε στην αριστοκρατία κι έφτασε ως την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας που τον θέσπισε ως επίσημη θρησκεία του κράτους. Ο Χριστιανισμός ήταν ο Δούρειος ίππος του Ιουδαϊσμού, εφόσον. η χριστιανική θρησκεία είναι η εβραϊκή θρησκεία αποκαθαρμένη από τον εθνικό εγωισμό.  Ο  Ιουδαϊσμός είναι ο κοσμικός Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός είναι ο πνευματικός Ιουδαϊσμός (Λ. Φόυερμπαχ «Η ουσία του Χριστιανισμού»).  Από την  εποχή της γέννησής του μέχρι σήμερα ο Χριστιανισμός πέρασε από πολλά στάδια, από την ακραία αυστηρότητα μέχρι την άκρα μετριοπάθεια. Αυτό μαρτυρά η χαλάρωση  της  τήρησης των «Ιερών Κανόνων», με τους οποίους παλαιότερα η Εκκλησία τιμωρούσε αυστηρά τους αμαρτωλούς. Στην εποχή μας οι περισσότεροι Κανόνες είναι ανεφάρμοστοι και νεκροί. Το αντιπροσωπευτικό δείγμα του σύγχρονου χριστιανού γίνεται όλο και πιο ευπροσάρμοστο στα ήθη του κοινωνικού του περίγυρου, αδιαφορεί για τις δογματικές λεπτομέρειες  και εστιάζει στη συναισθηματική του σχέση με το θεό. Πάνω απ’ όλα τα δόγματα βάζει την αγάπη (ερμηνευόμενη ως φιλανθρωπία) και αποστρέφεται τις θεολογικές έριδες που κάποτε ήταν το αγαπημένο σπορ των Χριστιανών. Βέβαια εξακολουθούν να υπάρχουν κατάλοιπα του παρελθόντος που επιμένουν στο κυνήγι «αιρετικών».  Η δισχιλιετής πορεία του Χριστιανισμού από τη θέση της ασήμαντης εβραϊκής αίρεσης ως την ανάδειξή της σε κυρίαρχη θρησκεία είναι άξια μελέτης και διδακτικών συμπερασμάτων. Είναι αξιοσημείωτη η δυναμική του Ιουδαϊσμού που γέννησε κι έθρεψε το Χριστιανισμό αλλά και την ισλαμική παραφυάδα, η οποία κατέκτησε τη 2^η μετά το Χριστιανισμό θέση παγκόσμια. Μέσω αυτών των συγγενών θρησκειών η Ανατολή κατέκτησε θρησκευτικά τη Δύση.  Εξ ανατολών το «φως»!