Κριτική του Χριστιανισμού από τον Κέλσο

Ο "Αληθής Λόγος"  γράφτηκε από τον πλατωνιστή φιλόσοφο Κέλσο  μεταξύ 170-180 μ.Χ. και σώθηκε μέρος του περιεχομένου του σε σύγγραμμα του Ωριγένη, που θέλησε να τον ανασκευάσει. Έλεγε ότι η Βίβλος  περιέχει αιγυπτιακές δοξασίες και έθιμα και διασκευές  ελληνικών μύθων. Ο Πύργος της Βαβέλ θυμίζει το μύθο των Αλωάδων, γιων του Ποσειδώνα [Αυτοί, για να ανεβούν στον ουρανό και να πολεμήσουν τους θεούς, έβαλαν την Όσσα πάνω στον Όλυμπο κι από πάνω το Πήλιο. Η Άρτεμις τότε μεταμορφώθηκε σε ελάφι και μπήκε ανάμεσά τους. Εκείνοι έριξαν  τα βέλη τους για να την σκοτώσουν και αλληλοσκοτώθηκαν].  Η καταστροφή των Σοδόμων με ουρανοκατέβατη φωτιά  θυμίζει το μύθο του Φαέθοντα. Η δημιουργία των πρωτοπλάστων από χώμα θυμίζει  μύθους των Αθηναίων, των Αρκάδων και άλλων που θεωρούνταν αυτόχθονες.  Η παρθενογένεση του Χριστού αντιγράφει τη γέννηση του Περσέα από τη Δανάη. Η ανάστασή του την ανάσταση του Ηρακλή, του Ορφέα κ.α. ηρώων. Δάνεια από την ελληνική φιλοσοφία είναι:  ο θεός ως πνεύμα και πηγή του αγαθού. Η θεία πρόνοια. Το ουράνιο βασίλειο. Η διάκριση θείας και ανθρώπινης σοφίας. Η απαξίωση του πλούτου. Η συγχωρητικότητα. Η άνοδος της ψυχής στον ουρανό [Κατά τον Πλάτωνα η ψυχή ακολουθεί το δρόμο των πλανητών. Κατά το Μιθραϊσμό  ανεβαίνει από μια σκάλα με 7 πύλες ]. Ο Άδης. Το δέντρο της ζωής. Η περιφρόνηση στα είδωλα  (κατά τον Ηράκλειτο «όσοι λατρεύουν τα άψυχα συνομιλούν με ντουβάρια»). Ο  πόλεμος του θεού με το διάβολο έχει πρότυπο τη Γιγαντομαχία και την Τιτανομαχία, που είναι συμβολική πάλη ύλης και πνεύματος. Στο χριστιανικό μύθο ο διάβολος τιμωρεί το γιο του θεού και τους οπαδούς του. Ο Κέλσος καταλογίζει στο θεό της Βίβλου αδυναμία να πείσει το ίδιο του το πλάσμα. Ειρωνεύεται την ανάγκη του να αναπαυθεί  μετά τη δημιουργία του κόσμου, τότε που ξημεροβράδιαζε, πριν υπάρξει ήλιος. Λέει ότι ένας θεός δημιουργεί έργα τέλεια και δεν χρειάζεται να τα διορθώσει ρίχνοντας άλλοτε κατακλυσμό και άλλοτε φωτιά, για να τα καταστρέψει, επειδή μετάνιωσε που τα έφτιαξε. Δεν έχει ανθρώπινα ελαττώματα, επομένως δεν οργίζεται με τους ανθρώπους, όπως δεν οργίζεται με τους πιθήκους ή τα ποντίκια. Ο χριστιανικός θεός είναι μικροπρεπής.Ανακατεύεται σε τεκνοποιίες γέρων, συνουσίες πατριαρχών με δούλες, καυγάδες αδελφιών, γαϊδούρια, καμήλες, πηγάδια …. που για να τα δικαιολογήσουν αυτά οι πιο λογικοί τα ερμηνεύουν αλληγορικά. Έταξε να δώσει στους Εβραίους όλη τη γη, κι αυτοί κατέληξαν χωρίς πατρίδα. Κατέβηκε στη Γη να δει τι συμβαίνει, αν και είναι παντογνώστης. Διάλεξε μια περιοχή  κι έστειλε εκεί κάποιον να δελεάσει τον κόσμο με τιμωρίες και αμοιβές. Θα κρίνει τον κόσμο μετά από αιώνες απραξίας και θα αναστήσει αποσυντεθειμένα πτώματα, παρ’ όλο που θεωρεί το σώμα κατώτερο. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει (κάνει τον κύκλο του) για χάρη του όλου. Κανένα προϊόν της ύλης δεν είναι αθάνατο. Έτσι και ο άνθρωπος δεν πλάστηκε αθάνατος ούτε ο κόσμος έγινε για χάρη του. Αν ενδιαφερόταν ο θεός να σώσει τον κόσμο, θα εμφυσούσε θεϊκό πνεύμα σε πολλούς, να κηρύξουν ταυτόχρονα παντού και όχι μόνο στην Ιουδαία, όπου γνώριζε ότι το κήρυγμα θα αποτύχει…  Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης διαφέρει από το γιο του, τον Ιησού. Ο ένας νοιάζεται για πλούτη και διατάζει φόνους, ο άλλος καταδικάζει τον πλούτο και ανέχεται σφαλιάρες. Μήπως μετάνιωσε για τους νόμους που έδωσε;  Η συμπεριφορά του Ιησού δεν ταίριαζε σε γιο θεού. Ζούσε σαν ζητιάνος, φοβόταν το θάνατο και κρυβόταν. Έκρινε ότι πρέπει να υποφέρει για να σώσει τον κόσμο, αλλά  θρηνούσε κι ευχόταν να γλιτώσει. Γιοι θεών όπως ο Περσέας, ο Αιακός, ο Μίνως και άλλοι έκαναν κατορθώματα ευεργετικά για τους ανθρώπους. Η διαφορά τους από τους κοινούς θνητούς ήταν φανερή, γιατί το θείο σώμα ξεχωρίζει. Αν θεός ενωθεί με θνητό θα μεταβληθεί από το τέλειο (θεότητα) στο χειρότερο (θνητότητα) ή θα εξαπατά μένοντας αμετάβλητος, αλλά δεν έχει ανάγκη να εξαπατήσει κανένα. Αν ο Ιησούς ήθελε να κρατήσει μυστικότητα γύρω  από το άτομό του, τι χρειαζόταν τη φωνή του θεού από τον ουρανό κατά τη διάρκεια της Βάπτισης και της Μεταμόρφωσης που επιβεβαίωνε ότι είναι γιος του; Αν άξιζε, δεν θα τον εγκατέλειπαν οι μαθητές, που μοιράστηκαν μαζί του τα πάντα και ήταν αυτόπτες τόσων θαυμάτων. Δεν ανησύχησαν, όταν τους προφήτεψε ποιος θα τον προδώσει. Μήπως τους έκανε αυτός προδότες, για να εκπληρωθούν τα σχέδιά του;   Η ατιμωρησία των σταυρωτών του είναι απόδειξη  της ανθρώπινης προέλευσής του. Είναι δυνατόν άνθρωποι να βλάψουν θεό και να μείνουν ατιμώρητοι; Μέχρι τη στιγμή που πέθανε, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τον εαυτό του. Πώς πεθαμένος μπόρεσε να αναστηθεί; Ενώ δεν κατάφερε να πείσει τους ζωντανούς ότι είναι θεός, κατέβηκε στον Άδη, για να πείσει τους πεθαμένους! Δεν μπόρεσε ούτε το βράχο του τάφου του να κυλίσει και χρειάστηκε  να επέμβει άγγελος. Αν είχε όντως αναστηθεί, έπρεπε να εμφανιστεί μπροστά σε αυτούς που τον καταδίκασαν, για να αντιληφθούν το λάθος τους. Εκείνος όμως κρυβόταν. Και ενώ τη σταύρωση την παρακολούθησαν όλοι, την ανάσταση την είδαν ελάχιστοι, από το στενό του περιβάλλον. Οι χριστιανοί χρησιμοποιούν ως προφητείες φράσεις της Βίβλου που ταιριάζουν και σε άλλα πρόσωπα. Καταδικάζουν τη μόρφωση και επαινούν τη βλακεία. Εμφανίζουν το θεό να επηρεάζεται από κολακείες. Δείχνουν προτίμηση στους αμαρτωλούς, γιατί τους επηρεάζουν ευκολότερα. Η διάσπασή τους σε πολλές αιρέσεις δείχνει έλλειψη θεϊκού πνεύματος. Διαλαλούν ότι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία, όταν συμβαίνουν  κατακλυσμοί, πυρκαϊές κ.α. παρόμοια που έγιναν και στα χρόνια του Δευκαλίωνα και του Φαέθοντα και θα συμβαίνουν πάντα. Καταστρέφουν αγάλματα θεών και καυχώνται, ότι οι θεοί δεν τους τιμωρούν. Αν κάποιος προσβάλει τις εικόνες του δικού τους θεού, επίσης δεν τιμωρείται. Όταν παθαίνουν κάτι ο θεός τους δεν τους προστατεύει. Και ζωντανός δεν απέφυγε να τον βλάψουν, τι να κάνουν οι εικόνες του; Αυτήν την αδυναμία τη δικαιολογούν με την πρόφαση ότι είναι θέλημά του να μην αντιδρά. Αν αυτό ισχύει για το δικό τους θεό, γιατί να μην ισχύει και για τους άλλους;