Κοράνι, το εγγόνι της Βίβλου

Ο Ιουδαϊσμός, γέννησε το Χριστιανισμό, που με τη σειρά του γονιμοποίησε τη φαντασία του «αναλφάβητου προφήτη» Μωάμεθ, που ισχυρίστηκε πως η Βίβλος  προφητεύει για το άτομό του (σούρα 7:157-158). Είχε γοητευθεί από τις ιστορίες της Βίβλου που άκουγε από Εβραίους και Χριστιανούς εμπόρους  και από τον  εξάδελφο της πρώτης γυναίκας του, της Χαντίτζα, τον Ουάρακα μπιν Νάουφαλ, ιερέα ομάδας  Εβιωνιτών στη Μέκκα. Οι Εβιωνίτες πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν προφήτης, τηρούσαν το Μωσαϊκό νόμο, περιτέμνονταν, πλένονταν συχνά για εξαγνισμό και έκαναν φιλανθρωπίες …  έθιμα που ο Μωάμεθ επέβαλε στους οπαδούς του. «Τη νύχτα της Καντρ (της Τιμής, του μήνα Ραμαζανίου)» (97:1-4) ο Μωάμεθ οραματίστηκε τον Γαβριήλ μετέωρο στον αέρα. Ξαναείδε το όραμα στο μεγάλο δέντρο του Λωτού, πέρα από το οποίο κανείς δεν ξέρει τι βρίσκεται, κοντά στον Κήπο της Αιώνιας Διαμονής… (53:5-10, 13-15). Κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Γαβριήλ απάγγελλε στα αρχαία αραβικά ένα μέρος από τους 6.236 στίχους του Κορανίου. Οι σύντροφοι του Μωάμεθ έγραφαν τις αποκαλύψεις του από το 610 μ.Χ. ως το θάνατό του (632 μ.Χ). Τα κείμενα συγκέντρωσε ο Ζαγίντ ιμπν Θααμπίτ με εντολή του χαλίφη Αμπού Μπακρ (632-634). Το ξεκαθάρισμα των στίχων έγινε επί χαλίφη Ουθμάν ιμπν Αφφάν το 651 κι έτσι δημιουργήθηκε το ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων Κοράνι (= απαγγελία).

    Η παραμάνα του Μωάμεθ, όταν ήταν μικρός,  υποψιαζόταν ότι τον είχε κυριεύσει δαιμόνιο (David Wood, «Μια ματιά στην ψυχολογική και πνευματική σταθερότητα του Μωάμεθ», ΟΟΔΕ). Ο ίδιος στην 1^η επαφή του με το Γαβριήλ  νόμισε ότι δαιμονίστηκε και θέλησε να πέσει στον γκρεμό. Κάποτε  εξαπατήθηκε από το σατανά κι έγραψε τους «σατανικούς στίχους» με τους οποίους  ενέκρινε τις θεές της φυλής των Κουραϊσιτών. Αυτοί οι  στίχοι  ενέπνευσαν τον Σαλμάν Ρουσντί να γράψει το μυθιστόρημα «Σατανικοί στίχοι» (1988). Ο Αγιοτολάχ Χομεϊνί, θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν, με φετφά (διάταγμα) και επικήρυξη 3 εκατομμυρίων δολαρίων διέταξε τους μουσουλμάνους  να σκοτώσουν το συγγραφέα, τους εκδότες και τους μεταφραστές του βιβλίου, ακόμη κι αν μετανοήσουν και ζητήσουν  συγγνώμη. Συνέπεια ήταν να σκοτωθούν πάνω από 50 άτομα σε δεκάδες βίαια επεισόδια (Athens Voice: Τα αγαπημένα βιβλία των λογοκριτών, 29/6/2012).  Ο Μωάμεθ διαβεβαιώνει ότι δεν κατέχεται από δαίμονα (34:46),  δεν είναι «τρελός ποιητής» (37:36) ούτε απλά «τρελός»(81:22), «το κοράνι δεν είναι λόγος καταραμένου πονηρού πνεύματος» (81:25) και «δεν το έφεραν στη γη οι δαίμονες» (26:210). Αντιμετώπιζε τέτοιες κατηγορίες και το αναφέρει («είπαν: ω εσύ στον οποίο έχει αποκαλυφθεί το κοράνι! πράγματι είσαι τρελός», 15:6). [οι φαρισαίοι έλεγαν για τον Ιησού, «εν Βεελζεβούλ τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια», Λουκά,ια΄15 και «Σαμαρείτης ει σύ και δαιμόνιον έχεις», Ιωάν.,η΄48]. Μωάμεθ και Ιησούς γνώρισαν την απόρριψη από τους συμπατριώτες τους. Ο Ιησούς είπε: «ουδείς προφήτης δεκτός εστιν εν τη πατρίδι αυτού», Λουκά δ΄24). Ο Μωάμεθ κατακρίνει τους Κουραϊσίτες, φυλή στην οποία ανήκε, γιατί δεν τον πίστευαν. Στο Κοράνι συστήνεται ως κομιστής χαρμόσυνων ειδήσεων (5:19) και απόστολος του Αλλάχ (3:144), προς τους αγράμματους (62:2), αγράμματος κι ο ίδιος. Ο Ιησούς είναι κομιστής του "ευαγγελίου" (=καλών ειδήσεων), απεσταλμένος του θεού, αγράμματος (Ιωάν., ζ΄15) σαν τους μαθητές του]. Ισλάμ  σημαίνει υποταγή (3:19). Για υποταγή στο θεό μιλά και ο Παύλος (Α΄Κορ., ιε΄28).  Ο Αλλάχ είναι ο θεός της Βίβλου: «είχαμε παραχωρήσει στο Μωυσή και στον Ααρών τη Βίβλο» (21:48), «το Νόμο του Μωυσή, το Ευαγγέλιο του Ιησού και το Φουρκάν (=κοράνι)» (3:3-4).  «Του χαρίσαμε (του Αβραάμ) τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και κάθε έναν από αυτούς τον κάναμε προφήτη» (19:49),  «Ω Μωυσή! Εγώ είμαι ο Κύριός σου» (20:11-12 )… Σύμφωνα με τον Μωάμεθ, ο  Χριστός ομολόγησε  ότι ο Αλλάχ είναι Κύριός του (5:72), ότι «Δεν υπάρχει Τριάδα. Ο Αλλάχ δεν έχει παιδί», 4: 160, «ποτέ δεν γέννησε ούτε γεννήθηκε», (112:3). Θα πάνε στην Κόλαση όσοι λένε ότι ο θεός είναι ένας της Τριάδος και του βάζουν συνεταίρους (5:73). Ο Αλλάχ μιλά για τον εαυτό του στον πληθυντικό, όπως ο θεός της Βίβλου. Πίσω από τον πληθυντικό η πολυθεΐα κλείνει το μάτι.  Οι βιβλικές ιστορίες του Κορανίου είναι σκόρπιες, χωρίς χρονική ή λογική σειρά. Έχουν υποστεί αλλοιώσεις και προσθήκες. Το Κοράνι  απευθύνεται σε άτομα που γνωρίζουν, γι αυτό κάνει υπομνήσεις («θυμήσου τον Ιώβ…», «θυμήσου τον Ζαχαρία…», «θυμήσου αυτήν που φύλαξε την αγνότητά της. Εμφυσήσαμε μέσα της από το Πνεύμα μας (με τον άγγελο) και κάναμε αυτήν και το γιό της Σημείο (θαύμα) για όλους τους λαούς» (σούρα 21:83, 89, 91). Ασάφεια, ύφος παραληρηματικό, επαναλήψεις  και ποιητικές εικόνες (ο Μωάμεθ έβαλε στο Κοράνι στίχους του ποιητή Umayya ibn Abi as Salt, που ανήκε στην αίρεση του Ουάρακα). Πολλοί στίχοι έχουν πηγή τη Βίβλο όπως οι εξής, που θυμίζουν το λαϊκό άσμα «Να’ταν η θάλασσα μελάνι, να’ταν κι ο ουρανός χαρτί…»: «Αν η θάλασσα ήταν μελάνι και τα δέντρα γραφίδες δε θα έφτανε να γραφτούν τα λόγια του Αλλάχ (κεφ.31). [Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, κα΄, 25: «έστι δε και άλλα πολλά όσα εποίησεν ο Ιησούς, άτινα εάν γράφηται καθ’εν, ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία» ]

  Ο Αλλάχ πήρε όλους τους τίτλους και τις εξουσίες του Γιαχβέ:  *Κύριος των Δυνάμεων (3:26)  [«Κύριος των Δυνάμεων…» Ψαλμός 45, στ.12], *Παντοδύναμος, Πάνσοφος (41:12) [«πάντα δύνασαι, αδυνατεί δε σοι ουθέν», Ιώβ, Ι, 13, «πάσα σοφία παρά Κυρίου» Σ. Σειράχ, Α΄1], *Ύψιστος (87:1),[«θεόν τον Ύψιστον», Ψαλμ. 56:3] *Ελεήμων και Φιλάνθρωπος (1:3) [Οικτίρμων και Ελεήμων, Μακρόθυμος και Πολυέλαιος Ψαλμ. 144: 8)]*Αθάνατος [Άγιος αθάνατος…,χερουβικός ύμνος] *Κύριος της Δόξης (55:26-27),[«ο βασιλεύς της δόξης», Ψαλμ. 23:7]  *Δίκαιος Κριτής (95:8). [Προς Τιμόθ. Β΄,4:8] *Παντογνώστης «Ούτε φύλλο δεν πέφτει χωρίς να το ξέρει» (6:59) [«ο ειδώς τα πάντα», Βαρούχ Γ΄32], *Πανταχού παρών: «Όπου κι αν στραφείς βρίσκεται το πρόσωπό του» (2:115) [«… από του προσώπου σου, πού φύγω;» Ψ. 138,7]. *Δίνει την κυριαρχία σε όσους θέλει και την αφαιρεί, δίνει δόξα και ταπεινώνει (3:26)/ [Θ΄Ωδή: «Καθείλες δυνάστας από θρόνων και ύψωσας ταπεινούς»].  *Πλουτίζει όποιον θέλει (3:27)/[«ευλογία Κυρίου … αύτη πλουτίζει», Παροιμίες Ι,22].  *Κάνει τη νύχτα και τη μέρα, τη ζωή από το θάνατο (3:27) [«σή εστιν η ημέρα και σή εστιν η νυξ» Ψαλμ. 73:16, «παρά σοι πηγή ζωής», Ψ.35,10 «του Κυρίου αι διέξοδοι του θανάτου» Ψ. 67,21] *«Σ’ αυτόν ανήκει η ανατολή και η δύση…» (2:115)/ [«τω επιβεβηκότι επί δυσμών….τω επιβεβηκότι… κατά ανατολάς» Ψ 67,5, 34]  *«Αγαπά τους αγαθοεργούς» (3:134) [«ιλαρόν δότην αγαπά ο θεός», Β΄Κορ.9:7], *«Αγαπά τους ταπεινούς» (2:45)- [«επέβλεψεν επί την προσευχήν των ταπεινών» Ψαλμ. 101,18]. *«Οδηγεί όποιον θέλει σε ίσιο δρόμο»(2:213)  [«διδάξει πραείς οδούς αυτού»,Ψ.24,9] … Για κάθε στίχο κορανικό που υμνεί τον Αλλάχ υπάρχει αντίστοιχος Βιβλικός κι αυτό επιβεβαιώνει ότι ο Μωάμεθ διασκεύασε τη Βίβλο και την παρουσίασε σαν δική του αποκάλυψη.

   Σαν τον Γιαχβέ, ο Αλλάχ είναι εκδικητικός και οργίλος (1:7 «περιέπεσαν στην οργή σου»). Εκείνοι που «έχουν την κατάρα του» (2:159, 161) τιμωρούνται φρικτά. «Μεταμόρφωσε μερικούς σε πιθήκους και χοίρους» (5:60)!  «Πολλούς εξαπατά…» (2:26), «όποιους ο Αλλάχ παραπλανήσει, δεν θα τους βρεις κανένα δρόμο» (4:88). Σκληραίνει καρδιές: «Σφράγισε τις καρδιές, την ακοή και τα μάτια τους» (2:7) Σκοτίζει: «πήρε ο Αλλάχ το φως τους και τους άφησε σε βαθύ σκοτάδι» (2:17). Αλλάζει γνώμη:  «οποιονδήποτε κορανικό στίχο καταργούμε ή κάνουμε να λησμονηθεί, τον αντικαθιστούμε με κάτι καλύτερο» (2:106). Δεν το ‘χει σε τίποτα «να εξοντώσει τους ανθρώπους και να πλάσει άλλους» (4: 133). Κτυπά με κεραυνούς όποιον θέλει (13:13).  Αφήνει στην πλάνη όποιον θέλει (14:4). Δίνει σοφία σε όποιον θέλει (2:269)  Συγχωρεί όποιον θέλει και βασανίζει όποιον θέλει (2:284)… Αν ήθελε θα σταματούσε τους πολέμους (2:253). Αν ήθελε, θα τους συγκέντρωνε όλους στο σωστό δρόμο (6:35). Αν ήθελε, δεν θα θυσίαζαν οι ειδωλολάτρες τα παιδιά τους  (6:137) [Γιατί δεν θέλει;]

   Πολίτευμα του ουράνιου κόσμου στη Βίβλο και το Κοράνι είναι η απόλυτη μοναρχία το Θεού, με εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στους υπηκόους-δούλους του. Περιστοιχίζεται από στρατιωτικές δυνάμεις, «δυνάμεις των στρατευμάτων ουρανού και γης» (48: 7), [χρ. ύμνος: «ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν»). Το θέλημά του είναι νόμος και ερμηνεύεται από αυτόκλητους αντιπροσώπους του (ιερείς, προφήτες, ουλεμάδες, ιμάμηδες…)  Όπως ο Γιαχβέ, έτσι και ο Αλλάχ με τη λέξη «γεννηθήτω» (2:117) έπλασε τους ουρανούς και τη γη σε 6 μέρες κι έπειτα κάθισε μόνιμα στο θρόνο του (7:54, 57:4). Σε άλλη σούρα  έπλασε τη γη σε 2 μέρες  και τα 7 στερεώματα σε 2 μέρες (41:9).   Αρχικά  ουρανοί και γη ήταν ένα πράγμα και ο θεός τα χώρισε σε 2 μέρη και έκανε από το νερό κάθε ζωντανό πλάσμα (21:30).  [ο θεός χώρισε τον ουρανό από τη γη στη Γένεση, Α΄6-8 και διέταξε να βγουν ζώα από το νερό: Γέν., Α΄20-21).] Τα ζώα της ξηράς είναι ουρανοκατέβατα: Έστειλε στη γη  οκτώ κεφάλια ζώων σε ζεύγη (48:7 και  39:6).

Μύθοι της Δημιουργίας στο Κοράνι:  «Ο ήλιος είναι αναμμένη λυχνία» (25:61). «Ο ουρανός είναι γεμάτος δυνατούς φύλακες και πύρινα βέλη» (72:8). «Ο Αλλάχ είναι κύριος των 2 Ανατολών και Δύσεων» (55:17) και «του Σείριου που λάτρευαν οι Άραβες» (53:49). «Στόλισε τον ουρανό του γήινου κόσμου με φωτεινούς δαυλούς και φύλακες» (41:12). «Όρισε τα Ζώδια και τα προφύλαξε από τα κακά πνεύματα» (15:16-17). «Διακόσμησε τον πιο κοντινό στη γη ουρανό με άστρα, για ομορφιά και για προφύλαξη από κάθε δαίμονα, για να μην ακούνε οι δαίμονες τις συζητήσεις των αγγέλων» (37: 6-8)!  «Έδωσε τάξη και τελειότητα στα επτά στερεώματα» 2:29, 41:9,12. [Δεν πρόκειται για τα 5 στρώματα της ατμόσφαιρας, αλλά για τον ιουδαϊκό μύθο των 7 ουρανών. Ο απ. Παύλος ισχυριζόταν ότι ανέβηκε στον 3^ο ουρανό (Εφεσίους ΣΤ΄12). Ο αριθμός 7 ήταν ιερός για πολλούς αρχαίους λαούς, μεταξύ των οποίων οι Έλληνες.] «Διαχώρισε τις 2 θάλασσες (του γλυκού και του αλμυρού νερού) που συναντώνται. Ανάμεσά τους υπάρχει ένα εμπόδιο που δεν μπορεί η μια να υπερβεί την άλλη» (55:19-20), «ο Αλλάχ έβαλε φραγμό ανάμεσα στις 2 θάλασσες του γλυκού και του αλμυρού νερού, (27:61, 25:53).  [Αν υποδηλώνεται η «ένταση επιφανείας» που αποτρέπει την ανάμειξη των θαλασσών λόγω διαφοράς πυκνότητας, τότε τα πρωτεία της αποκάλυψης ανήκουν στη βαβυλωνιακή θρησκεία, γιατί το σουμμεριακό έπος της Δημιουργίας «Ενούμα Ελις» χώρισε τα γλυκά νερά  του θεού Απσού από την αλμυρή θάλασσα, θεά Τιαμάτ  (Πινακίδα Ι, Βιβλ. Ασουρμπανιπάλ).] «Ο Αλλάχ πριν από τον άνθρωπο έπλασε τα πνεύματα από τη φωτιά του αναμμένου αέρα» (15:27). [Ιουδαίοι και χριστιανοί πιστεύουν ότι  ο νοητός, πύρινος κόσμος δημιουργήθηκε πριν από το γήινο κόσμο. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη πάνω από τον ουρανό υπάρχει ο αιθέρας (πεμπτουσία).] Από τη γη ως τον αιθέρα  το Κοράνι μετρά την απόσταση σε χρόνια: Οι άγγελοι και το Πνεύμα (ο Γαβριήλ) ανεβαίνουν στον Αλλάχ σε μια μέρα που διαρκεί όσο 50.000 χρόνια (70:4). [Κάποιοι τα συγκρίνουν με τα έτη φωτός, αλλά η διαφορά είναι τεράστια.] Τα αιθέρια όντα είναι αγαθά και πονηρά: «άλλα (πνεύματα) είναι ενάρετα κι άλλα το αντίθετο… Τα κακά πνεύματα …θα καταντήσουν καύσιμο υλικό για τη φωτιά της κόλασης» (72:11,14,15). Οι άγγελοι είναι βασανιστές των άπιστων ψυχών: τις κτυπούν στο πρόσωπο και τις πλάτες και τις στέλνουν στα βάσανα της φωτιάς (8:50). Επικεφαλής των καλών πνευμάτων είναι ο Γαβριήλ, που ευαγγελίστηκε στο Μωάμεθ το Κοράνι και στην Παρθένο τον Ιησού. Ο Μιχαήλ είναι απεσταλμένος του Αλλάχ (2:97-98). Αιτία της πτώσης του κορυφαίου αγγέλου (Εωσφόρος στη Βίβλο, Ιμπλίς στο Κοράνι) ήταν η άρνησή του να προσκυνήσει τον άνθρωπο! [Ο μύθος είναι από το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου.] Κάθε άνθρωπος έχει μπρος και πίσω του αγγέλους (13:11) ή   έναν δεξιά και έναν αριστερά του (50:17-21). Οι άπιστοι  δίνουν στους αγγέλους γυναικεία ονόματα (53:27)![όχι οι Ιουδαίοι ούτε οι Χριστιανοί] Η  επιπεδότητα της γης αντιγράφηκε από τη Βίβλο: Ο θεός  άπλωσε τη γη σαν χαλί (15:19). «απλώσαμε ισοπεδώνοντας τη γη…»(51:48).  Έστρωσε τη γη κι έφτιαξε τον ουρανό για στέγη» (2:22). Ο στίχος: «Κάναμε τον ουρανό σαν σκέπη καλά φυλαγμένη» 21:32), δεν εννοεί την προστατευτική λειτουργία της ατμόσφαιρας, αλλά αναπαράγει στίχο του  Δαβίδ (Ψαλμ. 103:2 «ο στεγάζων εν ύδασι τα υπερώα αυτού») [ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης (6^ος αι. μ.Χ.) περιγράφει τη Γη  σαν σπίτι με σκεπή τον ουρανό.] Η σούρα 51:47: «και τον ουρανό κτίσαμε με δύναμη και επιδέξια» ή «σταθερά επεκτείνουμε τους ουρανούς» δεν εννοεί τη διαστολή του σύμπαντος, αλλά το «τέντωμα» του ουρανού πάνω από τη γη («εκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρριν», Ψαλμ. 103,2).  Ο ισχυρισμός περί συμπαντικής διαστολής δεν ισχύει ούτε για το 51:7 «ορκίζομαι στον ουρανό με την επεξεργαζόμενη οικοδόμηση», αφού ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται τον ουρανό σαν οικοδόμημα και όχι σαν  μπαλόνι που φουσκώνει. Ο στίχος «έχει κάνει τη γη σταθερή -ως κατοικία-», 27:61, θυμίζει τον Ψαλμό 103:5 «ο θεμελιών την γην επί την ασφάλειαν αυτής...». Η γη από τη Βίβλο και το Κοράνι θεωρείται ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος.  Ο στίχος 86:11 «Μα τον ουρανό με την περιστροφή του» δεν εννοεί ότι πάνω από τη γη υπάρχουν ζώνες ατμόσφαιρας ούτε υπαινίσσεται την περιστροφή του έβδομου πλανήτη Ουρανού. Εννοεί μόνον ότι ο ουρανός περιστρέφεται γύρω από τη γη. [Το κοσμολογικό σύστημα του Αριστοτέλη, που δέχτηκαν οι χριστιανοί, είχε στο κέντρο τη Γη και γύρω της έκαναν κυκλικές τροχιές σφαίρες από αιθέρα: η Σελήνη, ο Ήλιος,  5 πλανήτες,  οι απλανείς αστέρες και  τέλος η σφαίρα όπου κατοικεί η δύναμη που  κινεί το παν. Αυτό το μοντέλο τροποποιημένο για θρησκευτική χρήση, εξηγεί τα 7 στρώματα του ουρανού που όσο απομακρύνονται από τη γη, πλησιάζουν στο βασίλειο του θεού.] Το Κοράνι δέχτηκε το δόγμα ότι η δημιουργία του κόσμου έγινε για χάρη του ανθρώπου (2:29).[«πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού», Ψαλμός 8:7-9] Τα άλογα, τα μουλάρια και τα γαϊδούρια τα έκανε ο Αλλάχ για ιππασία και για επίδειξη (16:8)! Τα ρούχα και τα στολίδια (7:26), τα σπίτια, οι σκηνές (16:80), τα φορέματα, οι θώρακες (16:81) ήλθαν ουρανοκατέβατα. Ακόμη και δρόμους κατασκεύασε ο Αλλάχ: Και έφτιαξε για τους ανθρώπους 7 δρόμους  (23:17). Και αυτός έκανε τη φωτιά να παράγεται από το πράσινο δέντρο (36:80) [μάλλον ο στίχος απηχεί το βιβλικό μύθο της φλεγόμενης βάτου]. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το Κοράνι αποκαλύπτει επιστημονικές γνώσεις, π.χ. ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από το τίποτε. Η θεωρία αυτή έχει κλαπεί από τη χριστιανική διδασκαλία, ότι ο θεός «εξ ουκ όντων εις το είναι παρήγαγε τα πάντα». Τι είδους γνώσεις είχε ο Μωάμεθ αποκαλύπτουν  μύθοι όπως: Κάποτε έσκισε στα δύο το φεγγάρι για να δείξει ένα θαύμα στους Κουραϊσίτες (!). Ο Αλλάχ «ύψωσε τους ουρανούς με αθέατες κολώνες…» (13:2). Έτσι εμποδίζει τον ουρανό να πέσει πάνω στη γη (22:65). Ο θρόνος του είναι πάνω από τον ουρανό.  «Υπόταξε τον ήλιο και το φεγγάρι στο νόμο του. Καθένα από αυτά τρέχει για ένα τέρμα προκαθορισμένο» (13:2). Ο στίχος «όλα τα ουράνια σώματα κολυμπούν  μόνα, το καθένα στην κυκλική του πορεία», 21:33, αντιγράφει παλαιότερη θεωρία της περιστροφής του ήλιου και των ουρανίων σωμάτων γύρω από τη γη. Λάθος περιέχει και ο στίχος:  Ο ήλιος τρέχει την πορεία του, ώσπου να φτάσει στον τόπο της ανάπαυσής του. Δεν του επιτρέπεται να προλαβαίνει το φεγγάρι ούτε στη νύχτα να ξεπερνά τη μέρα (36:38, 40). [«ανατέλλει ο ήλιος και δύει  και εις τον τόπον αυτού έλκει…..πορεύεται προς νότον και κυκλοί προς βορράν» Εκκλησ. Α΄5-6, «Απ’ άκρου του ουρανού η έξοδος αυτού και το κατάντημα αυτού έως άκρου του ουρανού» (Ψαλ. 18, στ.6-7)]. Το φεγγάρι γυρίζει γύρω από τη γη και δεν τρέχει πίσω ή μπρος από τον ήλιο.  Και η νύχτα ξεπερνά τη μέρα στις 21 Δεκεμβρίου (χειμερινό ηλιοστάσιο) με τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, κάτι που γνώριζε ο Ερατοσθένης από τον 3^ο αι. προ Χριστού. Οι στίχοι «τοποθετήσαμε στη γη –σταθερά- θεόρατα βουνά» (21:31) και  «έχουμε κάνει τη γη σαν μια πλατειά έκταση και τα βουνά σαν σφήνες» (78: 6-7)  δεν υπαινίσσονται ότι τα βουνά συγκρατούν τις πλάκες στο φλοιό της γης με το φαινόμενο της ισοστασίας. [Τα βουνά σχηματίζονται από κινήσεις και συγκρούσεις των λιθοσφαιρικών πλακών, στις περιοχές που η μία βυθίζεται κάτω από την άλλη. Η ορογένεση δεν είναι στατικό φαινόμενο. Διαρκεί εκατομμύρια χρόνια και συνοδεύεται από σεισμική δραστηριότητα]. Ο στίχος 27:88 «βλέπεις τα βουνά, που τα νομίζεις καλά στερεωμένα, να περνούν σαν τα σύννεφα», δεν εννοεί ότι τα βουνά κινούνται μαζί με το φλοιό της γης, αλλά ότι την Ημέρα της Κρίσης θα καταστραφούν, όπως λέει ο προηγούμενος στίχος (27:87) «την ημέρα που θα ηχήσει η σάλπιγγα, τότε θα προσβληθεί με τρόμο κάθε τι που είναι στους ουρανούς και στη γη» («εν τη εσχάτη σάλπιγγι», Κορινθ. Α΄, ΙΕ΄52, «τρόμος λήψεται από σου όρη και τακήσονται» Ησαϊας, ΞΔ΄1).  Οι στίχοι: «και δημιουργήσαμε το σίδερο που μέσα του υπάρχει δύναμη και σκληρότητα (στον αγώνα)… ώστε να γνωρίσει ο Αλλάχ (δοκιμάζοντας μ’ αυτό) ποιος είναι εκείνος που βοηθά αυτόν και τους αποστόλους του» (57:25), δεν αποκαλύπτουν την εξωγήινη προέλευση του σιδήρου από τον πυρήνα μεγάλων άστρων που εκρήγνυνται, αλλά εννοούν ότι ο Αλλάχ, όπως έστειλε στους ανθρώπους ουρανοκατέβατα άλογα, έτσι τους έστειλε και το σίδηρο για τον πόλεμο, ώστε να επικρατήσει η πίστη τους δια πυρός και σιδήρου,  γι αυτό τους δοκιμάζει με αυτόν.  Ο στίχος 15:22 «στείλαμε ανέμους που ζωογονούν και που κάνουν τη βροχή να πέφτει από τον ουρανό» δεν υπαινίσσεται ότι οι άνεμοι γονιμοποιούν τους υδρατμούς με τα σωματίδια που μεταφέρουν από τη θάλασσα...  Οι άνεμοι, άλλωστε δεν έχουν όλοι τις ίδιες ιδιότητες. Άλλοι, όπως ο λίβας,  καίνε τα σπαρτά  και άλλοι, όπως ο Νοτιάς (όστρια) φέρνουν βροχή. Άλλοι προκαλούν καταστροφές και άλλοι «ζωογονούν». Ο στίχος 43:11 λέει: «Εκείνος στέλνει κάτω στη γη το νερό της βροχής από τον ουρανό –όσο χρειάζεται». Και στη Βίβλο ο Γιαχβέ κάνει την ίδια δουλειά «ποτίζων όρη εκ των υπερώων αυτού…» (Ψ. 103). Όμως συχνά χάνει το μέτρο, όπως κατά τον κατακλυσμό. 

Το Κοράνι αντιγράφει το μύθο της Βίβλου για τη δημιουργία του ανθρώπου  από πηλό (άργιλο και λάσπη, 15:26), που ο θεός έπλασε με τα χέρια του και του έδωσε ζωή «φυσώντας μέσα του» (15:29). «Πλάσαμε τον άνθρωπο από το καθαρό στοιχείο της λάσπης» (23:12) [η λάσπη είναι καθαρό στοιχείο;]. Ο άνθρωπος πλάστηκε  τελευταίος, «υπήρξε μεγάλη χρονική περίοδος χωρίς την παρουσία του» (76:1), ["άνθρωπος ουκ ην εργάζεσθαι αυτήν (την γην)",Γεν.Β΄5].  Η γυναίκα κλωνοποιήθηκε από τον άνδρα: «σας δημιούργησε (όλους) από ένα μόνο πρόσωπο. Έπειτα από αυτό έκανε το ταίρι του» (39:6) [Γένεση, Β΄21-23].  Η ζωή του ανθρώπου είναι προκαθορισμένη (κισμέτ) και στο Κοράνι και στη Βίβλο: «ήταν μηδέν, (ο θεός) τους έδωσε ζωή, θα τους θανατώσει και θα τους ξαναδώσει ζωή και θα επιστρέψουν σ’ αυτόν» (2:28). («ους προώρισεν, τούτους και εδικαίωσεν…», Παύλος). Οι απόγονοι του Αδάμ δημιουργούνται από σταγόνα σπέρματος (16:4) που γίνεται θρόμβος αίματος και σάρκα (22:5), «μέσα στις μήτρες των μητέρων σε φάσεις – η μία μετά την άλλη μέσα σε τρία σκοτεινά περικαλύμματα», 39:6. Περικαλύμματα δεν είναι τα εμβρυικά στάδια, αλλά το σώμα, η μήτρα και ο αμνιακός σάκκος που καλύπτουν το έμβρυο. Ο Μ. Βασίλειος γράφει στο έργο του "Ομιλία παραμυθητική ασθενούντι": «Κατεβλήθη τὸ σπέρμα εἰς τὴν τῆς φύσεως αὔλακα· …Ἠλλοιώθη τὸ καταβληθὲν εἰς αἷμα, ἐπαχύνθη τὸ αἷμα εἰς σάρκα, ἐμορφώθη ἡ σὰρξ τῷ χρόνῳ,… κ.λπ.».  Το Κοράνι αγνοεί ότι ο άνθρωπος γίνεται από την ένωση  ωαρίου και  σπερματοζωαρίου και υιοθετεί τη χριστιανική θεωρία της μεταβολής μιας σταγόνας σπέρματος στη μήτρα σε αιμάτινο σαρκώδη σβώλο με κόκαλα: «τον κάναμε σαν σταγόνα σπέρματος μέσα σε ήρεμο τόπο, μόνιμα σταθερό -το σώμα της μητέρας- [το σώμα δεν είναι πάντα ήρεμο και σταθερό]. Έπειτα δημιουργήσαμε το σπέρμα σε θρόμβο από πηκτό αίμα και δημιουργήσαμε το θρόμβο σε (έμβρυο) σβώλο συμπαγή και δημιουργήσαμε το συμπαγή σβώλο σε κόκκαλα και ντύσαμε τα κόκκαλα με σάρκα κι έπειτα σχηματίσαμε απ’ αυτό ένα άλλο (νέο) πλάσμα» (23:12-14). Η αντίληψη ότι το σπέρμα πήζει στο αίμα της μήτρας και γίνεται σώμα υπάρχει στη Βίβλο: «Σοφία Σολομώντος» (1^ος αι. π.Χ.), Ζ΄, 1-2: «εν κοιλία μητρός εγλύφην σάρξ δεκαμηνιαίω χρόνω παγείς εν αίματι εκ σπέρματος ανδρός». Ο Αλλάχ «έπλασε ζευγαρωμένα το αρσενικό και το θηλυκό από μια σταγόνα σπέρματος που τοποθετείται στη μήτρα» (53:45-46). [«άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς», Γένεση, Α:27]. Μέχρι το 19^ο αι. δεν ήταν  γνωστό ότι το φύλο εξαρτάται από το χρωμόσωμα του άντρα (Χ ή Υ) που ενώνεται με το χρωμόσωμα Χ της γυναίκας. Αν το γνώριζαν, δεν θα κακολογούσαν τις γυναίκες που δεν γεννούν αγόρια και θα τιμούσαν τα κορίτσια εξίσου, αφού προέρχονται από την ίδια «σταγόνα σπέρματος» με τα αγόρια. Ο ιουδαϊκός θεός  είχε ως κίνητρο δημιουργίας την αισθητική απόλαυση («είδεν ο θεός τα πάντα, όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν», Γεν. Α΄31). Ο χριστιανικός θεός είχε κίνητρο την αγάπη («ούτω γαρ ηγάπησεν ο θεός τον κόσμον…», Ιωάν., γ΄16). Ο Αλλάχ είχε σκοπό τη δοκιμασία: «δημιουργήσαμε τον άνθρωπο… για να τον δοκιμάσουμε…» (76:2-3). –«πλάσαμε τον άνθρωπο για κόπο και αγώνα   …… και τον καθοδηγήσαμε μέσα από τους δύο δρόμους (της Αρετής και της κακίας)» (90:4, 10). Ο Ελληνικός μύθος του Ηρακλή, που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο δρόμο της Αρετής και της Κακίας, είχε μεγάλη διάδοση  στον αρχαίο κόσμο.

Ο ιερός πόλεμος στο Κοράνι: Μέσα από το Κοράνι αντηχούν πολεμικές κραυγές: Πολεμάτε υπέρ του Αλλάχ (2:244). Κτυπάτε το λαιμό των απίστων, αιχμαλωτίστε τους (47:4).  Να είστε πάντα έτοιμοι για πόλεμο (3:200). Πολεμήστε κατά των φίλων του σατανά (4:76). Σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες (9:5, 14). Είναι ακάθαρτοι (9:28). Πολεμάτε τους άπιστους μέχρι να δώσουν φόρο υποτέλειας (9:29). Όσοι πολεμούν τον Αλλάχ και το Μωάμεθ  να σκοτώνονται, να σταυρώνονται, να κόβονται τα χέρια και τα πόδια τους ή να εξορίζονται. (5:33).  Παρότρυνε τους πιστούς στον πόλεμο (8:65). Θα σκορπίσουμε τον τρόμο στις καρδιές των απίστων (3:151)  Θα βάλουμε χαλινάρια στους λαιμούς των (34:33) Αν οι πιστοί γίνουν άπιστοι, πρέπει να τους σκοτώσουν (4: 89). Ο Αλλάχ προτιμά αυτούς που πολεμούν για χάρη του (4: 95). Ευσέβεια είναι να πολεμάνε για το όνομά του (2:177) Εκείνοι που τρέπονται σε φυγή θα τιμωρηθούν με την οργή του και την κόλαση (8:16).  Ο Αλλάχ αγόρασε από τους πιστούς τον εαυτό τους και τις περιουσίες τους, για να πολεμήσουν για τη θρησκεία του, να σκοτώσουν και να σκοτωθούν (9:111). Όσοι πεθαίνουν γι αυτόν είναι ζωντανοί (2:154). Θα αμειφθούν οι πολεμιστές είτε νικήσουν είτε σκοτωθούν (4: 74-77, 84) και ο Αλλάχ θα αυξήσει τη γη των μουσουλμάνων (13:41). 

Η γυναίκα στο Κοράνι: Το Κοράνι δεν απαγορεύει το βιασμό αιχμαλώτων γυναικών και την παιδεραστία. Ο Μωάμεθ είχε εννιάχρονη σύζυγο, την Αϊσά και ισχυριζόταν ότι ο Αλλάχ του έδωσε ελευθερία να παίρνει όποια γυναίκα θέλει (33:50-51). Ήταν ζηλότυπος και απαγόρευε να μπαίνουν στα σπίτια του απρόσκλητοι πιστοί και να βλέπουν τις 13 γυναίκες του (33:53). Δίδασκε ότι οι άντρες είναι «κύριοι των γυναικών. Είναι ανώτεροι, γιατί ξοδεύουν τις περιουσίες τους» (4: 34). «Με κανένα τρόπο το αγόρι δεν εξισώνεται με το κορίτσι»(3:36). Οι γυναίκες είναι καλλιεργήσιμη γη, που ο άντρας καλλιεργεί όπως και όποτε θέλει (2:223). «Η γυναικεία περίοδος είναι βλαβερή μόλυνση» (2:222). Το αντρικό σπέρμα γίνεται άνθρωπος, ενώ η μήτρα είναι απλά θήκη(6:98). Αναφέρει το βάρβαρο έθιμο να θάβουν ζωντανά τα κορίτσια, αλλά δεν το απαγορεύει: «Όποιος αποκτά κορίτσι λυπάται ή θυμώνει. Σκέφτεται, αν θα το κρατήσει ή θα το θάψει» (16:58-59). Επιτρέπει την πολυγαμία (4:3). Στις συμφωνίες ορίζει ως μάρτυρες 2 άντρες ή έναν άντρα και 2 γυναίκες (2:282).  Στο αγόρι δίνει μερίδιο κληρονομιάς ίσο με το μερίδιο 2 κοριτσιών (4: 11). Η τιμωρία που ορίζει για τη μοιχαλίδα είναι εγκλεισμός στο σπίτι ως το θάνατό της (4:15). Παρακινεί τους άντρες να δέρνουν τις γυναίκες που δεν υπακούουν  (4: 34). Οι πιστές πρέπει να κατεβάζουν τα μάτια και να σκεπάζουν τα κάλλη τους (24:31). Να κυκλοφορούν με κελεμπία από το κεφάλι ως τα πόδια (33:59) … Οι γυναίκες για τίποτα δεν πρέπει να αποφασίζουν ελεύθερα (33:36). 

Ανάσταση και κρίση: Το Κοράνι ονομάζει την ανάσταση  αναπόφευκτο γεγονός (Ελ Χάκκα, 69:1-2). Εκφράζει  τη βεβαιότητα των ευαγγελίων ότι η ώρα της κρίσης είναι κοντά (53:57) και δεν θα καθυστερήσει (42:47). Μόνο ο Αλλάχ, ο «ηγεμών της Ημέρας της Κρίσης»(1:4), γνωρίζει την ώρα του τέλους, που θα έρθει αιφνίδια (7:187), όταν η σάλπιγγα ηχήσει, και όλα τα όντα θα πεθάνουν και θα αναστηθούν (39:68)[«απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν μετά δε τούτο κρίσις», Εβρ. Θ΄27, «περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν ….ει μη ο πατήρ μου μόνος»,Ματθ. κδ΄36]  Οι νεκροί θα βγουν από τους τάφους (75:3-4). Ο Αλλάχ θα συναρμολογήσει τα κόκκαλα τους, ακόμα και: «τα  έσχατα άκρα από τα δάχτυλα» (όχι βέβαια τα δακτυλικά αποτυπώματα, που λένε οι ερμηνευτές αλλά τα νύχια).  Γη και ουρανοί θα αλλάξουν (14:48) [«ο ουρανός και η γη παρελεύσονται» Ματθ., κδ, 35΄, «καινούς ουρανούς και γην καινήν …προσδοκώμεν» Β΄Πέτρ.,Γ΄,13] . Θα αναστηθούν και τα πουλιά και τα ζώα (6:38). Άλλα πρόσωπα θα ασπρίσουν και άλλα θα μαυρίσουν (3:106)  Οι πιστοί θα αρνηθούν να φωτίσουν με το φως τους τους υποκριτές  (57:13)-[στην παραβολή των δέκα παρθένων οι φρόνιμες αρνούνται να δώσουν από το δικό τους φως στις μωρές]. Την ημέρα της Κρίσεως Θα ενωθούν ο ήλιος και το φεγγάρι (κεφ.75). Οκτώ άγγελοι θα σηκώνουν στα κεφάλια τους το θρόνο του Αλλάχ(69:17). Άλλοι θα τον περιστοιχίζουν υμνώντας τον (39:75). Η γη θα φωτιστεί από το φως του  και θα ανοιχτεί το βιβλίο των πράξεων (39:69).  «Ο Αλλάχ στερέωσε στο λαιμό κάθε ανθρώπου τη μοίρα του. Τη μέρα της κρίσεως θα του βγάλει ένα βιβλίο με τις πράξεις του» (17:13-14). «Το βιβλίο των κακών πράξεων φυλάσσεται στο Σιτζίν (άβυσσο) (83:7). Των καλών πράξεων στο Ιλλιγιείν (Υψηλή τοποθεσία)» (83:18).  Τότε «θα ρωτηθεί το μωρό κορίτσι που θάφτηκε ζωντανό, για ποιο έγκλημα σκοτώθηκε» (81:8). [Τον Μωάμεθ και τους διαδόχους του θα τους ρωτήσει άραγε, τι έκαναν για να αποτρέψουν αυτό το έγκλημα;] Θα επακολουθήσει το γνωστό χριστιανικό φινάλε με την εγκατάσταση των πιστών στον Παράδεισο και την αποπομπή των καταδίκων στην Κόλαση. Η αιωνιότητα μετά την ανάσταση υπολογίζεται  στο Κοράνι με βάση το θεϊκό χρόνο της Βίβλου: «σ’ Αυτόν θα πάνε όλα μια Ημέρα που η διάρκειά της θα είναι σαν χίλια χρόνια» (32:5).  [Ψαλμός 89:4, προσευχή του Μωυσή: «χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου ως η ημέρα η εχθές»].

Ο μουσουλμανικός Παράδεισος είναι υπαίθριος οίκος ανοχής. Εκεί φυτρώνει το Δέντρο της Αιωνιότητας ή της γνώσης του καλού και του κακού, 20:12. Στην  αιώνια διαμονή των πιστών υπάρχουν κήποι με φρούτα, ποτάμια και παρθένες (2:25) χαμηλοβλεπούσες, συνομήλικες (38:50-53). Αναφέρονται 2 κήποι με όλα τα είδη των απολαύσεων και 2 πηγές, η Ελ Κέβθερ= Αφθονία,108:1 και η Σελσεμπίλ =γάργαρο νερό, 76:5-18. Δεν κάνει κρύο ούτε ζέστη(78:32-33). Τα ποτάμια τρέχουν νερό, γάλα, κρασί και μέλι (47:15). Οι πιστοί (σύντροφοι της Δεξιάς) φορούν μεταξωτά (44:51-55). Πλαγιάζουν σε στρώματα χρυσοκέντητα. Έχουν στη διάθεσή τους παρθένες καθαρές και όμορφες με μεγάλα λαμπερά μάτια μέσα σε σκηνές πάνω σε πράσινα μαξιλάρια και χαλιά (55:46-76 και 56:7-22). Έχουν χρυσά βραχιόλια, μεταξωτούς πράσινους χιτώνες κεντημένους με λουλούδια, θρόνους  κινητούς, χρυσούς, με πετράδια. Τους υπηρετούν έφηβοι με κύπελλα γεμάτα κρασί. Τρώνε κρέας πουλιών και ό,τι επιθυμούν, (52:22-24). Πίνουν κρασί αγνό ή μίγμα από Τεσνίμ (πηγή) (83:27) ή ποτό με «καφουρά» ή πιπερόριζα. Κάθονται κάτω από σκιά και απολαμβάνουν τους κήπους με τα φρούτα και τις μικρές παρθένες (78:32-33) ανάμεσα σε λωτόδεντρα και μπανανιές. Έχουν συζύγους παρθένες που κάθονται σε θρόνους και είναι καινούρια πλάσματα του Αλλάχ. Περνούν τον καιρό τους με συζητήσεις (52:26), ενώ μπροστά τους περνούν χρυσά πιάτα και ποτήρια με όλα τα αγαθά (43:71). [Οι στερημένοι νομάδες και πολεμιστές της ερήμου δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν κάτι καλύτερο, για το οποίο θα πείθονταν να θυσιάσουν όχι μόνο τη λογική, αλλά και τη ζωή τους.] Η Κόλαση έχει 7 πόρτες (15:44) και από πάνω  φρουρούν 19 άγγελοι (74:30). Από τη φωτιά και την κάπνα το δέρμα των καταδικασμένων γίνεται σκοτεινό (74:29). Στο φλογισμένο βάθος φυτρώνει το δέντρο του Ζακκούμ. Στα κλαδιά του έχει κεφάλια δαιμόνων. Οι αμαρτωλοί τρώνε τους απαίσιους καρπούς του και πίνουν βραστό νερό (37:62-67), καυτό πύον δύσοσμο (14:16) και δέρνονται με σιδερένια ραβδιά (22:21). Το Νταρίι είναι άλλο δέντρο της κόλασης, πικρό, αγκαθωτό και δύσοσμο (88:6). Οι «σύντροφοι της φωτιάς»: άπιστοι,  τοκογλύφοι, συκοφάντες, κακά τζιν, βασανίζονται φρικτά (2:24,39,81,85,276, 7:38, 104-1-6). Το Κοράνι επαναλαμβάνει γι αυτούς τα λόγια που είπε ο Χριστός για τους  πλούσιους: Δεν θα μπουν στον παράδεισο μέχρι να περάσει η καμήλα από το μάτι της βελόνας (7:40). Θα κατοικούν για πάντα στη φωτιά της κόλασης (98:6, 11:106-107 ). Το σώμα τους θα καίγεται και θα αντικαθίσταται για να διαιωνίζεται το βασανιστήριο (4:56). Θα ζητούν νερό από τους συντρόφους του παραδείσου, μα δεν θα τους δίνουν (7:50), [όπως ο Λάζαρος δεν έδωσε στον πλούσιο].

Το Κοράνι αλλοιώνει τις βιβλικές διηγήσεις .

 Τα 2 παιδιά του Αδάμ (δεν αναφέρει  τα ονόματά τους) πρόσφεραν θυσία κι εκείνος που η θυσία του δεν έγινε δεκτή είπε στον άλλο: -Θα σε σκοτώσω! Αφού τον σκότωσε,  ο Αλλάχ έστειλε ένα κοράκι, που σκάλιζε τη γη, για να δείξει στο φονιά  πώς να  θάψει το θύμα (5:27-31)! [Παιδαριώδης απόπειρα να εξηγηθεί το έθιμο της ταφής.] Το αφεντικό του Ιωσήφ, ο αιγύπτιος Αζίζ  (Πετεφρής στη Βίβλο) λέει στη γυναίκα του: «Ω γυναίκα, ζήτησε συγχώρηση για την αμαρτία σου» (12:29). Αυτή παραδέχεται ότι προσπάθησε να διαφθείρει τον Ιωσήφ (12:51), τον οποίο μάλιστα παρουσίασε στις φίλες της κι αυτές πετσόκοψαν τα χέρια τους (;)  Ο Ιακώβ τυφλώθηκε από λύπη και θεραπεύτηκε όταν του έβαλαν στο πρόσωπο το πουκάμισο του Ιωσήφ (12:93). Τα παιδιά του ορκίστηκαν υποταγή στο Ισλάμ (2:133), [που ακόμα δεν υπήρχε].  Ο Ιώβ (Εγιούμπ) διατάχθηκε από τον Αλλάχ  να κτυπήσει τη γη με το πόδι του, για να βγει νερό για να πλυθεί και να πίνει. (38:42).  Τα Σόδομα καταστράφηκαν με βροχή από πέτρες (11:74-82) και η γυναίκα του Λωτ πήγε στην κόλαση (6:10).  Ο Αδάμ προτού πλαστεί, προοριζόταν για τοποτηρητής της γης. Ο Αλλάχ το εκμυστηρεύθηκε στους αγγέλους κι εκείνοι του είπαν το φόβο τους, μήπως το πλάσμα που σχεδίαζε να φτιάξει βλάψει τη γη (άδικο είχαν;) Ο Πάνσοφος  δεν υποχώρησε και, αφού έπλασε τον Αδάμ από πηλό, του δίδαξε τα ονόματα όλων των πραγμάτων. Κατόπιν συγκέντρωσε τους αγγέλους και τον έβαλε να κάνει επίδειξη των γνώσεών του. Μετά τους υποχρέωσε να  υποκλιθούν μπροστά στον Αδάμ. Ο Ιμπλίς (διάβολος) αρνήθηκε και διώχτηκε! Στον παράδεισο ο Αδάμ και η γυναίκα του είχαν εντολή να μην πλησιάσουν ένα δέντρο (;) Ο διάβολος για να εκδικηθεί, τους έκανε να αμαρτήσουν (ασάφεια) κι ο θεός, για να τους τιμωρήσει, τους κατέβασε προσωρινά στη γη, αλλά συγχώρεσε τον Αδάμ (2:30-37). Η φυλή του Αδάμ «μας παρακολουθεί αθέατη» (7:27) [ζουν ανάμεσά μας;]   Κατά τον κατακλυσμό ο Αλλάχ , άνοιξε «τις πόρτες του ουρανού» κι έριξε νερά που ενώθηκαν με τα νερά των πηγών (54:11-12). Το παιδί του Νώε (;) δεν μπήκε στην κιβωτό και πνίγηκε (Στη Βίβλο ο Νώε, η γυναίκα του, οι τρεις γιοι του και οι νύφες του μπήκαν στην Κιβωτό και σώθηκαν). Η κιβωτός άραξε στο όρος Τζούντι (11:42-44) (Αραράτ στη Βίβλο). Η κυρία Νώε πήγε στην κόλαση μαζί με την κυρία Λωτ, γιατί «ήταν στην υπηρεσία δύο ενάρετων δούλων του Αλλάχ, που τους εξαπάτησαν» (66:10-11)! Ο Αβραάμ αρχικά πέρασε για θεούς ένα άστρο, το φεγγάρι και τον ήλιο... Άλλαξε όμως γνώμη, όταν είδε να δύουν (6:75-78). Μαζί με τον Ισμαήλ έγιναν μουσουλμάνοι! Προφήτεψαν για τον Μωάμεθ (2: 128-132)  και έκτισαν στη Μέκκα τον οίκο του Αλλάχ, την Κάαμπα (2:125). Ο Αβραάμ ζήτησε από τον Αλλάχ να ασφαλίσει τη Μέκκα (14:35). Ο πατέρας του, Άζαρ (στη Βίβλο: Θάρρα) λάτρευε είδωλα και ο Αβραάμ, μην μπορώντας να τον μεταπείσει(6:74) τα κατέστρεψε  εκτός από το μεγαλύτερο είδωλο. Όταν ρωτήθηκε, ποιος έκανε τη ζημιά, έδειξε το είδωλο. Τον έριξαν σε αναμμένο καμίνι αλλά ο Αλλάχ είπε στη φλόγα να παγώσει και τον έσωσε (21:58-68) [αλλοίωση της βιβλικής διήγησης των Τριών Παίδων εν καμίνω]. Κάποτε κάποιος καυχιόταν ότι μπορεί να δώσει ζωή και θάνατο, όπως ο Αλλάχ. Ο Αβραάμ του  είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τον ήλιο να ανατείλει από τη δύση και τον αποστόμωσε (2:258). [Ο Γιαχβέ άλλαξε την πορεία του ήλιου: Ιησούς του Ναβί, Ι΄12-13 και Ησαΐας, ΛΗ΄8)]. Στη Βίβλο οι άγγελοι που είπαν στον Αβραάμ ότι η στείρα γυναίκα του θα αποκτήσει παιδί, έφαγαν και ήπιαν, ενώ στο Κοράνι τα χέρια τους δεν έφταναν στο ψητό μοσχάρι (11:69-70). Ο Αλλάχ, για να πείσει τον Αβραάμ ότι η Ανάσταση θα γίνει, τον νέκρωσε 100 χρόνια, που φάνηκαν στον Αβραάμ σαν μία μέρα (2:259). Για τον ίδιο σκοπό του είπε να τεμαχίσει 4 πουλιά, να σκορπίσει τα κομμάτια τους στα βουνά και, όταν τα καλέσει, θα έρθουν πετώντας (2:260).  Ο Μωυσής  υιοθετήθηκε από τη γυναίκα του Φαραώ (28:9) [στη Βίβλο από την κόρη του]. Η κυρία Φαραώ προσευχόταν: «Κύριέ μου! Κτίσε για μένα ένα σπίτι στον Παράδεισο και σώσε με από τον Φαραώ και από τις πράξεις του και από τον άδικο λαό» (σούρα 66).  Όταν ο Μωυσής έφτασε με τους Εβραίους στο Σινά, εκείνοι του ζήτησαν να δουν το θεό, αλλά «τους θάμπωσε ο κεραυνός» (2:55) [Στη Βίβλο  ούτε τη φωνή του ήθελαν να ακούσουν: «μη λαλείτω προς ημάς ο θεός, μη αποθάνωμεν», Έξοδος, Κ 18-19.] Ο Αλλάχ φανέρωσε τη δόξα του στο Μωυσή -που του το ζήτησε- κι έκανε το βουνό σκόνη κι ο Μωυσής λιποθύμησε (7:143) [ο θεός της Βίβλου έδειξε τα οπίσθιά του στο Μωυσή,  όταν εκείνος ζήτησε να τον δει «όψει τα οπίσω μου, το δε πρόσωπόν μου ουκ οφθήσεταί σοι» ( Έξ. ΛΓ 18-23).]  Ο Αλλάχ έδωσε στο Μωυσή έναν αόρατο πίνακα (21:105) και έγραψε στις πλάκες που του έδωσε συμβουλές για όλα  (7:145). [Στη Βίβλο οι πλάκες του Νόμου ήταν ορατές, μόνο σε τι αλφάβητο ήταν γραμμένες δεν αναφέρεται]. Οι παραβάτες του Σαββάτου είπε ο Αλλάχ να γίνουν πίθηκοι (2:65). Όταν ο Μωυσής είδε το λαό να λατρεύει το μοσχάρι, πέταξε κάτω τις πλάκες κι άρπαξε τον αδελφό του Ααρών από τα μαλλιά (7:148-150). Μετά τους διέταξε «να σκοτώσουν τον εαυτό τους»(2:51-54,92-93). [Στη Βίβλο έβαλε τους άντρες της φυλής Λευί να σκοτώσουν συγγενείς και φίλους, συνολικά 3000 άτομα, Έξ. ΛΒ΄ 27-28]. Ο Μωυσής  είπε στους Εβραίους, όταν πείνασαν στην έρημο, να εισβάλουν σε ένα πλούσιο χωριό (2:58)! Όταν ζητούσαν «χορταρικά, αγγούρια, στάρι, φακές και κρεμμύδια», τους είπε: «πηγαίνετε σε οποιαδήποτε πόλη και θα βρείτε ό,τι ζητάτε» (2:61) [Αν μέσα στην έρημο βρίσκονταν χωριά και πόλεις, δεν χρειαζόταν να τους ρίξει ο θεός από τον ουρανό μάνα και ορτύκια!] Στη Βίβλο οι Εβραίοι τιμωρήθηκαν, γιατί νοσταλγούσαν τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και τα ψάρια που έτρωγαν δωρεάν στην Αίγυπτο. Στο Κοράνι η οργή του Αλλάχ έπεσε πάνω τους, γιατί «σκότωσαν τους προφήτες και παρανόμησαν» (ο Ιησούς είπε στους φαρισαίους: «υιοί εστέ των φονευσάντων τους προφήτας», Ματθ., κγ΄31).  Από το βράχο που κτύπησε ο Μωυσής ανέβλυσαν 12 πηγές, όσες οι φυλές του Ισραήλ (2:60). -Ο Αλλάχ διέταξε να  θυσιάσουν μια αγελάδα, μέσης ηλικίας, κίτρινη και αδάμαστη. Μετά σκότωσαν κάποιον και φιλονικούσαν. Ο Αλλάχ είπε να χτυπήσουν το πτώμα με ένα κομμάτι της αγελάδας και αυτό ζωντάνεψε (2:67-73).  Όπως και στη Βίβλο έτσι και στο Κοράνι ο Μωυσής έκανε το χέρι του άσπρο και το ραβδί του φίδι που έφαγε τα μαγικά των άλλων μάγων. Όμως μόνο στο Κοράνι αυτοί πίστεψαν (7:107-122). Στο Κοράνι ο Αλλάχ τιμώρησε το Φαραώ με κατακλυσμό, ακρίδες, ψείρες, βατράχους και αίμα (7:133). Ο Μωυσής έφτασε στη διασταύρωση δύο θαλασσών, όπου του ξέφυγε το ψάρι του (18:60-61) (μπέρδεμα του Μωυσή με τον Ιωνά, τον «άνδρα της Φάλαινας», 21:87). Ο συνοδός του, υπηρέτης του θεού, τρύπησε ένα πλοίο, σκότωσε έναν έφηβο και στο χωριό που δεν τους φιλοξένησε έκτισε έναν ετοιμόρροπο τοίχο (18:71-75). Έπειτα εξήγησε στο Μωυσή ότι τρύπησε το πλοίο για να μην το πάρει ένας κακός βασιλιάς, σκότωσε το νέο για να μην πικράνει τους γονείς του κι έκτισε τον τοίχο για να μην αποκαλυφθεί ένας θησαυρός που ανήκε σε 2 ορφανά (18:79-82).  [Ο ίδιος μύθος κυκλοφορεί σε παραλλαγές. Στο διαδίκτυο υπάρχει και η ρώσικη εκδοχή του σε βίντεο με πρωταγωνιστή χριστιανό καλόγερο.] Κάποτε ο Μωϋσής «είδε μια φωτιά στην ιερή κοιλάδα Τουβά»,(20:10-11) [εννοεί τη φλεγόμενη βάτο στο Σινά]. «Ένας Σαμαρείτης παραπλάνησε το λαό του Μωυσή και έρριξε μια χούφτα χώμα από την πατημασιά του αποστόλου πάνω στο μοσχάρι. Ο Μωυσής τον τιμώρησε να λέει πάντα «μη μου άπτου» (20:85, 94, 97)! [λόγια του Ιησού στη Μαγδαληνή μετά την Ανάσταση].  «Ο Φαραώ ζήτησε να τον έχουν σα θεό και διέταξε τον Χαμάν να του φτιάξει  ψηλό παλάτι για να ανέβει στο θεό του Μωυσή» (28:38).[μπέρδεμα του Φαραώ, του Αμμάν από την «Εσθήρ» και του πύργου της Βαβέλ]. Ο Καρούν από τη γενιά του Μωυσή, ήταν πλούσιος αλλά άδικος και τον κατάπιε η γη με το σπίτι του (28:76-81) [ο Κορρέ  επικεφαλής μιας ομάδας Εβραίων επαναστάτησε εναντίον του Μωυσή και άνοιξε η γη και τους κατάπιε (Αριθμοί, ΙΣΤ΄32-35).] Ο Σαούλ στο Κοράνι ονομάζεται Ταλούτ. Τον έστειλε ο Αλλάχ μετά το Μωυσή, όταν οι Εβραίοι ζήτησαν βασιλιά για να τους οδηγεί στον πόλεμο (2:246-247) [ο Σαούλ έζησε  αιώνες μετά το Μωυσή]. Το σημάδι, που επικύρωσε την εκλογή του Σαούλ ήταν η Κιβωτός της Διαθήκης, στην οποία μετέφεραν οι άγγελοι τα λείψανα του Μωυσή και του Ααρών (2:248). [Στη Βίβλο η Κιβωτός της Διαθήκης είχε παραμεληθεί όταν βασίλευε ο Σαούλ (Α΄Βασιλ. ΙΓ). Όσο για τα λείψανα του Μωυσή, είναι άγνωστο πού βρίσκονται, γιατί σύμφωνα με το Δευτερονόμιο, ΛΔ΄,6: κανείς δεν γνωρίζει πού είναι ο τάφος του. Την Κιβωτό της Διαθήκης μετέφερε στην Ιερουσαλήμ ο Δαβίδ, μετά το θάνατο του Σαούλ (Β΄ Βασιλ. ΣΤ΄) και αφιέρωσε ψαλμό στο γεγονός αυτό (Ψ. 131).]  Με υπόδειξη του Αλλάχ ο Ταλούτ διάλεξε για στρατιώτες αυτούς που ήπιαν με το χέρι μια ρουφηξιά από το ρέμα (2:249). [Ο Γεδεών διάλεξε με αυτόν τον τρόπο στρατιώτες,για τον πόλεμο με τους Μαδιανίτες, Κριταί, Ζ΄4-6]  Ο Δαβίδ ορίστηκε αντιπρόσωπος του Αλλάχ στη γη για να δικάζει δίκαια (38:26). [Στη Βίβλο αυτό το χάρισμα είχε ο Σολομών.] Υμνούσε τον Αλλάχ μαζί με τα πουλιά και τα βουνά (21:79). Ο Αλλάχ τον δίδαξε να φτιάχνει θώρακες (21:80). [Ψαλμός 143:1: «…ο διδάσκων τους δακτύλους μου εις πόλεμον».] Το Κοράνι δεν αναφέρει λεπτομέρειες για το φόνο του Τζαλούτ –Γολιάθ (2:251). Αόριστα κάνει λόγο και για την αμαρτία του Δαβίδ. Ήταν –λέει- δυο αδελφοί, που ο ένας είχε 99 προβατίνες κι ήθελε να πάρει τη μοναδική προβατίνα του αδελφού του. «Πήδηξαν από τον τοίχο μέσα στο δωμάτιό του Δαβίδ, για να δικάσει τη διαφορά τους». Ο Δαβίδ είπε σ’ εκείνον που είχε τη μια προβατίνα ότι ο αδελφός του τον αδίκησε, αλλά κατάλαβε ότι ο Αλλάχ τον δοκίμαζε και μετάνοιωσε, κι έπεσε κάτω γονατιστός από ταπείνωση και ο Αλλάχ τον συγχώρεσε. (38:21 -24)! [Στη Βίβλο ο Δαβίδ διέπραξε μοιχεία και φόνο και ο προφήτης Νάθαν τον έλεγξε παρομοιάζοντάς τον με πλούσιο τσομπάνο που  άρπαξε την προβατίνα (δηλ. τη γυναίκα) του φτωχού γείτονα.] Ασάφεια υπάρχει επίσης στους στίχους: «και θυμήσου τον Δαυίδ και τον Σολομώντα, πώς εδίκασαν την υπόθεση για το χωράφι, όταν μέσα σ’ αυτό το κοπάδι κάποιας οικογένειας είχε νύχτα αποπλανηθεί» (21:78). [Ίσως πρόκειται για αναφορά σε απόκρυφη διήγηση].  Ο Σολομών είναι πανίσχυρος μάγος στο Κοράνι, το οποίο ανέχεται τη μαγεία, εφόσον γίνεται για προστασία, όπως στην περίπτωση κάποιων αγγέλων μάγων  Χαρούτ και  Μαρούτ, που δίδαξαν τη μαγεία στη Βαβυλώνα όταν βασίλευε ο Σολομών (2:102). «Οι δαίμονες δούλευαν σκληρά γι αυτόν» (21:82). «Του έφτιαχναν  παλάτια, αγάλματα, καζάνια... και δεν μπορούσαν να παραβούν τις εντολές του.» (34:13). Δούλευαν τόσο, που «κατάλαβαν ότι πέθανε, όταν ένα σκουλήκι έφαγε το ραβδί που στηριζόταν το σώμα του και το πτώμα του έπεσε καταγής» (34:14). Ο Σολομών  δεν ζήτησε από το θεό σοφία, όπως λέει η Βίβλος, αλλά «ένα βασίλειο που κανείς να μην μπορεί να το φτάσει» (38:35). Γνώριζε «την ομιλία των πουλιών» (27:16) «Ο άνεμος φυσούσε κατά διαταγή του» (21:81).  και είχε στρατό «από πνεύματα, άνδρες και πουλιά».  Ενώ η Βίβλος τον παρουσιάζει ειρηνικό (Σολομών = Ειρηναίος), αντίθετο προς τον πολεμοχαρή Δαβίδ, στο Κοράνι κάνει πολεμικές εκστρατείες σε παραμυθένιες χώρες για να επιβάλει το Ισλάμ: «Όταν έφτασαν στην κοιλάδα  των μυρμηγκιών, ένα μυρμήγκι είπε στα άλλα: - μπείτε στα σπίτια σας, μήπως ο Σολομών  κι οι στρατιώτες του σας ποδοπατήσουν …και γέλασε ο Σολομών ακούγοντάς το». Μετά «συγκέντρωσε τα πουλιά και είπε: -Γιατί δε βλέπω τον τσαλαπετεινό;  Θα τον τιμωρήσω αυστηρά ή θα τον σφάξω  … Ο τσαλαπετεινός πλησίασε και είπε: -Σου έρχομαι από τη χώρα των Σαββά … εκεί βασιλεύει μια γυναίκα  κι έχει ένα σπουδαίο θρόνο… Αυτή και ο λαός της προσκυνούν τον ήλιο… Ο Σολομών τον έστειλε να της παραδώσει ένα γράμμα που έγραφε: «ελάτε σ’ εμένα με υποταγή στο Ισλάμ…» . Έβαλε και το τζίνι Ιφρίτ να κλέψει το θρόνο της  και διέταξε τα πνεύματα  να τον αλλάξουν «ώστε να μην τον αναγνωρίσει …Κι όταν  ήρθε η βασίλισσα ρωτήθηκε: -Είναι αυτός ο θρόνος σου; Κι  είπε: -Σαν να είναι αυτός ο ίδιος… Και της είπαν να μπει στο παλάτι, αλλά όταν το είδε νόμισε πως ήταν λίμνη και σήκωσε τη φούστα της ξεσκεπάζοντας τα πόδια της. Κι εκείνος είπε: -Αυτό είναι παλάτι στρωμένο με πλάκες γυάλινες. Κι εκείνη είπε: -Έχω υποταχθεί στο Ισλάμ μαζί με το Σολομώντα» (27:16-44).  [Στη Βίβλο η βασίλισσα του Σαβά ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ για να εξακριβώσει τη σοφία του Σολομώντα και αφού απήλαυσε μεγαλοπρεπή φιλοξενία, αντάλλαξε με αυτόν πολύτιμα δώρα (Βασιλειών Γ΄, Ι΄1-13). Στον αιθιοπικό μύθο, από το βασίλειο του Σαβά στην Αιθιοπία, η  βασίλισσα  πήγε στην Ιερουσαλήμ παρακινημένη από διηγήσεις ενός εμπόρου για τη σοφία του Σολομώντα και μετά από συζητήσεις που κράτησαν 7 μήνες, εγκατέλειψε τη λατρεία του ήλιου και προσηλυτίστηκε στον Ιουδαϊσμό μαζί με τους υπηκόους της.] Ο Σολομών αγαπούσε τα άλογα. Ένα δειλινό έφεραν μπροστά του «άλογα εξαιρετικής καταγωγής και ταχύποδα (….) κι άρχισε να χαϊδεύει τα πόδια τους και το λαιμό τους» (38:31-33). [στο Άσμα Ασμάτων ο Σολομών παρομοιάζει την Αιγύπτια γυναίκα του με φοράδα του φαραώ (Α΄,9). Είχε 4.000 θηλυκά άλογα (Βασιλ. Γ΄Ι΄26)]  Η Άννα, μητέρα της Παναγίας, αφιέρωσε το παιδί της (τη Μαριάμ) στον Αλλάχ (3:35-36). Το Κοράνι αγνοεί τον Ιωακείμ και αποκαλεί την ΄Αννα «γυναίκα του Ιμράν» [η μητέρα του Μωυσή ήταν γυναίκα του Αμράμ (Έξοδος, ΣΤ΄, 20). Το Κοράνι ταυτίζει την Παναγία με την αδελφή του Μωυσή (19:28) και κάνει έτσι τον Χριστό ανεψιό του.] Ο Ζαχαρίας ειδοποιείται από αγγέλους ότι η στείρα γυναίκα του θα γεννήσει τον Γιάχια, αγνό προφήτη που θα επιβεβαιώσει την αλήθεια ενός Λόγου του Αλλάχ και του δίνεται ως σημάδι  μουγγαμάρα 3 ημερών (3:38-41). Γιάχια είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και Λόγος του Αλλάχ ο Ιησούς, που οι χριστιανοί ονομάζουν Λόγο του Θεού.  Η Μαριάμ, η μητέρα του Ιησού, μετά από κλήρωση με ρίξιμο βελών και φιλονικία για το ποιος θα αναλάβει τη φροντίδα της (3:44), ετέθη υπό την προστασία του Ζαχαρία και άγγελοι της έφερναν τροφή (3:37). [Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση οι γονείς της τρίχρονης Μαριάμ την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, (2^ος αι. μ.Χ), η Μαριάμ έπαιρνε τροφή μέσα στο Ναό από χέρι αγγέλου (8.1) και όταν έγινε 14 ετών ο Ζαχαρίας ανέθεσε την κηδεμονία της στον Ιωσήφ]. Ο Ευαγγελισμός υπάρχει και στο Κοράνι, που πότε αναφέρει έναν άγγελο, πότε πολλούς. Ακολουθεί δείγμα στίχων (μπλε από το ευαγγέλιο - κόκκινο από το κοράνι): «Οι άγγελοι είπαν: Ω! Μαριάμ, ο Αλλάχ σε διάλεξε και σε εξάγνισε προτιμώντας σε ανάμεσα απ’ όλες τις γυναίκες» (3:42)// «ο άγγελος προς αυτήν είπε (…) ευλογημένη συ εν γυναιξίν ( …) εύρες γαρ χάριν παρά τω θεώ» (Λουκά, α΄ 28-30)-«Ω! Μαριάμ, ο Αλλάχ σου αναγγέλλει ευχάριστα νέα με ένα Λόγο του. Το όνομά του θα είναι Μεσσίας Ιησούς…»(3:45) //  «μη φοβού, Μαριάμ (…) ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν» (Λουκά, α΄ 30-31)// «…θα τύχει μεγάλης τιμής σ’ αυτόν τον κόσμο και στον μελλοντικό…»(3:45) //  «ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται (…) της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκά, α΄ 32-33) -«Εκείνη ρώτησε: Ω Κύριέ μου, πώς είναι δυνατό ν’ αποκτήσω παιδί, ενώ κανείς άνδρας δεν με πλησίασε;» (3:47) //  «είπε δε Μαριάμ … πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» (Λουκά, α΄ 34)  «Εκείνος είπε: - Έτσι είπε ο Κύριός σου… Θα είναι θεϊκό σημάδι» (19:21)// «και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή: (…)ουκ αδυνατήσει παρά τω θεώ παν ρήμα» (Λουκά, α΄ 27-38)- «Τότε στείλαμε σ’ αυτήν το πνεύμα μας» (19:17)// «Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε…»(Λουκά α΄35) -«Θα θεραπεύσω (λέει ο Ιησούς)τους εκ γενετής τυφλούς και τους λεπρούς και θ’ αναστήσω τους νεκρούς…»(3:49) // «τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται…» (Ματθ., ια΄5) -«έχω έρθει για να επαληθεύσω το Νόμο» (3:50)// «ουκ ήλθον καταλύσαι τον νόμον … αλλά πληρώσαι (Ματθ., ε΄17) -«Αυτός (είναι) ο Ιησούς, ο γιος της Μαριάμ. Ο Λόγος της αλήθειας, που γι αυτόν φιλονικούν» (19:34)// «ο λόγος ο σος αλήθειά εστι» (Ιωάν., ιζ΄17), «ούτος κείται (…)εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκά β΄34).   Ο Ιησούς είναι όπως και στα ευαγγέλια γιος παρθένας, την οποία κατέστησε έγκυο το Άγιο Πνεύμα χωρίς να φθείρει την παρθενία της: Ο Αλλάχ φύσηξε μέσα στη Μαριάμ το Πνεύμα του. Αυτή φύλαξε την αγνότητά της (21:91). Φύσηξε στο σώμα της ένα μέρος από το πνεύμα του, τον Χριστό (66:12), «Κάναμε τη Μαριάμ και το γιο της σημείο (θαύμα) και τους δώσαμε καταφύγιο σε μέρος υψηλό, ασφαλές με πηγάδια» (23:50).  Η Παναγιά του Κορανίου αποσύρθηκε από την οικογένειά της σε ένα τόπο Ανατολικά (19:16), για να αποφύγει τις συκοφαντίες(4: 156). Γέννησε κάτω από μια χουρμαδιά κι αργότερα με το μωρό στην αγκαλιά επέστρεψε στη γενιά της. Το μωρό μιλούσε σαν προφήτης (3:46) κι έπεισε τους συμπατριώτες του ότι το έστειλε ο Αλλάχ (19:22-30). [Από το απόκρυφο «Ευαγγέλιο της Παιδικής ηλικίας του Ιησού» το Κοράνι αντλεί κι άλλες λεπτομέρειες π.χ. τη δημιουργία από λάσπη πουλιών, που φυσώντας σ’ αυτά ο μικρός Ιησούς τους έδωσε ζωή (3:49). Η χρήση χριστιανικών στοιχείων έκανε το Ισλάμ να μοιάζει με χριστιανική αίρεση. Ο Ιωάννης Δαμασκηνός (676-749) που μεγάλωσε στην αυλή των Ομμεϋαδών, στο αντιαιρετικό έργο του «Η Πηγή της Γνώσεως» θεωρεί το Ισλάμ παρακλάδι της αίρεσης του Αρείου, γιατί αρνείται τη θεότητα του Χριστού. Πράγματι, ο Μωάμεθ είχε επηρεαστεί από τον αρειανιστή μοναχό Μπαχίρα, που λέγεται ότι πρόβλεψε το μέλλον του Μωάμεθ.] Η Σταύρωση του Ιησού απορρίπτεται από το Κοράνι  [Γνωστικοί και  Νεστοριανοί υποστήριζαν ότι  η θεϊκή φύση του Χριστού δεν υπέφερε ούτε σταυρώθηκε. Αυτή η αίρεση  προκάλεσε από τον 5^ο αι. και μετά απόσχιση των εκκλησιών της Περσίας, Συρίας, Αραβίας και Αιγύπτου]. «Οι Εβραίοι καυχήθηκαν ότι τον σκότωσαν, όμως δεν τον σκότωσαν ούτε τον σταύρωσαν. Ο Αλλάχ τον σήκωσε ψηλά, κοντά του (4: 157-158). Ο Μωάμεθ, όταν αναλήφθηκε καβάλα στο άλογο Μπούρακ, συνάντησε τον Ιησού στον 2^ο από τους 7 ουρανούς!  «Ο Χριστός είναι άνθρωπος και την Ημέρα της Κρίσης θα είναι μάρτυρας εναντίον τους (εκείνων που τον θεωρούν θεό). Είναι απόστολος του Αλλάχ, ο Λόγος του προς τη Μαριάμ κι ένα Πνεύμα από τον Αλλάχ»  (4: 160) [ο Ιησούς αποκαλείται άνθρωπος και συγχρόνως Πνεύμα. Αν ισχύει το ένα, ακυρώνεται το άλλο. Λανθάνει εδώ αναφορά στο δόγμα ότι ο Ιησούς είναι θεάνθρωπος]. Το Κοράνι αντέγραψε τη χριστιανική  ιδέα ότι ο Ιησούς είναι «σαν τον Αδάμ» (3:53)[σύμφωνα με τον Παύλο, δεύτερος Αδάμ]. Απόηχος του Μυστικού Δείπνου είναι η εκπλήρωση αιτήματος των Μαθητών κατόπιν προσευχής του  Ιησού, να στείλει  ο Αλλάχ από τον ουρανό ένα στρωμένο τραπέζι. Ο Αλλάχ προειδοποίησε ότι, αν απιστήσουν μετά από αυτό, θα τους βασανίσει όσο κανέναν άλλο (5:112-115). Η θεοποίηση του Ιησού ενόχλησε το Μωάμεθ: «Ο Αλλάχ θα ρωτήσει τον Ιησού, μήπως είπε να λατρεύουν αυτόν και τη μάνα του σα θεούς. Ο Ιησούς  θα αρνηθεί … και θα επικαλεστεί το επιχείρημα ότι ο Αλλάχ ξέρει τι έχει στην καρδιά του ο Ιησούς, ενώ αυτός δε γνωρίζει τι έχει ο Αλλάχ στη δική του» (5:116-117). Και στα ευαγγέλια συμβαίνει να αγνοεί ο Ιησούς κάτι που γνωρίζει μόνον ο θεός («ουδείς οίδεν … ουδέ ο υιός , ει μη ο πατήρ». Μάρκ., ιγ΄32)

Ο Μέγας Αλέξανδρος στο Κοράνι είναι ευνοούμενος του Αλλάχ και ονομάζεται Δουλ Καρνέιν (Δίκερος), επειδή σε νομίσματα εικονιζόταν με κέρατα κριού σαν γιος του αιγυπτιακού θεού Άμμωνα, που είχε σύμβολο τον κριό. Η εκστρατεία του Αλεξάνδρου έγινε παραμύθι: «Έφτασε εκεί που δύει ο ήλιος … σε μια πηγή από πυρωμένο νερό. Δίπλα της βρήκε ένα λαό… Έπειτα ακολούθησε άλλο δρόμο  ώσπου ήρθε εκεί όπου ανατέλλει ο ήλιος … Έπειτα ακολούθησε άλλο δρόμο, ώσπου έφτασε σε μια περιοχή ανάμεσα σε δύο φράγματα. Βρήκε από κάτω τους ένα λαό, που δεν μπορούσε να καταλάβει λέξη. Του είπαν: - Ω Δουλ Καρνέιν, ο λαός των Γιαγκούγκ και Μαγκόγκ* κάνουν μεγάλη καταστροφή στη γη. Αν σου πληρώσουμε φόρο θα σηκώσεις φράγμα ανάμεσα σε μας και σ’ αυτούς; Είπε: -Με τη δύναμη που μου έδωσε ο Κύριός μου… θα υψώσω εμπόδιο ανάμεσα σε σας και σ’ εκείνους. Φέρτε μου σιδερένιες πλάκες…  όταν γέμισε το χώρο ανάμεσα στις δύο πλαγιές των βουνών είπε: -Φυσήξτε (με τους φυσητήρες). Κι όταν έγινε σαν φωτιά, είπε: -Φέρτε μου να χύσω πάνω λυωμένο μολύβι. Έτσι έγιναν ανίσχυροι να το σκαρφαλώσουν κι ούτε μπόρεσαν να το τρυπήσουν»(18:86 , 93-98). Αυτό το φράγμα θα γίνει σκόνη την ημέρα της Κρίσεως. [*Στη Βίβλο (Ιεζεκιήλ ΛΗ΄2) και την Αποκάλυψη, ο λαός της γης του Μαγώγ με αρχηγό τον Γωγ, όταν έλθει η συντέλεια του κόσμου, θα προκαλέσει τη μάχη του Αρμαγεδδώνα. Πηγή του μύθου που περιγράφει πως ο Αλέξανδρος σφράγισε τις Πύλες (82: 100) είναι ο Ψευδοκαλλισθένης, ο Ιώσηπος και ο Ιερώνυμος.]

 Οι Λαοί της Βίβλου και τα ιερά βιβλία τους: Ο Μωάμεθ  είπε ότι «Ο Αλλάχ έγραψε το Νόμο της αντεκδίκησης στη Βίβλο (Τορά) και έστειλε τον Ιησού επικυρώνοντάς τη  και δίνοντάς του το Ευαγγέλιο, όπου υπάρχει η καθοδήγηση και το φως» (5:45-46). «Όσοι πίστεψαν στο Κοράνι και τις ιουδαϊκές Γραφές, οι Χριστιανοί και οι Σαββαίοι^* (λαός που λατρεύει τα άστρα και θεοποιεί αφηρημένες έννοιες) θα ανταμειφθούν από τον Κύριό τους και δεν θα έχουν φόβο ούτε λύπη» (2:62).  Πρέπει να γνώρισε τη Βίβλο από Ιουδαιοχριστιανούς Εβιωνίτες, που είχαν το καθ’ Εβραίους Ευαγγέλιο, περιτέμνονταν και πίστευαν ότι  ο Ιησούς ήταν άνθρωπος που ο θεός του έδωσε  άγιο Πνεύμα.  Ηγέτης ομάδας Εβιωνιτών ήταν ο Ουάρακα μπιν Νάουφαλ, που προόριζε τον Μωάμεθ για διάδοχό του. Αυτός του δίδαξε  να νηστεύει και να προσκυνά στο ιερό της Κάαμπα.  Εβιωνίτης ήταν και ο αρχηγός της αίρεσης των Ελκεσαϊτών (Sabier στο Κοράνι) που δίδασκαν ότι ο Ιησούς δεν σταυρώθηκε  και ότι είναι «η σφραγίδα των προφητών», τίτλο που κράτησε ο Μωάμεθ για τον εαυτό του (σούρα 33:40). Έλεγαν ακόμη ότι ο Γαβριήλ έδωσε στον Ιησού την Αγ. Γραφή, επινόηση που αντέγραψε ο Μωάμεθ υποστηρίζοντας  ότι  ο Γαβριήλ του αποκάλυψε το Κοράνι. [ ^*Το 70  και το 135 μ.Χ. μετά την κατάπνιξη των Ιουδαϊκών εξεγέρσεων από τους Ρωμαίους,  χριστιανοί που ανήκαν σε διάφορες αιρέσεις μετανάστευσαν σε άλλες χώρες για να σωθούν. Μεταξύ αυτών ήταν οι Σαββαίοι (βαπτιστές), που κατέφυγαν στη Σαουδική Αραβία, όπου ήταν η Μέκκα, η πατρίδα του Μωάμεθ.] Ο Μωάμεθ ονομάζει Λαούς της Βίβλου τους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Διασκεύασε τη θρησκεία των Εβραίων και επέβαλε τη λατρεία των προγόνων τους (Αβραάμ, Ισαάκ, Ιωσήφ, Μωυσή κλπ), αλλά εχθρευόταν τους ίδιους με τον ισχυρισμό πως «ο Αλλάχ για την απιστία τους σφράγισε τις καρδιές τους, …γιατί αρνήθηκαν την πίστη και είπαν για τη Μαριάμ (τη μητέρα του Ιησού) μια σοβαρή ψεύτικη κατηγορία …. ακόμη καυχήθηκαν:-Φονεύσαμε το Χριστό» (4:155-157). Την απαγόρευση ορισμένων τροφών από το Μωσαϊκό νόμο αποδίδει σε θεία τιμωρία: «Για την αδικία των Εβραίων που παραπλάνησαν τους άλλους απαγορεύσαμε γι αυτούς μερικά από τα όμορφα και υγιεινά (φαγητά) που πριν τους ήταν (επιτρεπτά), γιατί εμπόδισαν πολλούς από το δρόμο του Αλλάχ και δέχτηκαν την τοκογλυφία, …και καταβρόχθισαν παράνομα τις περιουσίες του κόσμου» (4: 160-161). Την καταδίκη των  Εβραίων σε «40 χρόνια περιπλάνηση πάνω στη γη» (5:20-26), αποδίδει στο ότι δεν υπάκουσαν σε δύο ευσεβείς (δεν αναφέρει ποιους) που τους είπαν να «επιτεθούν από την είσοδο» και να μπουν στη γη που προόρισε γι αυτούς ο θεός, αλλά ήθελαν να νικήσει πρώτα ο Μωυσής κι ο θεός του τους εχθρούς, για να μπουν χωρίς να πολεμήσουν. Άλλη αφορμή εχθρότητας δόθηκε τον 6^ο αι. μΧ [χρονολογία από τη μετάφραση του Κορανίου, έκδοση Μ. Λάτση, 2000]:  «Συμφορά θα πέσει στους Ιουδαίους μονάρχες που έκαψαν τους χριστιανούς της Υεμένης σε μια λακκούβα» (85:4). Άλλος στίχος ενοχοποιεί Εβραίους και Χριστιανούς: «Αν ο θεός αγαπούσε Εβραίους και  χριστιανούς, δεν θα τους παίδευε(5:18). Αλλά για τους χριστιανούς λέει, ότι «είναι πιο κοντά στην αγάπη προς τους πιστούς» και ότι «μεταξύ τους υπάρχουν αφοσιωμένοι στη μάθηση καθώς και μοναχοί και δεν είναι υπερήφανοι (5:82), όμως απορρίπτει τον μοναχισμό: «Οι χριστιανοί επινόησαν το μοναχισμό. Δεν τους τον ζήτησε ο θεός» (57:27). Αποδοκιμάζει επίσης εκείνους που πιστεύουν ότι ο θεός  έχει γιο και μεταξύ αυτών κατατάσσει τους Εβραίους: «Οι Εβραίοι θεωρούν τον Έσδρα  γιο του θεού και οι Χριστιανοί το Μεσσία (9:30). [Έσδρας: Ιουδαίος ιερέας- δάσκαλος του Νόμου, που πρώτος κατέγραψε τα βιβλία της Βίβλου, δύο από τα οποία έχουν ως τίτλο το όνομά του. Ζούσε στη Βαβυλώνα τα χρόνια της αιχμαλωσίας και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ το 468 π.Χ επικεφαλής ομάδας αιχμαλώτων. Ο ισχυρισμός του Μωάμεθ ότι οι Εβραίοι τον θεωρούν γιο του θεού δεν ισχύει. ]  Όταν ο Μωάμεθ κατέφυγε στη Μεδίνα εξόριστος από τη Μέκκα (622, αρχή χρονολογίας Μουσουλμάνων, Εγίρα ή Χίτζρα, 8:72-74), ο αυτοκράτορας Ηράκλειος (610-641) άρχιζε τον πόλεμο κατά των Περσών, του οποίου απόηχος είναι η «προφητεία» στη σούρα Ελ Ρουμ: «Νικήθηκαν οι Ρωμιοί. Σύντομα θα ξανανικήσουν. Θα είναι η ημέρα που οι πιστοί θα χαίρονται» (30:2-4). Τότε το Βυζάντιο ήταν ισχυρό και η πρόβλεψη μιας νίκης του ήταν πιθανή. Ρουμ ή Ρωμιοί (=Ρωμαίοι) ονομάζονταν οι υπήκοοι του Βυζαντίου, που ήταν η «Βαβέλ» των εθνών, Σλάβων, Βλάχων, Ρουμάνων, Αιγύπτιων, Φοινίκων, Ασσύριων, Ελλήνων κ.λπ. Ο Μωάμεθ και οι οπαδοί του υποστήριζαν τους Βυζαντινούς με τους οποίους τους ένωνε η μονοθεϊστική πίστη της Βίβλου και χαίρονταν, όταν νικούσαν τους Πέρσες που θεωρούσαν ειδωλολάτρες. Το Κοράνι αναφέρει και μια ανεπιτυχή εκστρατεία χριστιανών Αιθιόπων με ελέφαντες στη Μέκκα: «ο Αλλάχ έστειλε καταπάνω τους σμήνη πουλιών που τους κτυπούσαν με πέτρες από ψημμένη λάσπη» (105:3-4).  Η προφητεία για την κατάκτηση της Μέκκας (48:27)  από το Μωάμεθ και τους οπαδούς του, είχε εμψυχωτικό χαρακτήρα, όπως κάθε προφητεία του είδους αυτού. Όταν οι στρατιώτες πιστέψουν στη νίκη,  ξεπερνούν κάθε δυσκολία. 

Εντολές της Βίβλου στο Κοράνι:

Στο Δευτερονόμιο ο Γιαχβέ προστάζει: «μη γαμβρεύσεις προς τους αλλοεθνείς και την θυγατέρα σου μη δώσεις προς αυτούς και την θυγατέρα αυτών μη λάβεις δια τον υιόν σου» (Δευτ.Ζ 4). Το Κοράνι επαναλαμβάνει την εντολή αντικαθιστώντας τους αλλοεθνείς με τους άπιστους: «Μην παντρεύεστε άπιστες ούτε να παντρεύετε τις κόρες σας με άπιστους» (2:221). Αντιγράφει επίσης το νόμο της ανταπόδοσης, οφθαλμόν αντί οφθαλμού… «Τιμωρείτε όπως τιμωρηθήκατε» (16:126). Απαγορεύει στους πιστούς να τρώνε  αίμα,  κρέας χοιρινό, ψοφίμι (2:173), ειδωλόθυτο ή  ζώο που σκοτώθηκε με πνιγμό ή από βίαιο κτύπημα, δάγκωμα θηρίου και γκρεμοτσάκισμα (5:3). Πρωτότυπη είναι στο Κοράνι η απαγόρευση εισόδου από την πίσω πόρτα του σπιτιού (2:189).  Ο φόβος του θεού γίνεται εντολή, όπως στη Βίβλο: «Εμένα να φοβόσαστε»(Κοράνι,2:150) -«αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Παροιμίαι, Α΄7). Ο φόρος της «δεκάτης» (Νεεμίας 10, 37-38) έγινε στο Κοράνι «ζεκάτ», 2:43 (1/40 των ετήσιων εισοδημάτων). Πριν από την προσευχή επιβάλλεται πλύσιμο προσώπου, χεριών, κεφαλής και ποδιών (5:6) [«πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι» Ψαλμ. 50,στ.9)]. Ο μουσουλμάνος  μπορεί να πλυθεί και με χώμα (4: 43)! Ο όρκος  επιτρέπεται, όπως και στην Π. Διαθήκη. Ο Αλλάχ δεν καταδικάζει για παράβαση όρκων αλλά για την πρόθεση (2: 224-225). Δεν αμαρτάνει ο πιστός που πατά τον όρκο του με καλή πρόθεση! Οι μουσουλμάνοι μπορούν να ακυρώνουν τους όρκους τους, όπως έκανε ο Μωάμεθ (66:2-3). Ο Αλλάχ δεν θα ζητήσει  λόγο για τους ασήμαντους όρκους. Για τους σημαντικούς, ο επίορκος εξαγνίζεται δίνοντας τροφή σε 10 φτωχούς, ελευθερώνοντας σκλάβο ή με 3ήμερη νηστεία (5:89). Το Κοράνι αφιερώνει στη νηστεία το μήνα Ραμαντάν (Ραμαζάνι) (2:185). Σύμφωνα με το χριστιανικό «ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει», ο μουσουλμάνος άρρωστος και ο ταξιδιώτης μπορεί να αναβάλει τη νηστεία ή να την υποκαταστήσει με δωρεά τροφής σε πτωχούς (2:184). Η προσευχή είναι βασικό καθήκον: «Να τηρείτε αυστηρά τις προσευχές, ιδιαίτερα τη μεσαία (μεσημβρινή) προσευχή» (2:238). Η Παράδοση (χαντίθ) επιβάλλει 5 προσευχές ημερησίως.  Επιτρέπεται ο πιστός να ζητά κέρδη στην προσευχή του (2:198). Απαγορεύεται να προσεύχεται μεθυσμένος ή να μπαίνει σε τζαμί ακάθαρτος ή μετά από επαφή με γυναίκα (4:43).

Τα χριστιανικά μηνύματα στο Κοράνι φανερώνουν την επίδραση του χριστιανισμού στην Αραβία. Ακολουθεί μικρό δείγμα: -Οι πιστοί δοκιμάζονται. Οι υπομονετικοί κερδίζουν (2:155-157). –«Κύριε, εδοκίμασάς με…» (Ψαλμ. 138, στ.1)  –«ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται» (Ματθ.,κδ΄13).  -Οι πιστοί δανείζουν το θεό και ο θεός πολλαπλασιάζει το δάνειο που του δίνουν (2:245). – «Δανείζει θεώ ο ελεών πτωχόν» (Παροιμ. ΙΘ΄17)    -Από ένα κόκκο σταριού φύτρωσαν 7 στάχυα, καθένα με 100 κόκκους (2:261). – Ο σπόρος « καρποφορεί και ποιεί ο μεν εκατό, ο δε εξήκοντα…» (Ματθ. ιγ΄23)   -Ο θεός δεν αναθέτει σε κανένα φορτίο μεγαλύτερο από τις δυνάμεις του (2:286). - «το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ., ια΄30)   -Ό,τι καλό κάνει ο πιστός, το κάνει για τον εαυτό του (2:272) – «ο μισθός υμών πολύς», (Ματθ. Ε΄12)  -Όποιος εγκαταλείπει το σπίτι του για το θεό βρίσκει στη γη πολλά καταφύγια με αγαθά (4: 100).   –«Πας ος αφήκεν οικίας….ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται» (Ματθ., ιθ΄29).   -Ο Αλλάχ  κρατά ψηλά τα πουλιά που πετούν (16:79)…- «εν εξ αυτών (των στρουθίων)ου πεσείται επί την γην άνευ του πατρός υμών» (Ματθ.,ι΄29)……

                             *****