Τι δίδασκε ο Χριστός;

Ο Ιησούς  στην «Επί του όρους ομιλία» του παρακινεί τους οπαδούς του να είναι φτωχοί στο μυαλό και στα υπάρχοντα, πράοι, δίκαιοι, με καθαρή ψυχή, ελεήμονες, ειρηνοποιοί, συγχωρητικοί και διαλλακτικοί. Να ανέχονται διωγμούς, ονειδισμούς, συκοφαντίες. Να μη θυμώνουν, να μη λένε «μωρέ» κι άλλες βρισιές. Να μην επιθυμούν τη γυναίκα άλλου. Να μην παίρνουν διαζύγιο εκτός λόγου μοιχείας. Να μην ορκίζονται. Να μη φλυαρούν. Να στρέφουν και το άλλο μάγουλο, όταν τους χαστουκίζουν. Να διευκολύνουν αυτόν που τους κλέβει. Να δέχονται με προθυμία τις αγγαρείες. Να χαρίζουν ό.τι δανείζουν. Να αγαπούν τους εχθρούς τους. Να ευλογούν αυτούς που τους καταριούνται. Να ευεργετούν αυτούς που τους μισούν και γενικά να είναι τέλειοι (Ματθ., κεφ.5). Ο ίδιος τήρησε αυτές τις εντολές; Ομολόγησε ότι δεν ήρθε σαν ειρηνοποιός.  Χρησιμοποίησε βρισιές όπως μωροί και τυφλοί, γεννήματα εχιδνών, τάφοι κεκονιαμένοι κ.α..  Δεν απέφυγε το σκανδαλισμό των συμπατριωτών του. Δεν έστρεψε το άλλο μάγουλο σ’ αυτόν που τον χτύπησε (Ιωάν.18: 22-23: «τι με δέρεις;») και επιπλέον θα στείλει τους εχθρούς του στην αιώνια κόλαση. Δίδασκε την παθητικότητα: «μην αντιστέκεσαι στο κακό» (Λουκά ΣΤ΄27-37 /Ματ.Ε΄39-45). Το πένθος: «ουαί οι γελώντες». Την αυτοκτονία: «όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει» (Λκ.Η΄35), «όποιος σκανδαλίζει να κρεμάσει στο λαιμό του μυλόπετρα και να πέσει στη θάλασσα» (Θ΄43-49). Τον ακρωτηριασμό: «Αν σε σκανδαλίζει το χέρι  ή το πόδι σου να το κόψεις, και το μάτι σου να το βγάλεις»). Την πονηριά («ποιήσατε εαυτοίς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας»,Λουκ. ΙΣΤ΄1-9). Ήθελε πιστούς δυστυχισμένους, που περνούν από τη «στενή πύλη» των θλίψεων, αλλά συνέβη το αντίθετο. Οι χριστιανοί  ούτε χαστούκια ανέχονται, ούτε από δίκες παραιτούνται. Δεν αποφεύγουν την κριτική. Δεν μοιράζουν τα υπάρχοντά τους σε φτωχούς. Δεν περιφρονούν τη ζωή και το σώμα τους («όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει», Ιωάν. ιβ΄25, «η σάρξ ουκ ωφελεί» Ιωάν.στ΄ 63, «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του», Ματθ. ιστ΄24-26). Οι άνθρωποι για τον Ιησού δεν είναι ελεύθερα πρόσωπα με αξία και δικαιώματα, αλλά πρόβατα, κατσίκια (Ματθ. κε΄32-33) και αχρείοι δούλοι (Λκ. ιζ΄10), που έχουν καθήκον να υπακούουν χωρίς να κρίνουν και να δουλεύουν για χάρη του ουράνιου αφέντη χωρίς δίκαιη αμοιβή (Ματθ.ιη΄ 24-35, κ΄11-12), για να αυξάνουν τα πλούτη του (παραβολή ταλάντων). Ως γνήσιος Εβραίος ευνοεί το τραπεζικό σύστημα για να τοκίζονται τα χρήματά του (Ματθ.κε΄27). Επαινεί αυτούς που κάνουν διαχειριστικές απάτες (Λκ.ιστ΄1-18). Αναγκάζει φτωχούς να πάνε στο γάμο του γιου του, αλλά τιμωρεί αυτούς που δεν είναι καλοντυμένοι (Ματθ. κβ΄12-13), ενώ παραδέχεται ότι η εμφάνιση δε φανερώνει την ποιότητα του ανθρώπου (Ματθ. κγ΄25-28).  Στη διδασκαλία του  υπάρχουν  αντιφάσεις. Αλλού προτρέπει «Μην κρίνετε, ίνα μη κριθείτε» (Ματθ. ζ΄1) κι αλλού υπόσχεται στους μαθητές, παρόντος και του Ιούδα να κρίνουν «τις 12 φυλές του Ισραήλ» (Ματθ. ιθ΄28). Αλλού λέει ότι ο άνδρας θα προσκολληθεί στη γυναίκα του (Ματθ.ιθ΄5-6) κι αλλού τάζει αιώνια ζωή σε όποιον εγκαταλείψει τη γυναίκα του (Ματθ. ιθ΄29). Διδάσκει ότι ερημώνεται κάθε βασιλεία ή σπίτι που διχάζεται, (Ματθ.ιβ΄25) και δηλώνει: ήρθα να διχάσω οικογένειες (Ματθ. α,35). Επαινεί τους «πτωχούς τω πνεύματι», αλλά συνιστά: να είστε πονηροί σαν φίδια (Ματθ.ε΄3, ι΄16). Προστάζει να κηρυχθεί το ευαγγέλιο στα έθνη (Μαρκ.ιγ΄10), ενώ λέει «εις οδόν εθνών μη απέλθητε …πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ»: Ματθ., ι΄5-6. Θέλει τον αρχηγό  υπηρέτη των άλλων (Ματθ. κ΄25), αλλά και ανώτερο από τον υπηρέτη (Λουκ.ιζ΄7-8). Λέει: Τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου (Ματθ. ιε΄4), αλλά να μισείς την οικογένειά σου (Λουκά ιδ΄26). Να μην παραμελείς τους γονείς (Μαρκ.γ΄10-13), αλλά ο γιος να μη θάψει το νεκρό  πατέρα (Ματθ.η΄21-22). Η βασιλεία του δεν είναι κοσμική (Ιω.ιη΄36), αλλά οι πράοι θα κληρονομήσουν τη γη (Ματθ. ε΄5) και αυτοί που θα αφήσουν για χάρη του οικογένεια και περιουσία  θα λάβουν «εκατονταπλάσια τώρα σ’ αυτό τον καιρό σπίτια, αδέλφια, γονείς, παιδιά και αγρούς…», Μαρκ. ι 29-31). Κηρύττει: Αγαπάτε τους εχθρούς σας (Ματθ. ε΄44, αλλά θα κάψει τους εχθρούς του στην κόλαση (Ματθ. ι΄15). Επαινεί τους ειρηνοποιούς (Ματθ. ε΄9), αλλά δηλώνει: -Δεν ήλθα να φέρω ειρήνη (Ματθ. ι΄34). Προτρέπει: -Μη μεριμνάτε (Ματθ. στ΄26), αλλά ζητάει τόκο για τα χρήματα που δάνεισε  (Ματθ. κε΄27). Δήλωνε: «ουκ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον...» (Ιωάν.ιβ΄47), αλλά ο θεός «την κρίσιν πάσαν δέδωκεν τω υιώ» (Ιωάν.,ε΄ 22). Η κρίση θα γίνει στις έσχατες μέρες, αλλά ο πλούσιος και ο Λάζαρος (Λουκ.16.19-31) και ο συσταυρωμένος ληστής κρίθηκαν πριν την ημέρα της Κρίσης. Ο κόσμος για τους Εσσαίους, τους Γνωστικούς και τον Ιησού είναι η επικράτεια του διαβόλου και της αμαρτίας. Ο Ιησούς καυχιέται: «εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν.,ιστ΄33) και ότι θα εκθρονίσει τον άρχοντα του κόσμου (Ιωάν.,ε΄25-30/ιβ΄31, ιστ΄11), αφού αναστήσει και κρίνει τους νεκρούς. Ομολογούσε ότι ο κόσμος τον μισεί (Ιωάν. ιε΄18, «ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκεν»). Ο όχλος που τον ακολουθούσε μπορούσε εύκολα να μετατραπεί από υποστηρικτή σε αντίπαλο. Κάποτε επιχείρησε να φέρει αυτόν τον κόσμο αντιμέτωπο με τους γραμματείς και  ιερείς, που «εφοβούντο τον λαόν» (Μαρκ ια΄27-33).  Όσον αφορά τη θέση της γυναίκας, μόνες αρετές που εκτιμούσε σ' αυτήν ήταν η πίστη και η προσφορά υπηρεσιών για χάρη του. Πρότυπα γυναικών στην Καινή Διαθήκη είναι οι μαθήτριές του Μαγδαληνή,  Μάρθα,  Μαρία..., η πεθερά του Πέτρου, πόρνες, όπως η Σαμαρείτισσα, η μοιχαλίδα που άλειψε τα πόδια του Χριστού με μύρο, γιατί την έσωσε από λιθοβολισμό, ειδωλολάτρισσες, όπως η Χαναναία με την άρρωστη κόρη, που ο Ιησούς τις παρομοίασε με σκυλιά (Ματθ. ιε΄26) και απελπισμένες γυναίκες του λαού, όπως η «αιμορροούσα». Από τα ευαγγέλια απουσιάζει η τρυφερή σχέση μητέρας-γιου. Ο δωδεκαετής γιος δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να ενημερώσει τη μητέρα του, ότι θα μείνει λίγο παραπάνω στο ναό. Στα 30 του της φέρεται ψυχρά («τι εμοί και σοι, γύναι;» Ιωάν. β΄4), και όταν τα αδέλφια του και αυτή τον αναζητούσαν, αυτός είπε ότι μητέρα  και αδέλφια του είναι οι  τηρητές του λόγου του θεού (Λουκά η΄19-21). Δείγμα αποξένωσης από τους οικείους του είναι και το ότι πεθαίνοντας  ανέθεσε τη φροντίδα της μητέρας του στον αγαπημένο του μαθητή και όχι στα αδέλφια του. Την ψυχρότητα του Ιησού προς τους οικείους του εξηγεί ο συγγραφέας του τέταρτου ευαγγελίου με τη φράση: «ουδέ γαρ οι αδελφοί αυτού επίστευον εις αυτόν», (Ιωάν.,ζ΄5). Το κήρυγμα του Ιησού ακολουθεί την τακτική των υποσχέσεων και των απειλών. Η Γέεννα του πυρός  κυριαρχεί στις απειλές του εναντίον αυτών που δεν τον δέχονται ως θεό. Η κοιλάδα του Εννώμ,  χωματερή της Ιερουσαλήμ, όπου έκαιγαν ψοφίμια και πτώματα κακοποιών, είναι η κόλαση, «το πυρ το αιώνιον» (Ματ­θ. ιη΄: 8), όπου «έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ., ιγ42). Ο θεός θα κόψει τους άπιστους σαν άκαρπα δέντρα και θα τους ρίξει σαν άχυρα και ξερές κληματόβεργες στη φωτιά («πυ­ρί ασβέστω»,Ματ­θ.γ΄10-12). Θα τους παραδώσει στους βασανιστές (Ματθ. ιη:34-35) και θα ξυλοκοπηθούν άγρια («δαρήσεται πολλάς» Λουκά. ιβ 47). Θα σφαχτούν μπροστά του («τους μη θελήσαντάς με βασι­λεύ­σαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου», Λουκά, ιθ:27). Οι υποσχέσεις ότι «ήγγικεν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.,ι΄7), «αμήν λέγω υμίν ότι ου μη παρέλθη η γενεά αύτη, μέχρις ου πάντα ταύτα γένηται» (Ματθ. κδ΄34, Μαρκ.ΙΓ΄30, Λουκ.,κα΄31-32), «εισί τινες των ώδε εστηκότων οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού» (Ματθ.,ιστ΄27-28), παρά την κατηγορηματική διαβεβαίωση: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Λουκά κα΄33), δεν εκπληρώθηκαν.