Κριτική του Χριστιανισμού από τον Τ. Πέιν

Ο Τόμας Πέιν, Άγγλος πολιτικός και φιλόσοφος του 18^ου αιώνα,  στο βιβλίο του «Εποχή της Λογικής» αμφιβάλλει για την αξιοπιστία των ευαγγελίων, επειδή γράφτηκαν πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού και δεν μεταφέρουν ακριβώς τα λόγια του. Γράφουν ότι ο Ιησούς δεν σκόπευε να ιδρύσει θρησκεία και  να αποκοπεί από τον ιουδαϊσμό, γι αυτό δεν έγραψε κανόνες, όπως ο Μωυσής. Τα λάθη που περιέχουν τα ευαγγέλια φανερώνουν ότι δεν είναι θεόπνευστα. πχ γράφουν ότι ο σπόρος του σιναπιού  (ποώδες φυτό) γίνεται δέντρο ή ότι  ο σπόρος για να βλαστήσει πρέπει να πεθάνει ή ότι ο διάβολος ανέβασε τον Ιησού στον ψηλότερο πύργο του Ναού του Σολομώντα και του έδειξε όλα τα βασίλεια της γης. Πώς και δεν ανακάλυψε τότε την Αμερική; Οι Εβραίοι έκαναν το θεό ρατσιστή και δολοφόνο. Οι χριστιανοί τον έκαναν φονιά του εαυτού του και του γιου του. Η συμπεριφορά του Ιησού προβληματίζει. Ενώ αποφάσισε να σταυρωθεί,  φοβόταν και κρυβόταν στην έρημο. Η προδοσία τι χρειαζόταν;  Μήπως, επειδή ήταν άγνωστος;  Μετά τη σταύρωση –γράφει ο "Ματθαίος"- αναστήθηκαν άγιοι κι εμφανίστηκαν στην Ιερουσαλήμ. Πώς πέρασε απαρατήρητο τέτοιο γεγονός, που θα έκανε όλους να πιστέψουν στο Χριστό; Λένε ότι αναστήθηκε μετά τρεις μέρες, ενώ ήταν στον τάφο από το βράδυ της Παρασκευής ως  τα χαράματα της Κυριακής, δηλ. 36 ώρες και όχι 72.  Οι φρουροί του τάφου είπαν ότι κοιμούνταν, όταν οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Ιησού. Πώς κατάλαβαν αν έγινε κλοπή και ποιος ήταν ο δράστης; Είναι αδύνατον να είδαν το θαύμα της νεκρανάστασης με το σεισμό και τους αγγέλους, γιατί, αν το έβλεπαν, θα γίνονταν οι πρώτοι απόστολοι, εφόσον άλλοι πιστεύουν χωρίς να έχουν δει τίποτε. Αν η ανάσταση γινόταν φανερά όπως η σταύρωση, δε θα υπήρχε πρόφαση δυσπιστίας.   Ελάχιστοι είδαν και οι πολλοί καλούνται να πιστέψουν λίγους  χωρίς έστω τις αποδείξεις που έλαβε ο Θωμάς. Όσο για την ανάληψη του Ιησού,  ο «Λουκάς» την τοποθετεί στη Βηθανία και ο «Μάρκος» στην Ιερουσαλήμ (της αφιερώνει 2 σειρές, που αποδείχτηκαν μεταγενέστερη προσθήκη).  Η αλήθεια δε χρειάζεται  θαύματα για να γίνει πιστευτή. Την στηρίζουν η έρευνα και οι αποδείξεις. Αν ο Χριστός εμφανιζόταν το Μεσαίωνα  θα τον έκαιγαν σαν αιρετικό και μάγο.  Σήμερα θα τον αφόριζαν ή θα τον έβγαζαν τρελό. Οι άνθρωποι παραμένουν δεισιδαίμονες όσο δεν προσεγγίζουν τη γνώση. Καθετί είναι μυστήριο και θαύμα, αν δεν γνωρίζουμε, πώς λειτουργεί. Γνωρίζουμε το θεό  μελετώντας τα έργα του και τον υπηρετούμε συνεισφέροντας στην ευτυχία της ζωντανής δημιουργίας του. Kάθε θρησκεία απαιτεί τυφλή πίστη, γιατί τάχα μόνο αυτή κατέχει την αλήθεια και της ανατέθηκε ειδική αποστολή από το θεό. Τα ιερά βιβλία θεωρούνται ο λόγος του θεού που αποκαλύφθηκε σε κάποιους εκλεκτούς, όμως  είναι πληροφορίες από δεύτερο χέρι και ανέκδοτα, έργα αγνώστων συγγραφέων, αλλοιωμένα είτε κατά λάθος είτε σκόπιμα από την προφορική παράδοση και τους αντιγραφείς. Οι λέξεις  τους με το χρόνο αλλάζουν  σημασία, π.χ. η λέξη αγάπη διαστρεβλώθηκε τόσο, ώστε οι  κήρυκές της έγιναν διώκτες της. Ο πραγματικός λόγος του θεού δεν αλλοιώνεται. Είναι γραμμένος στο βιβλίο της φύσης και αποκαλύπτεται σε κάθε ανήσυχο και μελετηρό πνεύμα. Ο άνθρωπος δεν κατασκευάζει τις επιστήμες. Τις ανακαλύπτει, γιατί είναι κρυμμένες αιώνιες αλήθειες. Αυτόν το θείο λόγο κανείς δεν μπορεί να  πλαστογραφήσει, γιατί αργά ή γρήγορα θα φανερωθεί η απάτη. Δεν χρειάζεται μετάφραση, γιατί είναι σε γλώσσα παγκόσμια, προσιτή στον καθένα που οι έννοιές της δεν αλλάζουν και για την έρευνά του μας δόθηκε ως εργαλείο η λογική. Οι ειδωλολατρικές θρησκείες  προετοίμασαν τον κόσμο για την αποδοχή του Ιησού ως γιου του θεού, επειδή απέδιδαν σε κάθε σπουδαίο πρόσωπο θεϊκή καταγωγή. Οι πολλοί θεοί  συμπτύχθηκαν σε αγία τριάδα. Τη Μητέρα-θεά αντικατέστησε η Παναγία. Ήρωες και κατώτεροι θεοί –αρμόδιοι για κάθε πτυχή της ζωής, έδωσαν τη θέση τους σε αγίους ειδικούς «διά πάσαν νόσον…». Ο πόλεμος θεού-σατανά μιμήθηκε τη Γιγαντομαχία. Ο γίγαντας Εγκέλαδος κατέληξε κάτω από την Αίτνα, για να εξηγηθούν οι εκρήξεις του ηφαιστείου. Στο χριστιανικό μύθο ο σατανάς πέφτει από τον ουρανό στη γη, μπαίνει σ’ ένα φίδι και τρυπώνει στον παράδεισο που φύτεψε σαν κηπουρός ο θεός. Κατόπιν πείθει την Εύα να φάει ένα μαγικό μήλο και στη συνέχεια οι μυθοπλάστες αντί να πλακώσουν το φίδι με κάποιο βουνό από αυτά που η πίστη τους μετακινεί, το άφησαν ελεύθερο, γιατί έτσι τους βόλευε. Και κατέβασαν στη γη τον πρωτότοκο γιο του θεού, που είναι γιος του εαυτού του, να πεθάνει στο σταυρό για τη λαιμαργία μιας γυναίκας!  Ο χριστιανισμός ως παρακλάδι του ιουδαϊσμού δέχτηκε το μύθο  της «Γένεσης», που άλλοι θεολόγοι, όπως οι Ωριγένης και Αυγουστίνος, εξηγούν αλληγορικά, άλλοι όμως τον πιστεύουν κατά γράμμα, όπως οι Ιωάννης Χρυσόστομος και Βασίλειος. Οι ραβίνοι συνέχισαν τη θρησκεία των Περσών μάγων, που οι γιορτές τους ρυθμίζονταν από την κίνηση  των άστρων και της σελήνης. Οι χριστιανοί τους μιμήθηκαν, έτσι γιορτάζουν το πάσχα την 1^η  Κυριακή μετά την 1^η  πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία της 21^ης  Μαρτίου.  Το δέντρο της γνώσης στο μέσον της Εδέμ συμβολίζει την ισημερία. Το μήλο αντιπροσωπεύει το φθινόπωρο, που εμφανίζεται ο αστερισμός του όφεως και αρχίζει η πτώση της θερμοκρασίας. Γι αυτό ο θεός έφτιαξε δερμάτινους χιτώνες κι έντυσε τους πρωτοπλάστους. Έχουμε λοιπόν έναν αιτιολογικό μύθο, για τον ερχομό του «κακού» χειμώνα, που γνώρισαν οι Εβραίοι στη Βαβυλώνια αιχμαλωσία και τον κατέγραψαν μετά την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ, τον 6^ο αι. π.Χ. Στην υπόλοιπη Βίβλο ο μύθος αυτός απουσιάζει, αλλά ο χριστιανισμός  στήριξε σ’ αυτόν τα δόγματά του.  Στη Βίβλο ο σατανάς είναι πανταχού παρών και πιο δυνατός από το θεό. Το κακό εισάγεται στον κόσμο και για να αφαιρεθεί χρειάζεται σωρό από εγκλήματα, θρίαμβο του διαβόλου και ταπείνωση του θεού. Για να διδαχτεί η ανθρωπότητα την αρετή, προβάλλεται ένας ειδεχθής φόνος. Ο χριστιανισμός για να διαδοθεί σε βαρβάρους χρειαζόταν βάρβαρες έννοιες: θυσία πρωτοτόκου, πόση αίματος, φάγωμα ανθρώπινης σάρκας, περιφρόνηση πολιτισμού, σωματικό και ψυχικό μαρτύριο, φανταχτερή πολυτέλεια στη λατρεία … Η θυσία στην πιο αποκρουστική μορφή της,  θυσία του αθώου για τη σωτηρία των ενόχων,  δεν κατάργησε τη θνητότητα, που  ήταν τάχα η τιμωρία του Αδάμ ούτε έκανε πιο ευτυχισμένη την ανθρωπότητα.  Δε χρειαζόταν καν, αφού και μόνο το να ζούσε σαν  καλός άνθρωπος, θα ήταν βάσανο για το θεό και μάλιστα μεγαλύτερης διάρκειας.  Η ανεφάρμοστη ηθική του χριστιανισμού είναι διασκευή της ηθικής των στωικών και νεοπλατωνικών. Μόνο ο Χριστός την τήρησε κι αυτός όχι κατά γράμμα, π.χ. αντίθετα με το «μη κρίνετε», κατέκρινε αυτούς που τον αμφισβητούσαν. Ο χριστιανισμός προσποιείται τη μίμηση ενός ταπεινού ραβίνου, όμως είναι θρησκεία έπαρσης και πλουτισμού. Το δόγμα της λύτρωσης  βασίζεται στην οικονομική ιδέα και όχι στη δικαιοσύνη. Η καταβολή χρημάτων για τέλεση μυστηρίων και  εξαγορά αμαρτιών είναι φορολογία βασισμένη στην οικονομική ιδέα ότι μπορεί κάποιος να πληρώσει  για λογαριασμό άλλου και να του εξοφλήσει το χρέος. Η Δικαιοσύνη όμως που είναι βασισμένη στην ηθική δεν αθωώνει έναν ένοχο ούτε τιμωρεί έναν αθώο, ακόμα κι αν προσφέρεται οικειοθελώς, όπως ο Ιησούς που θέλησε να τιμωρηθεί αντί για τον Αδάμ.  Ως αγαθός ο θεός δεν θα επέτρεπε τη σταύρωση ενός αθώου. Ως παντοδύναμος δεν θα τη  χρειαζόταν.