Δυο διαφορετικές ιστορίες της Γέννησης του Χριστού.

    Τη γέννηση του Χριστού διηγούνται με διαφορετικό τρόπο δύο από τους 4 ευαγγελιστές, ο «Ματθαίος» και ο «Λουκάς». Ο Ματθαίος αναφέρει  προφητείες και όνειρα του Ιωσήφ, τους μάγους και το άστρο, τη σφαγή των νηπίων, τη φυγή στην Αίγυπτο και την επιστροφή και εγκατάσταση της αγίας οικογένειας στη Ναζαρέτ.  Πιο συγκεκριμένα, στο  Ματθαίο α΄18-25 και β΄1-12, ο Ιωσήφ αποφάσισε να διώξει την έγκυο μνηστή του, αλλά ένας άγγελος του είπε στο όνειρό του ότι την εγκυμοσύνη προκάλεσε το άγιο πνεύμα και η γυναίκα του θα γεννήσει γιο που αυτός θα τον ονομάσει Ιησού (=ο θεός σώζει), για να εκπληρωθεί προφητεία του Ησαΐα, πως μια νέα θα γεννήσει γιο, τον Εμμανουήλ (=ο θεός μαζί μας). Και ο Ιωσήφ «δεν κοιμόταν μαζί της μέχρι να γεννήσει τον πρωτότοκο γιο της». Ο Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και τον προσκύνησαν Μάγοι από την Ανατολή στην «οικία», όπου τους οδήγησε το αστέρι. Είδαν και οι Μάγοι όνειρο, να μην πουν τα νέα στον βασιλιά Ηρώδη, που διέταξε  σφαγή των νηπίων, γιατί φοβήθηκε, λόγω μιας προφητείας, ότι θα εκθρονιστεί από το νεογέννητο βασιλιά των Ιουδαίων κι έτσι εκπληρώθηκε κι άλλη προφητεία, του Ιερεμία, αλλά ο Χριστός γλύτωσε χάρη σε νέο όνειρο του πατριού του και κατέφυγε οικογενειακώς στην Αίγυπτο, για να εκπληρωθεί κι άλλη προφητεία. Ο Ηρώδης πέθανε κι ο Ιωσήφ είδε σε όνειρο ότι έπρεπε  να επιστρέψει, οπότε γύρισε κι  εγκαταστάθηκε στη Ναζαρέτ, για να εκπληρωθεί άλλη μια προφητεία. Ναζαρέτ δεν υπήρχε μέχρι το 70 μ.Χ. Δημιουργήθηκε στη θέση της Γκαρίς, γνωστής στον Ιώσηπο, με σκοπό να επαληθεύσει τα ευαγγέλια και να προσελκύσει προσκυνητές. Ο Ιησούς ονομάστηκε ναζωραίος,  επειδή υπήρξε ναζίρ (=χρισμένος, άγιος), μέλος ομώνυμης ασκητικής ομάδας, (Αριθμοί στ΄1 και Αμώς β΄12). Αυτά γνωρίζει ο Ματθαίος και αγνοεί ο Λουκάς, που χρονολογεί τη γέννηση του Χριστού κατά την απογραφή που έγινε επί Αυγούστου καίσαρος και Κυρηνίου, ηγεμόνα Συρίας (κεφ. β΄1-20). Από το χωριό του, τη Ναζαρέτ, ο Ιωσήφ πήγε στη Βηθλεέμ να απογραφεί, ως απόγονος του Δαβίδ. Εκεί η Μαριάμ γέννησε «τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον» και τον έβαλε σε φάτνη. Ποιμένες που αγρυπνούσαν έμαθαν τα νέα από άγγελο κι άκουσαν από αγγελική χορωδία  το «δόξα εν υψίστοις …». Ο Λουκάς σημειώνει ότι η Μαριάμ τα φύλαξε όλα αυτά στην καρδιά της, αλλά φαίνεται πως τα ξέχασε στο επεισόδιο με το Χριστό 12ετή στο Ναό.  Η περιτομή του βρέφους μετά από 8 ημέρες και το επεισόδιο στο Ναό κλείνουν την αυλαία της παιδικής ζωής του Ιησού κι αφήνουν στο σκοτάδι το χρονικό διάστημα από τα 12 ως τα 30 του χρόνια. Παρά τις διαφορές στην αφήγηση της Γέννησης (τις επισημαίνω με υπογραμμίσεις), ο Λουκάς και ο Ματθαίος συμφωνούν ότι ο Ιησούς ήταν πρωτότοκος γιος της Μαριάμ, άρα αυτή γέννησε κι άλλα παιδιά. Πράγματι ο Ιησούς είχε 4 νεότερους αδελφούς (Ιάκωβος, Ιωσήφ, Ιούδας, Σίμων) και τουλάχιστον 3 αδελφές. Συμφωνούν επίσης ότι η εγκυμοσύνη που προήλθε από το άγιο πνεύμα κράτησε 9 μήνες, όπως η προερχόμενη από αντρικό σπέρμα. Ο Ιωσήφ στον Ματθαίο είναι κάτοικος της Βηθλεέμ, που αναγκάζεται να εγκατασταθεί στη Γαλιλαία  από φόβο για το σκληρό βασιλιά Αρχέλαο. Ο Λουκάς εμφανίζει τον Ιωσήφ κάτοικο της Γαλιλαίας, όπου έγινε και ο Ευαγγελισμός και τον φέρνει στη Βηθλεέμ με πρόσχημα την απογραφή.  Έχουμε λοιπόν στα ευαγγέλια δύο διαφορετικές διηγήσεις της Γέννησης του Χριστού με μόνο κοινό σημείο τη γέννησή του στη Βηθλεέμ από τη Μαριάμ, τη μνηστή του Ιωσήφ... Ιστορία άγνωστη στους ιστορικούς της εποχής, όπως άγνωστος ήταν ο πρωταγωνιστής της. Το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο χρονολογεί τη γέννηση του Χριστού  επί Ηρώδη Α΄, βασιλιά της Ιουδαίας  (37-4 π.Χ.) Αυτό σημαίνει ότι  γεννήθηκε το αργότερο το 4 π.Χ., που πέθανε ο Ηρώδης.  Στο κατά Λουκά ευαγγέλιο η γέννηση συμπίπτει με την 1η απογραφή επί «καίσαρος Αυγούστου» (27 π.Χ.-14 μ.Χ.), και ηγεμόνα Συρίας Κυρηνίου (β΄1-2), που έγινε το 6 μ.Χ., όταν προσαρτήθηκε η Ιουδαία στη Συρία (Ιωσήπου «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», βιβλίο ΙΗ΄ κεφ. Ι, 1-2). Ο Κυρήνιος (6-12 μ.Χ) έκανε απογραφή των περιουσιών των κατοίκων της Ιουδαίας για φορολογικό σκοπό, γι αυτό ξέσπασε η επανάσταση  του Ιούδα του Γαλιλαίου, απόγονου του Δαβίδ και γιου του «ληστή» Εζεκία που σκότωσε ο Ηρώδης (Ιωσ., Ιουδ. Πόλεμοι, βιβλ. Β΄). Αν αληθεύει η πληροφορία του Ματθαίου, το 6 μ.Χ.  ο Ιησούς θα ήταν 9 - 10 ετών! Από το θάνατο του Ηρώδη (4π.Χ) μέχρι το έτος της απογραφής (6 μ.Χ) στην Ιουδαία βασίλευε ο Αρχέλαος, γιος και διάδοχος του Ηρώδη. Το 6 μ.Χ. έπεσε σε δυσμένεια του αυτοκράτορα και εξορίστηκε στη Γαλλία.  Επειδή η απογραφή αφορούσε τις περιουσίες, ο φτωχός γερο-Ιωσήφ, που δεν είχε περιουσία στη Βηθλεέμ δεν χρειαζόταν να μεταβεί εκεί με την έγκυο 14χρονη μνηστή του. Άλλωστε ως Γαλιλαίος, υπαγόταν φορολογικά στον ηγεμόνα της Γαλιλαίας. Στη Γαλιλαία, που ο Λουκάς αναφέρει ως πατρίδα του Ιωσήφ, (β΄4) ήταν τετράρχης ο Ηρώδης-Αντύπας (4 π.Χ. -39 μ.Χ), ο εραστής της Ηρωδιάδας, που αναφέρεται στα ευαγγέλια.  Ο Χριστός δεν γεννήθηκε το έτος 1,  754 χρόνια από την ίδρυση της Ρώμης, όπως υπολόγισε ο Διονύσιος ο Μικρός, ηγούμενος μοναστηριού στη Ρώμη τον 6^ο αι. μ.Χ, μετά από εντολή του Ιουστινιανού και του πάπα Ιωάννη Α΄ (το 0 δεν ήταν ακόμη γνωστό στη Δύση). Ο Χριστός γεννήθηκε προ Χριστού! Ο Ηρώδης πέθανε το 4 π.Χ, άρα ο Χριστός γεννήθηκε περίπου 2 χρόνια πριν από αυτό το χρονικό όριο, αφού ο Ηρώδης διέταξε τη σφαγή των νηπίων από 2 ετών και κάτω. Χριστιανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το αστέρι των Μάγων ήταν σύνοδος πλανητών (Άρη, Δία και Κρόνου), που έγινε το 7 ή το 6 π.Χ.  Αν ο Χριστός  ήταν κατά τη διάρκεια του φαινομένου 2 ετών, πρέπει να γεννήθηκε 2 χρόνια πριν εμφανιστεί το φαινόμενο, το πολύ μέχρι το 9 π.Χ. Η εποχή της γέννησης πρέπει να ήταν τέλος καλοκαιριού ή αρχές φθινοπώρου κι όχι μέσα στο καταχείμωνο, αφού παραβρέθηκαν βοσκοί, που διανυκτέρευαν με τα κοπάδια τους στην ύπαιθρο. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου θεσπίστηκε αρχικά στη Δύση και μετά στην Ανατολή τον 4^ο αιώνα μ.Χ. με μόνο σκοπό να σφετεριστεί τη λαμπρότητα των ειδωλολατρικών γιορτών του χειμερινού ηλιοστασίου. Αγιογράφοι και υμνογράφοι εμπνεύστηκαν από τα παραμύθια των απόκρυφων ευαγγελίων που η εκκλησία απέρριψε ως αιρετικά, όμως επικράτησαν στην προφορική παράδοση. Το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (2^ος αι. μ.Χ) γράφει ότι ο Χριστός γεννήθηκε σε σπήλαιο, ενώ του Ματθαίου, β΄11, σε «οικία» και του Λουκά, β΄7, σε «φάτνη» (παχνί, ταΐστρα ζώων) προφανώς σε στάβλο. Ο Ιωσήφ –κατά το Πρωτευαγγέλιο- έφερε μαμή να ξεγεννήσει τη Μαρία (σε μια παραλλαγή των  καλάντων αναφέρεται η παρουσία μαμής: «σαράντα μέρες, σαράντα νύχτες η παναγιά μας κοιλοπονούσε,/ κοιλοπονούσε, παρακαλούσε τους αποστόλους, τους αρχαγγέλους./ Κι οι αποστόλοι μαμές γυρεύουν κι οι αρχαγγέλοι για μύρο τρέχουν…»). Στην αγιογραφία της Γέννησης εικονίζεται η μαμή που πλένει το βρέφος και μια άλλη γυναίκα η Σαλώμη, που δυσπιστούσε για την παρθενιά της Μαρίας κι ήθελε να βάλει δάχτυλο για να το διαπιστώσει,, μα το δάχτυλό της κόπηκε, σύμφωνα με το Πρωτευαγγέλιο. Φυσικά το βρέφος θεράπευσε τη μετανιωμένη άπιστη.  Τη στιγμή της Γέννησης όλα  πέτρωσαν, ακόμα και τα πουλιά στον αέρα, όλα σώπασαν κι έλαμψε φως … Στο Απόκρυφο του Ψευδο-Ματθαίου (8^ος αι.) την 3^η μέρα μετά τη Γέννηση η Μαρία βγήκε από τη σπηλιά, μπήκε σε στάβλο, έβαλε το μωρό στη φάτνη και το προσκύνησαν το γαϊδούρι και το βόδι, για να εκπληρωθούν προφητείες των Ησαΐα και Αββακούμ. Μετά από άλλες 3 μέρες η αγία οικογένεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο συνοδευόμενη από λιοντάρια, λύκους και λεοπαρδάλεις. Μια φοινικιά λύγισε τα κλαδιά της με εντολή του μωρού, για να δροσιστεί η μάνα του και της έδωσε την αμοιβή να στεφανώνει νικητές και να φυτευτεί ένα κλαδί της στον Παράδεισο. Στην Ερμούπολη μπήκαν σε ναό ονομαζόμενο «καπιτώλιο της Αιγύπτου» κι αμέσως έσπασαν τα 365 είδωλά του, όπως λέει και ο ακάθιστος ύμνος: «τα γαρ είδωλα ταύτης, σωτήρ, μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν» και ο ηγεμόνας Αφροδίσιος με το στρατό του προσκύνησε τη Μαρία και το βρέφος. Άλλο απόκρυφο αναφέρει τα ονόματα των μάγων Γκασπάρ, Βαλτάσαρ και Μελχιόρ. Το απόκρυφο «Θωμά Ισραηλίτου φιλοσόφου, ρητά εις τα παιδικά του Κυρίου» περιγράφει τα παιδικά χρόνια του Ιησού ως τα 12 και τον παρουσιάζει ευέξαπτο και εκδικητικό π.χ. καταράστηκε ένα αγόρι να ξεραθεί, επειδή του κατέστρεφε κάτι λακκούβες με νερό που έφτιαχνε. Σε ηλικία 5 ετών ένα Σάββατο έπλασε με πηλό 12 σπουργίτια. Κάποιος Ιουδαίος το είπε στον πατέρα του, κι όταν εκείνος τον μάλωσε, χτύπησε παλαμάκια  και τα διέταξε να φύγουν πετώντας. Αυτά τα ανέκδοτα ήταν τόσο αταίριαστα με το προφίλ που έδωσαν στο Χριστό οι Οικουμενικές Σύνοδοι, ώστε κρίθηκε σκόπιμο να αποσιωπηθούν.  Κάποιοι αποδίδουν την έλλειψη πληροφοριών για την παιδική ζωή του Ιησού στη μειονεκτική θέση των παιδιών κατά την αρχαιότητα, όταν η λέξη παις και παιδίσκη σήμαινε δούλος και δούλη. Μόνο μετά την ενηλικίωση αποκτούσαν οι νέοι δικαιώματα, γι αυτό η διήγηση της δράσης του Ιησού σε 2 από τα 4 κανονικά ευαγγέλια αρχίζει από τα 30 του, αν και από την ηλικία των 18 ετών κάθε Ιουδαίος έπρεπε να νυμφευθεί και να δημιουργήσει οικογένεια. Είναι περίεργο που κανείς ευαγγελιστής δεν ενδιαφέρθηκε να ζητήσει από τη μητέρα του Ιησού πληροφορίες για τα παιδικά και νεανικά χρόνια του γιου της. Η Μαριάμ στα πρώτα χριστιανικά χρόνια δεν είχε τη θέση που εξασφάλισε από τον 5^ο αι. μ.Χ. με την 3^η οικουμενική Σύνοδο Εφέσου. Κάποια ευαγγελικά χωρία φανερώνουν ότι οι σχέσεις του Ιησού με τα αδέλφια και τη μητέρα του δεν ήταν αρμονικές και τις επιβάρυναν οι συγχωριανοί του με πειρακτικά σχόλια, που υπαινίσσονταν ότι δεν ήταν γνήσιος γιος του Ιωσήφ. Πρέπει να έλειψε πολλά χρόνια από τη Ναζαρέτ, γιατί, όταν άρχισε το κήρυγμα εκεί,  ρωτούσαν ο ένας τον άλλο αν είναι αυτός «ο γιος της Μαρίας» (όχι του Ιωσήφ!). Στη συναγωγή τους υποστήριξε πως τον έχρισε ο θεός Μεσσία, όμως φαίνεται ότι απέτυχε στα θαύματα με συνέπεια να τον κυνηγήσουν και να επιχειρήσουν να τον ρίξουν στο γκρεμό. Τότε είπε το «ουδείς προφήτης δεκτός εν τη ιδία πατρίδι». Δεν ξαναγύρισε έκτοτε στο χωριό του αλλά έκανε την Καπερναούμ ορμητήριο των περιοδειών του. Φαίνεται μάλιστα ότι τον ακολούθησαν η μητέρα και τα αδέλφια του. Το «Υδροχοϊκό ευαγγέλιο» (19^ος αι)  μιλά για ταξίδια του Ιησού σε Περσία, Ινδία, Θιβέτ, Ελλάδα και Αίγυπτο. Ένας ρώσος εβραϊκής καταγωγής, Νίκολας Νοτόβιτς, ισχυρίστηκε ότι είδε το 1887 στο Κασμίρ, σε βουδιστικό μοναστήρι κείμενα για κάποιον αρχαίο προφήτη Ισσά από το Ισραήλ.  Ανήκαν μάλλον σε νεστοριανούς και μονοφυσίτες εξόριστους του 6^ου αι. ή σε βυζαντινούς ιεραποστόλους, σαν κι αυτούς που τον 7^ο αι. έκλεψαν από την Κίνα το μυστικό της καλλιέργειας του μεταξοσκώληκα. Αν ο Ιησούς ήταν κοσμογυρισμένος, θα φαινόταν αυτό στα λόγια του, που είναι απεναντίας απλοϊκά. Δεν είχε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, αλλά γνώση της ιουδαϊκής θεολογίας. Οι φαρισαίοι τον κατηγόρησαν για διαφθορά και βλασφημία όχι όμως για εισαγωγή άλλων θρησκειών. Για τους συμπατριώτες του ήταν αμόρφωτος, αγνώστου πατρός «ξυλουργός,  γιος της Μαρίας» (Μαρκ. Στ΄2,3).