Μια άποψη για τον απ. Παύλο

Ο Παύλος με τη ραβινική θρασύτητά του έγραψε «αν ο χριστός δεν αναστήθηκε από τους νεκρούς, τότε η πίστη μας είναι μάταιη». Μετατόπισε το κέντρο βάρους στο ψεύδος για την ανάσταση του Ιησού. Τοποθετώντας το κέντρο βάρους της ζωής στο επέκεινα –μηδέν, στερεί τη ζωή από το κέντρο βάρους της. Λόγος της ζωής γίνεται τώρα το να ζεις έτσι ώστε να μην έχεις λόγο ζωής. Παρουσίασε μια παραίσθηση ως απόδειξη ότι ο λυτρωτής εξακολουθεί να ζει. Αυτό που δεν πίστευε ο ίδιος το πίστευαν οι ανόητοι που άκουγαν τη διδασκαλία του... O Παύλος κάρφωσε το λυτρωτή στο σταυρό και παραποίησε την ιστορία του Ισραήλ για να φανεί ως προϊστορία των έργων του (προφητείες). Ο Μωάμεθ δανείστηκε το δόγμα της κρίσης και την πίστη στην αθανασία, επινόηση του Παύλου για την επιβολή της τυραννίας των ιερέων και το σχηματισμό κοπαδιών.  Μικροαπατεώνες και τρελοί επαίρονται ότι οι νόμοι της φύσης συντρίβονται για χάρη τους. Ο χριστιανισμός οφείλει τους θριάμβους του στο άθλιο λιβάνισμα της προσωπικής κενοδοξίας. Η «σωτηρία της ψυχής» ή μ’ άλλα λόγια «ο κόσμος στρέφεται γύρω μου». Τη σοφία αυτού του κόσμου, την επιστήμη,  δοκιμάζει να εκμηδενίσει με τρελά κηρύγματα ένας ασύνετος φαφλατάς. Κατάλαβε ότι το ψέμα –η πίστη- ήταν απαραίτητο. Έδωσε το όνομα του θεού στη δική του θέληση. Θέλησε να συντρίψει τη σοφία του κόσμου, τους αλεξανδρινούς φιλόλογους και γιατρούς. Ένας φιλόλογος βλέπει πίσω από τα ιερά βιβλία και λέει «απάτη». Ένας γιατρός βλέπει πίσω από την αχρειότητα του τυπικού χριστιανού και λέει: «ανίατη περίπτωση». Η εκκλησία είναι το καθολικό φρενοκομείο ως έσχατο ιδεώδες. Όταν ένας λαός καταλαμβάνεται από θρησκευτική κρίση, ακολουθεί επιδημία νευρικών παθήσεων. Τρελοί και αγύρτες ανακηρύχτηκαν άγιοι. Η εκγύμναση στη μεταμέλεια και τη λύτρωση είναι μεθοδικά παραγόμενη κυκλική τρέλα πάνω σ’ ένα έδαφος νοσηρό. Η αγιότητα είναι σειρά συμπτωμάτων ενός πτωχευμένου, νευρικά διαλυμένου, αθεράπευτα φθαρμένου σώματος. Ο χριστιανισμός είναι η έχθρα του άρρωστου ενστίκτου που στρέφεται εναντίον του υγιούς. Ο Παύλος λέει «ο θεός διάλεξε τα αδύνατα, τα τρελά, τα ταπεινά και τα περιφρονημένα του κόσμου». Όταν δόθηκε αυτό το σύνθημα, η παρακμή άρχισε να θριαμβεύει. Ό,τι υποφέρει, ό,τι είναι καρφωμένο στο σταυρό είναι θείο. Ο Χριστιανισμός ήταν η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας. Συμμαχεί με καθετί ηλίθιο, ξεστομίζει κατάρες εναντίον του υγιούς πνεύματος. Οι χριστιανοί μοιάζουν με τους αναρχικούς, γιατί έχουν τάσεις καταστροφής. Θεώρησαν θέμα «ευσέβειας» να καταστρέψουν τον «κόσμο», δηλ. τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. … Η δολιότητα των λωποδυτών, η μυστικότητα των παράνομων συγκεντρώσεων, ζοφερές έννοιες όπως η κόλαση, η θυσία του αθώου, η μυστική ένωση στην πόση αίματος και κυρίως η σιγανή φλόγα της εκδίκησης του παρία ("τσαντάλα")… έγιναν κύριοι της Ρώμης … Οι μάρτυρες έκαναν κακό στην αλήθεια. Δεν χρειάζεται παρά η ωμότητα ενός διωγμού για ν’ αποκτήσει αξιοσέβαστο όνομα ένας αδιάφορος σεκταρισμός. Η κοσμοϊστορική βλακεία των διωκτών είναι ότι έδιναν στην αντίθετη υπόθεση καλό όνομα. …Ο Παύλος, ο κατ’ εξοχήν περιπλανώμενος Ιουδαίος, μάντεψε πώς να χρησιμοποιήσει το μικρό σχισματικό χριστιανικό κίνημα, ώστε ν’ ανάψει  φωτιά σ’ όλον τον «κόσμο»,  να ενώσει χρησιμοποιώντας το σύμβολο του θεού πάνω στο σταυρό όλους εκείνους που βρίσκονταν στον πάτο … και να τους κάνει μεγάλη δύναμη. «Η σωτηρία έρχεται από τους Εβραίους». Την ιδιοφυία του εκφράζει η σκέψη της υπέρβασης και ένωσης των υποχθόνιων λατρειών – του Όσιρη, της μεγάλης Μητέρας, του Μίθρα-. Πήρε τις ιδέες με τις οποίες γοήτευαν αυτές οι τσαντάλα θρησκείες και τις έβαλε στο στόμα του σωτήρα που επινόησε και τον μεταμόρφωσε σε κάτι που θα μπορούσε να καταλάβει κι ένας ιερέας του Μίθρα. Αυτή ήταν η στιγμή του στη Δαμασκό. Κατάλαβε ότι χρειαζόταν την πίστη στην αθανασία για να αφαιρέσει κάθε αξία από τον κόσμο, ότι με το επέκεινα μπορεί κανείς να σκοτώσει τη ζωή. (Νίτσε, «Ο Αντίχριστος»)