Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΣΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ;

Διαβάζοντας τη διδασκαλία του Ιησού στην Καινή Διαθήκη θα διαπιστώσεις ότι άλλα δίδαξε εκείνος και άλλα κάνουν οι αντιπρόσωποί του.  Δίδαξε τη φτώχεια και την ακτημοσύνη με το γεννηθεί σε σπήλαιο και να περιφέρεται άσκεπής και ανυπόδητος χωρίς μόνιμη κατοικία κηρύττοντας ότι οι πλούσιοι δεν θα μπουν στη βασιλεία των ουρανών. Σε κάποιον πλούσιο νέο που ήθελε να γίνει μαθητής του έβαλε όρο να μοιράσει πρώτα τα πλούτη του στους φτωχούς. Αντίθετα, οι εκκλησιαστικοί άρχοντες κτίζουν ναούς σαν παλάτια χλιδάτα, μαρμαρόγλυπτα ή ξυλόγλυπτα, με πανάκριβες τοιχογραφίες και εικόνες. Φορούν χρυσοποίκιλτα άμφια και μίτρες με πολύτιμους λίθους και θησαυρίζουν επίγειους θησαυρούς. Ο Χριστός δίδασκε ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς ούτε χρειάζεται κάτι από τους ανθρώπους. Αυτοί  τον φυλάκισαν στα μαυσωλεία τους και τον ζαλίζουν με βαρετές τελετουργίες, απορρίπτοντας την εντολή του να είναι η προσευχή σύντομη, ουσιώδης και όχι δημόσια (Ματθ. στ΄ 1-6) ούτε  φλύαρη περιττολογία (Ματθ. στ΄7-8), γιατί "το πολύ Κυριελέησον κι ο Θεός το βαριέται". Ήθελε τους μαθητές του να δρουν μέσα στον κόσμο και να μοιάζουν με φώτα που καθοδηγούν τους ανθρώπους ("Έτσι άς λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα...", Ματθ., ε 14-15) κι όχι να αποτραβιούνται σε μοναστήρια. Δεν απέφευγε τους "αμαρτωλούς", αλλά  καυτηρίαζε κάθε υποκριτή ηθικολόγο (Μαρκ., β΄16-17), ενώ οι αντιπρόσωποί του κατακρίνουν τους μικρούς και άσημους παραβάτες του ηθικού νόμου, αλλά σωπαίνουν, όταν ο παραβάτης είναι πρόσωπο ισχυρό, όπως π.χ. ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Καυτηρίαζε τον εγωισμό, όμως αυτοί είναι στα λόγια  ταπεινόφρονες και στην πραγματικότητα εγωιστές. Μια σειρά εντολών που κατάφωρα παραβιάζονται είναι: - Η αποφυγή του σκανδαλισμού των απλών ανθρώπων,(Μαρκ. θ 42) – Το να μη βρίζουν ούτε να μιλούν περιφρονητικά για κάποιον (Ματθ. ε΄22). -Η συγχωρητικότητα, η αγάπη και η ευεργεσία προς τους εχθρούς τους, (Ματθ. ε΄24, 43-48 κ.α.) -Η αποφυγή όρκου (Ματθ. ε΄34)   -Η αδιαφορία για την εξασφάλιση τροφής, ποτού και ένδυσης (Ματθ. στ΄25-34).  –Η διακριτική νηστεία, που γίνεται μυστικά ( Ματθ. στ΄16-17).  –Η καταδίκη της τυπολατρείας (Μαρκ., 3-13) –Ο χρυσός κανόνας «να συμπεριφέρεσαι στους άλλους, όπως θέλεις να συμπεριφέρονται οι άλλοι σε σένα».  –Η έμπρακτη ταπεινοφροσύνη που κάνει τους ηγέτες υπηρέτες των υφισταμένων τους, κατά μίμηση Χριστού. Από τη στιγμή που θα αναρριχηθεί κάποιος σε εκκλησιαστικό αξίωμα, έχει την αξίωση να τον υπηρετούν δουλοπρεπώς. Ο Χριστός θεράπευε αρρώστους, χόρταινε πεινασμένα πλήθη κι έλεγε στους μαθητές του ότι μπορούν να κάνουν θαύματα, αν διαθέτουν πίστη, έστω και λίγη, σαν ένα κόκκο σιναπιού (Ματθ. κα΄21-22). Είπε επίσης: "δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε" (Ματθ. ι΄7). Αυτοί με διάφορες προφάσεις κοστολογούν τα μυστήρια  μετατρέποντας την Εκκλησία σε κερδοφόρα επιχείρηση. Αν ο Χριστός ερχόταν ξανά και έβλεπε πώς εξελίχθηκε η διδασκαλία του πώς θα αντιδρούσε; Μάλλον θα άρπαζε ξανά το φραγγέλιο, όπως τότε, που έδιωξε τους εμπόρους από το ναό. Οι συνεχιστές του πρέπει εξ άλλου ν' αποδείξουν, αν πιστεύουν ("αυτά θα είναι τα σημάδια γι αυτούς που θα πιστέψουν: στο όνομά μου θα βγάλουν δαιμόνια από ανθρώπους, θα μιλήσουν ξένες γλώσσες, θα σηκώνουν με τα χέρια τους φίδια, κι αν πιουν κάποιο θανατηφόρο δηλητήριο, δεν θα τους βλάψει, σε αρρώστους θα βάλουν τα χέρια τους και θα γίνουν καλά.", Μαρκ. ιστ΄17-18). Υπάρχει όμως μια πλευρά της προσωπικότητας του Χριστού που δικαιολογεί  τη συμπεριφορά των αντιπροσώπων του. Στο τέλος της παραβολής των δέκα μνων (Λουκά ιθ΄11-27) κάποιος που συμβολίζει το Χριστό, αν και είναι ανεπιθύμητος στους πολίτες της πόλης του, γίνεται βασιλιάς και διατάζει: "τους εχθρούς μου που δεν ήθελαν να βασιλεύσω πάνω τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου"! Στο κήρυγμά του οι πιστοί είναι τιποτένιοι δούλοι για το βασιλιά-θεό (Λουκά ιζ΄10), που έχει εξουσία να τους φυλακίζει και να τους παραδίδει στους βασανιστές (Ματθ. ιη΄24-35). Τους βάζει να εργάζονται με άνιση προς το μέγεθος της εργασίας αμοιβή (Ματθ.κ΄11-12). Απαιτεί να πολλαπλασιάζουν τα πλούτη του (παραβολή των ταλάντων). Ευνοεί το τραπεζικό σύστημα, για να τοκίζονται τα λεφτά του (Ματθ. κε΄27). Αναγκάζει ανθρώπους φτωχούς να γιορτάσουν το γάμο του γιου του αλλά τιμωρεί σκληρά όσους δεν είναι καλοντυμένοι (Ματθ. κβ΄12-13. Δίνει σε αυτούς που έχουν και αρπάζει από αυτούς που δεν έχουν (Ματθ. κε΄28-29). Επαινεί αυτούς που κάνουν κακοδιαχείριση ξένων χρημάτων και οικονομικές απάτες (Λουκά ιστ΄1-18).  Στηρίζει την εξουσία του στο φόβο και τον εξαναγκασμό. Θεωρεί τους ανθρώπους πρόβατα και κατσίκια (Ματθ. κε΄32-33). Το κήρυγμα υπέρ της δουλείας είχε θετική απήχηση στη δουλοκτητική ρωμαϊκή κοινωνία, που  κατέστειλε απάνθρωπα πολυάριθμες εξεγέρσεις δούλων με κυριότερη του Σπάρτακου (73-71 π.Χ) που κατέληξε στη σταύρωση 6000 δούλων κατά μήκος της Αππίας οδού. Ο Παύλος προτρέπει:  Προτίμα τη δουλεία, ακόμα κι αν μπορείς να γίνεις ελεύθερος: «δούλος εκλήθης, μη σοι μελέτω, αλλ’ ει και δύνασαι ελεύθερος γενέσθαι, μάλλον χρήσαι» (Κορινθίους, Ζ΄21) και  παρομοίαζε τα αφεντικά με το Χριστό  (Εφεσίους, ΣΤ΄, 5: «οι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου …ως τω Χριστώ»). Ο χριστιανισμός στερέωνε θρόνους τυράννων εκτρέφοντας στρατιές δούλων στην ψυχή και το σώμα με παραγγέλματα σαν κι αυτά: «ανέχεσθε γαρ εί τις υμάς καταδουλοί….. εί τις υμάς εις πρόσωπον δέρει» (Κορινθίους Β΄, ΙΑ΄, 20) και «δούλους ιδίοις δεσπόταις υποτάσσεσθαι, εν πάσιν ευαρέστους είναι, μη αντιλέγοντας…» (Προς Τίτο, Β΄9). Οι πιστοί - «δούλοι του θεού» εφαρμόζουν δουλικές συνήθειες: σκύψιμο της κεφαλής, προσκυνήσεις, γονυκλισίες, μετάνοιες, χειροφιλήματα, ταπεινωτικές εκφράσεις, όπως «σώσον με τον ανάξιον δούλον σου», «ικετεύομεν οι δούλοι σου», «αχρείοι δούλοι εσμέν»  κλπ., κολακείες όπως: «δέσποτα άγιε», «μακαριώτατε», «σεβασμιότατε», «αιδεσιμότατε», «θεοφιλέστατε», «αγιότατοι πατέρες», που συχνά απευθύνονται σε χαμερπείς ανθρώπους, τύραννους με μίτρες και πατερίτσες χρυσές, ντυμένους με απομιμήσεις βασιλικών στολών χρυσοποίκιλτων, που δήθεν έχουν εξουσία να αναθεματίζουν και να καταδικάζουν σε αιώνιο θάνατο ψυχές συνανθρώπων τους. Αυτά αρμόζουν σε βαρβάρους και όχι στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και την αληθινή εκκλησία, του δήμου κι όχι των δεσποτάδων. Ο Παύλος έπλεξε το επαίσχυντο εγκώμιο της δουλείας, γεγονός ύποπτο για τις σκοπιμότητες που υπηρετούσε: «Kάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται σ’ εκείνους που κατέχουν ανώτερες εξουσίες. Δεν υπάρχει εξουσία που να μην προέρχεται από το θεό. Οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν ταχθεί από το θεό. Ώστε αυτός που αντιστέκεται στην εξουσία, αντιστέκεται στη διαταγή του θεού. Αυτοί που αντιστέκονται θα τιμωρηθούν. Οι  άρχοντες δεν αποτελούν φόβο για τα καλά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό και θα κερδίσεις έπαινο από αυτή, γιατί η εξουσία είναι υπηρέτης του θεού που φροντίζει για το καλό σου. Εάν όμως κάνεις το κακό, να φοβάσαι. Δεν κρατά χωρίς λόγο μαχαίρι. Είναι υπηρέτης του θεού που οργίζεται και εκδικείται αυτόν που κάνει το κακό. Γι αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεσθε όχι μόνο από το φόβο της τιμωρίας, αλλά και επειδή το επιβάλλει η συνείδηση. Γι αυτό να πληρώνετε και τους φόρους. Οι άρχοντες είναι λειτουργοί του θεού αφιερωμένοι σ’ αυτήν την υπηρεσία. Δώστε λοιπόν σε όλους ό,τι οφείλετε, στον φοροεισπράκτορα τον φόρο, στον τελωνειακό το τέλος, σ’ αυτόν που πρέπει να φοβάστε,  τον φόβο, σ’ αυτόν που πρέπει να τιμάτε, την τιμή» (Προς Ρωμαίους, ΙΓ΄1-7). Και να σκεφτεί κανείς ότι εκείνα τα χρόνια βασίλευε ο Νέρων και πολλοί άρχοντες καταπίεζαν, αδικούσαν και θανάτωναν αθώους, έχοντας ασυλία χάρη στην εξουσία τους.