ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΡΙΑ

Στη Συρία αναπτύχθηκε ένας πανάρχαιος πολιτισμός, από τους πρώτους της ανθρωπότητας. Με πόνο ψυχής βλέπουμε να καταστρέφονται από ανθρώπους σκοτεινών κινήτρων μνημεία πολιτισμού χιλιάδων χρόνων, στον τόπο που έγινε σταυροδρόμι πολιτισμών Σουμερίων,  Ασσυρίων,  Χετταίων, Περσών, Αιγυπτίων, Ελλήνων, Ρωμαίων,  Αράβων... όπου κάθε λαός άφησε  ενθύμια από το πέρασμά του. Στην Ουγκαρίτ, πόλη της Χαναάν, της βιβλικής Γης της Επαγγελίας, γράφτηκε το αρχαιότερο αλφάβητο του κόσμου (1400 π.Χ.) και ιδρύθηκε η θρησκεία που ήταν πηγή της Ιουδαϊκής Βίβλου, ιδίως της κοσμογονίας, όπως έδειξε η ανακάλυψη των αρχείων του παλατιού του Ασσουρμπανιπάλ. Την κυρίαρχη διάλεκτο της Συρίας (αραμαϊκά) χρησιμοποιούσαν ο Χριστός και οι μαθητές του, αφού στην εποχή τους η Συρία ήταν η σημαντικότερη επαρχία της Ρώμης στη Μέση Ανατολή και είχε στις διαταγές της τα βασίλεια της Ιουδαίας και των γύρω περιοχών. Στην Παλμύρα, πόλη- όαση της βασίλισσας Ζηνοβίας, μέσα στη Συριακή έρημο, πάνω στον αρχαίο δρόμο του μεταξιού, ναοί, κατοικίες, θέατρα ... αποτελούν ένα υπαίθριο Μουσείο, μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που σύγχρονοι βάνδαλοι καταστρέφουν με την ανοχή διεθνών οργανισμών, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Εκτός από τον τεράστιο πολιτιστικό της πλούτο η Συρία είναι η μάνα του χριστιανισμού. Γύρω στο 34 μ.Χ. οι πρώτοι οπαδοί του Ιησού, διωγμένοι από την Παλαιστίνη κατέφυγαν στη Συρία, όπου ονομάστηκαν «χριστιανοί».  Ήδη από την εποχή της δημόσιας δράσης του Ιησού το έδαφος ήταν γόνιμο στη Συρία για να δεχτεί το νέο κήρυγμα. Είναι γνωστό το επεισόδιο  της Συροφοινίκισσας που ο Ιησούς την παρομοίασε με τα σκυλιά, που τρώνε τα ψίχουλα από το τραπέζι των αφεντικών τους. Σαν αφεντικά εννοούσε τους Εβραίους, ασχέτως αν ήταν δούλοι των Ρωμαίων και σε υποδεέστερη θέση από τους Σύρους. Ωστόσο ομολόγησε ότι τέτοια πίστη σαν κι εκείνης της γυναίκας δεν βρήκε σε ολόκληρο το Ισραήλ. Μετά το θάνατο του Ιησού η δράση των μαθητών του στην πατρίδα τους δυσκολεύτηκε, με αποτέλεσμα την τραγική τύχη του Στεφάνου, που λιθοβολήθηκε από τους Ιουδαίους. Ο Πέτρος μάζεψε τους οπαδούς του και κατέφυγε στην Αντιόχεια της Συρίας, πατρίδα του δραστήριου, πλην σκανδαλιάρη Νικολάου, ενός από τους "πλήρεις πνεύματος αγίου" επτά διακόνους ("Πράξεις των Αποστόλων"). Η Αντιόχεια, η "θεούπολη" των χριστιανών, κατέχει  τα επισκοπικά πρωτεία και όχι η Ρώμη, γιατί ο Πέτρος πρώτα ίδρυσε το πατριαρχείο Αντιοχείας (34 μ.Χ.) κι εκεί πήρε πρώτος τον τίτλο «πατριάρχης» που αρμόζει σε εβραίο φύλαρχο. Έκτοτε στον επισκοπικό θρόνο της Αντιοχείας κάθισαν ονομαστοί άνδρες, όπως ο Ιγνάτιος ο θεοφόρος και ο Βαβύλας.  Στην Αντιόχεια οι χριστιανοί βρήκαν ευνοϊκές συνθήκες για να οργανωθούν. Η μεγαλύτερη επιτυχία τους ήταν ο προσηλυτισμός του Παύλου, ενώ κατευθυνόταν προς τη Δαμασκό, για να τους συλλάβει. Κάποιος Ανανίας, κάτοικος Δαμασκού, κατήχησε τον Παύλο, που απέδωσε τη μεταστροφή του σε όραμα.  Έτσι ο πρώην διώκτης, στη Δαμασκό μεταμορφώθηκε σε πρωτεργάτη της εξάπλωσης του χριστιανισμού και απελευθερωτή των χριστιανών από τη μέγγενη του μωσαϊκού νόμου, που εξαιτίας  της αργίας του Σαββάτου, της διάκρισης των τροφών σε καθαρές και ακάθαρτες και κυρίως της περιτομής ήταν τροχοπέδη στον προσηλυτισμό των εθνικών. Η Αντιόχεια έγινε ορμητήριο των αποστολικών περιοδειών του Παύλου. Εκεί, γύρω στο 80 μ.Χ ο Ματθαίος έγραψε το ευαγγέλιό του με βάση το αρχαιότερο ευαγγέλιο του Μάρκου. Εκεί, στις αρχές του 3ου αιώνα ιδρύθηκε θεολογική σχολή εφάμιλλη και ανταγωνίστρια της Αλεξανδρινής. Η Δαμασκός, η Αντιόχεια, η Απάμεια, η Σελεύκεια, η Λαοδίκεια .... ανέδειξαν θεολόγους όπως ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Ιωάννης Χρυσόστομος,  συμπατριώτης και μαθητής του Λιβάνιου, ιδρυτή της φιλοσοφικής Σχολής της Αντιόχειας. Εκτός από ορθόδοξους η Αντιόχεια ανέδειξε και ονομαστούς αιρετικούς, όπως τον Απολλινάριο Λαοδικίας, που δίδασκε ότι ο Λόγος του θεού έχει ενσωματωθεί στη λογική ψυχή του ανθρώπου,  και τον πατριάρχη Νεστόριο, που κήρυττε ότι η Μαριάμ γέννησε άνθρωπο, γι αυτό πρέπει να λέγεται χριστοτόκος και όχι θεοτόκος και η μεν Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής τον τιμά ως άγιο, η δε Ελληνική τον μισεί σαν το διάβολο.  Αν έλειπαν οι ανόητες θεολογικές έριδες για ζητήματα που ούτε να καταλάβει κανείς μπορεί ούτε τον ωφελούν να τα μάθει, κι αν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες δεν έβαζαν δυσβάστακτους φόρους,  η Συρία και οι άλλες ανατολικές επαρχίες θα γίνονταν κυματοθραύστης των αραβικών επιδρομών και η αυτοκρατορία θα γλίτωνε από τον αλληλοσπαραγμό για θρησκευτικά ζητήματα. Οι εμφύλιες διαμάχες  και οι επεμβάσεις της εκκλησίας στα πολιτικά στέρησαν το κράτος από οικονομικούς πόρους και από ικανούς ηγέτες και πολίτες και οδήγησαν στην απώλεια μεγάλων επαρχιών, όπως η Συρία. Δεν ήταν μόνο οι πόλεις της Συρίας ορμητήρια των χριστιανών. Η συριακή έρημος έγινε κοιτίδα του ερημητισμού, δηλ. της φυγής από τον κόσμο και εθελούσιας κακοπάθειας που έφτανε σε ακραίες καταστάσεις (σαλοί, έγκλειστοι, στυλίτες, βόσκοντες κ.λπ.). Στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας ασκήτεψαν πολλοί χριστιανοί που άφησαν πλούσιο συγγραφικό έργο, όπως ο Εφραίμ ο Σύρος, ακόμα και ο δαλματικής καταγωγής μέγας πατήρ της Δυτικής Εκκλησίας Ιερώνυμος. Στη Συρία οι χριστιανοί τέλεσαν τους πρώτους θριάμβους τους καταστρέφοντας αρχαίους ναούς και αγάλματα. Τώρα, η χριστιανομάνα αυτή χώρα βλέπει την πολιτιστική της κληρονομιά να καταστρέφεται κάτω από τα απαθή βλέμματα των υποκριτών ηγετών του κόσμου. Οι χριστιανικές χώρες της Δύσης αντί να προστατεύσουν τη Συρία ως μνημείο του χριστιανισμού έπεσαν πάνω της σαν τα κοράκια για να την ληστέψουν και να την διαμελίσουν. Όπλισαν εναντίον της την ισλαμική τρομοκρατία και εξαπέλυσαν βομβαρδισμούς, σφαγές και καταστροφές. Η σύγχρονη  "Βαβυλώνα" των εθνών, σαν την αντίστοιχη φιγούρα της Αποκάλυψης μεθά με το αίμα των παιδιών της Συρίας. Ποιος μπορεί να την σταματήσει;