Σε τι θεό πιστεύουμε;

 «Το ανθρώπινο μυαλό είναι δημιουργός παράλογων  εννοιών και  πιο παράλογη είναι ο θεός» (Ζοζέ Σαραμάγκου,  Πορτογάλος συγγραφέας, Νόμπελ λογοτεχνίας 1998)

Κάθε πιστός νομίζει ότι κατέχει την αλήθεια, επειδή  μυήθηκε με μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου στη μυθολογία μιας θρησκείας  κατά την εύπλαστη παιδική ηλικία από γονείς και δάσκαλους κι έμαθε να καταφεύγει στη θρησκεία σε κάθε δυσκολία του. Φοβάται κατόπιν να κρίνει τα πιστεύω του, μήπως και διαπράξει ασυγχώρητο αμάρτημα. Αν όμως ερευνήσει την προέλευση  της θρησκείας  του, θα διαπιστώσει τις παράλογες ιδέες στς οποίες στηρίζεται. Για παράδειγμα, ένας χριστιανός θα καταλάβει ότι ακολουθεί μια εβραϊκή αίρεση του πρώτου αιώνα, που έχει πηγή το ιερό βιβλίο των Εβραίων. Εκεί περιγράφεται πώς κάποιοι νομάδες κτηνοτρόφοι με επικεφαλής το Χαλδαίο μάγο Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας, ονειρεύτηκαν να κατακτήσουν τη γη και να γίνουν ο εκλεκτός λαός του θεού υποδουλώνοντας όλα τα έθνη. Ο χριστιανός απολογητής Τερτυλιανός δηλώνει: "δεν έχουμε άλλο θεό, από το θεό των εβραίων". Πολεμικός θεός της ερήμου, ο Γιαχβέ, διψούσε για σκοτωμούς, μάχες, λάφυρα και χρυσάφι. Οι συγγραφείς της Βίβλου από τον 6ο αιώνα π.Χ. και μετά, συγκέντρωσαν εβραϊκά θρησκευτικά γραπτά και τα ανακάτεψαν με μύθους και έθιμα της Ασσυρίας,  Βαβυλωνίας,  Αιγύπτου και  Περσίας, που  γνώρισαν οι Εβραίοι είτε ως μετανάστες είτε ως αιχμάλωτοι. Έτσι δημιούργησαν τη Βίβλο, από την οποία προέκυψαν 3 θρησκείες: ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός. Ο θεός της Βίβλου έχει ανθρώπινα  πάθη και ελαττώματα: θυμάται και ξεχνά (Γεν. Η΄1), κάνει το κακό και μετανοεί  (Εξ. ΛΒ,14), θυμώνει, ζηλεύει, επιθυμεί, εκδικείται, φοβάται, μεροληπτεί. Έχει αρρωστημένη εμμονή με τα γεννητικά όργανα. Δεν αφήνει αρσενικό χωρίς περιτομή (Γεν. ΙΖ΄23). Όλους τους μαρκάρει, όπως ο κτηνοτρόφος τα ζώα του. Αποστρέφεται τα γυναικεία όργανα που αυτός δημιούργησε αποκαλώντας τα "ασχημοσύνη". Τιμωρεί με θάνατο τις ανύπαντρες που δεν είναι παρθένες,  κι εκείνες που θα συνουσιαστούν, έχοντας περίοδο (Λευιτικό, Κ 18). Προκαλεί "θλίψη, φθορά, θάνατο, μαρασμό, πυρετό, ρίγος, φλόγωση, σφαγή....». Καταριέται τους ανυπάκουους «να τους κατασπαράξουν όρνεα και θηρία...να πέσει πάνω τους η αιγυπτιακή πληγή, αιμορροϊδες, ψώρα, φαγούρα, άννοια, τύφλωση...να κοιμηθούν άλλοι με τη γυναίκα τους, να τους αρπάξουν το σπίτι, το γαϊδούρι, τα πρόβατα, να τους πουλήσουν για δούλους... κ.λπ." (Δευτερον. ΚΗ΄15-68).  Νομοθέτησε να κρεμούν οι Εβραίοι φτυαράκι στη ζώνη τους, για να παραχώνουν τις ακαθαρσίες τους, όταν αποπατούν, μην τυχόν και τις πατήσει, όταν τριγυρνά τη νύχτα στον καταυλισμό -φανταστείτε τί πάθαινε ο Μωυσής, όταν έκανε νυχτερινή επιθεώρηση – (Δευτερονόμιο ΚΓ΄12-14). Διέταξε τον προφήτη Ιεζεκιήλ να φάει κόπρανα (Ιεζ. Γ 3, Δ 10-15).   Μισούσε τους Κρητικούς και τους Έλληνες ("θ' απλώσω το χέρι μου ενάντια στους Κρήτες": Ιεζ. ΚΕ 16, "θα ξεσηκώσω τους γιους σου, Σιών, εναντίον των τέκνων σου, Ελλάδα": Ζαχαρ. Θ 13). Δημιούργησε το κακό ("εγώ ειμί …ο κτίζων κακά", Ησαϊας, ΜΕ 7). Επιδοκιμάζει το ψέμα ("είπε ο κύριος στους προφήτες, ποιος θα εξαπατήσει τον Αχαάβ;...Το πνεύμα στάθηκε μπροστά του και είπε, εγώ θα τον εξαπατήσω... θα είμαι πνεύμα ψεύδους... Και ο κύριος είπε, βγες και κάνε έτσι", Παραλειπομ., Β, ΙΗ 18) . Έχει αποθήκες γεμάτες χιόνι και χαλάζι (Ιωβ, ΛΗ 22-23). Όταν θυμώνει, προκαλεί  σεισμούς (Ψαλμ. ΙΗ 7). Αγαπά το κρασί, όπως μας πληροφορεί μια διήγηση της Βίβλου, όπου το αμπέλι αρνείται να γίνει βασιλιάς των δέντρων, για να μην παραμελήσει "το κρασί που ευφραίνει το θεό και τους ανθρώπους" (Κριτές, Θ 12-13). Στο θεό συγχωρούνται όλα  όσα κατακρίνονται στους ανθρώπους, π.χ.: Αλαζονεία και καύχηση: Γιαχβέ, Χριστός και Αλλάχ μιλούν εγωιστικά και κατηγορούν τους άλλους θεούς. Ο Γιαχβέ καυχάται «Ποιος μπορεί να κρύψει τις σκέψεις του από εμένα; ..Πού ήσουν όταν εγώ θεμελίωνα τη γη;… Όταν γεννήθηκαν τ’ αστέρια, με δοξολογούσαν μεγαλόφωνα όλοι οι άγγελοί μου…. Έφραξα τη θάλασσα με πύλες, όταν γεννιόταν από την κοιλιά της μάνας της… και την σπαργάνωσα με ομίχλη…… Ποιος μέτρησε τα νέφη με τη σοφία του και ένωσε τον ουρανό με τη γη;  Τον κόλλησα σαν κυβική πέτρα… Ποιος δίνει τροφή στα λιοντάρια, στους δράκοντες και στα κοράκια; ….Ποιος μπορεί να μου αντισταθεί; …» (Ιώβ, κεφ. ΛΗ΄-ΜΑ΄).  Παραβίαση της προσωπικής ζωής και έλεγχος του νου. Σύμφωνα με τη Βίβλο ο θεός διαβάζει όλες μας τις σκέψεις και παρακολουθεί άγρυπνα και την πιο ασήμαντη πράξη μας.  Υποδούλωση και περιφρόνηση των ανθρώπων. Οι πιστοί αποκαλούνται «δούλοι του θεού», διδάσκονται τη δουλοπρέπεια και την κολακεία προς τις «αρχές και εξουσίες» και αποκτούν την πεποίθηση πως ό,τι και να κάνουν δεν παύουν να είναι «αχρείοι δούλοι». Σπορά διχόνοιας και πόλεμος: «Μη νομίσετε ότι ήλθα να φέρω ειρήνη στη γη, δεν ήρθα να φέρω ειρήνη, αλλά σφαγή. Ήλθα για να διχάσω» (Ματθ. ι΄34-36). Οι πιστοί εύχονται «υπέρ της των πάντων ενώσεως» και οραματίζονται να γίνει η ανθρωπότητα «μία ποίμνη, εις ποιμήν», όμως η θρησκεία τους έχει φανατίσει με αδελφοκτόνο μίσος. Δημιουργία του κακού. Στη Βίβλο δημιουργός και αποστολέας του κακού είναι ο ίδιος ο θεός: «ο κτίζων κακά», Ησαϊας, ΜΕ΄7, «εξαπέστειλεν ο θεός πνεύμα πονηρόν…», Κριτές Θ΄23. Βασανιστήρια και  απάνθρωπες ποινές. Και μόνο η προφορά του ονόματος Γιαχβέ συνεπαγόταν θάνατο με λιθοβολισμό (Λευιτικό, ΚΔ΄16). Στην Καινή Διαθήκη συνιστάται το κρέμασμα μυλόπετρας στο λαιμό συνδυασμένο με βουτιά στη θάλασσα,  κόψιμο χεριού και ποδιού και  βγάλσιμο ματιού (Ματθ. θ΄43-49). Μίσος και διάλυση της οικογενειακής αγάπης: «Αν φονεύσει κάποιος, σύμφωνα με τη γνώμη του θεού, ο φόνος είναι καλύτερος από κάθε φιλανθρωπία» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Λόγος δ΄ Κατά Ιουδαίων), «Όποιος δεν μισεί τον πατέρα του και τη μητέρα, τη γυναίκα και τα τέκνα του, τους αδελφούς και τις αδελφές του ακόμα και την ίδια του την ψυχή, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου» (Λουκά ΙΔ΄26).  Εβραίοι και μουσουλμάνοι έκαναν το θεό ρατσιστή και δολοφόνο. Οι χριστιανοί τον έκαναν φονιά του εαυτού του και του γιού του. Στο βιβλίο "Ανάσταση" (σ. 129, ηλεκτρον. έκδ.) ο Τολστόι εκφράζει  αποτροπιασμό για τα χριστιανικά ψέματα και την αφέλεια των πιστών, που τα αποδέχονται: "....Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι ο Ιησούς, που το όνομά του επαναλάμβανε ο παπάς που τον υμνούσε με όλα εκείνα τα παράξενα ευχολόγια, απαγόρευε ρητά αυτή την ανόητη, φλύαρη και βλάσφημη μαγγανεία πάνω στο ψωμί και το κρασί.....Απαγόρευε στους ανθρώπους να παριστάνουν τους δασκάλους, απαγόρευε τις προσευχές στους ναούς και πρέσβευε την ατομική προσευχή. Απαγόρευε τους ίδιους τους ναούς...." Και συνεχίζει καυτηριάζοντας την περιττή πολυτέλεια και τους χρυσοποίκιλτους σταυρούς, την ώρα που πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν, επειδή στερούνται τα στοιχειώδη. Τονίζει ακόμα ότι το μυστήριο της μετάληψης είναι απλό έθιμο και όχι μεταστοιχείωση του ψωμιού και του κρασιού σε σώμα και αίμα: "αυτά δεν είναι δυνατόν να τα πιστεύει κανείς, ούτε κι ο ίδιος ο παπάς..." γράφει.  Κι ο Ντοστογιέφσκι έχει βάλει στο στόμα ηρώων του φράσεις που ξεσκεπάζουν τη θρησκεία, όπως η εξής: "οι θρησκείες έγιναν για τη λατρεία της ανυπαρξίας και της αυτοκαταστροφής, εν ονόματι της αιώνιας γαλήνης στους κόλπους του μηδενός.." ("Το όνειρο ενός γελοίου").