Tο τέλος της Μεγάλης Θεάς

  «Η δύναμη του θηλυκού και η ικανότητά του να δίνει ζωή, ήταν κάποτε ιερές έννοιες, όμως στέκονταν εμπόδιο στην ενίσχυση του ρόλου της Εκκλησίας, που κυριαρχούνταν από άντρες κι έτσι το ιερό θηλυκό δαιμονοποιήθηκε και χαρακτηρίστηκε ακάθαρτο. Η ανδροκρατούμενη κοινωνία, όχι ο θεός, δημιούργησε το μύθο του προπατορικού αμαρτήματος, σύμφωνα με τον οποίο η Εύα, δαγκώνοντας το μήλο της γνώσης, προκάλεσε την έκπτωση του ανθρώπινου γένους από τον παράδεισο. Η γυναίκα, κάποτε ιερή δύναμη ζωής, μετατράπηκε σε εχθρό των ανθρώπων ……. Η  γυναίκα ως φορέας ζωής αποτέλεσε το θεμέλιο των αρχαίων θρησκειών. Η γέννηση του παιδιού ήταν μια μυστικιστική, ιερή στιγμή. Δυστυχώς η χριστιανική φιλοσοφία αποφάσισε να σφετερισθεί τη δημιουργική δύναμη του θηλυκού, αγνοώντας τη βιολογική αλήθεια και ανάγοντας τον άντρα σε δημιουργό. Η Γένεση λέει ότι η Εύα δημιουργήθηκε από το πλευρό του Αδάμ. Η γυναίκα έγινε απλώς ένα κομμάτι του άντρα και μάλιστα αμαρτωλό. Η Γένεση ήταν η αρχή του τέλους για τη Μεγάλη Θεά» (Νταν Μπράουν, Κώδικας Ντα Βίντσι)

Μάνα Γη- Παναγία  

Η πρώτη θεότητα που λάτρεψε ο άνθρωπος ήταν η Μάνα Γη. Το ένστικτό του μαρτυρούσε ότι ήταν δικό της παιδί, βγαλμένο από τα σπλάχνα της. Αυτό του έδινε το δικαίωμα να τη φωνάζει "Μεγάλη Μητέρα" και να πλάθει τη μορφή της με το σχήμα της παχουλής προϊστορικής θεάς της γονιμότητας. Όταν οι πρώτες μητριαρχικές, ειρηνικές κοινωνίες αντικαταστάθηκαν από τις πολεμόχαρες ανδροκρατικές, τη λατρεία της μητέρας θεάς διαδέχτηκε η λατρεία του θεού πατέρα. Δεν έσβησε όμως, γιατί είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο και βρήκε διέξοδο σε νέες μορφές, όπως της αιγυπτιακής θεομήτορος Ίσιδας και άλλες, που τα έθιμά τους φτάνουν ως τη σύγχρονη λατρεία της Παναγίας. Η ταύτιση της Παναγίας με την προϊστορική Μητέρα Γη φαίνεται στους ύμνους των Χαιρετισμών, που την ονομάζουν χωράφι, όπου ακαλλιέργητο βλασταίνει το θείο στάχυ, για να γίνει από αυτό ο άρτος της ζωής. Γη που ξεφυτρώνει το αμάραντο ρόδο. Αμπέλι που καρποφορεί το χυμώδες σταφύλι, από το οποίο στάζει ο οίνος που ευφραίνει τις ψυχές  και δροσερή πηγή που αναβλύζει ζωοπάροχο νερό. Αυτές είναι ιδιότητες της Μάννας Γης που  θρέφει και συντηρεί τα πλάσματά που από αυτή προήλθαν και σ' αυτή θα επιστρέψουν. Γι αυτό η λατρεία της  είναι πάντα τόσο δημοφιλής.  Γέμισε ο κόσμος από παράφρονες που καταστρέφουν τη ζωή και το περιβάλλον και από αδιάφορους που νοιάζονται μονάχα για το συμφέρον και την απόλαυσή τους. Οι φωνές των λίγων που αγωνιούν για το αύριο πνίγονται από τον ωχαδερφισμό και τον φιλοτομαρισμό των πολλών. Το εξελιγμένο είδος των άτριχων πιθήκων ετοιμάζεται να καταφέρει το τελευταίο θανάσιμο πλήγμα στη Μάννα που το γέννησε, τη Γη. Μέσα σ’ αυτήν την  απελπιστική κατάσταση, κάποιοι περιμένουν ένα θαύμα. Οι προϊστορικοί άνθρωποι πίστευαν στη «Μεγάλη Μητέρα». Τα ειδώλιά της τα είχαν για φυλαχτό. Της απέδιδαν μαγικές δυνάμεις, που μεταβιβάστηκαν κατά τη Χριστιανική Εποχή στη Μεγάλη Μητέρα των χριστιανών. Η χριστιανική λογοτεχνία έχει αφιερώσει στα «θαύματά» της μυριάδες σελίδων κι έχει αποσιωπήσει την αδικαιολόγητη απουσία της από συμφορές όπως την  άλωση της Πόλης, προπυργίου της λατρείας της, πρώτα από τους Σταυροφόρους και μετά από τους Τούρκους. Η χριστιανική πίστη δεν σκανδαλίζεται από εικόνες που θρηνούν, αδύναμες να αποτρέψουν το επικείμενο κακό, υποβιβάζοντας έτσι την παντοδύναμη θεότητα σε υποχείριο της μοίρας και της ανάγκης. Μπροστά στα καθημερινά δράματα λαών που ξεκληρίζονται παραδομένοι στις ορέξεις διεθνών συμμοριών εμπόρων και τοκογλύφων, μπροστά στις κτηνωδίες που συντελούνται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, διαψεύδονται οι φλυαρίες περί θαυμάτων της μητέρας του Ιησού, που δήθεν ελεεί και σώζει το ανθρώπινο γένος και γίνεται  πάντων θλιβομένων  χαρά και αδικουμένων προστάτης και πενομένων τροφή, ξένων παράκληση, ασθενούντων ιατρός, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψη, ορφανών βοηθός, τείχος άρρηκτον, ασφαλής προστασία, καταφυγή κλπ.  Στάθηκε ανίσχυρη, όταν οι ορδές των Τούρκων βεβήλωναν και μακέλευαν την Πόλη που ανέθεσε τις ελπίδες της σ’ εκείνη, πιστεύοντας ότι έχει κράτος απροσμάχητον (αήττητη δύναμη). Η ανίκητη στρατηγός δεν θαυματούργησε και πάλι. όταν το ιταλικό υποβρύχιο Ντελφίνο τορπίλισε και βύθισε την «Έλλη» που το 28μελές πλήρωμά της συμμετείχε στον εορτασμό  της 15ης  Αυγούστου 1940 στην Τήνο. Οι πιστοί προφασίζονται πως πήρε εκδίκηση κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, που κόστισε ποτάμια αίμα και φοβερά βάσανα στο λαό ... Το ίδιο ανίσχυρη ήταν όταν τα χιτλερικά στρατεύματα σκόρπισαν τον τρόμο και την καταστροφή. Το ίδιο ασυγκίνητη παρακολούθησε να βομβαρδίζεται και να καταστρέφεται η χριστιανική Σερβία και η Συρία που γέννησε και βάφτισε το χριστιανισμό και η γλώσσα της, η αραμαϊκή, ήταν η μητρική γλώσσα του Χριστού. Αλλά για τους πιστούς όλα δικαιολογούνται, ακόμα και η απάθεια μπροστά στο κακό που συντελείται. Η πίστη όλα τα δικαιολογεί. Η πίστη είναι το τελευταίο καταφύγιο των αδυνάτων που στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στον κίνδυνο. Η πίστη κάνει το ανύπαρκτο υπαρκτό και το φανταστικό να μοιάζει αληθινό. Η πίστη ανακαλύπτει απίθανα θαύματα σε απλές συμπτώσεις. Γι αυτό επενεργεί σαν ισχυρό κατευναστικό και αγχολυτικό.