Ιωήλ , Ναούμ, Οβδιού, Αμβακούμ
Ο Ιωήλ θρηνεί γιατί εξαιτίας του πολέμου και του λιμού σταμάτησαν
οι θυσίες και οι σπονδές στο Ναό (α΄13, 18). Πιστεύει ότι ήρθε η ημέρα της
Κρίσεως. Μέρα σκοτεινή με σύννεφα και
ομίχλη. Εχθροί θα ξεχυθούν παντού. Φωτιά
θα αφανίσει τα πάντα. Θα σείεται ο ουρανός. Θα σβήσουν τα άστρα και
ο Κύριος θα βγάλει δυνατές πολεμικές κραυγές. Θα χύσει το πνεύμα του σε κάθε σάρκα και θα προφητεύσουν οι γιοι και οι
κόρες των Εβραίων. Οι γέροι θα δουν
όνειρα και οι νέοι οράματα. Θα γίνουν σημεία και τέρατα στον ουρανό και τη γη,
αίμα, φωτιά και καπνός. Ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη θα γίνει σαν αίμα, πριν έλθει η ημέρα του Κυρίου η
μεγάλη και επιφανής. Όποιος επικαλεστεί τότε το θεό στη Σιών, θα σωθεί. (γ΄1-5)
[Το απόσπασμα
αυτό για τους έσχατους καιρούς έγινε χριστιανική προφητεία της Πεντηκοστής στο πρώτο κήρυγμα του Πέτρου]. Όταν επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι
Ιουδαίοι, ο θεός θα μαζέψει και θα κρίνει τα έθνη στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ
[Η ημέρα της
Κρίσεως πραγματοποιείται στη γη. Η τιμωρία των αμαρτωλών είναι επίγεια και βασίζεται στο οφθαλμόν αντί οφθαλμού]. Τύρος, Σιδών και Γαλιλαία των αλλοφύλων θα τιμωρηθούν,
γιατί δώσαν τα παιδιά των Ιουδαίων σε πόρνες και πουλούσαν
τα κορίτσια για ν’ αγοράσουν κρασί (δ΄3-4). Γι αυτό ο θεός θα παραδώσει τα
παιδιά τους στα χέρια των Ιουδαίων να τα πουλήσουν
(δ΄8). Έτσι δεν θα λένε για τους
Ιουδαίους: «που
είναι ο Θεός τους;» (β΄17), γιατί δεν τους υποστηρίζει; Ο λαός πρέπει να νηστέψει, για να μετανοήσει ο Κύριος και να ξαναδώσει
τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον και να καταστρέψει εχθρούς και παράσιτα
(βρούχο, ερυσίβη και κάμπη) που
έστειλε ο ίδιος στα σπαρτά (β΄25). Ο Ιωήλ κηρύττει ιερό πόλεμο: «αγιάσατε
πόλεμον, εξεγείρατε τους μαχητάς…» (δ΄9), για να μην ξαναπατήσουν
στην Ιερουσαλήμ «αλλογενείς». [Τον ιερό πόλεμο πρώτοι εφάρμοσαν οι Εβραίοι, για να
εξαλείψουν κάθε άλλη θρησκεία].
Μετά από αυτό, υπόσχεται ότι τα όρη θα
τρέχουν μέλι, οι λόφοι γάλα και μια πηγή από το Ναό θα ποτίζει το χείμαρρο των
Σχοίνων. Η Αίγυπτος και η Ιδουμαία θα χαθούν, ενώ η Ιουδαία θα κατοικείται αιώνια
και στη Σιών θα κατασκηνώσει ο θεός» (δ΄17-21) [Όλοι οι
προφήτες καταλήγουν σ’ αυτό το εθνικιστικό όραμα της παγκόσμιας κυριαρχίας των
Εβραίων με κέντρο τη Σιών και βασιλιά το θεό τους].
Ο Ναούμ (=παρηγορητής) έζησε μεταξύ 683 π.Χ, που Ασσύριοι κατέλαβαν τη Θήβα
της Αιγύπτου και 612 π.Χ που έπεσε η Νινευί, γεγονότα που αναφέρει. Περιγράφει
–όπως και οι άλλοι προφήτες- το θεό ως ζηλιάρη και εκδικητικό: «θεός ζηλωτής και εκδικών κύριος» (α΄2), «εκδικείται μια
για πάντα» (α΄9). Καταδικάζει ακόμα και αθώους: «μεγάλη η ισχύς αυτού, και
ἀθῷον οὐκ ἀθῳώσει»(α,3). Προκαλεί καταστροφικό σεισμό. Τα σύννεφα είναι η
σκόνη των ποδιών του. Ξεραίνει τη θάλασσα, τα ποτάμια και τα βουνά (α΄3-4). Ο
θυμός του λιώνει τις πέτρες (α΄6). Με κατακλυσμό σκοτώνει τους εχθρούς του
(α΄8). Είναι άρχοντας των πολλών υδάτων
(α΄12)… Οι εχθρικές προς τον άνθρωπο δυνάμεις της φύσης, που
προκαλούν σεισμούς, κατακλυσμούς, ανομβρίες, εκρήξεις ηφαιστείων κλπ. σε
συνδυασμό με ανθρώπινα ελαττώματα (θυμός, εκδίκηση, απληστία…) δίνουν υπόσταση
στον Γιαχβέ, που μόνη του έγνοια είναι να ξεθεμελιώσει
τη Νινευί, να συντριβούν στο έδαφος τα
βρέφη των εχθρών, να λεηλατηθούν οι θησαυροί της πόλης (γ΄10), να αφανίσει τους
Ασσύριους και να ελευθερώσει τους
Ισραηλίτες.
Με το ίδιο πνεύμα προφητεύει και ο Οβδιού (=υπηρέτης
του θεού). Η προφητεία του είναι 21 στίχοι που προλέγουν την καταστροφή των
Ιδουμαίων, γιατί εισέβαλαν στην Ιερουσαλήμ κατά την κατάληψή της από το
Ναβουχοδονόσορα (το 597 και το 586 π.Χ). Η Ιδουμαία
ή βασίλειο του Εδώμ (παρατσούκλι του Ησαύ), στα νότια της Ιουδαίας, απειλείται από το
θεό που φωνάζει: «σηκωθείτε να επιτεθούμε σ’ αυτή και
να την πολεμήσουμε» (Οβδ.,1). Οι Ιουδαίοι –λέει ο Οβδιού-, όταν
επιστρέψουν από την αιχμαλωσία, «θα εξορμήσουν από το όρος Σιών για να εκδικηθούν το όρος Ησαύ, και ο κύριος θα βασιλεύσει.» (Οβδ.21). [’Ορος Ησαύ ή όρος Σηείρ ονομάζεται η Ιδουμαία, επειδή ήταν ορεινή και την κατοικούσαν απόγονοι
του Ησαύ, πρωτότοκου γιου του Ισαάκ. Από
την Ιδουμαία καταγόταν ο βασιλιάς Ηρώδης].
Ο
Αμβακούμ (Χαμπακούκ=
αγάπη στη δικαιοσύνη.7ος αιώνας π. Χ.) οραματίστηκε το θεό να ξεσηκώνει Χαλδαίους και
Ασσύριους για να καταστρέψουν τους ασεβείς Εβραίους. Μετά τους τιμωρεί κι
αυτούς και η γη γεμίζει με τη γνώση της δόξας
του θεού. Η φράση: «θα γίνεις γνωστός ανάμεσα σε δύο ζώα» (γ΄2) ερμηνεύτηκε ως προφητεία της γέννησης του
Ιησού σε στάβλο. Ζώα όμως ονομάζουν οι προφήτες τους τερατόμορφους αγγέλους
Χερουβίμ και Σεραφίμ που πλαισιώνουν το θρόνο του θεού. Άλλη φράση του Αμβακούμ
που συνδέθηκε με τη Γέννηση είναι: «ο θεός θα έρθει από Θαιμὰν και ο άγιος από όρος πυκνοφυτεμένο» (γ΄3),
[πόλη της Ιδουμαίας, γνωστή για
τους σοφούς της. Ονομάστηκε Θαιμάν από έναν εγγονό του Ησαύ. Ο Ιερεμίας γράφει ότι ο θεός θα εξαφανίσει τη
σοφία της (Ιερ. ΚΘ΄/ Μασορ.ΜΘ΄7) Οι χριστιανοί λένε πως το δασώδες όρος
είναι αλληγορία της Παρθένου. Το όραμα του νεαρού πολεμιστή-μεσσία που έρχεται
νικητής στην Ιερουσαλήμ μετά τη σφαγή των εχθρών υπάρχει και σε άλλους προφήτες, π.χ. ο Ησαΐας (ξγ΄1-4) βλέπει έναν
στρατιώτη να έρχεται από την Ιδουμαία. Τον ρωτά γιατί είναι κόκκινα τα ρούχα
του κι αυτός απαντά ότι πάτησε τα έθνη σαν σταφύλια κι έχυσε το αίμα τους στη γη]. Η
αρετή του μεσσία «εκάλυψε
τους ουρανούς», φράση που χρησιμοποιήθηκε για το Χριστό («εκάλυψεν
ουρανούς η αρετή σου, Χριστέ…», ύμνος). Ακτινοβολεί φως, κρατά στα χέρια
κέρατα, σύμβολα δύναμης, [Τα κέρατα (ταύρου) ήταν θρησκευτικό σύμβολο της Μινωικής Κρήτης, που είχε
αποικίσει τα παράλια της Παλαιστίνης (Σοφονίας
β΄5: «οι κατοικούντες το σχοίνισμα της θαλάσσης, πάροικοι Κρητών»).]
Μπροστά του πάει ο λόγος που παιδαγωγεί τους
Εβραίους στο θέλημα του θεού. Τον τρέμουν Αιθίοπες και Μαδιανίτες. Έφιππος σε
άρμα, τεντώνει το τόξο του εναντίον βασιλέων. [Ο μεσσίας των Εβραίων είναι
πολεμιστής σαν τον Δαβίδ και όχι ιεροκήρυκας, όπως ο Ιησούς.] Η γη ανοίγει και ποτάμια τρέχουν, η θάλασσα ηχεί και
φουσκώνει. Ο ήλιος και η σελήνη σταματούν .... Μέχρι
να συμβούν αυτά θα προηγηθούν συμφορές για τον εβραϊκό λαό, συκιές, αμπέλια
κι ελιές δεν θα καρποφορήσουν και θα πεθαίνουν τα κοπάδια από την πείνα,
όμως ο
προφήτης χαίρεται καθώς φαντάζεται την εκπλήρωση των εθνικών του πόθων (γ΄ 17-18).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα