Σταυρωμένοι Χριστοί

Σταυρωμένοι «Χριστοί», σωτήρες και επαναστάτες

Από το 2^ο αιώνα προ Χριστού μέχρι το 2^ο αιώνα μετά Χριστό πλήθυναν στην Παλαιστίνη οι φιλόδοξοι σωτήρες. Ο Εζεκίας, απόγονος του Δαβίδ, ελευθερωτής μιας περιοχής του Ισραήλ (43 π.Χ), σταυρώθηκε από τον Ηρώδη.  Γιος του Εζεκία ήταν ο Ιούδας από τα Γάμαλα ή Ιούδας ο Γαλιλαίος, που ο Ιώσηπος αποκαλεί «σοφιστή». Ήταν αρχηγός των Ζηλωτών, που ζούσαν κοινοβιακά με ορμητήριο το Κουμράν, στην ΝΔ ακτή της Νεκράς Θαλάσσης, όπου ανακαλύφθηκαν χειρόγραφα απόκρυφων ευαγγελίων το 1947. Κάποιοι ερευνητές τον θεωρούν πατέρα του Ιησού και παππού του Μεναχέμ ή Μαναήμ (=Παράκλητου), που ο Ιησούς υποσχέθηκε να στείλει μετά το θάνατό του στους μαθητές του για καθοδηγητή. Οι ζηλωτές είχαν έναν πολιτικό ηγέτη, απόγονο του Δαβίδ και έναν αρχιερέα, απόγονο του Ααρών. Ο Ιούδας το 6 π.Χ. κυβέρνησε με αρχιερέα τον Ζαχαρία/Σαδδόκ, πατέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή σε περιοχή της Γαλιλαίας με έδρα την πόλη Σέπφωρι. Το 6 μετά Χριστό έκανε επανάσταση κατά της Απογραφής  με  σύνθημα «μηδένα άνθρωπον προσαγορεύειν δεσπότην» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, ιη, Ι,6, 23). Αντίστοιχη εντολή αποδίδεται στον Ιησού («πατέρα μη καλέσητε υμών επί της γης. Εις γαρ εστιν ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ κληθήτε καθηγηταί, εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός», Ματθ., κγ΄9-10). Η επανάσταση κατεστάλη από τους Ρωμαίους, ο Ιούδας σκοτώθηκε και 2000 Ισραηλίτες σταυρώθηκαν. Αναφορά στο γεγονός υπάρχει στην Καινή Διαθήκη («Σηκώθηκε μέσα στο Συνέδριο κάποιος φαρισαίος με το όνομα Γαμαλιήλ δάσκαλος του Νόμου που ο λαός τιμούσε ιδιαίτερα (…) και είπε (…) Παλαιότερα εμφανίστηκε ο Θευδάς που ισχυριζόταν ότι είναι σπουδαίος και προσκολλήθηκαν σ’ αυτόν  400 οπαδοί, όμως ο ίδιος εφονεύθη και οι οπαδοί του διαλύθηκαν... Μετά από αυτόν εμφανίστηκε ο Ιούδας ο Γαλιλαίος, κατά την εποχή της Απογραφής και παρέσυρε σε επανάσταση πολύ λαό που τον ακολούθησε. Και εκείνος  σκοτώθηκε και όλοι όσοι τον υπάκουαν σκορπίστηκαν»,  Πράξ.Ε΄34-37). Αμέτρητοι Ιουδαίοι, αθώοι ή ένοχοι, καταδικάστηκαν στο μαρτύριο της σταύρωσης πριν από το Χριστό. 800 Φαρισαίοι σταυρώθηκαν από το βασιλιά της Ιουδαίας, αρχιερέα Αλέξανδρο Ιαναίο (103-76 π.Χ.) μαζί και Εσσαίοι με τον ηγέτη τους «διδάσκαλο της δικαιοσύνης», στην περιοχή Γιλγάλ, κοντά στην  Ιεριχώ (χειρόγραφο Νεκράς Θαλάσσης, σχόλιο στον Ωσηέ).  Πολλές τέτοιες περιπτώσεις αναφέρει ο Ιώσηπος στους Ιουδαϊκούς πολέμους του. Ο στασιαστής Σίμων θέλησε να γίνει βασιλιάς  επί  Αρχελάου (4 π.Χ.-6 μ.Χ.) αλλά τον θανάτωσε ο Ρωμαίος στρατηγός Γράτος. Ο βοσκός Αθρογγαίος και τα 4 αδέλφια του είχαν τον ίδιο στόχο και την ίδια κατάληξη.  Όταν επίτροπος Ιουδαίας ήταν ο Φήλιξ (52-59), συνέβη ένα κωμικό γεγονός με τραγικά αποτελέσματα κατά τον εορτασμό του Πάσχα. Ένας Ρωμαίος στρατιώτης έδειχνε τα οπίσθιά του στους προσκυνητές κι έκανε πως κλάνει, για να τους προσβάλει. Τα αίματα άναψαν κι άρχισε σύγκρουση  Ιουδαίων - Σαμαρειτών. Μετά την καταστολή των εχθροπραξιών ο Ρωμαίος ηγεμόνας σταύρωσε μεγάλο αριθμό συλληφθέντων. Την ίδια εποχή πολλοί «Μεσσίες» - θαυματοποιοί παραπλανούσαν το λαό.  Ένας Αιγύπτιος  συγκέντρωσε 30.000 Εβραίους στο όρος των Ελαιών, με σκοπό να πάρει την εξουσία (Ιώσηπος, Ιουδ. Πόλεμοι, Β΄ Βιβλίο). Ο Φήλιξ τους διέλυσε και σκότωσε αρκετούς, αλλά ο Αιγύπτιος κατάφερε να το σκάσει.  Πολλούς Εβραίους επαναστάτες σταύρωσε και ο Ρωμαίος επίτροπος Ιουδαίας Γέσσιος Φλώρος, όμως νέοι εμφανίζονταν, όπως ο  Ιησούς του Σαπφά και ο Ιωάννης ο Εσσαίος. Στη λίμνη Γενησαρέτ, όπου βρίσκεται η Καπερναούμ (ορμητήριο του Ιησού των ευαγγελίων), οι Ρωμαίοι σκότωσαν 6700 επαναστάτες με αρχηγό τον Ιησού του Τούφα (Ιώσηπος, Ιουδ. Πόλ., Γ΄). Παράλληλα διεξαγόταν εμφύλιος ανάμεσα στις θρησκευτικές παρατάξεις. Οι  αρχιερείς Ιησούς του Γαμάλα και  Άνανος του Άνανου διαμαρτύρονταν γιατί οι Ζηλωτές κατάργησαν την κληρονομική αρχιεροσύνη. Ο «Ιωάννης από Γισχάλων» πρόδιδε τα σχέδιά του Άνανου στους Ζηλωτές, που επιτέθηκαν και σκότωσαν  μεταξύ άλλων τον Ιησού και τον Άνανο και «εν μέσω τω ιερώ» τον πλούσιο «Ζαχαρία υιόν Βάρεις» (Δ΄Βιβλ.). [Ο Ιησούς των ευαγγελίων κατηγορεί τους φαρισαίους ότι δολοφόνησαν τον «Ζαχαρία υιόν Βαραχίου, μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου» (Ματθ., κγ΄35).]  Κατά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο,  ο Ιούδας, γιος Ιούδα, έβαλε μέσα στην πόλη με προδοσία  Ρωμαίους στρατιώτες (Ιώσηπος, Ιουδ. Πόλ.,Ε΄). Ένας φτωχούλης του θεού, ο  Ιησούς του Ανανία, άρχισε να προφητεύει την καταστροφή. Οι Ρωμαίοι τον συνέλαβαν και τον βασάνισαν μα δεν σταματούσε να λέει: «αιαί Ιεροσολύμοις»  ούτε όταν ο  έπαρχος Αλβίνος έβαλε να τον μαστιγώσουν «μέχρις οστέων», μαρτύριο που υπέστη και ο Ιησούς των ευαγγελίων, ο οποίος επίσης προφήτευσε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (Ματθ., κγ΄37). Τελικά ο έπαρχος άφησε ελεύθερο τον Ιησού του Ανανία, κρίνοντας ότι έχει το ακαταλόγιστο. Ο τρελός προφήτης σκοτώθηκε από πετροβόλο κατά την πολιορκία. Τελευταία του φράση ήταν: «αιαί δε καμοί»  (Ιώσηπος, Ιουδ. Πόλεμοι, ΣΤ΄).