Ευστάθιος Αντιοχείας, απάνθισμα της ομιλίας «Εις την Εξαήμερον»

Ο Ευστάθιος Αντιοχείας (4ος αιώνας) εχθρευόταν τον Ωριγένη και τον Ευσέβιο Καισαρείας και συμβούλευε τον αυτοκρ. Κωνσταντίνο να εξοντώσει τον Άρειο. Καθαιρέθηκε το 330 από σύνοδο στην Αντιόχεια με την κατηγορία της μοιχείας. Τιμάται ως άγιος στις 21 Φεβρουαρίου.  Η ομιλία του «Εις την Εξαήμερον» αντιγράφει την ομότιτλη ομιλία του Μ. Βασιλείου. Περί του Μωυσή γράφει ότι έζησε 700 χρόνια πριν από τον Τρωικό πόλεμο, επί φαραώ Χενεφρή, δηλ. Χεφρήν (2.520-2494 π.Χ.). Σήμερα ο Μωυσής πιστεύεται πως έζησε γύρω στα 1393-1273 π.Χ. επί Ραμσή Β΄: 1279-1213 π.Χ.  Ετυμολογεί το όνομα του Μωυσή από το αιγυπτιακό μώυ =νερό και το σής από το σωθήναι! (σης στα ελληνικά σημαίνει σκόρος!). Ισχυρίζεται ότι ο Μωυσής έκτισε την Ερμούπολη κοντά στον Νείλο, επινόησε «μηχανές λιθοθεσίας», όργανα υδρευτικά και πολεμικές μηχανές, χώρισε την Αίγυπτο σε 30 νομούς και δίδαξε την περιτομή και τα γράμματα που έφερε ο Αβραάμ από τη Χαλδαία! Αυτά, αν είχαν υποψία αλήθειας, κάποια επιγραφή θα τα μνημόνευε, αφού οι αιγύπτιοι κατέγραφαν λεπτομερώς τα γεγονότα και κρατούσαν αρχεία. Η πρώτη αρχαιολογική αναφορά που οι Εβραίοι θεωρούν ότι τους αφορά βρίσκεται στη στήλη του φαραώ Μερνεφθά (1200 π.Χ), που γράφει ότι οι Αιγύπτιοι νίκησαν το Ισραήλ και άλλους λαούς στην Παλαιστίνη. Κατά τον Ευστάθιο, ο Αβραάμ ήταν  σύγχρονος με τη Σεμίραμη, βασίλισσα των Ασσυρίων (αν υπήρξε Αβραάμ, έζησε γύρω στο 1800 π.Χ, ενώ η Σεμίραμις βασίλευε το 810-806 -δες ΟΟΔΕ, «Ασσυρία»). Ήταν ο πρώτος «αστρονόμος» και  δίδαξε αστρονομία και αριθμητική τους Αιγυπτίους και εκείνοι τους Έλληνες. (Ο Αβραάμ, όπως οι Χαλδαίοι συμπατριώτες του, ήταν μάγος αστρολόγος. Οι Έλληνες ασχολήθηκαν πρώτοι επιστημονικά με την αστρονομία. Οι Αιγύπτιοι με ιστορικό πολιτισμό που ξεπερνά τα 4000 χρόνια προ Χριστού, δεν περίμεναν ένα νομάδα βοσκό που εμφανίστηκε γύρω στο 1800 π.Χ. να τους μάθει γράμματα!  Οι Εβραίοι επί Σολομώντα, εποχή της μεγάλης ακμής τους, ένα μόνο ναό κατόρθωσαν να φτιάξουν κι αυτόν με τη βοήθεια του βασιλιά της Τύρου). Ο Ευστάθιος ισχυρίζεται ότι ο Αβραάμ προφήτεψε για το Χριστό, που του φανερώθηκε «με σχήμα ανθρώπου» και «θέσπισε την κλήσιν των εθνών». Το ραβδί ενός από τους αγγέλους που φιλοξένησε φυτεύτηκε και έγινε «τερέβινθος» (τσικουδιά), που πιάνει φωτιά μα δεν καίγεται! Αν πιστεύετε αυτό, μπορείτε να πιστέψετε και ότι στη Νεκρά θάλασσα η άσφαλτος κολλά στα πλοία και ξεκολλά μόνο «ούροις και γυναικείοις εμμήνοις» (με κάτουρα και αίμα περιόδου!) Επαινεί τα εγκλήματα του Ιησού του Ναβί: σταυρώσεις, ρίξιμο ανθρώπων σε γκρεμούς, απαγχονισμούς, ποδοπάτημα μέχρι θανάτου, ακρωτηριασμούς και γενοκτονίες, ως θεάρεστα και δικαιολογεί την πράξη των σύγχρονών του γιατρών να ανατέμνουν ως πειραματόζωα τους θανατοποινίτες με τον ισχυρισμό ότι αυτό ωφελεί την ανθρωπότητα. Περιγράφει τον ουρανό σαν καμάρα, επειδή το είπε ο Ησαϊας και τη γη κτισμένη πάνω στα νερά, επειδή το λένε οι Ψαλμοί και προτρέπει «ου δει πολυπραγμονείν (να μην έχουμε περιέργεια), αλλά πιστεύειν… το γαρ απλούν της πίστεως ισχυρότερον υπάρχει λογικών αποδείξεων» (όντως η βλακεία είναι ισχυρότερη της λογικής. Το ίδιο ρητό επικαλείται και ο Μ. Βασίλειος στη δική του Εξαήμερο. Μας καλούν οι «πατέρες» να τους πιστέψουμε  με μόνο επιχείρημα «έτσι λέει η Αγία Γραφή» και να καταπνίξουμε κάθε φυσική περιέργεια για έρευνα, σαν αμαρτωλή). Γράφει ο Ευστάθιος  ότι προτού πει ο θεός  «γενηθήτω φως», υπήρχε   «έξωθεν του ουρανού φως … άφθαρτον και αιώνιον, εν ω άγγελοι διαιτώνται» κι από μέσα ήταν σκοτάδι –όπως μέσα σε μια σκηνή-. Ο φωτεινός κόσμος των πνευμάτων  δεν είναι ορατός στη γη εξαιτίας της κατασκευής του πρώτου ουρανού. Το «στερέωμα» που έφτιαξε ο θεός τη 2η μέρα της δημιουργίας είναι ένας 2^ος  ουρανός «στερεώτερος» από τον πρώτο, ανάμεσα στα επουράνια και τα επίγεια νερά. Υπάρχει και ο αιθέρας που είναι «πυρώδης» και θα τα έκαιγε όλα, αν δεν τον εμπόδιζαν τα σύννεφα που μεταφέρουν τα νερά! Το χιόνι δημιουργείται όταν από τη βία των ανέμων το υγρό αφρίζει και το σύννεφο παγώνει και θραύεται. Οι βροντές είναι ο κτύπος των νερών που παρασύρονται στις κοιλότητες των νεφών (το άγιο πνεύμα δεν τον πληροφόρησε περί στατικού ηλεκτρισμού και ηλεκτρικών εκκενώσεων στην ατμόσφαιρα). Η θάλασσα εμποδίζεται από την προσταγή του θεού να ξεφύγει από το σύνορό της, την άμμο, που είναι το πιο ανίσχυρο πράγμα, όμως συγκρατεί το ισχυρό στοιχείο (αν έβλεπε τσουνάμι, θα άλλαζε γνώμη) γι αυτό η Ερυθρά Θάλασσα δεν κατέκλυσε την Αίγυπτο, «κοιλοτέραν ούσαν» ούτε κατάφεραν να ενώσουν το «αιγυπτιακό και το Ινδικό πέλαγος, ο αιγύπτιος Σέσωστρις και ο μήδος Δαρείος» (μάλλον ο φαραώ Σέτης Α΄ ή ο γιος του Ραμσής Β΄ το 13^ο αιώνα π.Χ -Πού να φανταστούν ο Ευστάθιος και ο Βασίλειος, που λέει τα ίδια στην 4^η ομιλία του «Εις την εξαήμερον», ότι  το 1869 μ.Χ. η διώρυγα του Σουέζ θα ένωνε τη Μεσόγειο θάλασσα με την Ερυθρά). Ο θεός, γράφει ο Ευστάθιος,  πρόσταξε να υπάρχει μία θάλασσα και όταν λέμε θάλασσες, εννοούμε κόλπους, γιατί δεν μπορούσε να κάνει λάθος στην κοσμογονία του ο θεόπνευστος Μωυσής. Όταν ο θεός δημιούργησε τη βλάστηση, βλάστησε  «το ρόδον άνευ της ακάνθης». Μετά την αμαρτία οι τριανταφυλλιές έγιναν αγκαθωτές. Η θηλυκή φοινικιά έχει κατεβασμένα κλαδιά, σαν να ζητά το αγκάλιασμα του αρσενικού φοίνικα, κι όταν κεντριστεί με αρσενικό μπόλι ξαναβρίσκει το όρθιο σχήμα (τα ίδια λέει και ο Βασίλειος). Ο ήλιος «ενδύεται το φως της ημέρας», δηλαδή το πρώτο φως, που υπήρχε πριν από τη δημιουργία του και είναι φωτιστικό, όχι θερμαντικό. Ο ήλιος δεν δημιουργεί τη μέρα, γιατί η μέρα και η νύκτα είναι αρχαιότερες από αυτόν! Όταν η σελήνη φθίνει σταδιακά, το σώμα μας αραιώνει και γίνεται κούφιο «Της σελήνης ληγούσης αραιούται των ζώων τα σώματα και υπόκενα γίνεται». Στα «Ατλάντια πελάγη» κατοικεί το κήτος «ασπιδοχελώνα», που μοιάζει με πετρώδες νησί, όπου οι ναύτες δένουν  το πλοίο τους  μπήγοντας πάσαλο και το «κήτος» καταδύεται και το βυθίζει. Αυτό το κήτος έχει «βαρείαν φωνήν» κι όταν ανοίγει το στόμα βγάζει «αποφοράν(=μυρωδιά) ευωδεστάτην» που προσελκύει όλα τα μικρά ψάρια και τα καταπίνει. Ένα άλλο ζώο, η «ύδρις» έχει μορφή σκύλου κι όταν ο κροκόδειλος κοιμάται, πηδά μέσα στο ανοιχτό στόμα του και του τρώει τα σωθικά. Ο κροκόδειλος, αν ξενοκοιμηθεί η γυναίκα του («υφ’ ετέρου μιανθείσα»), της σκίζει  την κοιλιά και της τρώει τα σπλάχνα! Το πουλί φοίνικας είναι στεφανωμένο με ρόδα και τα μαλλιά του είναι ακτίνες. Ζει 500 χρόνια κι όταν προαισθανθεί το τέλος του ετοιμάζει πυρά με αρωματικά ξύλα, όπου καίγεται κι από τη στάχτη του βγαίνει ένα σκουλήκι, που γίνεται ξανά φοίνικας. Ο  αετός, όταν γεράσει πηγαίνει σε μια πηγή. Μετά πετά στον αιθέρα και αρπάζει φωτιά από τον ήλιο. Στη συνέχεια κατεβαίνει 3 φορές, βαφτίζεται στην πηγή και ξανανιώνει, κατά τον ψαλμό «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου». Ο γύπας «ου γινώσκει συνουσίαν άρρενος» (έτσι λέει και ο Βασίλειος και ο Ωριγένης στον 1^ο τόμο «Κατά Κέλσου» υποστηρίζοντας την παρθενογένεση) …Η συνέχεια στον Ευστάθιο είναι πιο σπαρταριστή: «και έγγυος γενόμενος (ο γύπας) πορεύεται εις την Ινδικήν και λαβών τον ευτόκιον λίθον… επάνω αυτού καθέζεται  συνεχόμενος ωδίσι και αποτίκτει. Έστι δε ο λίθος ως κάρυον και κινούμενος ήχον εκπέμπει ως κώδων». Δηλαδή, ο γύπας όταν μένει έγκυος  πάει στην Ινδία και παίρνει την πέτρα της ευτοκίας, που είναι σαν καρύδι και κουδουνίζει, κάθεται πάνω της και τον πιάνουν οι πόνοι της γέννας και έτσι γεννά το παιδί του! Στη συνέχεια λέει, πώς ο γύπας δεν τρώει νεκρό πουλί «δια την συγγένειαν» και πασαλείβεται με «ρόδινα μύρα», πριν πεθάνει. Τόσο αχαλίνωτη φαντασία μόνο ένας πιστός μπορεί να έχει! Οι πελαργοί συμμαχούν με τις κουρούνες, όταν κάνουν πόλεμο με άλλα πουλιά. Στην Ινδία (όπου συμβαίναν όλα τα παράξενα) φυτρώνει το δέντρο «περιδέξιον», όπου τα περιστέρια παίζουν κυνηγητό με το δράκοντα,  καταφεύγοντας σε όποιο μέρος  υπάρχει σκιά, γιατί εκεί δεν πάει το φίδι. Το πουλί έποψ (τσαλαπετεινός) ξανανιώνει τους γέρους γονείς του «θάλπων αυτούς». Κάποια πουλιά «κατά τας χειμερινάς τροπάς» (χειμερινό ηλιοστάσιο, 21 Δεκεμβρίου) τρέφονται μόνο με αέρα και δροσιά «και τας υπογαστρίους κρατούσιν ηδονάς» (δεν κάνουν σεξ!). Το πουλί χαραδριός προφητεύει, αν θα πεθάνει κάποιος άρρωστος. Αν πλησιάσει τον άρρωστο, καταπίνει την αρρώστια και ανεβαίνοντας στον «αιθέρα του ήλιου» την σκορπίζει. Αν ο άρρωστος πρόκειται να πεθάνει, δεν τον πλησιάζει.  Το γεράκι, όταν δει νεκρό άνθρωπο άταφο «κατοδύρεται και γην επιρρίπτει αυτώ» (τον μοιρολογά και τον θάβει!) Οι μέλισσες και οι σφήκες, αν βραχούν με λάδι, ψοφάνε κι αν βραχούν με ξίδι ανασταίνονται και τρέφονται με τον αέρα χωρίς να αναπνέουν. Οι μέλισσες δεν έχουν βασίλισσα, αλλά «βασιλέα», που είναι «αχειροτόνητος» και διαφέρει κατά την πραότητα του ήθους. (Ο Βασίλειος γράφει τα ίδια για να κατηγορήσει τη δημοκρατία: Εις την Εξαήμερον, 8^η ομιλία). Το λιονταράκι γεννιέται τυφλό και μετά από τρεις μέρες έρχεται ο πατέρας του από τη βοσκή, το φυσά στο πρόσωπο και βλέπει. Η λιονταρίνα ανέχεται μόνο  έναν τοκετό, γι αυτό μόλις γεννήσει, βγάζει με τα νύχια της τη μήτρα της και την ξεσκίζει. Το ελάφι σκοτώνει τα φίδια, γι αυτό, αν καούν τρίχες ή κέρατο ελαφιού  στο σπίτι «τα θηρία» εξαφανίζονται. Το αγριοκάτσικο της Κρήτης, αν τρυπηθεί με βέλος, τρώει δίκταμο και θεραπεύεται. Ο  πάνθηρας είναι φίλος όλων των ζώων και «εχθρός του δράκοντος». Το σώμα του είναι «αστερωπόν» και είναι πολύ ήσυχος. Επί τρεις μέρες μένει νηστικός κι έπειτα βγάζει μια φωνή κι από το στόμα του ξεχύνεται «ευωδία» που προσελκύει όλα τα ζώα κι έτσι διαλέγει ποιο θα φάει! Η ύαινα είναι «ζώον ασελγέστατον» με «αιδοίον» όμοιο με θηλυκό και  «παρά φύσιν» συνουσιάζεται. Ο όναγρος (ζέβρα), που ηγείται της αγέλης, σπάει τους όρχεις των άλλων αρσενικών. Για να συλλάβουν τον μονόκερο τον ξελογιάζουν με μια αγνή παρθένα. Το ζώο «καστόριο» το κυνηγούν για τα «αιδοία» του, από τα οποία φτιάχνουν φάρμακο κι αυτό για να γλιτώσει τα κόβει μόνο του και δείχνει στους κυνηγούς ότι είναι κομμένα κι έτσι το αφήνουν! Ο «μυρμηκολέων» έχει πατέρα με πρόσωπο λέοντος, που τρώει κρέας και μητέρα με πρόσωπο μερμηγκιού, που τρώει όσπρια. Έχει πρόσωπο λιονταριού και σώμα μερμηγκιού, αλλά μη μπορώντας να φάει ούτε κρέας ούτε όσπρια, πεθαίνει! Η σαύρα, όταν γεράσει, τυφλώνεται και τότε κοιτάζει την ανατολή του ήλιου και ξαναβρίσκει το φως της. Η σαλαμάντρα,  αν μπει σε καμίνι, το ψυχραίνει! Η έχιδνα συνουσιάζεται με το στόμα και κόβει με τα δόντια της το μόριο του αρσενικού σκοτώνοντάς το. Το φίδι δεν επιτίθεται σε γυμνό άνθρωπο (μήπως ντρέπεται;). Όταν είναι πολλά φίδια μαζεμένα και πεινάσουν, τρώνε το ένα το άλλο κι όποιο απομείνει έχει συγκεντρώσει το δηλητήριο όλων και γίνεται βασιλίσκος. Αυτός βγάζει δηλητήριο από τα μάτια και όποιος τον δει πεθαίνει. Από το στόμα βγάζει φωτιά και κατακαίει χώρες και δάση… Ο κόσμος θα υπάρχει επί 6000 χρόνια, επειδή ο θεός τον έφτιαξε σε 6 μέρες και κάθε μέρα του θεού είναι 1000 χρόνια. Ως την ανάσταση του Χριστού συμπληρώθηκαν 5.531 χρόνια κι απομένουν άλλα 359 για τη συντέλεια του κόσμου. (Με τη λογική αυτή ο κόσμος έπρεπε να τελειώσει τον 7^ο αιώνα μετά Χριστό, στα χρόνια του Κωνσταντίνου Δ΄ που έκοψε τις μύτες των μικρότερων αδελφών του για να είναι σίγουρος πως δε θα του πάρουν το θρόνο.) Διαβάζοντας αναρωτιέσαι πώς οι συγγραφείς αυτών των ανοησιών, ενώ δεν είχαν ιδέα για το τι συμβαίνει στη γη,  ήθελαν να διδάξουν περί του θεού και ισχυρίζονταν ότι κατέχουν την αλήθεια.