Χαρακτήρας και θαύματα του Ιησού

Η ευσεβής φαντασία έπλασε ένα Χριστό φιλειρηνικό, πράο, συγχωρητικό, γεμάτο αγάπη, κατανόηση, υπομονή. Στα ευαγγέλια όμως βλέπουμε έναν ευέξαπτο, αγχώδη, μυστικοπαθή τύπο με έμμονες ιδέες, που επιζητά την προσοχή κάνοντας  θαύματα κι έπειτα τρέχει να κρυφτεί, όταν ο κόσμος τον περικυκλώνει. Ο ζηλωτής ραβίνος Ιησούς έπασχε από το «σύνδρομο της Ιερουσαλήμ» (την ιδέα πως έχει αποστολή να σώσει τον κόσμο) και ήταν διχασμένη προσωπικότητα: Επιθυμούσε να χαλαρώσει την τυπολατρεία, που είχε αποτέλεσμα τη φαρισαϊκή υποκρισία, τη σχολαστική αργία του Σαββάτου, το λιθοβολισμό μοιχαλίδων και τη σκληρότητα προς τους φτωχούς και καταφρονεμένους, όμως διαβεβαίωνε ότι δεν σκόπευε να καταργήσει «το νόμο και τους προφήτες» αλλά να τους «εκπληρώσει» και ότι  «όσο υπάρχει ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα δε θα αλλάξει από τον νόμο», (Ματθ.5.17-20). Εχθρευόταν εκείνους που δεν τον υποστήριζαν ("αυτός που δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου", Ματθ. ιβ΄30, "Αλλοίμονό σου Χοραζίν και Βηθσαϊδά, (…) Και συ Καπερναούμ που υψώθηκες ως τον ουρανό, θα κατεβής ως τον Άδη», Ματθ., ια.20-11.25). Καταδίκαζε στη γέεννα του πυρός όποιον έλεγε  «μωρέ», μα ο ίδιος έβριζε τους φαρισαίους «μωρούς και τυφλούς». Μάλωνε τους ανέμους και τα κύματα («επιτίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα: σώπα, φιμώσου» Μάρκ. δ΄.39). Χαιρετούσε με τη φράση «Ειρήνη υμίν», αλλά δήλωνε δεν ήρθα για να επιβάλλω ειρήνη, αλλά μαχαίρι… (Ματθ. 10.34-36, Λουκά, 12.49-53). Απέδιδε όλες τις αρρώστιες σε δαίμονες ή σε αμαρτίες ή σε θέλημα θεού, (Ματθ., ι΄1). Στον παράλυτο της Καπερναούμ είπε «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Ματθ., θ΄2). Στον παράλυτο της Βηθεσδά «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται» (Ιωάν.,ε΄14). Στον εκ γενετής τυφλό γνωμάτευσε ότι ούτε  αυτός αμάρτησε (αφού είχε γεννηθεί τυφλός), ούτε ξεπλήρωνε αμαρτίες των γονιών του (Ιωάν., θ΄1-3), αλλά εξυπηρετούσε το σχέδιο «ίνα φανερωθή τα έργα του θεού εν αυτώ» (Ιωάν., θ΄3). Η συμπεριφορά του ήταν περίεργη. Υπάκουε σε παρακλήσεις δαιμόνων, όπως όταν επέτρεψε να πνίξουν τα γουρούνια των Γαδαρηνών (Λουκά, η΄31-33), λες και τα μισούσε πιο πολύ από τα δαιμόνια.  Ξέρανε μια συκιά, γιατί δεν βρήκε σ’ αυτήν σύκα να χορτάσει την πείνα του, ενώ δεν ήταν «καιρός των σύκων» (Μαρκ. ια΄13-14), αντί να την αφήσει για την πολύτιμη σκιά της ή να  την ευλογήσει για να καρποφορήσει. Άλλωστε, ο ίδιος συμβούλευε τους ακροατές του να μην καταριούνται. Αδιαφορούσε για την οικογενειακή ενότητα και αγάπη, αφού δήλωνε ότι θα στρέψει κατά του πατέρα το γιο, κατά της μητέρας την κόρη και κατά της πεθεράς τη νύφη (Ματθ. 10: 35-37). Προέτρεπε να γίνουν οι οπαδοί του σαν τα παιδιά, που έχουν  άγνοια πάνω σε σοβαρά θέματα και γίνονται εύκολα πειθήνια όργανα των ενηλίκων. Έλεγε: "Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη» (Λκ. ιβ΄49-50), λόγια  επαναστάτη και όχι ειρηνοποιού.  Λόγω έλλειψης χρημάτων και τροφών στην ομάδα των μαθητών του υπήρχαν εντάσεις ιδιαίτερα με τον υπαρχηγό Πέτρο, στον οποίο είπε: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά!  Μου γίνεσαι εμπόδιο γιατί δεν σκέφτεσαι όπως θέλει ο θεός» (Ματθ. 16, 23), αλλά του έδωσε "τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών"! Στην ομάδα του υπήρχε η πίστη στη μετενσάρκωση, όπως φανερώνει η ερώτηση των μαθητών, μήπως αμάρτησε ο εκ γενετής τυφλός και γι αυτό τυφλώθηκε (Ιωάν., θ, 1) [για να αμαρτήσει θα έπρεπε να είχε ζήσει προηγούμενες ζωές]. Οι μαθητές του Ιησού, όταν τους ρώτησε, ποιος νομίζει ο κόσμος πως είμαι εγώ, ο υιός του ανθρώπου, απάντησαν «οι μεν Ιωάννην τον βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, έτεροι δε Ιερεμίαν ή ένα των προφητών» (Ματθ.,ιστ΄13-14). Ο ίδιος θεωρούσε τον Ιωάννη το Βαπτιστή μετενσάρκωση του Ηλία («αυτός εστιν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι», Ματθ.,ια΄14)   και προφήτευε ότι θα ξανάρθει στην Ιουδαία ο  Ηλίας, για να προετοιμάσει τον ερχομό του μεσσία («Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα», Ματθ.,ιζ΄11). Σκοπός των θαυμάτων του Ιησού ήταν η άγρα πιστών. Απέδιδε κάθε αποτυχία θεραπείας  στην ολιγοπιστία του ασθενούς ή των οικείων του. Εντυπωσίαζε με  πολλαπλασιασμούς άρτων και ιχθύων, όμως οι μαθητές του χόρταιναν την πείνα τους μαδώντας στάχυα  στους αγρούς (Ματθ.,ιβ.1).  Για την τύφλωση χρησιμοποιούσε σάλιο, όπως στην περίπτωση του τυφλού της Βηθσαϊδά («πτύσας εις τα όμματα αυτού», Μαρκ.,η΄23) ή σάλιο με χώμα («έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού», Ιωάν.,θ΄6). Μέσα από το πλήθος των ασθενών που περίμεναν να θεραπευθούν στη Βηθεσδά (δεξαμενή στην Προβατική πύλη του τείχους) ο Ιησούς διάλεξε έναν παράλυτο και αφού του έκανε την ανόητη ερώτηση, αν θέλει να θεραπευθεί, τον διέταξε, σήκω το κρεβάτι σου και περπάτα και βιάστηκε να εξαφανιστεί στο πλήθος (Ιωάν.,ε΄1-14), σαν να  φοβήθηκε μην αποκαλυφθεί ότι το θαύμα ήταν στημένο. Εκτός των 12, είχε άλλους 72 μαθητές, που παρίσταναν τους τυφλούς,  τους κουτσούς και δαιμονισμένους που γιάτρευε στις περιοδείες του. Έστελνε δυο πριν από αυτόν να προετοιμάζουν το έδαφος (Λουκά ι΄1), για το κήρυγμά του. Όταν βρισκόταν ανάμεσα σε ξύπνιους ανθρώπους απέφευγε να θαυματουργεί («γενιά πονηρή και άπιστη ζητά θαύμα και δε θα λάβει», Ματθ.12:38), γι αυτό επαινούσε τους πτωχούς τω πνεύματι. Συνήθως ο Ιησούς εξόρκιζε δαιμόνια. Στην  περίπτωση του δαιμονισμένου της χώρας των Γαδαρηνών, ο πνιγμός των γουρουνιών  ήταν κύριος σκοπός του, επειδή η θρησκεία του θεωρεί αυτά τα ζώα ακάθαρτα. Στο κατά Λουκά και το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο μετά τη βάπτισή του μεσολαβεί ένα  διάστημα προετοιμασίας στην έρημο, κατά το οποίο «πειράζεται» από το διάβολο.  Το κατά Ιωάννην αγνοεί αυτό το επεισόδιο και στη θέση του βάζει το γάμο της Κανά. Ο συγγραφέας του κατά Μάρκον γράφει περί αυτού μόνο: «ην πειραζόμενος υπό του σατανά» (α΄12-13).  Ο Λουκάς λέει ότι βασίστηκε σε αυτόπτες μάρτυρες (πώς βρέθηκαν στην έρημο, ενώ  δεν είχε ακόμη μαθητές να τον ακολουθούν;) Οι υποψήφιοι μάγοι υποβάλλονται σε δοκιμασίες από τα πνεύματα, πριν λάβουν μαγικές δυνάμεις. Οι δοκιμασίες που πρότεινε ο διάβολος στον Ιησού ήταν να κάνει τις πέτρες ψωμιά, να πέσει από τη στέγη του ναού και τέλος να τον προσκυνήσει, για να τον κάνει βασιλιά στη γη, της οποίας τα βασίλεια τού έδειξε από ένα όρος ανύπαρκτο στην έρημο του Ιορδάνη. Δεν αποκλείεται να φταίνε οι 40 μέρες νηστείας και απομόνωσης, που μπορούν να δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις σε κάθε ερημίτη. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις στα ευαγγέλια που αποκλείεται να υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων που περιγράφονται π.χ. η σκηνή της αγωνίας του Χριστού και η επικοινωνία του με άγγελο στον κήπο της Γεθσημανή (Μαρκ. ιδ΄, Ματθ. κστ΄,Λουκά κβ΄) και η πληροφορία του Λουκά  για το τι σκεπτόταν κάποιος φαρισαίος "εν εαυτώ" (Λκ.ζ΄39). Οι φαρισαίοι και γραμματείς αμφισβητούσαν το δικαίωμα του Ιησού να συγχωρεί αμαρτίες. Τον θεωρούσαν βλάσφημο, επειδή καταργούσε την αργία του Σαββάτου και συστηνόταν ως γιος του θεού, εξισώνοντας τον εαυτό του με το θεό ( «ου μόνον έλυε το σάββατον, αλλά και πατέρα ίδιον έλεγε τον θεόν, ίσον εαυτόν ποιών τω θεώ», Ιωάν.,ε΄18). Γνώριζαν τους γονείς και τα αδέλφια του. Τον κατηγορούσαν ως γέννημα πορνείας και καρπό αμαρτίας, (Ιωάν.,η΄41). Τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη, γιατί η πατρίδα του, η Ναζαρέτ, ήταν στο Βόρειο Ισραήλ, που είχε έδρα τη Σαμάρεια. Οι Σαμαρείτες είχαν διαφορετική από τους Ιουδαίους αντίληψη για τη λατρεία του θεού. Το ιερατείο του Ναού του Σολομώντα έλεγε πως ήταν δαιμονισμένος (Ιωάν.,η΄48),  τρελός  (Ιωάν.,ι΄20) και ταραχοποιός και ότι συνέφερε το λαό να θανατωθεί (Ιωάν. ια΄48-50). Ωστόσο είχε φαρισαίους οπαδούς, π.χ. εκείνους που τον ειδοποίησαν κάποτε για την πρόθεση του Ηρώδη να τον συλλάβει (Λουκά ιγ΄31) και τους άρχοντες Ιωσήφ από την Αριμαθαία και  Νικόδημο που τον κήδευσαν με τιμές, όταν ήταν νεκρός (Ιω.ιθ΄39).