Όλα περνούν από το στομάχι

Ισχυρότερη ανάγκη κάθε ζωντανού οργανισμού είναι η ανάγκη τροφής, που εξασφαλίζει την επιβίωση, ανάπτυξη και αναπαραγωγή. Αρχή της ζωής στη γη ήταν ο μεταβολισμός. "Αυτότροφα" κύτταρα κατανάλωναν ηλιακό φως και χημικές ενώσεις και απέβαλλαν οργανικά μόρια με τα οποία τρέφονταν τα "ετερότροφα". Με τον κανιβαλισμό οι πρώτες μορφές ζωής εξελίχθηκαν σε πολυσύνθετους οργανισμούς (θεωρία της ενδοσυμβίωσης). Τα βακτήρια που κολυμπούσαν ενώθηκαν με εκείνα που διασπούσαν τη γλυκόζη και απόκτησαν πηγή ενέργειας. Όταν τα φυτά και τα ζώα εμφανίστηκαν στη γη, τα βακτήρια είχαν διανύσει 2 δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης. Κάθε άνθρωπος αποτελεί αποικία μικροοργανισμών, που κάποτε ζούσαν ανεξάρτητοι, όπως π.χ. τα μιτοχόνδρια. Κανιβαλισμός γίνεται και κατά τη συγχώνευση ωαρίου - σπερματοζωαρίου, για να παραχθεί νέο κύτταρο, γονιμοποιημένο, που μοιάζει με τα "πρώτιστα", τα πρώτα έμβια όντα (Lyn Margoulis,  "Συμβιωτικός Πλανήτης").  Τα γενετικά κύτταρα με τον ατελή κανιβαλισμό τους επαναλαμβάνουν τον τρόπο ζωής των προγόνων τους. Ο άνθρωπος πρώτο κίνητρο δράσης σε όλα τα στάδια της εξέλιξής του είχε  την ανάγκη εξεύρεσης τροφής, γι αυτό και οι θεοί του  έχουν σχέση με τροφή ("τον άρτον τον επιούσιον"). Πρώτος και διεθνής θεός, ο Ήλιος, εξασφάλιζε σε συνεργασία με τον ουράνιο συνάδελφό του Δία, θεό της βροχής, την ευφορία των καρπών της "κουροτρόφου" Μεγάλης Μητέρας, που τρέφει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς και τρέφεται από αυτούς με τη σειρά της. Στο πρώτο στάδιο (Εποχή της Μητριαρχίας), κυρίαρχη θεότητα ήταν η Μάνα Γη. Ακολούθησε η λατρεία της θεάς του κυνηγιού ("ποτνία θηρών", Άρτεμις), της γεωργίας (Δήμητρα), της ελαιουργίας (Αθηνά), του θεού της αμπελουργίας και του κρασιού (Διόνυσος) και του θεού της βλάστησης Άδωνη, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο, πολύ πριν οι χριστιανοί επινοήσουν το θάνατο και την ανάσταση του δικού τους θεού. Αυτοί οι θεοί, που κάθε λαός προσφωνεί με δικά του ονόματα, ήταν οι πρώτοι διδάξαντες τα μυστικά της παραγωγής τροφίμων, που λύτρωσαν τους ανθρώπους από το φάσμα του λιμού. Προς τιμήν τους καθιερώθηκαν τελετές και έθιμα που περιλάμβαναν ανθρωποθυσίες και κανιβαλισμούς. Οι μύθοι διέσωσαν τέτοιες αναμνήσεις π.χ. ο Διόνυσος- Ζαγρεύς κατασπαράχτηκε από τους Τιτάνες, που ο Δίας κατακεραύνωσε κι από τις στάχτες τους έπλασε τον άνθρωπο, γι αυτό, σύμφωνα με τα Ορφικά μυστήρια, ο άνθρωπος αποτελείται από τιτανικό στοιχείο, το σώμα, και διονυσιακό, την ψυχή. Σε άλλο μύθο ο Δίας καταπίνει την πρώτη σύζυγό του, που ονομαζόταν Μήτις (σοφία), με αποτέλεσμα να κυοφορήσει την Αθηνά μέσα στο κεφάλι του. Στην Οδύσσεια ο ανθρωποφάγος Κύκλωπας καταβρόχθισε συντρόφους του Οδυσσέα. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρονται περιπτώσεις κανιβαλισμού Εβραίων εξαιτίας λιμών ή πολιορκιών με θύματα συνήθως παιδιά και θύτες τους γονείς. Ο ίδιος ο Γιαχβέ λέει στους πιστούς του: "θα φάτε τις σάρκες των ισχυρών της γης και θα πιείτε το αίμα τους..."  Φυλές της ζούγκλας, βάρβαροι λαοί, αιρέσεις και εωσφορικές λατρείες διατήρησαν τον κανιβαλισμό σαν μαγική τελετουργία που μεταδίδει τη ζωτικότητα του θύματος στους καταναλωτές  του. Στα νησιά Φίτζι το ανθρώπινο κρέας θεωρούνταν τροφή των θεών και καταναλωνόταν σε τελετές. Οι κυνηγοί κεφαλών Παπούα της Νέας Γουινέας τρυπούσαν το κεφάλι και ρουφούσαν το μυαλό του σκοτωμένου για να πάρουν την ψυχή και την προσωπικότητά του. Μια φυλή του Αμαζονίου έπινε στάχτη από τη μούμια του αρχηγού, για να μεταλάβει τη σοφία του. Σε κάποιες αφρικανικές χώρες πέφτουν θύματα κανιβαλισμού άτομα με αλμπινισμό, κληρονομική ασθένεια που ασπρίζει το δέρμα, επειδή θεωρούνται ότι φέρνουν τύχη και ίαση. Σε χωριά της Κίνας καταναλώνεται σούπα με ανθρώπινα έμβρυα...  Το ανθρώπινο θύμα αντικαταστάθηκε με ζώο (θυσίες Ιφιγένειας και Ισαάκ), όταν αναγνωρίστηκε η αξία του ανθρώπου. Η πρωτόγονη αντίληψη της μετάδοσης των χαρισμάτων του ατόμου που προσφέρεται ως τροφή καθιερώθηκε ως το υπέρτατο μυστήριο του χριστιανισμού. Τροφή που ζωοποιεί σώμα και πνεύμα. Ο μεταβολισμός μεταβάλλει την ύλη (τροφή) σε ενέργεια (κίνηση, ζωντάνια). Το γήινο υλικό μετατρέπεται σε θεϊκό. Ο θεάνθρωπος γίνεται "άρτος ζωής", "θείος στάχυς", "βότρυς πέπυρος" (ώριμο σταφύλι), "αμνός άμωμος", "μόσχος", "ιχθύς".....  Η φυσική τροφή αποκτά μεταφυσικές διαστάσεις. Ο θεός γίνεται προϊόν κατανάλωσης "πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος", αλλά και καταναλωτής, αφού κάθε μάρτυράς του "ως άρτος ηδύς τη τριάδι προσήνεκται" (σαν γλυκό ψωμί προσφέρεται στην Τριάδα) και "ως θυσία ευπρόσδεκτος" (οι θυσίες αρχικά ήταν δείπνα, κατά τα οποία χώριζαν εκλεκτή μερίδα για τον τιμώμενο θεό, όπως οι χριστιανοί βγάζουν "το κομμάτι του Χριστού" από τη βασιλόπιττα). Το μάνα των Εβραίων που λιμοκτονούσαν στην έρημο έγινε σύμβολο θεανθρώπινου σώματος, κατά δήλωση του Ιησού: "εγώ ειμί ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς".... "Λάβετε, φάγετε...". Ο Χριστός συμβολίζεται ως αμνός, για να μετριάσει τη βαρβαρότητα της ανθρωποθυσίας. Βρώση και πόση θείου σώματος και αίματος γινόταν ήδη από τους μυημένους στα Μυστήρια. Στη λατρεία του Μίθρα, δημοφιλή κατά την πρωτοχριστιανική εποχή, γινόταν θυσία ταύρου και μετάληψη από το σώμα και το αίμα του. Η αποφυγή θυσίας ζώου από τους χριστιανούς οφείλεται στο φόβο μήπως συσχετισθεί η θεία κοινωνία με τα ειδωλόθυτα. Η παράδοση του μυστικού δείπνου έγινε με ψωμί και κρασί, υλικά που χρησιμοποιούνταν και στο εβραϊκό πασχαλινό δείπνο (σέντερ) και καταναλώνονται τελετουργικά μέχρι σήμερα. Για να πεισθούν όμως οι μεταλαμβάνοντες ότι τρώνε σάρκα και πίνουν αίμα, εφευρέθηκε ο μύθος της μεταστοιχείωσης των υλικών της θείας κοινωνίας. Το σκεπτικό ήταν ότι, αφού ο Αδάμ πέθανε εξαιτίας της βρώσης του μήλου, οι πιστοί πρέπει να φάνε μια τροφή - αντίδοτο του θανάτου. Ο θεός έχει το προνόμιο της αθανασίας, άρα ο πιστός πρέπει να φάει το θεό του. Ο Ιησούς, αναλαμβάνοντας το ρόλο του ομοούσιου υιού του θεού, βγάζει το θεό από τη δύσκολη θέση, προσφερόμενος ο ίδιος εκ μέρους του πατρός (αφού είναι ταυτόχρονα πατήρ και υιός) ως τροφή στους πεινασμένους για ζωή πιστούς με την απειλή: "όποιος δεν φάει το σώμα μου και δεν πιεί το αίμα μου, δεν πρόκειται να ζήσει"...."η γαρ σαρξ μου αληθώς εστι βρώσις και το αίμα μου αληθώς εστι πόσις. ο τρώγων μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ".   Αυτά τα λόγια σκανδάλισαν τους ακροατές του: "πώς δύναται ούτος ημίν δούναι την σάρκα φαγείν; ….Πολλοί ουν ακούσαντες εκ των μαθητών αυτού είπον: σκληρός εστιν ούτος ο λόγος, τις δύναται αυτού ακούειν; .... Εκ τούτου πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού." (Ιωάν., ΣΤ΄51-66). Έμειναν όσοι πείστηκαν ότι το θεοποιημένο θύμα μέσω της πεπτικής οδού μπορεί να μεταβολισθεί σε αθάνατο πνεύμα. Στην ελληνική μυθολογία κυριαρχεί ο συμβολισμός. Ο Κρόνος (=χρόνος) κατάπινε τα παιδιά του. Στο χριστιανισμό η θεοκτονία και θεοφαγία εκλαμβάνεται ως κυριολεκτική. Οι πιστοί καταπίνουν το θεό τους, για να γίνουν θεοί, κάτι που απαγορεύτηκε στον Αδάμ με ποινή θανάτου, όσο ζούσε στον παράδεισο. Αν η τελετή δεν είναι συμβολική, τότε η εκκλησία εξαγιάζει τις πιο βδελυρές και ανόσιες πράξεις, όπως το βασανισμό και φόνο ενός αθώου και τον κανιβαλισμό. Αυτό δημιουργεί αποτροπιασμό και φρίκη. Η μετάληψη σώματος και αίματος στη χριστιανική λατρεία  έχει σκανδαλίσει πολλούς. Ο φιλόσοφος Πορφύριος γράφει: «Ξεπερνά κάθε θηριωδία, άνθρωπος να γευτεί σάρκες και να πιεί αίμα ανθρώπου, για να κερδίσει την αιώνια ζωή! Αυτά είναι ξενόφερτα  ανοσιουργήματα. …..Ακόμα κι αν πρόκειται για αλληγορία, η ίδια η  φράση κακοποιεί την ψυχή. Ακόμα και τα ζώα αποφεύγουν να γευτούν τις σάρκες ομοίων τους…». Η ατελής ανθρώπινη δικαιοσύνη αυτά τα καταδικάζει. Είναι δυνατόν η τέλεια θεϊκή δικαιοσύνη να τα εγκρίνει και να τα θεσμοθετεί; Αν συμβαίνει αυτό, κάθε ανόσια πράξη μπορεί να γίνει ανεκτή, ως μέρος δήθεν θεϊκού σχεδίου και οι πιστοί θα βλέπουν με απάθεια και -το χειρότερο- με χαρά, να οδηγούνται αθώοι σε ατιμωτικά βασανιστήρια, τα όργανα του βασανισμού να αναγορεύονται σε ιερά σύμβολα, πτώματα να τεμαχίζονται και να προσφέρονται σαν ευλογία, νεκροκεφαλές να περιφέρονται για προσκύνηση, η εμμονή με το θάνατο και ο αυτοβασανισμός να θεωρούνται ευσεβείς πράξεις. Οι απολογητές αρνούνται ότι η θεία μετάληψη είναι μορφή κανιβαλισμού και κατηγορούν τον αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο για τέτοια φαινόμενα, φέρνοντας παράδειγμα τα Θυέστεια και τα Ταντάλεια δείπνα. Στα πρώτα ο Ατρέας για να εκδικηθεί το διεκδικητή του θρόνου Θυέστη, του παρέθεσε δείπνο με τις σάρκες των παιδιών του. Όσο για τον Τάνταλο, αυτός για να δοκιμάσει τους θεούς, προσέφερε σ’ αυτούς μαγειρεμένο το γιο του, Πέλοπα. Όμως αυτές τις φρικτές πράξεις οι θεοί τις τιμώρησαν παραδειγματικά. Η κατάρα της γενιάς του Ατρέα και το μαρτύριο του Ταντάλου στον Άδη έμειναν παροιμιώδη. Αντίθετα, στο χριστιανισμό, η παιδοκτονία του θεού και η παράθεση των σαρκών του παιδιού του στα δείπνα των πιστών εξυμνείται ως θεία δωρεά. Το έγκλημα του Ατρέα αποδόθηκε σε παράλογη μανία και τύφλωση του νου (Άτη). Το έγκλημα του χριστιανικού θεού αποδόθηκε σε υπερβολική αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δηλαδή, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μόνο η συμβολική ερμηνεία της θείας μετάληψης μπορεί να σταθεί, όμως η Εκκλησία την απορρίπτει μετά βδελυγμίας, επειδή έχει στηρίξει το οικοδόμημά της πάνω σ' αυτό το "μυστήριο". Την τελική απόφαση, αν δηλ. πρόκειται περί κυριολεξίας ή μεταφοράς, θα την πάρει ο ίδιος ο πιστός  -αν διαθέτει στοιχειώδη νοημοσύνη- και θα αντιληφθεί ότι το ψωμί και το κρασί που του δίνει ο παπάς με το κουταλάκι, με τίποτε δεν είναι κρέας και αίμα κι ας τον τρομοκρατούν οι ιεροκήρυκες με τις τερατολογίες τους. Ο λαός κουβαλά μέσα του το γονίδιο του ειδωλολάτρη κι ας του "άλλαξαν την πίστη" με τη βία οι χριστιανοί αυτοκράτορες. Κάθε σύγχρονος θρησκευόμενος έχει στο DNA του το χαρακτήρα και τις συνήθειες των ειδωλολατρών προγόνων του και με βάση αυτήν την παρακαταθήκη τροποποιεί και προσαρμόζει στα μέτρα του την εβραϊκής προέλευσης διδασκαλία της εκκλησίας. Έτσι, στην περίπτωση της θείας μετάληψης, εκείνο που θεοποιεί και λατρεύει είναι το ίδιο το ψωμί και το κρασί, τα σύμβολα των βασικών διατροφικών αναγκών του. Σύμφωνα με την αγία Γραφή: "οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου και άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει". Ο Έλληνας αυτά τα δύο αντιπροσωπευτικά είδη διατροφής τα λάτρεψε με πάνδημες τελετές και μυστήρια στο όνομα της Δήμητρας και του Διόνυσου. Τα μυστήρια του Διονύσου είχαν μεγάλη διάδοση στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Τον 5^ο αιώνα μ.Χ. ο Νόννος ο Πανοπολίτης έγραψε ότι ο  Διόνυσος περιόδευσε μέχρι τις Ινδίες για να φέρει τη σωτηρία στους βασανισμένους της γης. Σε ψηφιδωτό δαπέδου της Πάφου (325/250 μ.Χ.) εικονίζεται ο Διόνυσος ως θείο βρέφος με φωτοστέφανο.  Ο Διόνυσος λατρευόταν ως υιός  θεού και θνητής. Ο ίδιος θανατώθηκε και αναστήθηκε. Στα ορφικά μυστήρια ήταν ο «Διός νους», ο νους του κόσμου. Οι χριστιανοί υιοθέτησαν το διονυσιακό σύμβολο της αμπέλου και έβαλαν στο στόμα του Χριστού τη φράση «εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή». Έκαναν όμως το λάθος να παρομοιάσουν τον θεό με γεωργό, που περιποιείται την άμπελο-Χριστό και τους μαθητές του με κληματόβεργες. Οι κληματόβεργες έχουν ίδια φύση με το κλήμα όχι όμως ο γεωργός, άρα  το παράδειγμα φωνάζει ότι ο Χριστός δεν έχει την ίδια φύση με το θεό: «τὰ  κλήματα ὁμοφυῆ  τῇ ἀμπέλῳ, ἡ  ἄμπελος οὐχ ὁμοφυὴς τῷ γεωργῷ· ὁμοφυὴς ἡμῖν ὁ Υἱὸς καὶ μέρος ἡμεῖς αὐτοῦ, οὐχ ὁμοφυὴς δὲ ὁ Υἱὸς τῷ Πατρὶ…». (Μ. Βασιλείου, Προς Ευνόμιον, Γ). Η ιερότητα του άρτου φαίνεται σε παλαιότερη συνήθεια, που όταν έπεφτε κατά λάθος  ψίχουλο στη γη ο Έλληνας το σήκωνε με ευλάβεια και το ασπαζόταν, νιώθοντας την απροσεξία σαν αμαρτία.  Για να αισθανθεί θρησκευτική κατάνυξη ο Έλληνας, πρέπει να τη βρει σερβιρισμένη στο πιάτο του: γαλοπούλα ή γουρουνόπουλο, χριστόψωμα, κουραμπιέδες, δίπλες και μελομακάρονα τα Χριστούγεννα. Αρνί στη σούβλα, κόκκινα αυγά, τσουρέκια και κουλουράκια το Πάσχα, ιδίως μαγειρίτσα, για την οποία εγκαταλείπει άρον-άρον την αναστάσιμη λειτουργία. Κάθε γιορτή και τελετή έχει τα χαρακτηριστικά της εδέσματα: αρτοκλασίες, φανουρόπιτες, κόλλυβα, αλιβάρβαρα (μίγμα οσπρίων), ακόμη και θυσίες ζώων σε υπαίθρια πανηγύρια... Η θρησκεία δεν χάνει ευκαιρία να μας θυμίζει ότι είμαστε κινούμενοι και ομιλούντες πεπτικοί σωλήνες κι αυτή η ιδιότητα συντελεί στην ένωσή μας με το θεό, αν και αυτός θεωρείται αόρατος και αναλλοίωτος. Χάρη στο μεταβολισμό, ο αναλλοίωτος αλλοιώνεται και μετουσιώνεται σε τροφή, γήινο υλικό, που σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού εισέρχεται στο στόμα και "εκ του αφεδρώνος εκβάλλεται" κι ας τον έχει εκτοξεύσει η θεολογία πιο πάνω από το ορατό σύμπαν. Τελικά θεός και θρησκεία, όλα περνούν από το στομάχι.