Αβραάμ και Μωυσής

  Ο Αβραάμ, πατριάρχης  Ιουδαίων,  Χριστιανών και  Μουσουλμάνων, ήταν –σύμφωνα με τη Βίβλο- από την πόλη Ουρ της Χαλδαίας, χώρας  μάγων και  αστρολόγων. Τα ερείπιά της βρίσκονται κοντά στον Ευφράτη, 200 χλμ. περίπου από τη Βαβυλώνα. Αν δεν πρόκειται για μυθικό πρόσωπο, ίσως έζησε μεταξύ 1800 και 1500 π.Χ.  Οι συμπατριώτες του τον έδιωξαν, όταν θέλησε να τους επιβάλει το θεό του κι αυτός, γέρος 75 ετών, πήρε το σόι του κι έφυγε με το όνειρο να κατακτήσει τη γη.  Στην πορεία του προς τα μέρη της Αιγύπτου και  Παλαιστίνης ασπάστηκε θρησκευτικά έθιμα λαών που συναντούσε, όπως π.χ. την περιτομή. Έξι γενιές μετά, ο Μωϋσής, ιερέας του μονοθεϊστή φαραώ Ακενατών, με φωτιά και μαχαίρι επέβαλε τη θρησκεία του  στους οπαδούς του και τους οργάνωσε  σε έθνος με νόμους και στρατιωτική πειθαρχία. Ο Μωυσής είχε γυναίκα τη Σεπφώρα, κόρη του Ιοθόρ, ιερέα του θεού της Μαδιάμ [Οι Μαδιανίτες ήταν  απόγονοι του Μαδιάμ, γιου του Αβραάμ από τη 2^η  νόμιμη γυναίκα του, τη Χεττούρα]. Ο θεός του έναστρου ουρανού που λάτρευε ο Αβραάμ, ο θεός Ήλιος του Ακενατών και ο θεός των ηφαιστείων της Μαδιάμ, ενώθηκαν στο πρόσωπο του Γιαχβέ, της ζωντανής αιώνιας φωτιάς («και γαρ ο θεός ημών πυρ καταναλίσκον», Εβρ. ιβ΄29).  Ο Αβραάμ έμαθε τη μαντική και τη μαγεία από τον πατέρα του, τον Θάρρα. Μιλούσε με το θεό και σκηνοθετούσε θαύματα, όπως τη γέννηση του Ισαάκ από την στείρα Σάρρα. Ο αδελφός του, Ναχώρ,  ζούσε στη Χαρράν και είχε 8 γιους. Ο Ισαάκ θα  ήταν ο μικρότερος. Η Σάρρα «γέννησε» στα 90 της (Γεν ιζ΄17) και πέθανε 127 ετών, όταν ο Ισαάκ ήταν 40 ετών  (Γεν. κγ΄1, κε΄20). Άρα ο Ισαάκ ήταν 3 ετών, όταν υιοθετήθηκε.  Έτσι εξηγείται, γιατί ο Αβραάμ του απαγόρευσε, όταν ήρθε σε ηλικία γάμου, να πάει  ο ίδιος στη Χαρράν, για να διαλέξει γυναίκα από το σόι του, όπως συνηθιζόταν (Γεν.κδ΄8). Υπήρχε φόβος να μάθει ότι ήταν υιοθετημένος. Ο Αβραάμ έκανε απάτες που του απέφεραν κέρδη. Διέδιδε ότι η Σάρρα ήταν αδελφή του και την αρραβώνιαζε με βασιλιάδες, στους οποίους με τη χρήση μαγείας προκαλούσε κακό. Μετά απέδιδε το κακό σε οργή του θεού, προφασιζόμενος ότι είπε ψέμματα από φόβο, μήπως τον σκοτώσουν για να του πάρουν τη γυναίκα. Εκείνοι τον αποζημίωναν για να σταματήσει το κακό και τον έδιωχναν (Γένεσις, ΙΒ΄10-20, Κ΄1-18). Την ίδια απάτη εφάρμοζαν κι ο Ισαάκ με τη Ρεβέκκα (Γεν. κς΄7-9).

Ως αρχαιότερο νομοθέτη οι πιστοί της Βίβλου θεωρούν το Μωυσή. Προηγήθηκε όμως ο Χαμουραμπί (18^ος αι. π.Χ.), βασιλιάς της Βαβυλώνας. Ο Κώδικας του Χαμουραμπί, αντίθετα με τις ανύπαρκτες "πλάκες των εντολών" του Μωυσή,  βρέθηκε το 1901 στα Σούσα (Ιράν) και βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου (Παρίσι). Είναι γραμμένος στην ακκαδική γλώσσα σε στήλη από μαύρο βασάλτη. Βασικό του γνώρισμα είναι η ανταπόδοση του κακού και οι σκληρές ποινές. Αυτό το πρότυπο αντέγραψε το ιουδαϊκό ιερατείο και το παρουσίασε ως Μωσαϊκό Νόμο.  Η ιδέα της παράδοσης του Νόμου από το θεό αντιγράφηκε κι αυτή. Ο Χαμουραμπί εικονίζεται στην κορυφή της στήλης να παίρνει εντολές από το θεό-Ήλιο (Σαμάς). Αρχαιότερος από το Μωυσή ήταν και ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας,  γιος του Δία και της Ευρώπης.  Για τη δικαιοσύνη του ο Μίνωας μετά θάνατο ορίστηκε δικαστής στον Άδη. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Μίνωας έπαιρνε τους  νόμους του από το Δία κάθε 9 χρόνια στο Δικταίο Άντρο. Οι εντολές του Μωυσή δεν δημιούργησαν αξιόλογο πολιτισμό ούτε καλύτερους ανθρώπους. Πριν απαγορεύσει ο Μωυσής  το φόνο, τη μοιχεία και την ασέβεια στους γονείς, υπήρχαν αντίστοιχοι νόμοι άλλων νομοθετών. Ο Μωυσής πρώτος παρέβη τις εντολές του για τη βλασφημία [έσπασε τις πλάκες που έγραψε το χέρι του θεού (Εξ. ΛΔ΄ 1,3)], το φόνο [σκότωνε κατά χιλιάδες όσους διαφωνούσαν μαζί του με πρόσχημα ότι ο θεός το απαιτούσε. Οι ίδιοι οι Ισραηλίτες τον κατηγόρησαν ως φονιά του λαού (Αριθμοί, ΙΖ΄6), την κλοπή (διέταξε τους Εβραίους να κλέψουν τα πολύτιμα αντικείμενα των Αιγυπτίων· Έξοδος, ΙΑ΄,1-2 και ΙΒ΄35-36), την αχαριστία προς τους γονείς [πλήρωσε  με πληγές και θάνατο την καλοσύνη της θετής μάνας του -κόρης του φαραώ, που τον έσωσε από πνιγμό και τον ανάθρεψε σαν πρίγκηπα].

***