ΨΑΛΜΙΚΕΣ ΚΑΤΑΡΕΣ

Οι «Ψαλμοί» της Βίβλου θεωρούνται θεόπνευστοι από τους πατέρες, ιδίως τον Ιωάννη Χρυσόστομο, παρόλο που η διδασκαλία των ευαγγελίων είναι αντίθετη στη βία, το μίσος, την εκδίκηση και τις κατάρες. Βέβαια ο Χριστός καταράστηκε την άκαρπη συκιά και οι οικουμενικές σύνοδοι έκαναν τους αφορισμούς και τις κατάρες όπλο  τρομοκράτησης και φίμωσης. Οι κατάρες των Ψαλμών είναι η οργισμένη φωνή του εξευτελισμένου που κλαίει τη μοίρα του γυρεύοντας μάταια εκδίκηση: «Δίκασον, κύριε, τους αδικούντας με, πολέμησον τους πολεμούντας με. Επιλαβού όπλου και θυρεού και ανάστηθι εις την βοήθειάν μου, έκχεον ρομφαίαν…. γενηθήτωσαν ωσεί χνους κατά πρόσωπον ανέμου και άγγελος κυρίου εκθλίβων αυτούς. Γενηθήτω η οδός αυτών σκότος και ολίσθημα και άγγελος κυρίου καταδιώκων αυτούς…….. ελθέτω αυτώ παγίς, ην ου γινώσκει…..… ενδυσάσθωσαν αισχύνην και εντροπήν….» (Ψαλμ. 34^ος 1-8, 26). «Η ρομφαία αυτών εισέλθοι εις τας καρδίας αυτών….» «αποστραφείησαν εις τα οπίσω και καταισχυνθείησαν» (Ψαλμ.39^ος  15-16). [Δίκασε, κύριε, αυτούς που με αδικούν, πολέμησε αυτούς που με πολεμούν. Άδραξε το όπλο και το λάβαρό σου και σήκω να με βοηθήσεις. Ρίξε πάνω τους τη φλόγα του  πύρινου σπαθιού σου…ας γίνουν σαν χνούδι που παρασέρνει ο άνεμος και άγγελος κυρίου ας τους στενοχωρεί. Ας γίνει ο δρόμος τους σκοτεινός και γλιστερός και άγγελος κυρίου ας τους καταδιώκει…. Ας πέσει ο εχθρός μου σε παγίδα που δεν αντιλήφθηκε….. Ας ντυθούν οι εχθροί μου ντροπή κι αισχύνη. Το ξίφος τους ας μπει στην καρδιά τους κι ας γυρίσουν πίσω ντροπιασμένοι.]  Είναι παρηγοριά για κάθε καταπιεσμένο να φαντάζεται ότι έχει κάποιον υπερφυσικό προστάτη, που τιμωρεί υποδειγματικά τους εχθρούς του. Τι κι αν ο Χριστός «ήρθε να  σώσει τους αμαρτωλούς»; Οι χριστιανοί επαναλαμβάνουν χαιρέκακα ότι ο θεός «πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύσει»  (144^ος 20) «οδόν αμαρτωλών αφανιεί» (145^ος, 9), «συνέκοψεν αυχένας αμαρτωλών» (128^ος,4), «επιβρέξει επί αμαρτωλούς παγίδας, πυρ και θείον και πνεύμα καταιγίδος» (10^ος ,6). «Σύντριψον τον βραχίονα του αμαρτωλού» (9^ος 36), «απόδος το ανταπόδομα αυτών…καθελείς αυτούς και ου μη οικοδομήσεις» (27^ος  4-5),  «πρόφθασον αυτούς και υποσκέλισον» (16^ος13),  ¨άστραψον αστραπήν και σκορπιείς αυτούς. Εξαπόστειλον τα βέλη σου και συνταράξεις αυτούς» (143^ος, 6).  «Ευρεθείη η χειρ σου πάσι τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντας σε. Θήσεις αυτούς ως κλίβανον πυρός…κύριος εν οργή αυτού συνταράξει αυτούς και καταφάγεται αυτούς πυρ. Τον καρπόν αυτών από γης απολείς και το  σπέρμα αυτών από υιών ανθρώπων» (20^ος  9-11). «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς» (103^ος, 35), [Ο θεός όλους τους αμαρτωλούς θα εξολοθρεύσει… και τα ίχνη από το πέρασμά τους θα εξαφανίσει …Έκοψε τους λαιμούς των αμαρτωλών.….… Θα βρέξει πάνω τους παγίδες, φωτιά και θειάφι κι ανεμοθύελλα… Σπάσε (θεέ μου) το μπράτσο του αμαρτωλού … εκδικήσου τους, όπως τους αξίζει … θα τους γκρεμίσεις και δε θα τους οικοδομήσεις…. Κύριε καταδίωξέ τους και εξόντωσέ τους….. άστραψε την αστραπή και σκόρπισέ τους. Ρίξε τα βέλη σου και συντάραξέ τους… Το χέρι σου ας πέσει πάνω στους εχθρούς σου, το δεξί σου χέρι ας κτυπήσει όλους όσους σε μισούν. Θα τους ρίξεις στο πύρινο καμίνι…. ο θεός στην οργή του θα τους συνταράξει και θα τους καταφάει το πυρ. Τον καρπό τους θα αφανίσεις από τη γη και το σπέρμα τους από τους ανθρώπους… Ας χαθούν οι αμαρτωλοί από τη γη και οι άνομοι, ώστε να μην υπάρχουν πια]. Ούτε λόγος για φώτιση του αμαρτωλού, για επιείκεια και συγχώρηση, παρ’ όλο που σύμφωνα με τη Βίβλο «όλοι  οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, ακόμη κι αν η ζωή τους πάνω στη γη διήρκεσε μία μόνο μέρα».  Αμαρτωλοί είναι οι αλλοεθνείς που δεν πιστεύουν στο Γιαχβέ: «αποστραφήτωσαν οι αμαρτωλοί εις τον άδην, πάντα τα έθνη τα επιλανθανόμενα του θεού» (9^ος 18). «Εάν αποκτείνης αμαρτωλούς, ο θεός….. ουχί τους μισούντας σε, κύριε, εμίσησα;… Τέλειον μίσος εμίσουν  αυτούς» (138^ος 19-22). [Ας πάνε οι αμαρτωλοί στον άδη, όλα τα έθνη που ξεχνάν το θεό….      Μακάρι, θεέ, να σκότωνες τους αμαρτωλούς ….Μήπως δε μίσησα, κύριε, αυτούς που σε μισούν; Με τέλειο μίσος τους μισούσα]. Οι πιστοί του Γιαχβέ μισούν κάθε υπερήφανο λαό που ευημερεί και προπαντός τους γείτονές τους: «απόδος τοις γείτοσιν ημών επταπλασίονα» (78^ος,6), «το όνειδος τοις ευθηνούσι και η εξουδένωσις τοις υπερηφάνοις» (122^ος,4), «αισχυνθήτωσαν υπερήφανοι» (118^ος, 78) «πεσούνται επ’ αυτούς άνθρακες εν πυρί, καταβαλείς αυτούς, εν ταλαιπωρίαις ου μη υποστώσιν» (139^ος, 11). [Ανταπόδωσε στους γείτονές μας επταπλάσια τιμωρία …ας ντροπιαστούν αυτοί που ευημερούν κι ας εξουθενωθούν οι υπερήφανοι …..Ας ντροπιαστούν οι υπερήφανοι ….Ας πέσουν πάνω τους αναμμένα κάρβουνα. Θα τους ρίξεις κάτω νικημένους.  Στις ταλαιπωρίες που θα τους στείλεις δε θα αντέξουν.] Η χριστιανική και ισλαμική θρησκεία   κληρονόμησαν αυτό το μίσος. Και οι μεν χριστιανοί το καμουφλάρουν πίσω από υποκριτικά λόγια,  οι δε μουσουλμάνοι χωρίς περιστροφές καίνε και σφάζουν με απερίγραπτη αγριότητα. Ο ψαλμωδός διατάζει το θεό του: «έκχεον την οργήν σου επί έθνη τα μη γινώσκοντά σε…» (78^ος12), «εξολόθρευσον αυτούς» (53 6-7), «μη οικτειρήσεις πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Διασκόρπισον αυτούς εν τη δυνάμει σου και κατάγαγε αυτούς… και συλληφθήτωσαν εν τη υπερηφανεία αυτών και εξ αράς και ψεύδους διαγγελήσονται εν συντελεία, εν οργή συντελείας και ου μη υπάρξουσι» (58^ος 6,12,13,14), «εισελεύσονται εις τα κατώτατα της γης, παραδοθήσονται εις χείρας ρομφαίας, μερίδες αλωπέκων έσονται» (62^ος10-11), «ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός…. Ο θεός συνθλάσει κεφαλάς εχθρών αυτού… όπως αν βαφή ο πους σου εν αίματι, η γλώσσα των κυνών σου εξ εχθρών…» ((67^ος 3, 22, 24) «γεννηθήτω η τράπεζα αυτών ενώπιον αυτών εις παγίδα και εις ανταπόδοσιν και εις σκάνδαλον, σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών του μη βλέπειν και τον νώτον αυτών διαπαντός σύγκαμψον. Έκχεον επ’ αυτούς την οργήν σου και ο θυμός της οργής σου καταλάβοι αυτούς. Γεννηθήτω η έπαυλις αυτών ηρημωμένη και εν τοις σκηνώμασιν αυτών μη έστω ο κατοικών…πρόσθες ανομίαν επί τη ανομία αυτών και μη εισελθέτωσαν εν δικαιοσύνη σου. Εξαλειφθήτωσαν εκ βίβλου ζώντων και μετά δικαίων μη γραφήτωσαν» (68^ος ,23-26, 28-29). [Ρίξε την οργή σου πάνω στα έθνη που δε σε αναγνωρίζουν…. εξολόθρευσέ τους…. Μη λυπηθείς όλους αυτούς που κάνουν ανομίες. Σκόρπισέ τους με τη δύναμή σου και ρίξε τους κάτω …ας συλληφθούν για την περηφάνια τους κι ας καταδικαστούν για την κατάρα και το ψέμα τους στην οργή της συντέλειας και να μην ξαναφανούν ….Ας μπούνε στα βάθη της γης, ας τους λιανίσει κοφτερό σπαθί κι ας τους φάνε αλεπούδες…. Όπως χάνεται ο καπνός ας χαθούν, όπως λιώνει το κερί μπροστά στη φλόγα…. Ο θεός να συντρίψει τα κεφάλια των εχθρών του…. για να βαφτούν τα πόδια σου κι γλώσσα των σκυλιών σου με αίμα εχθρών ….Ας γίνει το τραπέζι τους παγίδα και εκδίκηση και αφορμή να σκοντάψουν, ας σκοτισθούν τα μάτια τους για να μη βλέπουν και την πλάτη τους  κύρτωσέ την για πάντα. Ρίξε πάνω τους την οργή σου και ο θυμός σου ας τους κυριέψει. Ας ερημώσει το αρχοντικό τους και τα σπίτια τους ας μείνουν ακατοίκητα. …..Πρόσθεσε αμαρτία στην αμαρτία τους κι ας μη μπουν στη δικαιοσύνη σου. Ας σβηστούν από το βιβλίο των ζωντανών κι ας μη γραφτούν μαζί με τους δικαίους.] Αν έπιαναν όλες αυτές οι κατάρες, θα είχαν απομείνει στη Γη μόνο ελάχιστοι Εβραίοι. Ο ψαλμωδός ποθούσε να δει ντροπιασμένους και καταδικασμένους τους εχθρούς του: «κρίνον αυτούς ο θεός…… έξωσον αυτούς» (5^ος11), «Αισχυνθείησαν και ταραχθείησαν σφόδρα πάντες οι εχθροί μου, αποστραφείησαν και καταισχυνθείησαν σφόδρα δια τάχους» (6^ος11), «Αισχυνθείησαν οι ασεβείς και καταχθείησαν εις άδου.  Άλαλα γενηθήτω τα χείλη τα δόλια» (30^ος18-19). «Αισχυνθήτωσαν και εντραπήτωσαν … αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω… αποστραφήτωσαν παραυτίκα αισχυνόμενοι» (69^ος,3-4), «Αισχυνθήτωσαν και εκλιπέτωσαν, … περιβαλλέσθωσαν αισχύνην και εντροπήν (70^ος, 13). «Πλήρωσον τα πρόσωπα αυτών ατιμίας … και ταραχθήτωσαν εις τον αιώνα του αιώνος και εντραπήτωσαν και απολέσθωσαν» (82^ος17-18). «Αισχυνθήτωσαν και αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω πάντες οι μισούντες Σιών. Γενηθήτωσαν ωσεί χόρτος δωμάτων, ος προ τού εκσπασθήναι εξηράνθη» (128^ος, 5-6). [Καταδίκασέ τους, θεέ μου, …διώξε τους. Ας γεμίσουν ντροπή και ταραχή όλοι οι εχθροί μου, ας οπισθοχωρήσουν καταντροπιασμένοι γρήγορα. Ας καταισχυνθούν οι ασεβείς κι ας γκρεμιστούν στον Άδη. Ας βουβαθούν τα δολερά χείλη….Ας αισχυνθούν, ας ντραπούν….ας φύγουν ντροπιασμένοι αμέσως…ας χαθούν…..ας φορέσουν σα ρούχο τη ντροπή…Γέμισε τα πρόσωπά τους με ατίμωση κι ας είναι αιώνια ντροπιασμένοι και ταραγμένοι κι ας χαθούν….Ας γυρίσουν πίσω ντροπιασμένοι όλοι όσοι μισούν τη Σιών. Ας γίνουν σαν αγριόχορτα των σπιτιών που πριν τα ξεριζώσεις ξεραίνονται].  Οι κτηνοτρόφοι που έγιναν έθνος με αρπαγές και γενοκτονίες, ζητούσαν  τα «δικαιώματα»  τους με κατάρες, που αντηχούν μέχρι σήμερα στους χριστιανικούς ναούς. Οι αρχαίοι πίστευαν στη μαγική δύναμη της κατάρας: «ο θεός καθέλοι σε εις τέλος.  Εκτίλαι σε και μεταναστεύσαι σε  από σκηνώματός σου και το ρίζωμά σου εκ γης ζώντων. Όψονται δίκαιοι και φοβηθήσονται και επ’ αυτόν γελάσονται» (51^ος, 7-8). «Εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου» (142^ος, 12) «Ο θεός μου, θου αυτούς ως τροχόν, ως καλάμην κατά πρόσωπον ανέμου, ωσεί πυρ, ο διαφλέξει δρυμόν, ωσεί φλοξ, η κατακαύσει όρη, ούτως καταδιώξεις αυτούς εν τη καταιγίδι σου και εν τη οργή σου συνταράξεις αυτούς."  (82^ος 14-18) [Ο θεός να σε καταργήσει ολοκληρωτικά. Να σε μαδήσει και να σε εξορίσει από το κατάλυμά σου και ν’ αφανίσει από τον τόπο των ζωντανών το γένος σου. Να δουν (τον εχθρό σ’ αυτό το κατάντημα) οι δίκαιοι και να φοβηθούν και να τον περιγελάσουν (για το πάθημά του)….… Θα εξολοθρέψεις τους εχθρούς μου και θα εξαφανίσεις όλους αυτούς που με στενοχωρούν …. Θεέ μου βάλε τους στον τροχό, (κάνε να γίνουν) σαν καλάμι που σαλεύει ο άνεμος.  Σαν φωτιά που καίει δρυμό, σαν φλόγα που κατακαίει βουνά, έτσι θα τους καταδιώξεις με την καταιγίδα σου και θα τους συνταράξεις με την οργή σου.] Ο θεός της Π. Διαθήκης είναι εκδικητικός: «θεός εκδικήσεων κύριος, θεός εκδικήσεων επαρρησιάσατο …απόδος ανταπόδοσιν τοις υπερηφάνοις. …αφανιεί αυτούς κύριος» (93^ος1-2, 23). «επείδεν ο οφθαλμός μου εν τοις εχθροίς μου και …ακούσεται το ους μου» (91^ος 12), «καγώ επόψομαι τους εχθρούς μου» (117^ος,, 7). Ο ψαλμωδός είναι τόσο ανυπόμονος  ν’ απολαύσει την  εκδίκηση, ώστε  ανησυχεί, μήπως και δεν προλάβει: «Πόσαι εισιν αι ημέραι του δούλου σου; Πότε ποιήσεις μοι… κρίσιν;" (118^ος, 84). Θέλει να πλύνει τα χέρια του σε ανθρώπινο αίμα: «ευφρανθήσεται δίκαιος, όταν ίδη εκδίκησιν. Τας χείρας αυτού νίψεται εν τω αίματι του αμαρτωλού» (57^ος11). Σαν τον βρεφοκτόνο Ηρώδη επιθυμεί φόνους νηπίων: «θυγάτηρ Βαβυλώνος η ταλαίπωρος … μακάριος ος κρατήσει και εδαφιεί τα νήπιά σου προς την πέτραν» (136^ος, 8-9). Ακόμα και τα κόκκαλα των αμαρτωλών δεν πρέπει να βρουν ανάπαυση: «ο θεός διεσκόρπισεν οστά ανθρωπαρέσκων» (52^ος6). Ονειρεύεται βασανιστήρια και εξανδραποδισμούς των εθνών: «του ποιήσαι εκδίκησιν εν τοις έθνεσιν… του δήσαι τους βασιλείς αυτών εν πέδαις και τους ενδόξους αυτών εν χειροπέδαις σιδηραίς» (149^ος, 6-8). «Καταπόντισον, κύριε, και καταδίελε τας γλώσσας αυτών ….ελθέτω δη θάνατος επ’ αυτούς και καταβήτωσαν εις άδου ζώντες…. εισακούσεται ο θεός και ταπεινώσει αυτούς… συ δε, ο θεός, κατάξεις αυτούς εις φρέαρ διαφθοράς ……ου μη ημισεύσωσι τας ημέρας αυτών» (54^ος , 10,16,20,24 ). «Ο θεός συνέτριψε τους οδόντας αυτών……Εξουδενωθήσονται ωσεί ύδωρ διαπορευόμενον. εκτενεί το τόξον αυτού  έως ου ασθενήσουσιν …ωσεί κηρός  τακείς ανταναιρεθήσονται. Έπεσε πυρ επ’ αυτούς και ουκ είδον τον ήλιον………ωσεί εν οργή καταπίεται αυτούς" (57ος, 7-10). «αυτός εξουδενώσει τους εχθρούς ημών» (107^ος)  [Θεός εκδικητικός ο κύριος, θεός εκδικητικός φανερώθηκε…. εκδικήσου τους υπερήφανους ….Ο κύριος θα τους αφανίσει…. χάρηκε το μάτι μου την τιμωρία των εχθρών μου και το αυτί μου το άκουσμά της…. Κι εγώ θα απολαύσω την τιμωρία των εχθρών μου….. Πόσες μέρες θα ζήσω εγώ ο δούλος σου; Πότε επιτέλους θα με δικαιώσεις;…… Θα χαρεί ο δίκαιος, όταν δει την εκδίκηση. Τα χέρια του θα νίψει στο αίμα του αμαρτωλού… Κόρη της Βαβυλώνας, δύστυχη, …. μακάριος όποιος πιάσει και συντρίψει τα νήπιά σου στις πέτρες….. Ο θεός σκόρπισε τα οστά  εκείνων που ήθελαν να είναι αρεστοί στους ανθρώπους……. Θα εκδικηθεί τα έθνη. Θα δέσει τους βασιλιάδες τους με δεσμά και τους δοξασμένους άρχοντές τους με σιδερένιες χειροπέδες……. Καταπόντισέ τους, κύριε και κομμάτιασε τις γλώσσες τους…. Ας πεθάνουν κι ας κατεβούν ζωντανοί στον άδη….. Θα μας ακούσει ο θεός και θα τους ταπεινώσει…. Σύ, θεέ μου, θα τους ρίξεις στο πηγάδι της καταστροφής…. δεν θα φτάσουν τις μισές μέρες της ζωής τους….. Ο θεός σύντριψε τα δόντια τους…. θα εξαφανιστούν σα νερό που περνά και  χάνεται. Θα τεντώσει το τόξο του μέχρι να εξοντωθούν….. σαν κερί που λιώνει θα εξαλειφθούν. Φωτιά έπεσε πάνω τους και δεν είδαν τον ήλιο… Η οργή του θα τους καταπιεί ………Αυτός  θα εξουθενώσει τους εχθρούς μας.] Οι απανωτές κατάρες αρμόζουν σε τελετή μαύρης μαγείας: «κατάστησον επ’ αυτόν αμαρτωλόν και διάβολος στήτω εκ δεξιών αυτού. Εν τω κρίνεσθαι αυτόν εξέλθοι καταδεδικασμένος και η προσευχή αυτού γενέσθω εις αμαρτίαν. Γενηθήτωσαν αι ημέραι αυτού ολίγαι και την επισκοπήν αυτού λάβοι έτερος. Γενηθήτωσαν οι υιοί αυτού ορφανοί και η γυνή αυτού χήρα. Σαλευόμενοι μεταναστήτωσαν οι υιοί αυτού και επαιτησάτωσαν. Εκβληθήτωσαν εκ των οικοπέδων αυτών. Εξερευνησάτω δανειστής πάντα, όσα υπάρχει αυτώ και διαρπασάτωσαν αλλότριοι τους πόνους αυτού. Μη υπαρξάτω αυτώ αντιλήπτωρ, μηδέ γενηθήτω οικτίρμων τοις ορφανοίς αυτού. Γενηθήτω τα τέκνα αυτού εις εξολόθρευσιν, εν γενεά μια εξαλειφθείη το όνομα αυτού. Αναμνησθείη η ανομία των πατέρων αυτού έναντι κυρίου και η αμαρτία της μητρός αυτού μη εξαλειφθείη. Γενηθήτωσαν εναντίον κυρίου διαπαντός και εξολοθρευθείη εκ γης το μνημόσυνον αυτών…γενηθήτω (κατάρα) αυτώ ως ιμάτιον, ο περιβάλλεται και ωσεί ζώνη, ην διαπαντός περιζώννυται ….ενδυσάσθωσαν…εντροπήν και περιβαλλέσθωσαν ως διπλοϊδα αισχύνην..»  (108^ος, 6-15, 19,29) [Πάνω απ’ το κεφάλι του αμαρτωλού βάλε αμαρτωλό δυνάστη  και διάβολος ας στέκεται στα δεξιά του. Από τη δίκη του ας βγει καταδικασμένος και η προσευχή του να θεωρηθεί αμαρτία. Λίγες ας είναι οι μέρες του και την ιδιοκτησία του ας πάρει άλλος. Ας γίνουν τ’ αγόρια του ορφανά και η γυναίκα του χήρα. Οι γιοι του τρέμοντας ας γυρνούν στην ξενιτιά κι ας ζητιανεύουν . Ας διωχτούν από τα οικόπεδά τους. Ας ερευνήσει σχολαστικά (κι ας κατάσχει)  ο δανειστής όλα τα υπάρχοντά του κι ας αρπάξουν ξένοι τους κόπους του. Κανείς να μη βρεθεί να τον βοηθήσει ούτε να δείξει οίκτο στα ορφανά του. Ας εξολοθρευτούν τα παιδιά του.  Σε μία γενιά ας εξαλειφθεί το όνομά του. Όλοι να θυμούνται τις αμαρτίες των πατεράδων του απέναντι στο θεό και η αμαρτία της μάνας του να μη συγχωρεθεί (διεστραμμένη αντίληψη ότι ο τοκετός είναι προϊόν αμαρτίας της γυναίκας).  Ας θεωρούνται πάντα (οι αμαρτωλοί) εχθροί του θεού και ας σβήσει από τη γη η ανάμνησή τους….. Ας γίνει η κατάρα ρούχο που φορά (ο αμαρτωλός) και ζώνη που πάντα περιζώνεται. Ας ντυθούν με ντροπή κι ας τυλιχτούν με αισχύνη σαν σκέπασμα …..] Από το δείγμα αυτό της θρησκευτικής  ποίησης των Εβραίων βγαίνει το συμπέρασμα ότι λάτρευαν ένα θεό  βάναυσο, εκδικητικό και φθονερό. Τον φαντάζονταν να ξερνά φωτιά και λάβα καταστρέφοντας πολιτείες και δάση, να ευφραίνεται με πολέμους, αίματα, βασανισμούς, αιχμαλωσίες και γενοκτονίες. Δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους ανθρώπους, σαν να μην είναι δικά του δημιουργήματα, παρά μόνο για τον περιούσιο λαό του. Αυτόν τον εφιάλτη δημιούργησαν οι ιδρυτές του εβραϊκού έθνους για να το κρατούν πειθαρχημένο σε μια περιοχή όπου θα μπορούσε εύκολα να συγχωνευθεί με τους ντόπιους. Αυτόν εξακολουθούν να λατρεύουν ιουδαίοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι.