Παράλογες διδαχές

*Ο θεός, λένε οι θεολόγοι, είναι πνεύμα που δε χωρά στο χώρο και στο χρόνο (αχώρητος και άχρονος). Όμως έχει λόγο και με αυτόν δημιούργησε την  ύλη, το χώρο και το χρόνο, σαν μια κρυφή πτυχή του  που με τη δημιουργία ήρθε στο φως. Ο τέλειος και αμετάβλητος κατασκεύασε τον ατελή και μεταβλητό κόσμο, αλλά ο ίδιος έκρινε τα δημιουργήματά του τέλεια (καλά λίαν)και χαιρόταν θαυμάζοντάς τα. Την τελειότητα κατέστρεψε ο άνθρωπος! Αν και μηδαμινός μπροστά στο άπειρο σύμπαν, είχε την τρομακτική δύναμη να μεταλλάξει τη φύση του κόσμου και να τον «υποδουλώσει στη δουλεία της φθοράς» με μια αθώα, συνηθισμένη πράξη… τρώγοντας ένα μήλο! Δεν είχε μάθει ακόμα να λέει «συγγνώμη», κι ο θεός που κάπου έπρεπε να ξεσπάσει, ξέσπασε πρώτα σε όλη τη δημιουργία, μετατρέποντάς την σε κοιλάδα του κλαυθμώνος. Μετά από διάλειμμα πέντε χιλιάδων χρόνων και κάτι, έστειλε στη γη τον υιό και λόγο του που μόνο φταίξιμό του ήταν η δημιουργία του κόσμου, να εξευτελιστεί και να πεθάνει για να του καταπραΰνει το θυμό. Αλλά κι έτσι δεν κατάφερε να διορθώσει τον κόσμο, γι αυτό πρέπει να ξανάρθει για να δώσει μια ριζοσπαστική λύση με τη «Δευτέρα  παρουσία» του.  Οι χριστιανοί στρίμωξαν το δημιουργό του χωροχρόνου μέσα στο χωροχρόνο χωρίς να υποστεί αλλαγή –έστω μια συρρίκνωση για να χωρέσει στην ύλη  και να γίνει μέρος της. Του έδωσαν εκτός από το σώμα και ψυχή, η οποία για τους χριστιανούς δεν είναι θεία ουσία, δηλ. αθάνατη από φυσικού της και λένε ότι ο Χριστός είναι 100% θεός και 100% άνθρωπος, «υιός του ανθρώπου» και «υιός του θεού», «εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα» και «εκ πνεύματος αγίου και Μαρίας της παρθένου» χωρίς σπέρμα ανδρός (άρα κλωνοποιημένος από γυναικείο κύτταρο, επομένως κορίτσι κατά τους νόμους της Γενετικής!) Πόσους νόμους του έπρεπε να παραβεί ο παντοδύναμος, επειδή το πρώτο ζευγάρι που έφτιαξε δεν πέρασε στο τεστ υπακοής! Ένας άγιος στη θέση του Αδάμ θα είχε περάσει το τεστ με επιτυχία. Οι υπάκουοι πιστοί, π.χ. ο Αβραάμ που για χάρη του θεού παραλίγο να σφάξει σαν αρνί το γιο του, άδικα τιμωρήθηκαν για παρακοή… Αν όμως ήταν αναπόφευκτο να κάνει το λάθος του Αδάμ κάθε άνθρωπος, ακόμα και άγιος, τότε το τεστ ήταν  παγίδα. Οι χριστιανοί επινόησαν ως αντίπαλο του θεού ένα πλάσμα κουτοπόνηρο σαν τους  δράκους των παραμυθιών. Η δύναμη του είναι ίση με του θεού, αφού κάνει θαύματα όπως εκείνος και βάζει σε δοκιμασίες το θεό τον ίδιο (πειρασμοί του Χριστού). Η επαφή των χριστιανών Ιουδαίων με το ζωροαστρισμό, όπου ο καλός θεός πολεμά εναντίον του κακού, τους επηρέασε. Ο διάβολος, απομίμηση του Αριμάν και του τραγοπόδη Πάνα, το τελειότερο πλάσμα του θεού, αρχιστράτηγος λεγεώνων, φιλοδόξησε  να εκθρονίσει το βασιλιά-θεό, λες και δεν ήξερε πως ήταν παντοδύναμος. Ο ύψιστος, αντί να τον θανατώσει, όπως συνηθιζόταν στα αρχαία βασίλεια ή να τον φυλακίσει ισόβια, τον τιμώρησε με υποβιβασμό και εξορία στη Γη, χωρίς να του στερήσει τη δύναμη και την αθανασία, όπως έκανε στον άνθρωπο. Αντί να του αφαιρέσει κάθε εξουσία,  του ανέθεσε να τυραννά την ανθρωπότητα, ώστε να έχει την ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει και για όλες τις συμφορές με τις οποίες ο θεός τιμωρεί τους αμαρτωλούς και μαζί  αθώα μωρά και ζώα. Έτσι και ο Ιησούς έβγαζε δαιμόνια  και τα έστελνε άλλοτε σε γουρούνια και άλλοτε στην έρημο της Ιουδαίας, αντί να τα στέλνει στο πυρ το εξώτερο. Οι επιστήμονες που βρήκαν θεραπείες για πολλές αρρώστιες στάθηκαν πιο αποτελεσματικοί από το γιο του θεού στην εξόντωση «δαιμόνων». Οι χριστιανοί Εβραίοι προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους που περίμεναν το μεσσία, ότι αυτός ήταν ο Ιησούς, ερμηνεύοντας όπως ήθελαν φράσεις της Βίβλου, που ονόμασαν προφητείες. Οι ιερές μαντείες είναι αρχαίο έθιμο. Ο Ιησούς  προφήτευε ότι η βασιλεία του θεού θα εγκαθιδρυθεί στη γενιά των μαθητών του, πριν προλάβουν να τελειώσουν το κήρυγμα σε όλες τις πόλεις του Ισραήλ. Στίχοι, ευχές, αλληγορίες, θρήνοι για την αιχμαλωσία, υποσχέσεις για την απελευθέρωση …μετατράπηκαν σε προφητείες. Η Εκκλησία βάλθηκε να επαληθεύσει τις εβραϊκές ευχές για θρίαμβο του Ισραήλ. Προσεύχεται λοιπόν αδιάκοπα: «αγάθυνον, κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ» και υμνεί τη Σιών με πάθος: «χόρευε νυν και αγάλλου Σιών…», «χαίρε, Σιών αγία, θεού κατοικητήριον, μήτηρ των εκκλησιών», «ότι οικοδομήσει κύριος την Σιών και οφθήσεται εν τη δόξη αυτού…», «Σοι πρέπει ύμνος, ο θεός εν Σιών και σοι αποδοθήσεται ευχή εν Ιερουσαλήμ». Εύχεται να γίνει παγκόσμια πρωτεύουσα: «του αναγγείλαι εν Σιών το όνομα κυρίου και την αίνεσιν αυτού εν Ιερουσαλήμ. Εν τω επισυναχθήναι λαούς επί τω αυτώ και βασιλείς του δουλεύειν τω κυρίω». «Βασιλεύσει κύριος εις τον αιώνα, ο θεός σου Σιών, εις γενεάν και γενεάν». Καταριέται όσους την μισούν: «Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του κυρίου, ως χόρτος γαρ πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι». Προσεύχεται για την υποδούλωση όλων των λαών στο Ισραήλ: «του ποιήσαι εκδίκησιν εν τοις έθνεσιν, ελεγμούς εν τοις λαοίς. Του δήσαι τους βασιλείς αυτών εν πέδαις και τους ενδόξους αυτών εν χειροπέδαις σιδηραίς». Δεν κρύβει ότι είναι γνήσιο παιδί του ιουδαϊσμού και δουλεύει για τη δόξα του. Υποστηρίζει ότι ο θεός, ενώ αγαπά τους ανθρώπους, θα στείλει την πλειοψηφία τους να βασανίζεται αιώνια στην κόλαση, εφόσον «ολίγοι εισίν οι εκλεκτοί» για τον παράδεισο. Επειδή με τη λογική δεν βρίσκεις την αληθινή πίστη, αν πιστεύεις λάθος θρησκεία, χάνεις στο συμπαντικό λόττο. Πόση ευθύνη αναλογεί στο θεό, που δεν φωτίζει τον καθένα προσωπικά,  ώστε να μην πέσει στο γκρεμό, που δε φαίνεται;  Κι ο υιός του, ενώ στάλθηκε να σώσει τον κόσμο, μιλούσε αινιγματικά, ώστε οι ακροατές του «βλέποντας να μη βλέπουν και ακούοντας να μην ακούουν, για να μη μετανιώσουν και σωθούν» (Ματθ. 13: 13-15). Ή πρόκειται για τεράστιο ψέμα ή για στημένο παιχνίδι από υπερφυσικά όντα, που διασκεδάζουν με τον αγώνα επιβίωσης των θνητών. Τι σόι θεός είναι αυτός, που μας έριξε σ’ ένα μυστηριώδη και επικίνδυνο κόσμο με μόνο όπλο τη λογική και τη δίψα για ζωή, όμως απαιτεί τυφλή πίστη, που υπαγορεύει «πίστευε στο παράλογο και μην ερευνάς». Η λογική όμως μας κλείνει το μάτι και ψιθυρίζει: «αφού η θρησκεία έκανε λάθος για το ηλιακό σύστημα και άλλα επιστημονικά θέματα, μήπως κάνει λάθος και στα δόγματα;» Ο θεός του χριστιανισμού έγινε «θεός του πόνου» και της δυστυχίας. Τα ιερατεία του εφηύραν την αμαρτία,  την άφεση και όλα τα σχετικά, ώστε να δικαιολογούν τη δυστυχία των ανθρώπων και την ανάγκη του ιερέα. Με την εφεύρεση της αμαρτίας δόθηκε διέξοδος στο σαδισμό. Η σωτηρία της ψυχής συνδέθηκε με το μαρτύριο. Η Αγία Γραφή πρότεινε παράλογες τιμωρίες, π.χ. ο Λάμεχ τιμωρήθηκε 77 φορές περισσότερο από τον Κάιν, για την ίδια αμαρτία και ο Χριστός ξέρανε μια συκιά για να διδάξει ότι   «ὁ ἀργὸς τοῦ καλοῦ μετὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ κρίνεται» (Ασκητικά Μ. Βασιλείου, ΜΖ΄ και  ΞΑ΄) ...Έδωσε φονικές προτροπές: «ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ,  καὶ ἔῤῥιπται εἰς τὴν θάλασσαν … Ἐξάρατε τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν»(ΜΖ΄ Περὶ τῶν μὴ καταδεχομένων τὰ παρὰ τοῦ προεστῶτος τυπούμενα), -«παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ Σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκὸς, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ » (ΡΞΔ) και  υποβίβασε τον άνθρωπο σε άχρηστο χορτάρι που πρέπει να ξερριζωθεί «Πᾶσα φυτεία, ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ μου ὁ οὐράνιος, ἐκριζωθήσεται», αν δεν έχει τυφλή υπακοή μέχρι θανάτου: «ἡ γὰρ ὑπακοὴ μέχρι θανάτου ἔχει τὸν ὅρον»(ΡΝΒ).  Ο Αυγουστίνος θεωρούσε το βασανισμό των αιρετικών πράξη ελέους. Καυχιόταν ότι δεν τον συγκινούσαν θρήνοι μανάδων, συζύ­γων, γιων και πατεράδων (Προς Νεστόριον, τ.2, σελ.64). Συνιστούσε τη χρήση βίας για όσους δεν πειθαρχούν: «Κάνε, Χριστιανέ δικαστή, το καθήκον φιλόστοργου πατέρα… δέρνε τους με ραβδιά  … να χρησιμοποιείς περισσότερη σκληρότητα» (Προς Μαρκελλίνον, 133).  Εκατομμύρια άνθρωποι  καταδικάστηκαν σε βασανιστικό θάνατο ως αιρετικοί: Οι Βογόμιλοι κάηκαν ζωντανοί  στο Βυζάντιο (1119). Οι Καθαροί σφαγιάστηκαν στη Νότια Γαλλία  (13^ος αι.). Ο πάπας διέταξε τους πολεμιστές του να μη λυπηθούν ούτε τους αθώους: «Σφάξτε τους όλους και ο Θε­ός θα ξεχωρίσει τους δικούς του». Στην Αγγλία η καύση αιρετικών θεσπίστηκε το 1401. Το 15^ο αι. στην Ισπανία, ο καλόγερος Θωμάς Τορκουεμάδα, Μέγας Ιεροεξεταστής, έκαψε χιλιάδες αιρετικούς υποστηρίζοντας ότι εκτελεί πράξη πίστεως.  Από τον 4^ο ως τις αρχές του 19^ου αιώνα η Ιερή Εξέταση έκανε  φοβερά εγκλήματα στο όνομα του θεού. Στην Ανατολή επικρατούσε όμοια αντιμετώπιση των αιρετικών τόσο κατά τη Βυζαντινή περίοδο, όσο και κατά την Τουρκοκρατία. Είναι ενδεικτική η εντολή του  Γενναδίου, πρώτου Οικουμενικού Πατριάρχη μετά την Άλωση,  στο διοικητή της Πελοποννήσου: «Ράβδιζε, είργε, γλώσσαν αφαίρει, χείραν απότεμνε … θαλάττης πέμπε βυθώ». Η Εκκλησία δεν αρκέστηκε στον επίγειο βασανισμό των «αμαρτωλών». Με το δόγμα της κόλασης τον επεξέτεινε στην αιωνιότητα. Αγαπημένο θέμα των αγιογράφων ήταν η απεικόνιση με αποκρουστικές λεπτομέρειες των βασανιστηρίων της κόλασης. Και οι χριστιανοί συγγραφείς συναγωνίζονταν ποιος θα περιγράψει πιο παραστατικά την κακοποίηση των κολασμένων. Το δόγμα της κόλασης βασίστηκε στις τυραννικές εξουσίες που εφάρμοζαν βασανιστήρια. Η παραβολή των 10 μνων (Λουκά, ιθ΄11-27)  ξεσκεπάζει το πραγματικό πρόσωπο του Χριστού. Σ' αυτήν παρουσιάζεται αλληγορικά σαν ανεπιθύμητος βασιλιάς, που όταν παίρνει την εξουσία, δίνει την εξής διαταγή στους δημίους: «τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου».